ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ:
AΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ
Γιατί η ελπίδα είναι στους αγώνες...
‘‘Το 93% των Ισλανδών αποφάσισε να μην δώσει σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε.’’
(Απόσπασμα από συνέντευξη του Μαξ Κάιζερ, ο οποίος είναι οικονομολόγος που παρουσιάζει εκπομπές στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today)
Με αφορμή την είσοδο της χώρας στο μηχανισμό ‘‘στήριξης’’ της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. εξελίσσεται μια ολόκληρη επικοινωνιακή εκστρατεία από τα Μ.Μ.Ε. και τους πολιτικούς ΠΑΣΟΚ, Νέας Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ, η οποία αποσκοπεί ούτε λίγο ούτε πολύ στο να πείσει την κοινή γνώμη ότι για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας και τα τεράστια ελλείματα φτάινε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που ζούν ‘‘πάνω από τις δυνατότητές τους’’, που είναι ‘‘αντιπαραγωγικοί’’ στην εργασία τους, που παίρνουν ‘‘υπέρογκους μισθούς και συντάξεις’’ σε σχέση με άλλες ευρωπαικές χώρες και άλλα πρεμφερή. Με απλά λόγια παρουσιάζεται μια εικόνα συλλογικής ευθύνης του λαού για την κρίση από κάποιους ‘‘έγκυρους’’ αναλυτές και δημοσιογράφους, που κωδικοποιείται στη λογική ‘‘όλοι τρώγαμε παραπάνω από όσο αντέχαμε και τώρα όπως είναι φυσικό ήρθε η ώρα της πληρωμής’’. Επειδή όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική ας ρίξουμε μια ματιά σε βασικά στοιχεία της οικονομίας της χώρας, προκειμένου να καταλάβουμε ποιά είναι η πραγματική κατάσταση, τι θα επιφέρουν οι επερχόμενες ισοπεδωτικές αλλαγές και ποιος επιτέλους δημιούργησε αυτή τη κρίση...
Δημόσιο έλλειμμα: υπερδιόγκωση των κερδών τους και όχι του δημοσίου τομέα…
Διαχρονικά χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των κυβερνήσεων που έχουν αντιλαικό προσανατολισμό (παρά το γεγονός ότι σκίζουν τα ιμάτια τους σε σχέση με τις προθέσεις τους…) αποτελεί το λεγόμενο ‘‘δημοσιονομικό έλλειμμα’’, δηλαδή το ποσό/έλλειμμα εκείνο, το οποίο παρουσιάζεται όταν το προυπολογισμένα έσοδα είναι λιγότερα από τα αντίστοιχα έξοδα ενός κράτους. Η χώρα έτσι που έχει ελλειμματικό προυπολογισμό, προκειμένου να καλύψει τα τρέχοντα έξοδα της (και να πληρώσει μέρος του χρέους της) βγαίνει στην εγχώρια ή διεθνή αγορά (βλ.ΔΝΤ στη περίπτωση μας) για να δανειστεί, ενώ ταυτόχρονα πουλάει ο,τι μπορει (βλ.ιδιωτικοποιήσεις). Ταυτόχρονα μειώνει όσο το δυνατόν περισσότερο τις ‘‘δαπάνες’’ της (βλ. μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές). Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές λέει η οικονομική θεωρία για το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Το έλλειμμα και στη χώρα μας προφανώς δεν δημιουργήθηκε από τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Αντίθετα, οι δημόσιες δαπάνες (για τις οποίες δήθεν μακρυπρόθεσμα δανείζεται η χώρα..) περιλαμβάνουν στο μεγαλύτερο βαθμό τους ποσά που κατευθύνονται στην ιδιωτική σφαίρα, είτε με τη μορφή ενισχύσεων (βλ. 28 δίς στις τράπεζες), είτε με τη μορφή φοροαπαλλαγών, χαριστικών ρυθμίσεων για χρέη από φόρους και πολλά ακόμα από τα οποία επωφελείται το... ελληνικό κεφάλαιο προφανώς και όχι ο ελληνικός λαός! Μερικά μόνο παραδείγματα... ‘‘δημοσίου’’ ελλείματος : Oι μειωμένοι φορολογικοί συντελεστές για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες (οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα πληρώνουν φόρο, όσο και ένας μισθωτός των 1200 ευρώ, ενώ οι Τράπεζες ακόμα λιγότερο). Οι αδικιολόγητα υψηλές δαπάνες για φάρμακα ιδιωτικών εταιριών (ποιος μπορεί να ξεχάσει την ‘‘φονική γρίπη’’ που κράτησε όσο χρειάζοταν ωστέ να αγοραστούν τα εκατομμύρια εμβόλια με έξοδα του δημοσίου;). H υπερκοστολόγηση των μεγάλων έργων (την ίδια ώρα που τα εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας καταλαμβάνουν της πρώτες θέσεις σε πανευρωπαικές στατιστικές), οι συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Οι απίστευτες δαπάνες για τις κρατικές διαφημίσεις, η συνεχιζόμενη εισφοροδιαφυγή των ιδιοκτητών ΜΜΕ, που αντιστοιχεί σε δις ευρώ, και προφανώς οι ‘‘αμυντικές’’ δαπάνες (πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι αν το κράτος μείωνε τις εξοπλιστικές του δαπάνες κατά 2%, θα μπορούσε να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το 10%).
Τα μέτρα κυβέρνησης-ΔΝΤ για το περιορισμό του ελλείμματος…
(ή αλλιώς ‘‘άλλος τρώει, άλλος πληρώνει!’’)
Παρά το γεγονός ότι, όπως φάνηκε παραπάνω, το ‘‘δημόσιο έλλειμμα’’ δεν είναι τελικά και τόσο…δημοσιο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ ζητάνε για άλλη μια φορά να πληρώσουν τη κρίση οι εργαζόμενοι και όχι αυτοί που κερδοφόρησαν. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση μπορεί (μειώνοντας πχ. τις αμυντικές δαπάνες κατά 3-4%), αλλά δεν έχει τη πολιτική βούληση να το κάνει. Οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρες, όπως και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, που ανέλαβαν την οικονομική διαχείριση της χώρας: Η στοχοποίηση και αφαίμαξη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση με το ΔΝΤ προχώρησε σε 2 γύρους μέτρων ‘‘στήριξης’’ και ‘‘τόνωσης’’ της ελληνικής οικονομίας, τα οποία περιλαμβάνουν την άρση εργασιακών κατακτήσεων του εργατικού κινηματος ακόμα και από τα μέσα του προηούμενου αιώνα. Πιο αναλυτικά:
• Κατάργηση 13ου–14ου μισθού στο δημόσιο τομέα.
• Μείωση κατά 8% επιπλέον των επιδομάτων στο δημόσιο τομέα.
• Κατάργσηση της 13ης και 14ης σύνταξης για όλα τα ταμεία.
• Πάγωμα μισθών και συντάξεων για τα επόμενα 3 χρόνια.
• Αύξηση κατά 10% επιπλέον όλων των συντελεστές ΦΠΑ.
• Αύξηση 10% επιπλέον των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε καύσιμα και τσιγάρα.
• Παύση της δεύτερης δόσης του ειδικού επιδόματος αλληλεγγύης σε πολύτεκνους
• Περικοπές στη λίστα με τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέματα.
• Αύξηση του ορίου απολύσεων από το 2% στο 4%.
Οικονομικοί δείκτες και επιπτώσεις των μέτρων…
Η χώρα μας με βάση στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) είναι μια από τις χώρες με τους υψηλότερους δείκτες ωρών εργασίας κατά άτομο. Συγκεκριμένα με βάση τα στατιστικά στοιχεία σε κάθε έλληνα εργαζόμενο αντιστοιχούν περίπου 2146 ώρες εργασίας όταν ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι περίπου 200 μονάδες κάτω. Επίσης ο ισχυρισμός ότι οι έλληνες εργαζόμενοι δουλεύουν πολύ λιγότερα χρόνια σε σχέση με τους ευρωπαίους συναδέλφους τους είναι επίσης ανακριβής ενδεικτικά με βάση στοιχεία της Eurostat για το 2009 ο δείκτης των ελλήνων εργαζομένων που εξακολουθούν να δουλεύουν μετά το 55 έτος της ηλικίας τους αγγίζει το 42,2%, όταν ο αντίστοιχος Γαλλικός είναι στο 38,9% και ο Ιταλικός στο 35,7% . Στο κενό πέφτει και η περίφημη αντιπαραγωγικότητα των ελλήνων εργαζομένων καθώς πάλι με βάση τα στοιχεία της Eurostat ο σχετικώς δείκτης όχι μόνο δεν είναι κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο των 27 κρατών μελών αλλά είναι και ελαφρά ενισχυμένος. Σημαντικό είναι επίσης εδώ να αναφέρομαι ότι σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΟΝΕ ο δείκτης του εργατικού κόστους ανά ώρα δουλείας στη χώρα μας είναι πολύ μικρότερος ( με βάση την τελευταία μέτρηση του 2003, ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 23,48 μονάδες όταν ο αντίστοιχος ελληνικός είναι στις 13,37 ), κοινός οι έλληνες εργαζόμενοι είναι ήδη πριν από την κρίση οι από τους πιο αν όχι οι πιο κακοπληρωμένοι, ενώ παράλληλα δουλεύουν τις περισσότερες ώρες κατ’ άτομο από οποιονδήποτε άλλο ευρωπαίο. Ακόμη ένα στοιχείο που παρουσιάζει ενδιαφέρον, ιδιαίτερα μετά τις διαρκείς αιτιάσεις των ‘εμπειρογνωμόνων’ του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε., ότι δήθεν οι έλληνες εργαζόμενοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται με ρυθμό αναντοίστιχο της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, είναι το γεγονός ότι σύμφωνα με τα δικά τους (!) στατιστικά στοιχεία από την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία το κόστος εργασίας στην Ελλάδα έχει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης -2,6 για το 2010, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι μόλις στο -1,2. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν οι ‘τεμπέληδες’ έλληνες εργαζόμενοι, που ζούν πλουσιοπάροχα πάνω από τις δυνατότητές τους είναι αυτοί που δουλεύουν μακράν τις περισσότερες ώρες από κάθε άλλο ευρωπαίο, αμείβονται με τους μικρότερους μισθούς ενώ οι αμοιβές τους μειώνονται με ρυθμό διπλάσιο από των συναδέλφων τους στην υπόλοιπη Ευρώπη( ήδη πριν τα νέα μέτρα ) , ενώ δουλεύουν κυριολεκτικά μέχρι τα γεράματα σε αντίθεση με Γάλλους, Ιταλούς και άλλους.
Σε όλα τα παραπάνω και για να γίνει πιο κατανοητός ο μελλοντικός αντίκτυπος των μέτρων έχουν μεγάλη σημασία και κάποια επιπλέον στοιχεία. Πρώτον με βάση πρόσφατα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το επιστημονικό ινστιτούτο της ΓΣΕΕ, η πραγματική ανεργία στη χώρα αναμένεται να ξεπεράσει τα επόμενα χρόνια ακόμη και αυτή της Ισπανίας που ήταν η υψηλότερη στην Ευρώπη, να αγγίξει δηλαδή το 20% και μάλιστα με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά πάνω από 15% στις δυναμικές ηλικίες άνω των 25 ετών! Την ίδια στιγμή με βάση στοιχεία του ΕΚΚΕ το ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα αγγίζει το 20 με 21%, πέντε ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον αντίστοιχο μέσο όρο των χωρών της ευρωζώνης και όλα αυτά πριν την έξαρση της οικονομικής κρίσης και την εφαρμογή των ληστρικών πραγματικά μέτρων που έρχεται να επιβάλει η κυβέρνηση. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι που δουλεύουν με σχέσεις ελαστικής απασχόλησης και part time έχουν σχεδόν πενταπλάσια ποσοστά στο δείκτη ‘κίνδυνος φτώχειας’ ( 14,17% οι εργαζόμενοι με σύμβαση ορισμένου χρόνου ή έργου και 3,70 οι εργαζόμενοι με μόνιμες συμβάσεις) και όλα αυτά τα στοιχεία και πάλι προ κρίσης! Σκεφτείτε λοιπόν με βάση τα παραπάνω, που θα εκτιναχθούν αυτοί οι δείκτες όταν εφαρμοστούν τα νέα μέτρα με την κατάργηση μισθών, συντάξεων, τη θεσμοθέτηση της ελαστικής εργασίας, την κατάργηση επί της ουσίας των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και άρα και των κατώτατων εγγυημένων ημερομισθίων, κ.λ.π....την ώρα μάλιστα που έχουμε τα ακριβότερα προϊόντα σε σχέση με oολόκληρη την ευρωζώνη και ο πληθωρισμός της χώρας είναι ένας από τους υψηλότερους στο σύνολο της Ευρώπης! Υπολογίστε σε αυτά και τις αυξήσεις σε Φ.Π.Α. και καύσιμα και μετά δείτε μήπως τελικά η χρεωκοπία δεν είναι καθόλου μακρινό σενάριο για όλους εμάς;; Και αν όντως δεν είναι τότε έρχεται το δεύτερο ερώτημα! Για ποιών, την αποφυγή της χρεωκοπίας καλούμαστε να ξαναπληρώσουμε;; Μήπως αυτών που μας χρεοκόπησαν, κερδοσκοπώντας δεκαετίες ολόκληρες στις πλάτες μας;;
Τα κατορθώματα του Δ.Ν.Τ. ανά τον κόσμο!
Ουγγαρία: Μόλις προ ολίγων ημερών έγινε γνωστή στο ελληνικό κοινό η εμπειρία της Ουγγαρίας από την παρέμβαση του ΔΝΤ, όταν στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκε η Ακρα Δεξιά τρίτη πολιτική δύναμη στη χώρα. Είχε προηγηθεί η πολιτική λιτότητας που εφάρμοσε κατ’ εντολήν του Ταμείου η κυβέρνηση, όταν η χώρα βρέθηκε στη δίνη της χρηματοπιστωτικής κρίσης και αφού είχαν προηγηθεί αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής της ικανότητας. Συμφώνησε μαζί του πακέτο διάσωσης ύψους 20 δισ. ευρώ με τη συμμετοχή της Ε.Ε. και της Παγκόσμιας Τράπεζας και προχώρησε στην περικοπή του δώρου των Χριστουγέννων για μισθωτούς και συνταξιούχους, στην αύξηση του ΦΠΑ κατά 5% και στην άνοδο του ορίου συνταξιοδότησης κατά τρία χρόνια. Ακολούθησε ύφεση με συρρίκνωση του ουγγρικού ΑΕΠ κατά 7% σε σύγκριση με τα προ ΔΝΤ επίπεδα, αλλά με τα κριτήρια του Ταμείου η παρέμβαση κρίθηκε επιτυχής: το δημοσιονομικό έλλειμμα προβλέπεται να συρρικνωθεί φέτος στο 3,8% και το 2011 στο 3%, ενώ η μείωση του ουγγρικού ΑΕΠ θα περιορισθεί στο 0,2%.
Λετονία: Υπό παρεμφερείς συνθήκες η Λεττονία προσέφυγε σε πακέτο στήριξης στο οποίο συμμετείχε το ΔΝΤ, η Σουηδία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έλαβε δάνειο 7,5 δισ. ευρώ. Κατ’ εντολήν του ΔΝΤ, η κυβέρνηση προχώρησε άμεσα σε περικοπές του προϋπολογισμού για την υγεία κατά 40% κλείνοντας τεράστιο αριθμό νοσοκομείων. Εκλεισαν εκατοντάδες σχολεία, οι μισθοί των εκπαιδευτικών μειώθηκαν κατά 60% και των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%. Ακολούθησε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 17,5% το 2009 και συνολικά για την τελευταία διετία κατά 24%. Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 22,8% από το ποσοστό μόλις 5,6% του 2007.Ρουμανία: Σε συνεργασία με την Ε.Ε. ήταν και η παρέμβαση του ΔΝΤ στη Ρουμανία, που έλαβε 20 δισ. ευρώ από πακέτο στήριξης, αλλά αναγκάστηκε να προχωρήσει σε 100.000 απολύσεις στον δημόσιο τομέα, ο οποίος αντιπροσωπεύει το 1/3 της συνολικής απασχόλησης. Μόλις την περασμένη Πέμπτη προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις οι εκπαιδευτικοί, που απειλούν με απεργία διαρκείας αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε 15.000 απολύσεις στον κλάδο. Μετά την εφαρμογή των μέτρων, το ΑΕΠ της χώρας έχει συρρικνωθεί σχεδόν κατά 8%. Το ίδιο το ΔΝΤ, που καταφθάνει στο Βουκουρέστι για να επανεξετάσει το πακέτο διάσωσης, έχει αναθεωρήσει την αρχική πρόβλεψή του πως η οικονομία της Ρουμανίας θα σημειώσει φέτος ανάπτυξη 1,3% και περιορίζεται στο 0,8%.
Αργεντινή: Στην ελληνική κοινή γνώμη, πάντως, το ΔΝΤ είναι ευρύτερα γνωστό από την ολέθρια παρέμβασή του στην Αργεντινή. Αφού της χορήγησε περισσότερα από 13 δισ. δολ. τη δεκαετία του ’90 και επέβαλε την ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας της, το ΔΝΤ παρενέβη ξανά το 2000 όταν η χώρα βρέθηκε σε δεινή θέση μετά την εκτίναξη του δολαρίου με το οποίο διατηρούσε συνδεδεμένο το νόμισμά της. Της χορήγησε εκ νέου 40 δισ. δολ. επιβάλλοντας, όμως, την κατάργηση όλων των κοινωνικών προγραμμάτων και μείωση των μισθών κατά 20%, με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα στη φτώχεια. Στο αμέσως επόμενο διάστημα ακολούθησαν κοινωνικές εκρήξεις και αναστολή πληρωμών τον Νοέμβριο του 01’. Στη συνέχεια, όμως, η χώρα προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους της με το 76% των πιστωτών να έχει ουσιαστικά χαρίσει στην χώρα τα 2/3 του συνολικού χρέους.
Για την έξοδο από την κρίση τους...
Η σημερινή κρίση που πλήττει τη χώρα μας και όχι μόνο, για να είμαστε πιο ακριβείς πλήττει απλά και τη χώρα μας, χωρίς καν αυτή να είναι το επίκεντρο του προβλήματος, είναι φυσικό απότοκο ενός οικονομικού συστήματος το οποίο δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο πέρα από την υπερσυσσώρευση κερδών, ανεξαρτήτως του οποιουδήποτε κοινωνικού, περιβαλλοντικού ή άλλου κόστους. Αυτό λοιπόν το σύστημα, ο περίφημος καπιταλισμός, ο οποίος μετά τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έχει πάρει την πίο σκληρή και άρα εξοντωτική μορφή του με την ένταση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων σε όλο τον κόσμο και την σταδιακή αποσάθρωση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και κοινωνικών δικαιωμάτων, μας οδήγησε σε μία παγκόσμια οικονομική κρίση τεραστίων διαστάσεων, μία κρίση η οποία ξέσπασε αρχικά στον καπιταλιστικό παράδεισο που λέγεται Η.Π.Α. και μάλιστα στον πυρήνα του το χρηματοπιστωτικό του σύστημα ( θυμίζουμε την κατάρρευση κολοσσιαίων τραπεζικών ιδρυμάτων, λόγω της υπόθεσης με τα επισφαλή στεγαστικά δάνεια και τα λοιπά ‘τοξικά’ τραπεζικά προϊόντα ).
Από εκεί και πέρα αρχίζει μια ατελείωτη σειρά παραδόξων. Μια κρίση λοιπόν που οφείλεται στη δομή με την οποία λειτουργούν οι αγορές και όχι απλά στον (όντως) ασύδοτο και εντελώς ανεξέλεγκτο χαρακτήρα τους, επιχειρείται να ξεπεραστεί με την ένταση των ίδιων αυτών πολιτικών που μας οδήγησαν εξαρχής στην κρίση. Το πρόβλημα δηλαδή που δημιουργήθηκε από την νεοφιλελεύθερη οικονομική διαχείριση των τελευταίων δεκαετιών επιχειρείται να ξεπεραστεί με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση και σκλήρυνση των πολιτικών αυτών! Αυτό είναι το πρώτο αλλά όχι και το τελευταίο παράδοξο. Ένα ακόμη εντυπωσιακό στοιχείο που αναδεικνύεται τον τελευταίο καιρό είναι το γεγονός ότι από τη μία τα κέρδη ‘ιδιωτικοποιούνται’ και από την άλλη οι ζημιές ‘κοινωνικοποιούνται’, με απλά λόγια ενώ λίγοι κερδίζουν, όλοι πληρώνουν. Και έτσι φτάνουμε σιγά-σιγά και στην ελληνική περίπτωση η οποία δεν απέχει και πολύ από τις παραπάνω γενικές διαπιστώσεις. Στη χώρα μας λοιπόν την πολυθρύλητη οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών την καρπώθηκαν συγκεκριμένοι οικονομικοί κύκλοι και συμφέροντα, τόσο μέσω της έντασης των αναδιαρθρώσεων στους χώρους δουλείας και τις περίφημες κρατικές επιχορηγήσεις που μοναδικό στόχο είχαν την αύξηση των κερδών των επιχειρηματιών όσο και μέσα από γεγονότα όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το Χρηματιστήριο και άλλες μεγάλες εθνικές επιτυχίες, οι οποίες όπως αποδεικνύεται εκ’ του αποτελέσματος μοναδικό στόχο είχαν απλά να παραφουσκώσουν οι τσέπες ορισμένων. Όταν λοιπόν μετά από δεκαετίες ληστρικής διαχείρισης των χρημάτων του λαού έρχονται στην επιφάνεια οι τεράστιες τρύπες που το σύστημα δημιούργησε, καλούνται και πάλι οι εργαζόμενοι να πληρώσουν για τη σωτηρία ποιών; Εκείνων που πλούτισαν εδώ και τόσα χρόνια στις πλάτες τους. Η συνταγή λοιπόν ίδια και μάλιστα σε μεγαλύτερη δοσολογία! Περισσότερο χρήμα ( θυμίζουμε την ενίσχυση των 28 δισεκατομμυρίων κρατικής βοήθειας προς τις τράπεζες) στο τραπεζικό σύστημα και τον επιχειρηματικό κόσμο προκειμένου να ανακάμψει από την ύφεση, και από τη άλλη σκληρή λιτότητα στους εργαζομένους, ακολουθούμενη από περικοπές και καταργήσεις δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αίμα εδώ και δεκαετίες προκειμένου να αποπληρωθούν τα χρέη. Την ίδια ώρα που όπως αναφέραμε αυτή που επωφελήθηκαν περισσότερο από τις κρατικές σπατάλες και εν’ πολλοίς τις δημιούργησαν όχι μόνο δεν πληρώνουν αλλά τους πληρώνουμε και από πάνω. Τα νέα μέτρα όπως αναλύθηκαν παραπάνω είναι ενδεικτικά των κατευθύνσεων αυτών.
Απέναντι λοιπόν σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να τοποθετηθούν δυναμικά ξεφεύγοντας από τα ψευτοδιλλήματα που επιχειρούν να δημιουργήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας μαζί με το ΛΑΟΣ και τα ΜΜΕ. Η χρεωκοπία των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας που δεν είναι άλλες από τους ίδιους τους εργαζομένους είναι αναπόφευκτη στο βαθμό που τα νέα μέτρα θα οδηγήσουν μεγάλες μερίδες του πληθυσμού κυριολεκτικά στη φτώχεια και την ανέχεια. Τα παραδείγματα από χώρες του εξωτερικού που εφαρμόστηκαν ήδη τα μέτρα αποδεικνύουν του λόγω του αληθές. Συνεπώς για τους εργαζόμενους, τους νέους και τους συνταξιούχους το να θυσιαστούν προκειμένου να σώσουν αυτούς που εδώ και δεκαετίες ‘ζουν’ παρασιτικά από τον κόπο και τη δουλεία τους, δεν έχει πραγματικά απολύτως κανένα νόημα. Το γεγονός άλλωστε ότι τα μέτρα δεν εγγυώνται, ούτε καν μεσοπρόθεσμα τη μη χρεωκοπία της χώρας, είναι πλέον σχεδόν κοινώς τόπος για πολλούς διεθνούς φήμης οικονομολόγους όπως ο νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν και άλλοι. Οι ίδιοι δηλαδή οι θιασώτες των ελεύθερων αγορών αναγνωρίζουν ότι τα νέα μέτρα μπορεί απλά να ρίξουν τη χώρα ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση, ωφελώντας μόνο τους πιστωτές των υπέρογκων δανείων μας.
Δημόσιο έλλειμμα: υπερδιόγκωση των κερδών τους και όχι του δημοσίου τομέα…
Διαχρονικά χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των κυβερνήσεων που έχουν αντιλαικό προσανατολισμό (παρά το γεγονός ότι σκίζουν τα ιμάτια τους σε σχέση με τις προθέσεις τους…) αποτελεί το λεγόμενο ‘‘δημοσιονομικό έλλειμμα’’, δηλαδή το ποσό/έλλειμμα εκείνο, το οποίο παρουσιάζεται όταν το προυπολογισμένα έσοδα είναι λιγότερα από τα αντίστοιχα έξοδα ενός κράτους. Η χώρα έτσι που έχει ελλειμματικό προυπολογισμό, προκειμένου να καλύψει τα τρέχοντα έξοδα της (και να πληρώσει μέρος του χρέους της) βγαίνει στην εγχώρια ή διεθνή αγορά (βλ.ΔΝΤ στη περίπτωση μας) για να δανειστεί, ενώ ταυτόχρονα πουλάει ο,τι μπορει (βλ.ιδιωτικοποιήσεις). Ταυτόχρονα μειώνει όσο το δυνατόν περισσότερο τις ‘‘δαπάνες’’ της (βλ. μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές). Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές λέει η οικονομική θεωρία για το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Το έλλειμμα και στη χώρα μας προφανώς δεν δημιουργήθηκε από τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Αντίθετα, οι δημόσιες δαπάνες (για τις οποίες δήθεν μακρυπρόθεσμα δανείζεται η χώρα..) περιλαμβάνουν στο μεγαλύτερο βαθμό τους ποσά που κατευθύνονται στην ιδιωτική σφαίρα, είτε με τη μορφή ενισχύσεων (βλ. 28 δίς στις τράπεζες), είτε με τη μορφή φοροαπαλλαγών, χαριστικών ρυθμίσεων για χρέη από φόρους και πολλά ακόμα από τα οποία επωφελείται το... ελληνικό κεφάλαιο προφανώς και όχι ο ελληνικός λαός! Μερικά μόνο παραδείγματα... ‘‘δημοσίου’’ ελλείματος : Oι μειωμένοι φορολογικοί συντελεστές για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες (οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα πληρώνουν φόρο, όσο και ένας μισθωτός των 1200 ευρώ, ενώ οι Τράπεζες ακόμα λιγότερο). Οι αδικιολόγητα υψηλές δαπάνες για φάρμακα ιδιωτικών εταιριών (ποιος μπορεί να ξεχάσει την ‘‘φονική γρίπη’’ που κράτησε όσο χρειάζοταν ωστέ να αγοραστούν τα εκατομμύρια εμβόλια με έξοδα του δημοσίου;). H υπερκοστολόγηση των μεγάλων έργων (την ίδια ώρα που τα εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας καταλαμβάνουν της πρώτες θέσεις σε πανευρωπαικές στατιστικές), οι συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Οι απίστευτες δαπάνες για τις κρατικές διαφημίσεις, η συνεχιζόμενη εισφοροδιαφυγή των ιδιοκτητών ΜΜΕ, που αντιστοιχεί σε δις ευρώ, και προφανώς οι ‘‘αμυντικές’’ δαπάνες (πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι αν το κράτος μείωνε τις εξοπλιστικές του δαπάνες κατά 2%, θα μπορούσε να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το 10%).
Τα μέτρα κυβέρνησης-ΔΝΤ για το περιορισμό του ελλείμματος…
(ή αλλιώς ‘‘άλλος τρώει, άλλος πληρώνει!’’)
Παρά το γεγονός ότι, όπως φάνηκε παραπάνω, το ‘‘δημόσιο έλλειμμα’’ δεν είναι τελικά και τόσο…δημοσιο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ ζητάνε για άλλη μια φορά να πληρώσουν τη κρίση οι εργαζόμενοι και όχι αυτοί που κερδοφόρησαν. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση μπορεί (μειώνοντας πχ. τις αμυντικές δαπάνες κατά 3-4%), αλλά δεν έχει τη πολιτική βούληση να το κάνει. Οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρες, όπως και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, που ανέλαβαν την οικονομική διαχείριση της χώρας: Η στοχοποίηση και αφαίμαξη των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση με το ΔΝΤ προχώρησε σε 2 γύρους μέτρων ‘‘στήριξης’’ και ‘‘τόνωσης’’ της ελληνικής οικονομίας, τα οποία περιλαμβάνουν την άρση εργασιακών κατακτήσεων του εργατικού κινηματος ακόμα και από τα μέσα του προηούμενου αιώνα. Πιο αναλυτικά:
• Κατάργηση 13ου–14ου μισθού στο δημόσιο τομέα.
• Μείωση κατά 8% επιπλέον των επιδομάτων στο δημόσιο τομέα.
• Κατάργσηση της 13ης και 14ης σύνταξης για όλα τα ταμεία.
• Πάγωμα μισθών και συντάξεων για τα επόμενα 3 χρόνια.
• Αύξηση κατά 10% επιπλέον όλων των συντελεστές ΦΠΑ.
• Αύξηση 10% επιπλέον των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε καύσιμα και τσιγάρα.
• Παύση της δεύτερης δόσης του ειδικού επιδόματος αλληλεγγύης σε πολύτεκνους
• Περικοπές στη λίστα με τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέματα.
• Αύξηση του ορίου απολύσεων από το 2% στο 4%.
Οικονομικοί δείκτες και επιπτώσεις των μέτρων…
Η χώρα μας με βάση στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) είναι μια από τις χώρες με τους υψηλότερους δείκτες ωρών εργασίας κατά άτομο. Συγκεκριμένα με βάση τα στατιστικά στοιχεία σε κάθε έλληνα εργαζόμενο αντιστοιχούν περίπου 2146 ώρες εργασίας όταν ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι περίπου 200 μονάδες κάτω. Επίσης ο ισχυρισμός ότι οι έλληνες εργαζόμενοι δουλεύουν πολύ λιγότερα χρόνια σε σχέση με τους ευρωπαίους συναδέλφους τους είναι επίσης ανακριβής ενδεικτικά με βάση στοιχεία της Eurostat για το 2009 ο δείκτης των ελλήνων εργαζομένων που εξακολουθούν να δουλεύουν μετά το 55 έτος της ηλικίας τους αγγίζει το 42,2%, όταν ο αντίστοιχος Γαλλικός είναι στο 38,9% και ο Ιταλικός στο 35,7% . Στο κενό πέφτει και η περίφημη αντιπαραγωγικότητα των ελλήνων εργαζομένων καθώς πάλι με βάση τα στοιχεία της Eurostat ο σχετικώς δείκτης όχι μόνο δεν είναι κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο των 27 κρατών μελών αλλά είναι και ελαφρά ενισχυμένος. Σημαντικό είναι επίσης εδώ να αναφέρομαι ότι σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΟΝΕ ο δείκτης του εργατικού κόστους ανά ώρα δουλείας στη χώρα μας είναι πολύ μικρότερος ( με βάση την τελευταία μέτρηση του 2003, ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 23,48 μονάδες όταν ο αντίστοιχος ελληνικός είναι στις 13,37 ), κοινός οι έλληνες εργαζόμενοι είναι ήδη πριν από την κρίση οι από τους πιο αν όχι οι πιο κακοπληρωμένοι, ενώ παράλληλα δουλεύουν τις περισσότερες ώρες κατ’ άτομο από οποιονδήποτε άλλο ευρωπαίο. Ακόμη ένα στοιχείο που παρουσιάζει ενδιαφέρον, ιδιαίτερα μετά τις διαρκείς αιτιάσεις των ‘εμπειρογνωμόνων’ του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε., ότι δήθεν οι έλληνες εργαζόμενοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται με ρυθμό αναντοίστιχο της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, είναι το γεγονός ότι σύμφωνα με τα δικά τους (!) στατιστικά στοιχεία από την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία το κόστος εργασίας στην Ελλάδα έχει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης -2,6 για το 2010, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι μόλις στο -1,2. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν οι ‘τεμπέληδες’ έλληνες εργαζόμενοι, που ζούν πλουσιοπάροχα πάνω από τις δυνατότητές τους είναι αυτοί που δουλεύουν μακράν τις περισσότερες ώρες από κάθε άλλο ευρωπαίο, αμείβονται με τους μικρότερους μισθούς ενώ οι αμοιβές τους μειώνονται με ρυθμό διπλάσιο από των συναδέλφων τους στην υπόλοιπη Ευρώπη( ήδη πριν τα νέα μέτρα ) , ενώ δουλεύουν κυριολεκτικά μέχρι τα γεράματα σε αντίθεση με Γάλλους, Ιταλούς και άλλους.
Σε όλα τα παραπάνω και για να γίνει πιο κατανοητός ο μελλοντικός αντίκτυπος των μέτρων έχουν μεγάλη σημασία και κάποια επιπλέον στοιχεία. Πρώτον με βάση πρόσφατα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το επιστημονικό ινστιτούτο της ΓΣΕΕ, η πραγματική ανεργία στη χώρα αναμένεται να ξεπεράσει τα επόμενα χρόνια ακόμη και αυτή της Ισπανίας που ήταν η υψηλότερη στην Ευρώπη, να αγγίξει δηλαδή το 20% και μάλιστα με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά πάνω από 15% στις δυναμικές ηλικίες άνω των 25 ετών! Την ίδια στιγμή με βάση στοιχεία του ΕΚΚΕ το ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα αγγίζει το 20 με 21%, πέντε ποσοστιαίες μονάδες πάνω από τον αντίστοιχο μέσο όρο των χωρών της ευρωζώνης και όλα αυτά πριν την έξαρση της οικονομικής κρίσης και την εφαρμογή των ληστρικών πραγματικά μέτρων που έρχεται να επιβάλει η κυβέρνηση. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι που δουλεύουν με σχέσεις ελαστικής απασχόλησης και part time έχουν σχεδόν πενταπλάσια ποσοστά στο δείκτη ‘κίνδυνος φτώχειας’ ( 14,17% οι εργαζόμενοι με σύμβαση ορισμένου χρόνου ή έργου και 3,70 οι εργαζόμενοι με μόνιμες συμβάσεις) και όλα αυτά τα στοιχεία και πάλι προ κρίσης! Σκεφτείτε λοιπόν με βάση τα παραπάνω, που θα εκτιναχθούν αυτοί οι δείκτες όταν εφαρμοστούν τα νέα μέτρα με την κατάργηση μισθών, συντάξεων, τη θεσμοθέτηση της ελαστικής εργασίας, την κατάργηση επί της ουσίας των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και άρα και των κατώτατων εγγυημένων ημερομισθίων, κ.λ.π....την ώρα μάλιστα που έχουμε τα ακριβότερα προϊόντα σε σχέση με oολόκληρη την ευρωζώνη και ο πληθωρισμός της χώρας είναι ένας από τους υψηλότερους στο σύνολο της Ευρώπης! Υπολογίστε σε αυτά και τις αυξήσεις σε Φ.Π.Α. και καύσιμα και μετά δείτε μήπως τελικά η χρεωκοπία δεν είναι καθόλου μακρινό σενάριο για όλους εμάς;; Και αν όντως δεν είναι τότε έρχεται το δεύτερο ερώτημα! Για ποιών, την αποφυγή της χρεωκοπίας καλούμαστε να ξαναπληρώσουμε;; Μήπως αυτών που μας χρεοκόπησαν, κερδοσκοπώντας δεκαετίες ολόκληρες στις πλάτες μας;;
Τα κατορθώματα του Δ.Ν.Τ. ανά τον κόσμο!
Ουγγαρία: Μόλις προ ολίγων ημερών έγινε γνωστή στο ελληνικό κοινό η εμπειρία της Ουγγαρίας από την παρέμβαση του ΔΝΤ, όταν στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκε η Ακρα Δεξιά τρίτη πολιτική δύναμη στη χώρα. Είχε προηγηθεί η πολιτική λιτότητας που εφάρμοσε κατ’ εντολήν του Ταμείου η κυβέρνηση, όταν η χώρα βρέθηκε στη δίνη της χρηματοπιστωτικής κρίσης και αφού είχαν προηγηθεί αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής της ικανότητας. Συμφώνησε μαζί του πακέτο διάσωσης ύψους 20 δισ. ευρώ με τη συμμετοχή της Ε.Ε. και της Παγκόσμιας Τράπεζας και προχώρησε στην περικοπή του δώρου των Χριστουγέννων για μισθωτούς και συνταξιούχους, στην αύξηση του ΦΠΑ κατά 5% και στην άνοδο του ορίου συνταξιοδότησης κατά τρία χρόνια. Ακολούθησε ύφεση με συρρίκνωση του ουγγρικού ΑΕΠ κατά 7% σε σύγκριση με τα προ ΔΝΤ επίπεδα, αλλά με τα κριτήρια του Ταμείου η παρέμβαση κρίθηκε επιτυχής: το δημοσιονομικό έλλειμμα προβλέπεται να συρρικνωθεί φέτος στο 3,8% και το 2011 στο 3%, ενώ η μείωση του ουγγρικού ΑΕΠ θα περιορισθεί στο 0,2%.
Λετονία: Υπό παρεμφερείς συνθήκες η Λεττονία προσέφυγε σε πακέτο στήριξης στο οποίο συμμετείχε το ΔΝΤ, η Σουηδία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έλαβε δάνειο 7,5 δισ. ευρώ. Κατ’ εντολήν του ΔΝΤ, η κυβέρνηση προχώρησε άμεσα σε περικοπές του προϋπολογισμού για την υγεία κατά 40% κλείνοντας τεράστιο αριθμό νοσοκομείων. Εκλεισαν εκατοντάδες σχολεία, οι μισθοί των εκπαιδευτικών μειώθηκαν κατά 60% και των δημοσίων υπαλλήλων κατά 20%. Ακολούθησε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 17,5% το 2009 και συνολικά για την τελευταία διετία κατά 24%. Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 22,8% από το ποσοστό μόλις 5,6% του 2007.Ρουμανία: Σε συνεργασία με την Ε.Ε. ήταν και η παρέμβαση του ΔΝΤ στη Ρουμανία, που έλαβε 20 δισ. ευρώ από πακέτο στήριξης, αλλά αναγκάστηκε να προχωρήσει σε 100.000 απολύσεις στον δημόσιο τομέα, ο οποίος αντιπροσωπεύει το 1/3 της συνολικής απασχόλησης. Μόλις την περασμένη Πέμπτη προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις οι εκπαιδευτικοί, που απειλούν με απεργία διαρκείας αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε 15.000 απολύσεις στον κλάδο. Μετά την εφαρμογή των μέτρων, το ΑΕΠ της χώρας έχει συρρικνωθεί σχεδόν κατά 8%. Το ίδιο το ΔΝΤ, που καταφθάνει στο Βουκουρέστι για να επανεξετάσει το πακέτο διάσωσης, έχει αναθεωρήσει την αρχική πρόβλεψή του πως η οικονομία της Ρουμανίας θα σημειώσει φέτος ανάπτυξη 1,3% και περιορίζεται στο 0,8%.
Αργεντινή: Στην ελληνική κοινή γνώμη, πάντως, το ΔΝΤ είναι ευρύτερα γνωστό από την ολέθρια παρέμβασή του στην Αργεντινή. Αφού της χορήγησε περισσότερα από 13 δισ. δολ. τη δεκαετία του ’90 και επέβαλε την ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας της, το ΔΝΤ παρενέβη ξανά το 2000 όταν η χώρα βρέθηκε σε δεινή θέση μετά την εκτίναξη του δολαρίου με το οποίο διατηρούσε συνδεδεμένο το νόμισμά της. Της χορήγησε εκ νέου 40 δισ. δολ. επιβάλλοντας, όμως, την κατάργηση όλων των κοινωνικών προγραμμάτων και μείωση των μισθών κατά 20%, με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα στη φτώχεια. Στο αμέσως επόμενο διάστημα ακολούθησαν κοινωνικές εκρήξεις και αναστολή πληρωμών τον Νοέμβριο του 01’. Στη συνέχεια, όμως, η χώρα προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους της με το 76% των πιστωτών να έχει ουσιαστικά χαρίσει στην χώρα τα 2/3 του συνολικού χρέους.
Για την έξοδο από την κρίση τους...
Η σημερινή κρίση που πλήττει τη χώρα μας και όχι μόνο, για να είμαστε πιο ακριβείς πλήττει απλά και τη χώρα μας, χωρίς καν αυτή να είναι το επίκεντρο του προβλήματος, είναι φυσικό απότοκο ενός οικονομικού συστήματος το οποίο δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο πέρα από την υπερσυσσώρευση κερδών, ανεξαρτήτως του οποιουδήποτε κοινωνικού, περιβαλλοντικού ή άλλου κόστους. Αυτό λοιπόν το σύστημα, ο περίφημος καπιταλισμός, ο οποίος μετά τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έχει πάρει την πίο σκληρή και άρα εξοντωτική μορφή του με την ένταση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων σε όλο τον κόσμο και την σταδιακή αποσάθρωση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και κοινωνικών δικαιωμάτων, μας οδήγησε σε μία παγκόσμια οικονομική κρίση τεραστίων διαστάσεων, μία κρίση η οποία ξέσπασε αρχικά στον καπιταλιστικό παράδεισο που λέγεται Η.Π.Α. και μάλιστα στον πυρήνα του το χρηματοπιστωτικό του σύστημα ( θυμίζουμε την κατάρρευση κολοσσιαίων τραπεζικών ιδρυμάτων, λόγω της υπόθεσης με τα επισφαλή στεγαστικά δάνεια και τα λοιπά ‘τοξικά’ τραπεζικά προϊόντα ).
Από εκεί και πέρα αρχίζει μια ατελείωτη σειρά παραδόξων. Μια κρίση λοιπόν που οφείλεται στη δομή με την οποία λειτουργούν οι αγορές και όχι απλά στον (όντως) ασύδοτο και εντελώς ανεξέλεγκτο χαρακτήρα τους, επιχειρείται να ξεπεραστεί με την ένταση των ίδιων αυτών πολιτικών που μας οδήγησαν εξαρχής στην κρίση. Το πρόβλημα δηλαδή που δημιουργήθηκε από την νεοφιλελεύθερη οικονομική διαχείριση των τελευταίων δεκαετιών επιχειρείται να ξεπεραστεί με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση και σκλήρυνση των πολιτικών αυτών! Αυτό είναι το πρώτο αλλά όχι και το τελευταίο παράδοξο. Ένα ακόμη εντυπωσιακό στοιχείο που αναδεικνύεται τον τελευταίο καιρό είναι το γεγονός ότι από τη μία τα κέρδη ‘ιδιωτικοποιούνται’ και από την άλλη οι ζημιές ‘κοινωνικοποιούνται’, με απλά λόγια ενώ λίγοι κερδίζουν, όλοι πληρώνουν. Και έτσι φτάνουμε σιγά-σιγά και στην ελληνική περίπτωση η οποία δεν απέχει και πολύ από τις παραπάνω γενικές διαπιστώσεις. Στη χώρα μας λοιπόν την πολυθρύλητη οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών την καρπώθηκαν συγκεκριμένοι οικονομικοί κύκλοι και συμφέροντα, τόσο μέσω της έντασης των αναδιαρθρώσεων στους χώρους δουλείας και τις περίφημες κρατικές επιχορηγήσεις που μοναδικό στόχο είχαν την αύξηση των κερδών των επιχειρηματιών όσο και μέσα από γεγονότα όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το Χρηματιστήριο και άλλες μεγάλες εθνικές επιτυχίες, οι οποίες όπως αποδεικνύεται εκ’ του αποτελέσματος μοναδικό στόχο είχαν απλά να παραφουσκώσουν οι τσέπες ορισμένων. Όταν λοιπόν μετά από δεκαετίες ληστρικής διαχείρισης των χρημάτων του λαού έρχονται στην επιφάνεια οι τεράστιες τρύπες που το σύστημα δημιούργησε, καλούνται και πάλι οι εργαζόμενοι να πληρώσουν για τη σωτηρία ποιών; Εκείνων που πλούτισαν εδώ και τόσα χρόνια στις πλάτες τους. Η συνταγή λοιπόν ίδια και μάλιστα σε μεγαλύτερη δοσολογία! Περισσότερο χρήμα ( θυμίζουμε την ενίσχυση των 28 δισεκατομμυρίων κρατικής βοήθειας προς τις τράπεζες) στο τραπεζικό σύστημα και τον επιχειρηματικό κόσμο προκειμένου να ανακάμψει από την ύφεση, και από τη άλλη σκληρή λιτότητα στους εργαζομένους, ακολουθούμενη από περικοπές και καταργήσεις δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αίμα εδώ και δεκαετίες προκειμένου να αποπληρωθούν τα χρέη. Την ίδια ώρα που όπως αναφέραμε αυτή που επωφελήθηκαν περισσότερο από τις κρατικές σπατάλες και εν’ πολλοίς τις δημιούργησαν όχι μόνο δεν πληρώνουν αλλά τους πληρώνουμε και από πάνω. Τα νέα μέτρα όπως αναλύθηκαν παραπάνω είναι ενδεικτικά των κατευθύνσεων αυτών.
Απέναντι λοιπόν σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να τοποθετηθούν δυναμικά ξεφεύγοντας από τα ψευτοδιλλήματα που επιχειρούν να δημιουργήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας μαζί με το ΛΑΟΣ και τα ΜΜΕ. Η χρεωκοπία των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας που δεν είναι άλλες από τους ίδιους τους εργαζομένους είναι αναπόφευκτη στο βαθμό που τα νέα μέτρα θα οδηγήσουν μεγάλες μερίδες του πληθυσμού κυριολεκτικά στη φτώχεια και την ανέχεια. Τα παραδείγματα από χώρες του εξωτερικού που εφαρμόστηκαν ήδη τα μέτρα αποδεικνύουν του λόγω του αληθές. Συνεπώς για τους εργαζόμενους, τους νέους και τους συνταξιούχους το να θυσιαστούν προκειμένου να σώσουν αυτούς που εδώ και δεκαετίες ‘ζουν’ παρασιτικά από τον κόπο και τη δουλεία τους, δεν έχει πραγματικά απολύτως κανένα νόημα. Το γεγονός άλλωστε ότι τα μέτρα δεν εγγυώνται, ούτε καν μεσοπρόθεσμα τη μη χρεωκοπία της χώρας, είναι πλέον σχεδόν κοινώς τόπος για πολλούς διεθνούς φήμης οικονομολόγους όπως ο νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν και άλλοι. Οι ίδιοι δηλαδή οι θιασώτες των ελεύθερων αγορών αναγνωρίζουν ότι τα νέα μέτρα μπορεί απλά να ρίξουν τη χώρα ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση, ωφελώντας μόνο τους πιστωτές των υπέρογκων δανείων μας.
o Παύση των πληρωμών του τοκογλυφικού χρέους!
o Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών!
o Απαγόρευση των απολύσεων!
o Όχι στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
o Να αυξηθούν οι μισθοί και το εισόδημα των εργαζόμενων, να μειωθεί ο χρόνος εργασίας!
o Να φορολογηθεί το κεφάλαιο, να παγώσουν οι εξοπλισμοί.
o Δημόσιο ενιαίο αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα.
o Νομιμοποίηση των μεταναστών.
o Αγώνας για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα.
o Έξω τώρα το ΔΝΤ! Ανυπακοή στις επιταγές της ΕΕ, εδώ και τώρα ρήξη με την ΟΝΕ!
o Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών!
o Απαγόρευση των απολύσεων!
o Όχι στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
o Να αυξηθούν οι μισθοί και το εισόδημα των εργαζόμενων, να μειωθεί ο χρόνος εργασίας!
o Να φορολογηθεί το κεφάλαιο, να παγώσουν οι εξοπλισμοί.
o Δημόσιο ενιαίο αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα.
o Νομιμοποίηση των μεταναστών.
o Αγώνας για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα.
o Έξω τώρα το ΔΝΤ! Ανυπακοή στις επιταγές της ΕΕ, εδώ και τώρα ρήξη με την ΟΝΕ!
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου