28 Οκτ 2007

ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ… …Σ’ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΖΩΗ;




Με αφορμή τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, άνοιξε για μία ακόμα φορά το ζήτημα των μαθητικών παρελάσεων. Μέσα στο συρφετό που ακούγεται πάντα αυτές τις μέρες για το αν θα πρέπει να κρατήσουν την ελληνική σημαία μαθητές αλλοδαπής καταγωγής, για το αν οι παρελάσεις τιμούν τη μνήμη των νεκρών αγωνιστών κλπ, ακούστηκε και το «περίεργο» για κάποιους γεγονός ότι οι καθηγητές δίνουν στους μαθητές κίνητρο και δέλεαρ για να συμμετάσχουν στην παρέλαση, και αν οι μαθητές δεν το κάνουν, τιμωρούνται, διώκονται κλπ.

Γιατί όμως τιμωρούνται? Για τον απλό λόγο ότι αδιαφόρησαν και ύψωσαν φωνή ενάντια στη μιλιταριστική πρακτική του φασιστικού και ναζιστικού καθεστώτος-δηλαδή της παρέλασης- που καθιέρωσε στην Ελλάδα ο Ι. Μεταξάς. Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τον αναχρονιστικό και συντηρητικό χαρακτήρα των παρελάσεων.
Οι μαθητικές παρελάσεις δεν υπάρχουν ανέκαθεν όπως υποστηρίζουν μερικοί για να μπορούν οι μαθητές να αποτίνουν φόρο τιμής στους υπέρ πατρίδος πεσόντες, αλλά είναι θεσμός που εισήχθη στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Ο τελευταίος, προφανώς εμπνεόμενος από το Μουσολίνι, συνέλαβε το θεσμό των παρελάσεων ως επίδειξη δύναμης της νεολαίας της ανώτερης ελληνικής φυλής. Πέρα όμως από την ανατριχιαστική ιστορική γένεσή τους, οι μαθητικές παρελάσεις συγκεντρώνουν ένα πλήθος αντιδραστικών χαρακτηριστικών, αποτελούν πραγματικά πρόκληση απέναντι σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους και είναι επιτακτική ανάγκη να καταργηθούν.

Καταρχάς ο θεσμός των παρελάσεων είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιάσει τόπο η προπαγάνδα προς τόνωση του εθνικού αισθήματος των μαθητών. Μέσα από γενικόλογες εθνικιστικές κορώνες, αναδεικνύεται μία ψευδεπίγραφη εθνική ενότητα. Προβάλλονται ανύπαρκτες αξίες όπως γενικά το φιλότιμο και η ανδρειοσύνη των Ελλήνων, οι οποίοι όταν είναι ενωμένοι μπορούν να κάνουν θαύματα, να κατατροπώσουν ανώτερους στρατιωτικά εχθρούς όπως τους Γερμανούς και τους Ιταλούς. Αυτές οι αντιλήψεις και ανιστόρητες είναι και επικίνδυνες γιατί δημιουργούν μια σύγχυση στην οποία οι Έλληνες το 1940, ο Κολοκοτρώνης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ταυτίζονται σαν υπέρμαχοι της Ελλάδας απέναντι στους κατά καιρούς κατακτητές και αποκρύπτονται σκοπίμως οι υπαρκτές ταξικές αντιθέσεις. Όλοι οι Έλληνες παρουσιάζονται ενωμένοι και ομόψυχοι και παραγκωνίζονται γεγονότα όπως η φυλάκιση των λαϊκών αγωνιστών του 1821 από τους προεστούς και τους Φαναριώτες, η επιβολή της Βασιλείας το 1834 από την άρχουσα τάξη παρά τη βούληση του λαού και ο εμφύλιος που ακολούθησε τη γερμανική κατοχή.

Πέρα όμως από τα σημαντικά ιστορικά στοιχεία που αναφέρθηκαν, ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο οι μαθητές παρελαύνουν θυμίζει πολύ στρατιωτικό και μιλιταριστικό μοντέλο. Επιβάλλεται απόλυτη πειθαρχία, ομοιομορφία στην ενδυμασία και απόλυτη τήρηση του βήματος, το οποίο δίνεται με στρατιωτικό παράγγελμα. Έτσι ο μαθητής μετατρέπεται σε στρατιώτη, υποκλινόμενο στην στρατιωτική, πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία που λίγο πολύ θυμίζει την παρουσίαση όπλων στους αξιωματικούς. Με αυτές τις μιλιταριστικές τακτικές, οι μαθητές μαθαίνουν να είναι τακτικοί και «εμπειροπόλεμοι» και σίγουρα εγγράφουν αντιδραστικά αντανακλαστικά.
Επιπλέον η κατάταξη των μαθητών από μπροστά προς τα πίσω σε ψηλούς και κοντούς ή σε άριστους και κακούς, απηχεί ρατσιστικές αναχρονιστικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες κατάλληλοι να προπορευτούν σε μια παρέλαση είναι οι πιο προικισμένοι σωματικά, μάλλον με το σκεπτικό ότι θα μπορέσουν να υπερασπιστούν καλύτερα την πατρίδα.

Στο ίδιο μήκος κύματος , η επιβράβευση των αριστούχων μαθητών με τη σημαία βασίζεται στο, αν μη τι άλλο, αντιδραστικό ιδανικό ότι ο καλύτερος μαθητής είναι και ο καλύτερος πατριώτης, ικανό τέκνο της πατρίδας! Βέβαια πρέπει και στις φλέβες του να κυλάει αίμα ελληνικό, καθώς είναι ανώτερος από παιδιά αλλοδαπής καταγωγής!

Σε καμία περίπτωση δεν απαξιώνουμε τη ιστορία ή ακόμα χειρότερα την ακυρώνουμε πλήρως. Προσπαθούμε όμως να την αναγιγνώσκουμε κριτικά, με δημιουργικό τρόπο και όχι μουσειακά. Αντιμετωπίζουμε την ιστορία σαν διακύβευμα ταξικής πάλης και όχι σαν την προώθηση εθνικών συμφερόντων. Η ομοιομορφία, η πειθάρχηση και τα εμβατήρια ωστόσο, δεν έχουν τίποτα κοινό με την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης. Αντίθετα, ευνοούν τον εθνικισμό, το πατριωτικό φρόνημα και την ξενοφοβία την ώρα που το 10% των μαθητών στα ελληνικά σχολεία είναι μετανάστες. Υψώνονται έτσι τείχη μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών, καλών και κακών, όταν εμείς είμαστε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, η γενιά της εργασιακής περιπλάνησης, και όλα αυτά ανεξάρτητα από εθνικότητες και σχολικές επιδόσεις.

Η νεολαία σήμερα πρέπει να γαλουχηθεί σε άλλες αξίες, σ’ αυτές των συλλογικών αγώνων, της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών και της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Με αυτά τα ιδανικά ο κόσμος μας θα πάει μπροστά και δε θα μείνει προσκολλημένος στο συντηρητικό παρελθόν.


· Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

· ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ

· ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18

Ρ.Α.Σ. - Ε.Α.Α.Κ.

26 Οκτ 2007

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ... ΤΕΛΟΣ


Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έβαλαν στο επίκεντρο της πολιτικής, για καθαρά προεκλογικούς λόγους, το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος σε μία προσπάθεια να συγκαλύψουν τις τραγικές τους ευθύνες για την ανυπολόγιστη καταστροφή των φυσικών πόρων της χώρας.
Δύο μήνες μόλις μετά τις πυρκαγιές και ήδη η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου υπέγραψε συμφωνία με το Δήμο Ζαχάρως με την οποία ο Δήμος καλείται να παραχωρήσει για αξιοποίηση σε ιδιώτες περίπου 2.500 στρέμματα στην παραλία της Ζαχάρως από το (καμένο) Δάσος του Καϊάφα μέχρι το Γιαννιτσοχώρι, όπου οι τελευταίοι θα κληθούν να κατασκευάσουν τουριστικές εγκαταστάσεις ‘ήπιας’ μορφής. Φυσικά κανείς δεν θυμήθηκε τις δεσμεύσεις για αναδάσωση των καμένων εκτάσεων, ούτε το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι της εν’ λόγω έκτασης εντάσσεται στο σχέδιο Νatura για την προστασία των φυσικών πόρων. Η καταστροφή του περιβάλλοντος στο βωμό των οικονομικών συμφερόντων και της υποτιθέμενης ανάπτυξης δεν σταματά εκεί... Ένα μόλις μήνα μετά την παρέμβαση εισαγγελέα για την καταστροφή της λίμνης Κορώνειας από τα απόβλητα των γύρω βιομηχανιών ( ο κρατικός μηχανισμός είχε παραβλέψει σωρεία καταγγελιών ήδη από το 2002 ) και ενώ σε λίγες μέρες συνεδριάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας για τέταρτη φορά προκειμένου να αποφανθεί για το φράγμα του Αχελώου, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς θέλησε να ικανοποιήσει τα μικροπολιτικά του συμφέροντα στη Θεσσαλία. ‘Ετσι λοιπόν, δήλωσε ότι το φράγμα θα λειτουργήσει κανονικά μέσα στο χρόνο, χωρίς να έχει ακόμη λυθεί το ζήτημα της μετεγκατάστασης των κατοίκων της Μεσοχώρας, των οποίων το χωριό θα βυθιστεί, και χωρίς να έχουν ακόμη προβλεφθεί ήδη εκτεταμένες καταστροφές στο περιβάλλον της περιοχής. Όλα αυτά για ένα έργο το οποίο δεν θα εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε για παραπάνω από 10 χρόνια! Θα γίνει δηλαδή μια ανυπολόγιστης έκτασης περιβαλλοντική καταστροφή ( για να μην αναφέρουμε τα δισεκατομμύρια που δαπανήθηκαν τόσο στις μίζες όσο και στην κατασκευή του έργου ) για να εξυπηρετηθούν τα οικονομικά και πελατειακά συμφέροντα αντίστοιχα κάποιων μεγαλοεργολάβων και των υπουργών ΠΕΧΩΔΕ των τελευταίων τεσσάρων κυβερνήσεων. Η μόλυνση του Ασωπού, οι ανεξέλεγκτες χωματερές και η ρύπανση που προκαλούν οι μεγάλες μονάδες παραγωγής ρεύματος της Δ.Ε.Η. είναι ακόμη μερικά δείγματα της “περιβαλλοντικής” πολιτικής που ακολουθούν με συνέπεια εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ.! ‘Αρρηκτα συνδεδεμένη με τα παραπάνω είναι και η προσπάθεια αναθεώρησης του αρ.24 του Συτάγματος, (παρά το τεράστιο μέγεθος καταστροφής, η κυβέρνηση επιμένει στην αναθεώρηση ενός άρθρου που προστατεύει τα δάση...), που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σχέδιο με στόχο την οικοπεδοποίηση μεγάλων εκτάσεων δασικού πλούτου. Πολύ απλά, πίσω από κάθε καμμένη έκταση οι επιχειρηματίες βλέπουν μια νέα επενδυτική ευκαιρία... ‘Ισως τελικά δεν είναι τόσο τυχαία η προσπάθεια για την αναβάθμιση της αξίας της γης κατά μήκος των «μεγάλων οδικών αξόνων» (όπως η Ιόνια οδός)... Και όλα αυτά σε βάρος του βιοτικού μας επιπέδου και της υγείας μας, στα πλαίσια μιας κοινωνίας ολοένα και πιο απομακρυσμένης από τη φύση, ‘υποταγμένης’ στο κυνήγι μιας υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης σε κάποιους οικονομικούς πίνακες της Eurostat που όμως ποτέ δεν πρόκειται να έρθει, από ένα σύστημα που ενδιαφέρεται για τον πλουτισμό των λίγων σε βάρος των πολλών…

Ρ.Α.Σ. - Ε.Α.Α.Κ

18 Οκτ 2007