Επεισόδιο «εκπαιδευτική αναδιάρθρωση», σκηνή τέταρτη [ ή αλλιώς λίγα λόγια για τους εσωτερικούς κανονισμούς ]

Βρισκόμαστε λίγες βδομάδες πριν την εξεταστική και οι φοιτητικοί σύλλογοι φαίνονται ακόμα συνεπαρμένοι από τις διακοπές του Πάσχα!  Παρόλα αυτά οι ανοιχτοί λογαριασμοί με την τρικομματική κυβέρνηση του Σαμαρά συνεχίζουν να υπάρχουν στο μέτωπο της εκπαίδευσης γεγονός που καθιστά αναγκαία την επαναφορά του πολιτικού διαλόγου στο εσωτερικό του συλλόγου σε σχέση με την εξέλιξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Από την αντιδημοκρατική συγκρότηση των Συμβουλίων Ιδρυμάτων με τις αυξημένες δικαιοδοσίες με στόχο τον αποκλεισμό των φοιτητών από τα όργανα λήψης αποφάσεων, τις περικοπές σε φοιτητικές παροχές συγγράμματα – σίτιση – στέγαση μέχρι το σχέδιο «διάλυσης του ελληνικού πανεπιστημίου» (που ακούει και στο ‘‘Αθηνά’’) με τις περαιτέρω εξαιρέσεις σχολών, μέσω της ανάκλησης των Προεδρικών διαταγμάτων, λόγω των πιέσεων που άσκησε το φοιτητικό κίνημα του περασμένου διαστήματος. Η πολιτική ατζέντα εμπλουτίζεται με τους εσωτερικούς κανονισμούς που, όπως φαίνεται, θα είναι η επόμενη μάχη που θα κληθούμε να δώσουμε το επόμενο διάστημα.

Η αυλαία ανοίγει με τις διαγραφές των φοιτητών μετά τα ν+2 έτη και όλη η συζήτηση αφορά τους αιώνιους φοιτητές που τόσα χρόνια επιβαρύνουν τα δημόσια ταμεία και τους προϋπολογισμούς των ιδρυμάτων, ψευδώς βέβαια αν αναλογιστεί κανείς ότι οι φοιτητές που έχουν περάσει τα ν+2 δεν δικαιούνται καμία δωρεάν παροχή (πάσο, σίτιση κλπ). Κανείς λόγος βέβαια για τους φοιτητές που δουλεύουν ταυτόχρονα για να εξασφαλίσουν ότι θα συνεχίσουν να σπουδάζουν τη στιγμή που οι απαιτήσεις θα γίνουν περισσότερες έτσι ώστε να τελειώσεις στα ν+2 έτη! Τέτοιου είδους αλλαγές θα οξύνουν φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας, πειθάρχησης και εντατικοποίησης στο εσωτερικό του πανεπιστημίου, κάτι δηλαδή που θα αλλάξει τη φοιτητική καθημερινότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό αφού πλέον θα μιλάμε για μια αποστειρωμένη ‘‘μεταρρυθμισμένη’’ πηγή γνώσης σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα της Μπολόνια και του ΚΕΧΑΕ. Άλλωστε, στη παρούσα φάση της διαρκούς αντιπαράθεσης του υπουργείου παιδείας με τους φοιτητικούς συλλόγους, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεφορτωθεί μεγαλύτερες γενιές φοιτητών που έχουν άλλες παραστάσεις όπως για παράδειγμα το νικηφόρο φοιτητικό κίνημα του ’06 – ’07.

Εκτός από τις διαγραφές φοιτητών στα ν+2 έτη, οι εσωτερικοί κανονισμοί θα φέρουν πολλές αλλαγές σε ότι αφορά το πρόγραμμα σπουδών με την εισαγωγή προαπαιτούμενων (υποχρεωτικές εργασίες, παρακολουθήσεις κλπ) προκειμένου να μπορεί να εξεταστεί κανείς στο μάθημα που έχει διαλέξει, θα δημιουργήσουν μαθήματα – αλυσίδες δηλαδή για να δώσεις για παράδειγμα πολιτική επιστήμη 2 θα πρέπει να έχεις περάσει πολιτική επιστήμη 1 ή ακόμα και το εξωφρενικό αν κάποιος δώσει και κοπεί τρείς φορές σε ένα μάθημα μετά θα συγκροτείται ειδική επιτροπή εξέτασης, αν και εκεί αποτύχει το ίδιο το πανεπιστήμιο θα του ανοίγει την πόρτα της διαγραφής.  Πολύ σημαντική τομή, τέλος, που θα υπάρξει με τους νέους εσωτερικούς κανονισμούς είναι σαφώς η εισαγωγή των δύο κύκλων σπουδών (δηλαδή τρία έτη για το πρώτο πτυχίο και δύο έτη για master, όπως επιτάσσει η ευρωπαϊκή συνθήκη της Μπολόνια) και η διάσπαση των πτυχίων μας, σύμφωνα πάντα με το νόμο Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου.

Οι εσωτερικοί κανονισμοί θα είναι η συνέχεια μιας παρατεταμένης αντιπαράθεσης μεταξύ των φοιτητών που θέλουν και αγωνίζονται συλλογικά μέσα από τα αμφιθέατρα των γενικών συνελεύσεων και το δρόμο του αγώνα για ένα Δημόσιο – Δωρεάν – Δημοκρατικό πανεπιστήμιο απέναντι στις καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) και στην κυβέρνηση που σχεδιάζουν το νέο μοντέλο εργαζομένου που θα είναι πειθήνιος, ευέλικτος και αναλώσιμος αν όλα τα παραπάνω γίνουν πραγματικότητα!