ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ - ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Ψήφισμα του Ενιαίου Συλλόγου Φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης για τους μετανάστες απεργούς πείνας

Από τις 11 Νοέμβρη, 15 μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, που ζουν στα Χανιά, έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας για να διεκδικήσουν την μονιμοποίησή τους στην Ελλάδα. Την μονιμοποίηση που δικαιούνται, όχι μόνο από ανθρωπιστικής πλευράς για να μην απελαθούν, αλλά και επειδή έχουν δουλέψει με τους χειρότερους όρους πολλά χρόνια στην Ελλάδα πληρώνοντας χιλιάδες ευρώ ο καθένας στις δημόσιες υπηρεσίες για να βγάλουν όλα τα απαραίτητα έγγραφα που απαιτούνται προκειμένου να θεωρούνται μόνιμοι κάτοικοι της χώρας.

Ουσιαστικά, πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για να τους δοθεί άδεια παραμονής στη χώρα, η απάντηση όμως απ' τις αρχές είναι αρνητική, ενώ το ΙΚΑ, ο Δήμος Χανίων, τα δικαστήρια και άλλες δημόσιες υπηρεσίες τους ανάγκασαν να πληρώσουν χιλιάδες ευρώ για να εκδώσουν να χαρτιά αυτά.

Πέρα όμως από τα χαρτιά των ίδιων των 15, ο αγώνας των μεταναστών περιλαμβάνει τη μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, αφού βασικό αίτημα των απεργών είναι η τροποποίηση του αντίστοιχου νόμου, έτσι ώστε να πιστοποιείται η παρουσία οποιουδήποτε μετανάστη στην Ελλάδα πριν το 2005 με έγκυρα δημόσια έγγραφα, ενώ μέχρι τώρα αυτό γίνεται μόνο με σφραγίδα διαβατηρίου. Γι' αυτό και ο αγώνας των 15 μεταναστών απευθύνεται στο υπουργείο Εσωτερικών που είναι υπεύθυνο για το θέμα, και γι' αυτό έχει τόσο μεγάλη στήριξη και από όλους τους υπόλοιπους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα.

Γενικότερα, στην “ανεπτυγμένη” Ελλάδα, οι μετανάστες θεωρούνται ισότιμοι με τους ντόπιους ως προς την υποχρέωση να δουλέψουν, αλλά δεν είναι ισότιμοι στα δικαιώματα. Δουλεύουν με μισθούς πείνας, ανασφάλιστοι, με το φόβο της απέλασης (τρομοκρατία εργοδοτών για να μη ζητήσουν περισσότερα).

Οι κακουχίες που έχουν περάσει οι μετανάστες για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στη χώρα μας, οι όροι με τους οποίους δουλεύουν και ζουν όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα και κυρίως ο φόβος της απέλασης πίσω στις χώρες τους (εμπόλεμες ζώνες, δικτατορικά καθεστώτα) τους αναγκάζουν να ρισκάρουν το μεγαλύτερο αγαθό που έχουν: την ίδια τους τη ζωή, για να δικαιωθούν, αφού δεν έχουν τίποτα να χάσουν...

Από την πρώτη μέρα, ο αγώνας τους έγινε αμέσως γνωστός στην τοπική κοινωνία και ένας πολύ μεγάλος αριθμός από κατοίκους, φοιτητές, εργαζόμενους, πολιτικές συλλογικότητες και φορείς στέκονται δίπλα τους για να στηρίξουν τα δίκαια αιτήματα τους και τον πολύ δύσκολο και ηρωϊκό αγώνα που αποφασίσαν να κάνουν. Πάνω από 1000 υπογραφές από κατοίκους των Χανίων έχουν συγκεντρωθεί προς υποστήριξη και δικαίωση των μεταναστών. Οι μετανάστες απ' τη μεριά τους ξεκαθαρίζουν απ' τη πρώτη μέρα πως η απεργεία πείνας δεν είναι συμβολική, αλλά ότι θα φτάσει ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ...

Στις 17 Νοέμβρη, με τους μετανάστες στην πρώτη γραμμή της πορείας, η εξέγερση του Πολυτεχνείου του '73 μεταφράστηκε στα Χανιά σε πορεία 1000 και πλέον ατόμων, που παλεύει για αξιοπρεπή ζωή και εργασία! Το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία μεταφράστηκε στον αγώνα των μεταναστών για δικαιώματα στην εργασία (δουλεύουν με τους χειρότερους όρους, ανασφάλιστοι, μένουν εκτός σωματείων), για δικαιώματα στην εκπαίδευση των παιδιών τους, για το δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς- νόμιμα και να μην διώκονται από τις αρχές όταν δεν θεωρούνται πλέον παραγωγικοί για το κεφάλαιο, για να μη ζουν υπό το καθεστώς της ξενοφοβίας και των ρατσιστικών-φασιστικών επιθέσεων.
Απέναντι στο δίκαιο αγώνα των μεταναστών και στην έμπρακτη και ενεργή υποστήριξη της απεργίας τους από ΣΥΣΣΩΜΗ την Χανιώτικη Κοινωνία, η απάντηση του τοπικού και κεντρικού κράτους ήταν η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Ο υπουργός Εσωτερικών Π. Παυλόπουλος την προηγούμενη βδομάδα ούτε καν δέχτηκε την επιτροπή που εκπροσωπούσε τους απεργούς, και έφυγε ταξίδι, ενώ είπε πως “μπορεί” όταν επιστρέψει να κοιτάξει την περίπτωση και τα χαρτιά ένα ένα των 15, μήπως και δώσει πολιτικό άσυλο στου 15 για ανθρωπιστικούς λόγους. Αντίστοιχα, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης στα Χανιά, ο δήμαρχος Βιρβιδάκης, αρνήθηκε να πάρει απόφαση στο Δημοτικό Συμβούλιο των Χανίων, προς υποστήριξη των απεργών μεταναστών, ενώ μάλιστα δεν είχε παραλείψει, λίγες μέρες πριν, να καλέσει την αστυνομία για να απομακρύνει τους απεργούς από το χώρο έξω από το Δημαρχείο του.

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΟ.

Η κατάσταση της υγείας των 15 απεργών πείνας μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο κρίσιμη, (ήδη 2 από τους απεργούς νοσηλεύτηκαν για μια μέρα στο νοσοκομείο) και η κυβέρνηση συνεχίζει την αδιάλλακτη εγκληματική στάση της, αυτή που τόσα χρόνια δείχνει σε πάρα πολλά ζητήματα που αφορούν τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας, όπως αυτό της εκπαίδευσης, της εργασίας, του ασφαλιστικού,αλλά και ακόμα πιο πληττόμενων κομματιών, όπως αυτό της απεργίας των φυλακισμένων.

Ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την απάθεια και την πολιτική της κυβέρνησης και των τοπικών αρχών η πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους 15 απεργούς πείνας προχώρησε σε κατάληψη του παραρτήματος Περιφέρειας Κρήτης. Η πίεση είχε σαν αποτέλεσμα να δεχτεί σε συνάντηση την επιτροπή των απεργών ο αρμόδιος της Περιφέρειας Κρήτης στο Ηράκλειο, την Πέμπτη 27/11, για να δούμε αν θα υπάρξει η στοιχειώδης ανταπόκριση.

Σε αυτό το σημείο πρέπει όλοι να πάρουμε θέση και να μην μείνουμε θεατές σε αυτό το έγκλημα που συντελείται μπροστά στα μάτια μας.

Το ζήτημα των μεταναστών, δεν αποτελεί πρόβλημα “έξω από μας”. Πρόκειται για το χειρότερα πληττόμενο κομμάτι των σημερινών κοινωνιών, για το οποίο ισχύει ΗΔΗ ό,τι θα ήθελαν να ισχύει (και το προσπαθούν) σε όλους τους εργαζομένους, Έλληνες και μη: Εκμετάλλευση χωρίς όριο, μαύρη εργασία, τρομοκρατία...

Απο τις 11 Νοέμβρη μέχρι σήμερα ο ηρωικός καθημερινός αγώνας που δίνουν οι απεργοί πείνας συνεχίζεται παρ' όλες τις δυσκολίες. Ζητάνε από όλους εμάς έστω και την ύστατη στιγμή να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να κλιμακώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης, να προχωρήσουμε σε πολύ πιο δυναμικές μορφές κινητοποιήσεων για να πιέσουμε πραγματικά την κυβέρνηση ώστε να τους δικαιώσει.

Παράλληλα, παραδίδουν καθημερινά μαθήματα αξιοπρέπειας και δύναμης σε ολόκληρη την κοινωνία που παρακολουθεί άναυδη τον ηρωϊκό αγώνα τους, όντας ήδη νικητές στις ψυχές όλων μας, αφού καταφέρνουν μέρα με τη μέρα να σπάνε κάθε υποψία ρατσισμού και ξενοφοβίας, δείχνοντας το δρόμο για διεθνιστικούς, εργατικούς νικηφόρους αγώνες.