Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται.

    

      Στα τέλη Αυγούστου του '14, ο Μάικλ Μπράουν, ο 18χρονος νέγρος από το Φέργκιουσον στις ΗΠΑ,   δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου από χέρια αστυνομικού επειδή "εμπόδιζε" την κυκλοφορία. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Νταβίντε Μπιφόλκο, 17χρονος έφηβος από τη Νάπολη της Ιταλίας, δολοφονείται επίσης από αστυνομικό στην προσπάθεια του να ξεφύγει από ένα μπλόκο της τροχαίας. Θύματα της ίδιας βίας, οι 15χρονοι  Αλέξης Γρηγορόπουλος και Μπερκίν Ελβάν. Οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τις τέσσερις δολοφονίες ήρθαν να επιβεβαιώσουν την αγανάκτηση και την οργή των καταπιεζόμενων στρωμάτων ενάντια στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία.

    Μπορούμε, λοιπόν, να θεωρήσουμε τις τέσσερις αυτές δολοφονίες τυχαίες ή συμπτωματικές; Η απάντηση είναι πως όχι. Διανύουμε μία περίοδο όπου οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εφαρμόζονται με τον πιο άγριο και πρόστυχο τρόπο, με αποτέλεσμα την περαιτέρω όξυνση των ανισοτήτων και την κοινωνική εξαθλίωση. Παρακολουθούμε, τόσο πανευρωπαϊκά όσο και παγκοσμίως, την ολοκληρωτική κατάργηση των κοινωνικών παροχών , όπως θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέχρι πρότινος η δωρεάν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και παιδείας. Το κράτος προκειμένου να θωρακιστεί και να αναχαιτίσει αυτό το δυνάμει "εκρηκτικό υλικό", όλους εκείνους δηλαδή τους καταπιεσμένους εργαζόμενους και άνεργους, φοιτητές και μαθητές, οι οποίοι μέρα με τη μέρα βλέπουν τους εαυτούς τους να εκτοπίζονται στο κοινωνικό περιθώριο και είναι διατεθειμένοι να αντιδράσουν γι' αυτό , αποφασίζει να τους καταστείλει με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Από χημικά και δακρυγόνα στις διαδηλώσεις μέχρι σφαίρες στα κορμιά απείθαρχων εφήβων. Ενδιαφέρουσα είναι και η στάση των ΜΜΕ μπροστά σε τέτοιου είδους περιστατικά : αν δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε το γεγονός (το οποίο έγινε τουλάχιστον στην περίπτωση του ιταλού Νταβίντε Μπιφόλκο), τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε τη σημασία του.

    Κάπως έτσι ,λοιπόν, γινόμαστε μάρτυρες της ποινικοποίησης της αντίδρασης και της διαμαρτυρίας και ,εν τέλει, του εκφασισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ξεκινάει από την αστυνομοκρατία και το αίσθημα της συνεχούς επίβλεψης (βλ. σεκιούριτι στις σχολές), την ρίψη δακρυγόνων και ασφυξιογόνων στις κινητοποιήσεις, τις αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις (βλ. Σκουριές) και καταλήγει σε άγρια ξυλοκοπήματα (βλ. τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ) και εν ψυχρώ δολοφονίες ανηλίκων. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά μία απελπισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης και του κράτους να αναχαιτιστεί οποιαδήποτε αντίδραση των πληττόμενων στρωμάτων απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα, στην ανεργία και στην εξαθλίωση. H απάντηση μας, η απάντηση δηλαδή  του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, απέναντι στον αυταρχισμό, στον εκφασισμό και εν τέλει σε ένα σύστημα που δε σταματά να γεννά αδικίες και ανισότητες πρέπει να είναι ενιαία και δυναμική αν -τουλάχιστον- δεν θέλουμε να έχουμε κι άλλους δολοφονημένους εφήβους από χέρια αστυνομικών.

« Αν πας σε μια διαδήλωση και μετά πας στο σπίτι σου, αυτό είναι κάτι, αλλά αυτοί που έχουν την εξουσία μπορούν να επιβιώσουν. Αυτό που δεν μπορούν να ξεπεράσουν είναι η επίμονη πίεση που διαρκώς εντείνεται, οργανώσεις που κάνουν διαρκώς πράγματα, ανθρώπους που παίρνουν συνεχώς μαθήματα από κάτι που έκαναν άσχημα την πρώτη φορά και το κάνουν καλά την επόμενη...»
Νόαμ Τσόμσκυ

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση σχήμα της

Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

raseaak.blogspot.gr