Σίγουρα οι περισσότεροι φοιτητές όταν ακούν την λέξη «αξιολόγηση» σκέφτονται θετικά! Φαντάζονται ότι η αξιολόγηση ενός Ιδρύματος, μιας σχολής, ενός τμήματος είναι η αδιάβλητη και διαφανής διαδικασία, η οποία αποτελεί το πρώτο βήμα ώστε το ελληνικό Πανεπιστήμιο να μετατραπεί ξαφνικά σε Yale ή έστω Οξφόρδη! Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτό!
Η εξωτερική αξιολόγηση, που τελείται από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με αυτό που καλούνται να αξιολογήσουν, ουσιαστικά πρόκειται να αποτελέσει εκείνη τη δομη η οποία γύρω από ένα σχήμα «επιβράβευσης/κυρώσεων» απέναντι στις καλές-αναδιαρθρωμένες σχολές και τις κακές-αντιστεκόμενες αντίστοιχα επιχειρείται να αποτελέσει τον συνεκτικό αρμό για την πλήρη και σε βάθος χρόνου υλοποίηση των αναδιαρθρωτικών πολιτικών στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου, δηλαδή την ευθυγράμμιση με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τόσα χρόνια έχει παραμείνει στα χαρτιά λόγω των συνεχών αγώνων των φοιτητικών συλλόγων πανελλαδικά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποια σχολή δεν είναι υπερεντατικοποιημένη, δεν έχει διαγράψει φοιτητές, δεν έχει καταργήσει τις φοιτητικές παροχές και οι φοιτητές της παίρνουν ενιαία πτυχία που τους κατοχυρώνουν επαγγελματικά δικαιώματα θα αξιολογείται αρνητικά και είτε θα κλείνει είτε στην καλύτερη θα συγχωνεύεται! Παράλληλα, στην περίπτωση που η σχολή δεν οδηγηθεί στο λουκέτο θα υποχρηματοδοτείται τόσο ώστε στην πράξη να υπολειτουργεί ενώ ο τίτλος σπουδών που θα αποδίδει θα είναι κυριολεκτικά ένα κουρελόχαρτο!
Κι αν όλα αυτά ακούγονται ως άλλη μια «κινδυνολογία» των αριστερών ας δούμε τι έγινε στην Πάντειο Σχολή Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών όταν αξιολογήθηκαν κάποια από τα Τμήματά της πριν λίγο καιρό ώστε να δούμε τι περιμένει στην πραγματικότητα και το τμήμα μας το οποίο τώρα διανύει περίοδο αξιολόγησής του από την ΑΔΙΠ (Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας. Πόσο «ανεξάρτητη» βέβαια μπορεί να είναι μια αρχή της οποίας τα μέλη είναι διορισμένα (!) από την Κυβέρνηση είναι υποτίθεται άλλη συζήτηση...), ποια είναι δηλαδή η κατεύθυνση για τις ανθρωπιστικές σπουδές συνολικά. Το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου, το οποίο πρόσφατα αξιολογήθηκε, παρέλαβε μια κάκιστη έκθεση στην οποία βαθμολογήθηκε με 3/10 και το μόνο τμήμα που κρίθηκε «βιώσιμο» και «αποδοτικό» ήταν το τμήμα της Εγκληματολογίας για το οποίο προτείνεται η απόσχιση του από το σύνολο τμήμα Κοινωνιολογίας και η δημιουργία αυτοτελούς τμήματος, ενώ το υπόλοιπο τμήμα οδηγείται είτε σε λουκέτο είτε σε συγχώνευση. Ας προσπαθήσει λοιπόν κανείς να φανταστεί τι θα συμβεί αν και το δικό μας Τμήμα θεωρηθεί «μή βιώσιμο» και «μη αποδοτικό», ποια θα είναι η επόμενη μέρα, αν θα υπάρχει όντως επόμενη μέρα..
Η δική μας.. αξιολόγηση:
Οι φοιτητές, έχουν επιλέξει εδώ και χρόνια το δικό τους τρόπο να αξιολογούν. Στις μαζικές, δημοκρατικές τους διαδικασίες (Γενικές Συνελεύσεις, Διοικητικά Συμβούλια) συζητούν όλα τα θέματα που τους αφορούν, αποφασίζουν και δρουν συλλογικά. Είναι οι μόνοι που μπορούν να αξιολογούν και να εγκαλούν τους καθηγητές που αυθαιρετούν μέσα από μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας. Είναι οι μόνοι που τόσα χρόνια διεκδικούν από τα «μικρά» (φοιτητικές παροχές) μέχρι τα «μεγάλα», που βάζουν φρένο σε όσους επιχειρούν να καταστρέψουν το παρόν και το μέλλον τους!Οι φοιτητές νοιαζόμαστε σαφώς περισσότερο για το πανεπιστήμιο, τη φοιτητική μας καθημερινότητα και την εργασιακή μας προοπτική από μια χούφτα διορισμένους τεχνοκράτες που ουδεμία σχέση έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα και τις ανάγκες των φοιτητών και έχουν ως μοναδικό στόχο την εμπέδωση του καταστροφικού νόμου Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, την παγίωση της διάλυσης του δημόσιου, δωρεάν πανεπιστημίου.
Η εξωτερική αξιολόγηση, που τελείται από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με αυτό που καλούνται να αξιολογήσουν, ουσιαστικά πρόκειται να αποτελέσει εκείνη τη δομη η οποία γύρω από ένα σχήμα «επιβράβευσης/κυρώσεων» απέναντι στις καλές-αναδιαρθρωμένες σχολές και τις κακές-αντιστεκόμενες αντίστοιχα επιχειρείται να αποτελέσει τον συνεκτικό αρμό για την πλήρη και σε βάθος χρόνου υλοποίηση των αναδιαρθρωτικών πολιτικών στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου, δηλαδή την ευθυγράμμιση με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τόσα χρόνια έχει παραμείνει στα χαρτιά λόγω των συνεχών αγώνων των φοιτητικών συλλόγων πανελλαδικά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποια σχολή δεν είναι υπερεντατικοποιημένη, δεν έχει διαγράψει φοιτητές, δεν έχει καταργήσει τις φοιτητικές παροχές και οι φοιτητές της παίρνουν ενιαία πτυχία που τους κατοχυρώνουν επαγγελματικά δικαιώματα θα αξιολογείται αρνητικά και είτε θα κλείνει είτε στην καλύτερη θα συγχωνεύεται! Παράλληλα, στην περίπτωση που η σχολή δεν οδηγηθεί στο λουκέτο θα υποχρηματοδοτείται τόσο ώστε στην πράξη να υπολειτουργεί ενώ ο τίτλος σπουδών που θα αποδίδει θα είναι κυριολεκτικά ένα κουρελόχαρτο!
Κι αν όλα αυτά ακούγονται ως άλλη μια «κινδυνολογία» των αριστερών ας δούμε τι έγινε στην Πάντειο Σχολή Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών όταν αξιολογήθηκαν κάποια από τα Τμήματά της πριν λίγο καιρό ώστε να δούμε τι περιμένει στην πραγματικότητα και το τμήμα μας το οποίο τώρα διανύει περίοδο αξιολόγησής του από την ΑΔΙΠ (Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας. Πόσο «ανεξάρτητη» βέβαια μπορεί να είναι μια αρχή της οποίας τα μέλη είναι διορισμένα (!) από την Κυβέρνηση είναι υποτίθεται άλλη συζήτηση...), ποια είναι δηλαδή η κατεύθυνση για τις ανθρωπιστικές σπουδές συνολικά. Το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου, το οποίο πρόσφατα αξιολογήθηκε, παρέλαβε μια κάκιστη έκθεση στην οποία βαθμολογήθηκε με 3/10 και το μόνο τμήμα που κρίθηκε «βιώσιμο» και «αποδοτικό» ήταν το τμήμα της Εγκληματολογίας για το οποίο προτείνεται η απόσχιση του από το σύνολο τμήμα Κοινωνιολογίας και η δημιουργία αυτοτελούς τμήματος, ενώ το υπόλοιπο τμήμα οδηγείται είτε σε λουκέτο είτε σε συγχώνευση. Ας προσπαθήσει λοιπόν κανείς να φανταστεί τι θα συμβεί αν και το δικό μας Τμήμα θεωρηθεί «μή βιώσιμο» και «μη αποδοτικό», ποια θα είναι η επόμενη μέρα, αν θα υπάρχει όντως επόμενη μέρα..
Η δική μας.. αξιολόγηση:
Οι φοιτητές, έχουν επιλέξει εδώ και χρόνια το δικό τους τρόπο να αξιολογούν. Στις μαζικές, δημοκρατικές τους διαδικασίες (Γενικές Συνελεύσεις, Διοικητικά Συμβούλια) συζητούν όλα τα θέματα που τους αφορούν, αποφασίζουν και δρουν συλλογικά. Είναι οι μόνοι που μπορούν να αξιολογούν και να εγκαλούν τους καθηγητές που αυθαιρετούν μέσα από μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας. Είναι οι μόνοι που τόσα χρόνια διεκδικούν από τα «μικρά» (φοιτητικές παροχές) μέχρι τα «μεγάλα», που βάζουν φρένο σε όσους επιχειρούν να καταστρέψουν το παρόν και το μέλλον τους!Οι φοιτητές νοιαζόμαστε σαφώς περισσότερο για το πανεπιστήμιο, τη φοιτητική μας καθημερινότητα και την εργασιακή μας προοπτική από μια χούφτα διορισμένους τεχνοκράτες που ουδεμία σχέση έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα και τις ανάγκες των φοιτητών και έχουν ως μοναδικό στόχο την εμπέδωση του καταστροφικού νόμου Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, την παγίωση της διάλυσης του δημόσιου, δωρεάν πανεπιστημίου.
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΣΙΜΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΞΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ! ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ!
Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της ΕΑΑΚ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου