Μ.Α.Σ τα χουν ξαναπει…

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που το εργατικό και φοιτητικό κίνημα καλείται να δώσει μια αναβαθμισμένη απάντηση απέναντι στα ανοιχτά μέτωπα σε εργασία και εκπαίδευση. Στα καθ’ ημάς, ήδη από τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το Υπουργείο Παιδείας έρχεται να εξαγγείλει μια σειρά από προκλητικές αλλαγές στην εκπαίδευση, τόσο όσον αφορά το Πανεπιστήμιο (με την Αξιολόγηση και την αδειοδότηση των Κολλεγίων), όσο και τη δευτεροβάθμια (με σαρωτικές αλλαγές σε Προγράμματα Σπουδών, βιβλία, εισαγωγή στα Πανεπιστήμια).

Σε αυτή την περίοδο, οι μαζικές γενικές συνελεύσεις με τη συμμετοχή όλων των φοιτητών και τη πολιτική συζήτηση σε βάθος γύρω από το τι σημαίνουν οι επικείμενες αλλαγές για το σύνολο των μαθητών και φοιτητών, το πώς πλήττουν την καθημερινότητά μας και την επαγγελματική μας προοπτική και το με πιο σχέδιο μπορεί το φοιτητικό κίνημα να αντιπαλέψει το σύνολο των αναδιαρθρώσεων, είναι ζητούμενο και άμεση αναγκαιότητα. Σαφώς, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου που όχι απλά δε θέλουν κινητοποιήσεις, αλλά που συχνά δε θέλουν καν να διεξαχθούν Γενικές Συνελεύσεις. Η αναφορά γίνεται ξεκάθαρα σε ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, δυνάμεις που συμφωνούν στη λογική τους με τον πυρήνα των επικείμενων αλλαγών και που θα κάνουν πλάτες στο σχέδιο της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας. Η μεν ΔΑΠ επιστρέφει πανελλαδικά στην σκληρή υποστήριξη νεοφιλελεύθερων συντηρητικών τομών όπως την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων ενώ η ΠΑΣΠ είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να “δαγκώσει το χέρι που την ταΐζει” και να πάει κόντρα στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά με κεντρικό σύνθημα στις αφίσες της την ‘‘ Διαφάνεια ’’ δείχνει με σαφήνεια τις προθέσεις της σε σχέση με την αναδιάρθρωτική πρωτοβουλία της Αξιολογησης.

Σε αυτό το πεδίο θα περιμέναμε να είναι αυτονόητο από τις δυνάμεις της Αριστεράς ότι θα πάλευαν με κάθε τρόπο για την ενεργοποίηση των Φοιτητικών Συλλόγων, για μαζικές γενικές συνελεύσεις. Οι προσδοκίες μας διαψεύστηκαν όμως καθώς οι δυνάμεις της ΚΝΕ/ΠΚΣ επέλεξαν ένα διαφορετικό δρόμο από το δρόμο των μαζικών φοιτητικών διαδικασιών που οδήγησαν στα φοιτητικά κινήματα του 06’-07’. Οι δυνάμεις αυτές επιλέγουν στο σύνολο των φοιτητικών συλλόγων να στήσουν Επιτροπές Αγώνα διασπώντας τους φοιτητικούς Συλλόγους πίσω από την φαντασίωση ότι “εργατικό κομμάτι” είναι όποιο συμφωνεί με το πλαίσιο της ΠΚΣ και αυτό είναι αυτό που την ενδιαφέρει και μόνο. Σε αυτήν ακριβώς τη λογική με απόφαση εκτός οποιασδήποτε διαδικασίας φοιτητικών συλλόγων, οι δυνάμεις αυτές ίδρυσαν και το Μ.Α.Σ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών). Η δημιουργία τέτοιων αντί-θεσμών είναι άκρως επικίνδυνη σε σχέση με τις νικηφόρες δυνατότητες που μπορούν να έχουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι ενάντια στις αναδιαρθρωτικές κινήσεις του Υπουργείου (Η ΠΚΣ θυμίζουμε στην αρχή της χρονιάς δεν μπήκε στο πλαίσιο της ΡΑΣ ΕΑΑΚ, όπως και έπραξαν –ο καθένας για τους δικούς του λόγους- το ΔΙΚΤΥΟ και η ΠΑΣΠ, αλλά επέλεξε το κατέβασμα της ως ‘‘Επιτροπή Αγώνα’’, ρισκάροντας έτσι να πάρει η ΔΑΠ τη συνέλευση και να εφαρμοστεί η Αξιολόγηση στη σχολή μας.). Αυτή όμως η πρακτική αποδυναμώνει το πιο ισχυρό όπλο των φοιτητών, την Γενική Συνέλευση του φοιτητικού Συλλόγου, καλλιεργώντας μια λογική περιχαράκωσης, απομόνωσης και ήττας. Αυτή η στρατηγική τελικά, που αντί να βλέπει πώς θα παράγει ρήγματα στο σχέδιο του αντιπάλου και να προβάλλει εκείνα τα αιτήματα που μπορεί να πηγαίνουν σε αντίθετη κατεύθυνση από τις επιλογές του Υπουργείου και να φέρνουν στο προσκήνιο τους φοιτητικούς αγώνες, το μόνο που βλέπει είναι το πώς να συσπειρώσει περισσότερο κόσμο κοντά στις σκληρά κομματικές δυνάμεις της ΚΝΕ, που θα συζητά και θα κινητοποιείται κάπου πέρα κι έξω από τους υπόλοιπους φοιτητές και τις υπόλοιπες πολιτικές λογικές και που θα αντιμετωπίζει το υπόλοιπο κομμάτι των φοιτητών, ως εχθρό!

Παλιά μου τέχνη κόσκινο…

Αυτή η στρατηγική δεν είναι καινούργια: εμφανίστηκε πρώτη φορά το 2005 με την μορφή του συντονιστικού ΑΕΙ – ΤΕΙ και των τότε Επιτροπών Αγώνα όπου έλεγε ακριβώς τα ίδια πράγματα, επικαλούμενη όπως χαρακτηριστικά λέει η ΠΚΣ μια κατάσταση διάλυσης των φοιτητικών Συλλογών και του φοιτητικού κινήματος. Τα ίδια επιχειρήματα εμφανίζονται σήμερα καρμπόν: διάλυση των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, ηττοπάθεια και αδιέξοδες λογικές. Ποιά είναι η διαφορά με τότε; Ότι έχουν μεσολαβήσει 3 χρόνια μαχητικών ριζοσπαστικών μαζικών κινητοποιήσεων των φοιτητών απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, κινητοποιήσεις που είχαν την ρίζα τους ακριβώς στους φοιτητικούς Συλλόγους και στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων. Τις χρονιές 2006 και 2007 διεξήχθησαν Γενικές Συνελεύσεις με μαζική συμμετοχή πολλών χιλιάδων φοιτητών που συζήτησαν για το πώς πλήττονται τα συμφέροντά μας από τις τότε κυβερνητικές επιλογές και που αποφάσισαν τις συλλογικές δράσεις του φοιτητικού κινήματος. Αποκορύφωμα της λογικής του απομωντισμού της ΠΚΣ υπήρξε το γεγονός ότι την ίδια εποχή, όπου το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων στο Πολυτεχνείο αριθμούσε περίπου 450 Φοιτητικούς Συλλόγους, η ΠΚΣ/ΚΝΕ με 8 συλλόγους, που υπερψήφισαν το πλαίσιο της, δημιουργούσε δικο της ‘‘Συντονιστικό Καταλήψεων’’ στο Χημείο μακριά από τους υπολοιπους Φοιτητικούς Συλλόγους. Είναι σαφές όμως ότι όταν η ΚΝΕ/ΠΚΣ έχει πάρει σαφείς αποστάσεις από κάθε κινηματική διαδικασία που δεν μπορεί να ελέγχει και που δεν περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τις κομματικές της δυνάμεις, όταν έχει επιλέξει σε κρίσιμες περιόδους να απαξιώσει τον ζωντανό χώρο συζήτησης των φοιτητών που δεν είναι άλλος από τη Γενική Συνέλευση, είναι λογικό σήμερα να βλέπει ότι οι φοιτητικοί Σύλλογοι και το φοιτητικό κίνημα είναι διαλυμένο.

H ΡΑΣ ΕΑΑΚ και το σύνολο των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων της ΕΑΑΚ πάλεψαν το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζουν ωστε να ενισχυθεί η δημοκρατική λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές Συνελεύσεις των φοιτητών. Κι αυτό ακριβώς γιατί οι Γενικές Συνελεύσεις είναι ο τόπος όπου οι φοιτητές συζητούν για το πώς πλήττονται τα συμφέροντά τους από την κυβερνητική πολιτική σε εκπαίδευση και εργασία, συζητούν για τα προβλήματα που αναγνωρίζουν στη σχολή τους και σχεδιάζουν με τις πολιτικές τους αποφάσεις τις δράσεις εκείνες με τις οποίες θα διεκδικήσουν να βγουν τα συμφέροντά τους στο προσκήνιο και θα παλέψουν ενάντια στις αναδιαρθρώσεις σε εκπαίδευση και εργασία.