ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ
which side are you on?

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΑΖΕΙ:

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία πρωτοφανή συγκυρία όπου συνολικά η πολιτική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία αλλάζει. Κατά τη διάρκεια δύο χρόνων μνημονιακής πολιτικής, ο λαός μας έκανε τεράστιους αγώνες, από τις μαζικές παλλαϊκές απεργιακές συγκεντρώσεις, τoν φοιτητικό αγώνα με τις 300 κατειλημμένες σχολές, τα κινήματα ανυπακοής «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» ως τις ανυποχώρητες κλαδικές απεργίες και τα μαθήματα δημοκρατίας στις πλατείες του λαού τον περασμένο Ιούνη. Οι αγώνες αυτοί έδειξαν ότι οι «από κάτω» δεν θέλουν πια να κυβερνούνται απ’ τους «από πάνω» και οι «από πάνω» δεν μπορούν πια να κυβερνήσουν. Αφού τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και οι «κολαούζοι» τους απέτυχαν ακόμα και μετά τη συγκυβέρνησή τους να συνεχίσουν την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής τους, αναγκάστηκαν ύστερα από την λαϊκή πίεση και αγανάκτηση, να προκηρύξουν τις εκλογές της 6 Μάη.

Τα αποτελέσματα των εκλογών, αναδεικνύουν τη σαφή λαϊκή καταδίκη του δικομματισμού. Τα ιστορικά χαμηλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από το συνολικό ποσοστό της τάξης του 86% των προηγούμενων εκλογών σε αυτό του 31% του σήμερα, ανοίγουν νέες δυνατότητες για πραγματικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. Συγχρόνως όμως, παρατηρήσαμε τη τεράστια άνοδο της ακροδεξιάς, με τα ποσοστά του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής να πλησιάζουν αντίστοιχα το 10% και 7%. Πρέπει λοιπόν να μας επαγρυπνήσει, το γεγονός ότι η ιδεολογική τρομοκρατία και η συνολικότερη συντηρητικοποίηση του πολιτικού λόγου, που εκφραζόταν από τα ΜΜΕ, τα παπαγαλάκια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οδήγησαν στη στροφή ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος σε φασιστικές και ακροδεξιές τοποθετήσεις. Το επόμενο διάστημα θα κληθούμε όλοι να αντιμετωπίσουμε με πολύ πιο αναβαθμισμένο τρόπο και τόνο το ζήτημα της φασιστικής απειλής. Από την άλλη μεριά, το ελπιδοφόρο μήνυμα των τελευταίων εκλογών, είναι η συνολική άνοδος της Αριστεράς, που κατέγραψε ιστορικά υψηλά ποσοστά, που στο σύνολό τους αγγίζουν το 34%.

Διαφαίνεται ότι τα στρατόπεδα στον πόλεμο που τώρα ξεκινάει έχουν στηθεί. Από τη μία οι δυνάμεις της κοινωνικής καταστροφής, του Μνημονίου, της Ε.Ε., που θα συνεχίσει να σπρώχνει τον ελληνικό λαό στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση. Και πλάι σε αυτές, οι δυνάμεις που νοσταλγούν την εποχή του Χίτλερ, οι δυνάμεις της Χρυσής Αυγής, που ονειρεύονται τα παιδιά μας να ζήσουν σε φασιστικά καθεστώτα.

Στο αντίποδα αυτών, βρίσκονται οι δυνάμεις της Αριστεράς, που σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να σηκώσουν το γάντι, να απαντήσουν στα πραγματικά ερωτήματα και διλήμματα του λαού, να αποχωριστούν τις αυταπάτες για «μια Ευρώπη των λαών» και λογικές απομονωτισμού και «το μοναστήρι να’ ναι καλά». Να μιλήσουν με συγκεκριμένα βήματα για το πως τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς στον τόπο μας, χωρίς μνημόνια, χωρίς το ΔΝΤ και την ΕΕ να ορίζουν την πολική της χώρας μας, αλλά με το λαό να αποφασίζει με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΝ/ΜΙΟ:

Σε αυτό το σκηνικό έρχονται φέτος και οι φοιτητικές εκλογές. Τα πράγματα στο εσωτερικό του πανεπιστημίου, δεν είναι λιγότερο κρίσιμα απ’ ότι στην υπόλοιπη κοινωνία. Η ύπαρξη δημόσιου, δωρεάν, δημοκρατικού πανεπιστημίου, δωρεάν φοιτητικών παροχών, πτυχίων με αξία ακόμη και φοιτητικών συλλόγων θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό και από τα αποτελέσματα των φετινών φοιτητικών εκλογών.

Η νεολαία, βλέπει το μέλλον της να διαγράφεται από το χάρτη. Είμαστε γενιά που αναγκάζεται να σπουδάζει με τεράστιο οικονομικό κόστος (φροντιστήρια, συγγράμματα, μεταπτυχιακά) και να μπει σε ένα ανελέητο κυνήγι πιστοποιητικών και πτυχίων, κι όλα αυτά για ένα μέλλον στην ανεργία, την μετανάστευση, ή στην καλύτερη περίπτωση στους μισθούς των 300€! Αυτή η γενιά που θέλουν να θυσιάσουν στο βωμό της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν δεν πρέπει να απέχει απ’ τις συλλογικές διαδικασίες. Η σιωπή είναι συνενοχή στο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Εκτός από το να συμμετέχουμε όμως πρέπει να δώσουμε και ισχυρό μήνυμα ανατροπής. Υπό αυτό το πρίσμα στης εκλογές της 16^ης Μάη συμμετέχουμε όλοι και διαλέγουμε στρατόπεδο. Διαλέγουμε να ενισχύσουμε τις δυνάμεις που εδώ και ένα χρόνο πρωτοστάτησαν στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος για την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου. Τις δυνάμεις που από το Σεπτέμβρη ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα και εν τέλει κατάφεραν να μπλοκάρουν ένα νόμο που θα επιβάρυνε όσο κανείς τα φοιτητικά συμφέροντα.

Ένα νόμο δηλαδή που προέβλεπε: Κατάργηση φοιτητικών κεκτημένων όπως η δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, διάλυση ενιαίων πτυχίων και επαγγελματικών δικαιωμάτων, λειτουργία των πανεπιστημίων με γνώμονα τα συμφέροντα των ιδιωτών που σύμφωνα με τον ίδιο το νόμο θα χρηματοδοτούσαν τις σχολές, κατάργηση της συμμετοχής των φοιτητών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για τη διοίκηση του Παν/μιου, και αντικατάσταση των οργάνων συνδιοίκησης (σύγκλητο, Γ.Σ. Τμήματος) από ένα αυταρχικό ολιγομελές Συμβούλιο Διοίκησης, εντατικοποίηση των σπουδών, κατάργηση του ασύλου, συγχωνεύσεις σχολών.

Οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος από τις 300 καταλήψεις πανελλαδικά το Σεπτέμβρη μέχρι τη παρεμπόδιση συγκρότησης συμβουλίων διοίκησης υπήρξαν νικηφόροι. Και μας αποδεικνύουν ότι ακόμα και στην Ελλάδα του μνημονίου όπου έμοιαζε οι αντιλαϊκές πολιτικές τους να είναι αδύνατο να ανατραπούν όταν αγωνιζόμαστε και παλεύουμε από τα κάτω μπορούμε να πετυχαίνουμε νίκες στο σήμερα. Την ιστορία τη γράφουν οι αγώνες μας κι όχι τα μέτρα τους! Η νίκη του φοιτητικού κινήματος πρέπει να αποτυπωθεί και στις φοιτητικές εκλογές, καθώς οι συσχετισμοί που θα αποτυπωθούν στις 17 Μάη στο Παν/μιο θα κρίνουν εν τέλει και την τελική έκβαση της μάχης ενάντια στο νόμο, και θα πρέπει να δώσουν ισχυρό μήνυμα ανυπακοής στις πολιτικές που διαγράφουν το μέλλον της νεολαίας!

ΜΑΥΡΟ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ:

Διαλέγοντας στρατόπεδο πρέπει λοιπόν να έρθουμε αντιμέτωποι με τα πραγματικά διλήμματα και αυτής της κάλπης. Η απαξίωση «δάκτυλων» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μέσα στις σχολές πρέπει να είναι ένα από τα βασικά μηνύματα που θα δώσει η νεολαία με την ψήφο της. Έτσι λοιπόν πρωταρχικά πρέπει να μαυρίσουμε τις παρατάξεις που όταν η σπουδάζουσα νεολαία κλήθηκε με οργανωμένο τρόπο να γίνει κομμάτι του λαού που αγωνιζόταν, στις μεγάλες παλλαϊκές κινητοποιήσεις (παρελάσεις οργής, 48ωρες απεργίες κτλ), σφύριζαν αδιάφορα και συνέβαλαν στο παραμικρό στο να υπάρξουν αποφάσεις των Φ.Σ. ενάντια στις πολιτικές που καταστρέφουν το μέλλον μας.

• ΔΑΠ, η ‘‘υπεύθυνη’’ παράταξη:

η ΔΑΠ ήδη από την αρχή της χρονιάς έδειξε ξεκάθαρα με ποιο στρατόπεδο είναι! Ο βερμπαλισμός της και η ρητορεία, σε όσες απ’ τις συνελεύσεις του Σεπτέμβρη αξιώθηκε να συμμετάσχει, περί αντίθεσης στο νόμο Διαμαντοπούλου φάνηκε ήδη από τότε ότι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από λόγια στον αέρα. Η απλή τοποθέτηση ενάντια στον νόμο όταν δεν μετουσιώνεται σε αγώνα προφανώς δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα. Η ΔΑΠ όλη τη χρονιά απουσίαζε από τις προσπάθειες του Φοιτητικού Κινήματος να μπλοκάρει το νόμο. Από το Σεπτέμβρη που δεν συμμετείχε στις καταλήψεις, ως και τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας στη Θεσσαλονίκη όπου η ΔΑΠ ως «υπεύθυνη δύναμη» εφαρμογής της πολιτικής των Υπουργείων, εγγυήθηκε με την διεξαγωγή των εκλογών για τα Σ.Δ. του ΤΕΙ αφού πρώτα απώθησε με τις παραδοσιακές βίαιες πρακτικές της (μπράβοι, λοστάρια, παραλάιζερ κτλ) όλους τους φοιτητές που ήταν εκεί με σκοπό να μπλοκάρουν την εκλογή των αυταρχικών συμβουλίων διοίκησης, που θα ήταν ο δούρειος ίππος για την εφαρμογή όλου του νόμου. Η παράταξη - ‘‘δύναμη των φοιτητών’’ μάλιστα δεν παρέλειψε να κάνει προτάσεις για την παιδεία που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τις εμπνεύσεις της Αννούλας. Σε όλο αυτό το πλαίσιο έρχεται να προστεθεί κ η φροντίδα της ΔΑΠ για τη διασκέδαση των φοιτητών με τη διοργάνωση πάρτυ και εκδρομών στη Μύκονο, η κλασική αντίληψη δηλαδή για τις πελατειακές σχέσεις και τον αποπροσανατολισμό από οποιαδήποτε πραγματικό πολιτικό προβληματισμό.

• ΠΑΣΠ, η νεολαία του Βενιζέλου:

Η ΠΑΣΠ εδώ και χρόνια ακολουθεί την ίδια τακτική με τη ΔΑΠ, (παρτάκια και σημειωσούλες για να πάρουμε καμιά ψήφο! ) και λειτουργεί συνεπώς εξίσου αποδιαρθρωτικά για τους φοιτητικούς συλλόγους. Παρά την όποια αριστερή ρητορεία της σε κάποιες σχολές αυτό που ουσιαστικά πρέπει να λαμβάνουμε υπ όψιν είναι η αδράνεια της όσον αφορά τα φοιτητικά συμφέροντα και η αδυναμία της να πρωτοστατήσει στους αγώνες του φοιτητικού κινήματος κυρίαρχα λόγω των αντιφάσεων στο εσωτερικό της. Άλλωστε πανελλαδικά δεν είχε καν μία σαφή τοποθέτηση εάν στηρίζει ή όχι το νόμο Διαμαντοπούλου.

Οι Δυνάμεις της Αριστεράς:

• ΠΚΣ η αλλιώς ΜΑΣ η αλλιώς ΚΝΕ:

Ψήφος στη ΠΚΣ σημαίνει στήριξη εκείνης της αριστεράς που αντιλαμβάνεται τους αγώνες μόνο μέσα στα πλαίσια του κομματικού της φορέα (ΚΚΕ), χωρίς να επιδιώκει καμία σύνδεση/ σύμπλευση με ευρύτερες αγωνιστικές διαθέσεις. Η Πανσπουδαστική παρά τις αγωνιστικές κορώνες που σηκώνει δεν ασχολείται με τη συγκρότηση ενοποιητικών μπλοκ αγώνα ενάντια στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων (ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ξεχωριστά πλαίσια της ΠΚΣ, τη στιγμή που κρίνονταν η εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου). Ψήφος στη ΠΚΣ σημαίνει στήριξη μιας αριστεράς της διαμαρτυρίας και των ‘‘συμπερασμάτων’’, η οποία δεν πιστεύει ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν και στο σήμερα και γι’ αυτό ακριβώς δεν προτάσσει τη κλιμάκωση τους. Στη βάση των παραπάνω, η ΠΚΣ από την αρχή της χρονιάς έχει προχωρήσει στη δημιουργία του ΜΑΣ. Η δομή αυτή έχει ξεκάθαρο κομματικό χαρακτήρα, ακριβώς γιατί ο πολιτικός διάλογος που διεξάγεται στα πλαίσια της, καθορίζονται από τα πολιτικά όρια που θέτουν η ΚΝΕ και το ΚΚΕ. Γίνεται ξεκάθαρο έτσι πως η ψήφος στη ΠΚΣ επικροτεί τις λογικές περιχαράκωσης στα κομματικά μαγαζιά μακριά απ’ τις διαδικασίες του λαϊκού κινήματος (βλ. πλατείες, κινήματα «δεν Πληρώνω» κτλ)

• ΑΡιστερή ΕΝότητα:

Στήριξη στην ΑΡΕΝ ουσιαστικά αποτυπώνει τη στήριξη σε μια αριστερή δύναμη που αδυνατεί να διατυπώσει συνολικό σχέδιο για το φοιτητικό κίνημα και επί της ουσίας δεν εγγυάται τίποτα παραπάνω στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων από μία στήριξη στην πρόταση για το κίνημα που κάνουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ (βλ. τελευταία συνέλευση Φ.Σ. πολιτικού όπου συνάδελφοι από την ΑΡΕΝ παρά την αγωνιστική τους διάθεση δε διατύπωσαν καμιά συγκεκριμένη πρόταση για την επίλυση των ζητημάτων της σχολής). Από την άλλη, ακόμα και αυτή η γενική αγωνιστική τους τοποθέτηση ενέχει μια σειρά από αντιφάσεις που προέρχεται από τον κομματικό τους φορέα ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. όπως για παράδειγμα η αδυναμία τους να διατυπώσουν ξεκάθαρη θέση για το ζήτημα του Ευρώ και της ΕΕ. Αυτό το ερώτημα όμως ειδικά στο σήμερα, όπου τα μνημόνια μέχρι και οι νόμοι για την παιδεία προέρχονται από τα κυβερνητικά κέντρα της Ευρώπης, είναι κομβικό για την εξέλιξη της πορείας του τόπου. Συνεπώς είναι τουλάχιστον αφελές για μια αριστερή δύναμη να σπέρνει αυταπάτες ότι ο αντιλαϊκός αυτός μηχανισμός μπορεί να μετασχηματιστεί σε «Ευρώπη των λαών» ή ότι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία χωρίς μνημόνια, αλλά εντός της ΕΕ. Συγχρόνως η ΑΡ.ΕΝ πολιτικού μας εξέπληξε αρνητικά με την τοποθέτηση της στο τελευταίο Δ.Σ. όταν υπήρξε πρόταση να αλλάξει η ημερομηνία κατάληψης στη βιβλιοθήκη με σκοπό την τύπωση των συγγραμμάτων που έχουν περικοπεί απ’ των Εύδοξο, όπως αποφάσισε η τελευταία Γ.Σ. (με πλαίσιο το οποίο στήριζαν οι δυνάμεις τους) αλλά τελικά για αντικειμενικούς λόγους δεν τελεσφόρησε, οι απάντηση της ΑΡ.ΕΝ. ήταν να ξαναγίνει Γ.Σ. πράγμα που ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατων λόγω των δοσμένων χρονικών περιθωρίων και επί της ουσίας δείχνει αδιαφορία για το ζήτημα των κομμένων συγγραμμάτων!

ΓΙΑΤΙ ΡΑΣ- ΕΑΑΚ:

Γιατί στις πιο κρίσιμες φοιτητικές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, είναι ψήφος καταδίκης στη μνημονιακή πολική και τον Νόμο Διαμαντοπούλου.

Γιατί είναι ψήφος ανατροπής στο Παν/μιο και την κοινωνία!

Γιατί δεν είναι μια ψήφος καταγγελίας και ανάθεσης σε «ειδικούς», αλλά μια ψήφος συλλογικής στράτευσης στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα των εκλογών.

Γιατί την επόμενη μέρα των εκλογών θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε την ύπαρξη Φοιτητικών Συλλόγων και τις δημοκρατικές διαδικασίες τους. Θα πιέζουμε να γίνονται ακόμη περισσότερες Γενικές Συνελεύσεις και όλα τα Δ.Σ. να γίνονται δημόσια σε όλο το σύλλογο.

Γιατί θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για να μην κοπεί κανένα παραπάνω σύγγραμμα από τους φοιτητές.

Γιατί η υπεράσπιση του Δημόσιου, Δωρεάν , Δημοκρατικού Παν/μιου είναι υπόθεση όλων των φοιτητών

Γιατί η ΡΑΣ ΕΑΑΚ έχει στόχο τη συνέχιση και την νικηφόρα έκβαση των αγώνων για την φοιτητική μας καθημερινότητα και την εργασιακή μας προοπτική.

Γιατί εμείς δεν κάνουμε πολιτική σε καμαράκια και γραφεία, δεν κάνουμε πολιτική ούτε με εκδρομές – πάρτυ και σημειώσεις, ούτε με λυκοφιλίες και προβολές μπάλας με αναψυκτικά. Εμείς κάνουμε πολιτική με ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ, ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ.

Γιατί δεν έχει το άγχος της υπεράσπισης κάποιας κομματικής γραμμής και επικεντρώνεται εξ’ ολοκλήρου στις ανάγκες και τις διεκδικήσεις των φοιτητών εντός και εκτός σχολής.

Γιατί η νεολαία μπορεί να γίνεί ο σπασμένος κρίκος του μνημονίου.

Γιατί στα στρατόπεδα που έχουν στηθεί επιλέγουμε πλευρά: στηρίζουμε την Αριστερά που χρόνια τώρα παίζει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότησή των κινητοποιήσεων..

Γιατί το μόνο χρέος της γενιάς μας είναι ανατροπής τους! Το βροντοφωνάζουμε από το Δεκέμβρη του ’08 στους δρόμους θα το πούμε και στις 16 Μάη, θα ανατρέψουμε το ΔΝΤ, την ΕΕ και τους εγχώριους πολιτικούς εκφραστές τους!

ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ,

ΣΤΙΣ 16 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ!

Στηρίζουμε- ψηφίζουμε:

Ρ.Α.Σ. – Ε.Α.Α.Κ.

(Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση σχήμα της ΕΑΑΚ)