Διαμαντοπούλου - Χρυσοχοίδης - Πρύτανεις:
Una fatsa, una ratsa…
* volume 2
Και να που πριν καλά καλά η υπουργός, Άννα Διαμαντοπούλου, αναλάβει το νέο της πόστο, φαίνεται να βαδίζει με ακόμα πιο επιθετικό τρόπο στα χνάρια των προηγούμενων Υπουργών Παιδείας. Μετά και την υπουργική απόφαση (σε σχέση με τα επαγγελματικά δικαιώματα ΑΕΙ και ΤΕΙ), η οποία ήρθε να επιβεβαιώσει την πάγια θέση όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων για μη επαγγελματική κατοχύρωση των αποφοίτων πολλών σχολών, μεταξύ των οποίων και της δικιάς μας, η Διαμαντοπούλου επανέρχεται δριμύτερη, αυτή τη φορά στοχοποιόντας (και πάλι) το Άσυλο.
Έτσι, το… ‘‘παιχνίδι των επιστολών’’ που είχε ξεκινήσει περίπου πριν από 2 μήνες με τους Πρυτάννεις, οι οποίοι ζητούσαν από τον αρχηγό της ελληνικής αστυνομίας τη ‘‘λήψη των αναγκαίων μέτρων για τη φύλαξη περιμετρικώς της Πρυτανείας’’ με την επισήμανση ότι ‘‘οι πέριξ του πανεπιστημίου δρόμοι, πεζόδρομοι και πεζοδρόμια δεν αποτελούν άσυλο αλλά κοινόχρηστοι χώροι’’, συνεχίζεται. (Τότε θυμίζουμε οτι κατά τη διάρκεια πανεκπαιδευτικού συλαλλητηρίου οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει το χώρο μπροστά από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, παραβιάζοντας το άσυλο με τρόπο πρωτοφανή. Απροκάλυπτη όμως καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου είχε συμβεί και στο ΑΠΘ, στο οποίο μάλιστα υπήρξαν και συλλήψεις εντός του ασύλου.) Σήμερα, η Υπουργός με επιστολή προς τους Πρυτάννεις καλεί τους τελευταίους να επισπεύσουν τη συζήτηση γύρω από την περιστολή και την αναδιαμόρφωση του Ασύλου και μάλιστα θέτει κάποιους άξονες, ως βάση συζήτησης. Η επιστολή της Υπουργού, στη πραγματικότητα είναι ένα κάλεσμα για ισχυροποίηση των δεσμών της συμμαχίας μεταξύ Πρυτάννεων – Υπουργείου (με τις ευλογίες της ελληνικής αστυνομίας) για την εφαρμογή του νόμου Γιαννάκου για το άσυλο και την «απελευθέρωση των χώρων που τελούν υπό μακρόχρονη κατάληψη», που είχε πρωτοεμφανιστεί με τη μορφή ‘‘οδηγίας’’ επι εποχής Σανιδά.
Πιο συγκεκριμένα, η Υπουργός προτείνει ‘‘κάθε πανεπιστήμιο να ορίσει επακριβώς τους χώρους που προβλέπονται για έρευνα και εκπαίδευση, ώστε η οριοθέτηση του ασύλου να δίνει και τη δυνατότητα αποτελεσματικής εφαρμογής του.’’ Η ‘‘αποτελεσματική εφαρμογή’’ όμως του Ασύλου, στη πραγματικότητα κλείνει το μάτι στις δυνάμεις καταστολής, ωστέ να επεμβαίνουν σε ‘‘πραγματικό χρόνο’’(όπως τονίζεται σε άλλο σημείο της επιστολής), με οποιαδήποτε αφορμή σε χώρους ακαδημαικού ασύλου. Η επίμαχη επιστολή όμως επιμενεί στο ίδιο επιθετικό μοτίβο, αφου κάνει λόγο για ‘‘διαρκή μετρα περιφρούρησης του Ασύλου με τη συνδρομή των Αρχών’’. Είναι σαφές ότι υπό το φόβο πιθανών κοινωνικών εκρήξεων(ενείδη οικονομικής κρίσης και έτσι συμπίεσης προς τα κάτω των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων), και έχοντας νωπές ακόμα τις Δεκεμβριανές μνήμες, άλλα και τα φοιτητικά κινήματα των προηγούμενων χρόνων, η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου επιχειρείται να τεθεί υπό επανεξέταση. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο ρόλος του πανεπιστημιακού ασύλου είναι πολύ σημαντικός στο βαθμό που είναι ο μόνος χώρος, ο οποίος ιστορικά μπόρεσε να αποτελέσει το ορμητήριο έντονων και νκηφόρων κοινωνικών διεργασιών.
Η επιστολή Διαμαντοπούλου όμως δεν περιορίζεται στο κάλεσμα προς τους Πρυτάννεις για ανίερη συμμαχία ενάντια στο άσυλο και εν συνόλω τις δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά επεκτείνεται και καμουφλάρεται από ιδεολογήματα, που το ‘‘ηθικό ΠΑΣΟΚ’’ συνηθίζει να χρησιμοποιεί. ‘Ετσι στο τέλος της επιστολής-πρόκληση η Διαμαντοπούλου κάνει λόγο για ‘‘προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπιας’’ με τα ισχύοντα περί Ασύλου. Εμείς προσπερνάμε τις συναισθηματικές επικλίσεις, οι οποίες σ’ ένα σύστημα θεμελιακά αναξιοπρεπές και άδικο δεν είναι παρα ‘‘πουκάμισο αδειανό’’ και που μόνο στόχο έχουν την ιδεολογική πειθάρχηση των φοιτητών, και της υπενθυμίζουμε πως το Άσυλο είναι ο ίδιος θεσμός που συνέβαλλε καταλυτικά στον αντιχουντικό αγώνα (ή αγώνα για τη αξιοπρέπεια, αν προτιμάτε…), στην μεγαλειώδη Δεκεμβριανή έκρηξη της νεολαίας και μία σειρά άλλων μαχών που δόθηκαν από το φοιτητικό και λαικό κίνημα εδώ και δεκαετίες.
Έτσι, το… ‘‘παιχνίδι των επιστολών’’ που είχε ξεκινήσει περίπου πριν από 2 μήνες με τους Πρυτάννεις, οι οποίοι ζητούσαν από τον αρχηγό της ελληνικής αστυνομίας τη ‘‘λήψη των αναγκαίων μέτρων για τη φύλαξη περιμετρικώς της Πρυτανείας’’ με την επισήμανση ότι ‘‘οι πέριξ του πανεπιστημίου δρόμοι, πεζόδρομοι και πεζοδρόμια δεν αποτελούν άσυλο αλλά κοινόχρηστοι χώροι’’, συνεχίζεται. (Τότε θυμίζουμε οτι κατά τη διάρκεια πανεκπαιδευτικού συλαλλητηρίου οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει το χώρο μπροστά από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, παραβιάζοντας το άσυλο με τρόπο πρωτοφανή. Απροκάλυπτη όμως καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου είχε συμβεί και στο ΑΠΘ, στο οποίο μάλιστα υπήρξαν και συλλήψεις εντός του ασύλου.) Σήμερα, η Υπουργός με επιστολή προς τους Πρυτάννεις καλεί τους τελευταίους να επισπεύσουν τη συζήτηση γύρω από την περιστολή και την αναδιαμόρφωση του Ασύλου και μάλιστα θέτει κάποιους άξονες, ως βάση συζήτησης. Η επιστολή της Υπουργού, στη πραγματικότητα είναι ένα κάλεσμα για ισχυροποίηση των δεσμών της συμμαχίας μεταξύ Πρυτάννεων – Υπουργείου (με τις ευλογίες της ελληνικής αστυνομίας) για την εφαρμογή του νόμου Γιαννάκου για το άσυλο και την «απελευθέρωση των χώρων που τελούν υπό μακρόχρονη κατάληψη», που είχε πρωτοεμφανιστεί με τη μορφή ‘‘οδηγίας’’ επι εποχής Σανιδά.
Πιο συγκεκριμένα, η Υπουργός προτείνει ‘‘κάθε πανεπιστήμιο να ορίσει επακριβώς τους χώρους που προβλέπονται για έρευνα και εκπαίδευση, ώστε η οριοθέτηση του ασύλου να δίνει και τη δυνατότητα αποτελεσματικής εφαρμογής του.’’ Η ‘‘αποτελεσματική εφαρμογή’’ όμως του Ασύλου, στη πραγματικότητα κλείνει το μάτι στις δυνάμεις καταστολής, ωστέ να επεμβαίνουν σε ‘‘πραγματικό χρόνο’’(όπως τονίζεται σε άλλο σημείο της επιστολής), με οποιαδήποτε αφορμή σε χώρους ακαδημαικού ασύλου. Η επίμαχη επιστολή όμως επιμενεί στο ίδιο επιθετικό μοτίβο, αφου κάνει λόγο για ‘‘διαρκή μετρα περιφρούρησης του Ασύλου με τη συνδρομή των Αρχών’’. Είναι σαφές ότι υπό το φόβο πιθανών κοινωνικών εκρήξεων(ενείδη οικονομικής κρίσης και έτσι συμπίεσης προς τα κάτω των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων), και έχοντας νωπές ακόμα τις Δεκεμβριανές μνήμες, άλλα και τα φοιτητικά κινήματα των προηγούμενων χρόνων, η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου επιχειρείται να τεθεί υπό επανεξέταση. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο ρόλος του πανεπιστημιακού ασύλου είναι πολύ σημαντικός στο βαθμό που είναι ο μόνος χώρος, ο οποίος ιστορικά μπόρεσε να αποτελέσει το ορμητήριο έντονων και νκηφόρων κοινωνικών διεργασιών.
Η επιστολή Διαμαντοπούλου όμως δεν περιορίζεται στο κάλεσμα προς τους Πρυτάννεις για ανίερη συμμαχία ενάντια στο άσυλο και εν συνόλω τις δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά επεκτείνεται και καμουφλάρεται από ιδεολογήματα, που το ‘‘ηθικό ΠΑΣΟΚ’’ συνηθίζει να χρησιμοποιεί. ‘Ετσι στο τέλος της επιστολής-πρόκληση η Διαμαντοπούλου κάνει λόγο για ‘‘προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπιας’’ με τα ισχύοντα περί Ασύλου. Εμείς προσπερνάμε τις συναισθηματικές επικλίσεις, οι οποίες σ’ ένα σύστημα θεμελιακά αναξιοπρεπές και άδικο δεν είναι παρα ‘‘πουκάμισο αδειανό’’ και που μόνο στόχο έχουν την ιδεολογική πειθάρχηση των φοιτητών, και της υπενθυμίζουμε πως το Άσυλο είναι ο ίδιος θεσμός που συνέβαλλε καταλυτικά στον αντιχουντικό αγώνα (ή αγώνα για τη αξιοπρέπεια, αν προτιμάτε…), στην μεγαλειώδη Δεκεμβριανή έκρηξη της νεολαίας και μία σειρά άλλων μαχών που δόθηκαν από το φοιτητικό και λαικό κίνημα εδώ και δεκαετίες.
Είναι ξεκάθαρο πως η όποια συζήτηση διεξάγεται γύρω από τον επανακαθορισμό του καθεστώτος λειτουργίας του ασύλου δεν γίνεται με στόχο τη ‘‘πάταξη εγκληματιών κοινού ποινικού δικαίου’’ όπως προφασίζονται κατά κόρον και διαχρονικά οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, άλλα τη κατά μέτωπο επίθεση στα λαικά κεκτημένα σε φυσικό άλλα και συμβολικό επίπεδο (προσπάθεια του κράτους για διαγραφή ιστορικής λαικής μνημης, τοποθετόντας στη φορμόλη το ρόλο που έπαιξαν για τους λαικούς αγώνες, θεσμοί όπως το πανεπιστημιακό άσυλο). Ως φοιτητικός σύλλογος, που δεν έχει να περιμένει τίποτα από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές σε εκπαίδευση και μελλοντική εργασία, οφείλουμε να είμαστε πάντα έτοιμοι να απαντήσουμε μαζικά και νικηφόρα σε οποιαδήποτε πρόκληση του Υπουργείου θίγει άμμεσα ή έμμεσα το παρόν και το μέλλον μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου