Είναι ακόμα Αύγουστος και ενώ κάποιοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στην Αθήνα και κάποιοι άλλοι κάνουν ακόμα διακοπές, το Υπουργείο Παιδείας αποφασίζει να προβεί σε μια ακόμη προβλέψιμη κίνηση. Έχει γίνει πλέον «παράδοση» Υπουργείο και Κυβέρνηση να προχωρούν σε ριζικές αναδιαρθρωτικές τομές στο χώρο της εκπαίδευσης εν μέσω καλοκαιριού –κατά προτίμηση Αυγούστου- ώστε οι σχολές να είναι κλειστές και οι φοιτητές να αδυνατούν να συζητήσουν και να λάβουν αποφάσεις μέσα από τις δημοκρατικές τους διαδικασίες. Τη φετινή σεζόν σειρά έχουν οι διαγραφές των λεγόμενων «αιωνίων» φοιτητών. Όπως είναι γνωστό, κυρίαρχα σε όσους φοιτητές βρίσκονται υπό απειλή άμεσης διαγραφής, όσοι συμφοιτητές μας ενεγράφησαν σε 4ετείς σχολές έως το ακαδημαϊκό έτος 2003 – 2004 πρέπει να διαγραφούν φέτος ενώ για τις 5ετείς σχολές εφαρμόζεται για όσους ενεγράφησαν από το 2001 – 2002. Πρόκειται για μια ιδιότυπη εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου (διαγραφές στα ν+2 έτη), η οποία εγκαινιάζει τις διαγραφές φοιτητών μέσω της οριζόντιας διαγραφής του –διά στόματος Λοβέρδου- «λιμνάζοντος δυναμικού». Μέσω αυτής της διαδικασίας 180.000 συμφοιτητές μας πρόκειται να διαγραφούν στα τέλη του Αυγούστου ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη παράμετρο.
Ας δούμε, όμως, πρώτα ένα μικρό ιστορικό των επανειλημμένων προσπαθειών για θέσπιση των διαγραφών. Οι διαγραφές φοιτητών δεν εμφανίζονται για πρώτη φορά το 2014 σαν πρόταση, ούτε εισάγονται ως δια μαγείας στους εσωτερικούς κανονισμούς και στους οργανισμούς. Σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην εκπαίδευση από τη μεταπολίτευση και μετά περιλαμβάνει το ζήτημα των διαγραφών σε μία γενικότερη προσπάθεια περιορισμού του χρόνου φοίτησης. Τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλουν σήμερα για τους «αιώνιους» Υπουργείο, Κυβέρνηση, ΜΜΕ και καθεστωτικές παρατάξεις ( «οι κηφήνες που τρώνε τα λεφτά του δημοσίου», «να μπει μια τάξη στα Ιδρύματα επιτέλους» κλπ.) έλεγαν και το 1978 με το νόμο 815, προσπαθώντας για πρώτη φορά να εισάγουν το “ν+2”. Στη συνέχεια ήρθε ο “νόμος Γιαννάκου” το 2006, ο νόμος Διαμαντοπούλου το 2011 και η αναθεώρηση του τελευταίου (νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου) το 2012. Φυσικά αξίζει να θυμόμαστε ότι ο λόγος που και αυτή η πλευρά της αναδιάρθρωσης έχει μείνει στα χαρτιά επί τόσες δεκαετίες δεν είναι άλλος από τα μεγαλειώδη ξεσπάσματα του φοιτητικού κινήματος απέναντι σε κάθε μία από τις παραπάνω προσπάθειες.
Γιατί, όμως τέτοια επιμονή για τις διαγραφές;
....θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Ας σταθούμε πρώτα στα λεγόμενα των Υπουργών που θέλησαν τόσα χρόνια να τις προωθήσουν.
Σημείο πρώτο: «γιατί οι «αιώνιοι φοιτητές» επιβαρύνουν το κράτος». Ψέμα πρώτο! Οι φοιτητές με τη συμπλήρωση ν+2 ετών από την έναρξη των σπουδών τους δεν απολαμβάνουν κανένα απολύτως δικαίωμα. Δεν δικαιούνται συγγράμματα, σίτιση ούτε προφανώς και στέγαση ενώ η μόνη «επιβάρυνση» είναι η κόλλα που τους δίνεται (εάν δίνεται...) στις εξεταστικές και μερικά mb στις βάσεις δεδομένων των Ιδρυμάτων.
Σημείο δεύτερο: «γιατί πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτός ο εξευτελισμός στα ελληνικά Ιδρύματα και να μπει μια τάξη». Ας το μεταφράσουμε... Γιατί θέλουμε οι φοιτητές να εναρμονιστούν με το πρότυπο που περιγράφουμε για τον αυριανό εργαζόμενο. Να έχουν μια φοιτητική καθημερινότητα τελείως εντατικοποιημένη, όπου θα τρέχουν από μάθημα σε μάθημα και από σεμινάριο σε σεμινάριο (προφανώς εδώ θα νιώθουν και την πίεση του ν+2) ώστε να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερα τυπικά «προσόντα» που στην αγορά εργασίας με 65% ανεργίας στους νέους δεν θα έχουν καμιά σημασία. Γιατί θέλουμε να είναι ήδη από τώρα πειθαρχημένοι, ευέλικτοι και πειθήνιοι ώστε να ικανοποιούν τους αυριανούς εργοδότες τους χωρίς παράπονα και διεκδικήσεις. Και τέλος, γιατί θέλουμε η καθημερινότητά τους ως φοιτητές να είναι τελείως εξατομικευμένη και αποστειρωμένη μακριά από συλλογικές διαδικασίες κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησής τους. Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος σε αυτή την «ιδιομορφία» του ελληνικού πανεπιστημίου που γεννά αναπαραστάσεις συλλογικού αγώνα, εσωτερικής δημοκρατίας και τελικά νίκης σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και μπαίνει εμπόδιο στη διαμόρφωση εργαζομένων που θα είναι φθηνοί, ευέλικτοι και φυσικά πειθαρχημένοι. Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος στους συλλογικούς αγώνες των φοιτητών, αφού αυτοί έχουν πολλάκις μπλοκάρει διάφορες απόπειρες διάλυσης του δημόσιου, δωρεάν, δημοκρατικού Πανεπιστημίου, πηγαίνοντας πίσω τα σχέδια της εκάστοτε Κυβέρνησης και στέλνοντας Υπουργούς στο σπίτι τους μια και καλή.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ! -ή αλλιώς, η απάντησή μας:
Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία το σύνολο των φοιτητών πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και μαζικά να αντιπαλέψουμε τις διαγραφές και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με όπλα μας τα συλλογικά μας όργανα. Το φοιτητικό κίνημα να προτάξει τους συλλογικούς του αγώνες και να πει ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ (και τους εσωτερικούς κανονισμούς στους οποίους εντάσσονται αυτές) χωρίς παραθυράκια και αστερίσκους. Ο διαχωρισμός ενεργών-μη ενεργών φοιτητών δεν μπορεί να υπάρξει, διαγραφές φέτος -ακόμα και αν αυτές δεν είναι οριζόντιες- θα σημάνει καθολικές και οριζόντιες διαγραφές του χρόνου! Όχημα οποιασδήποτε αντίστασης στο μέτρο των διαγραφών πρέπει να είναι οι συλλογικές μας διαδικασίες, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων. Μόνο μέσα από εκεί μπορούμε να εξασφαλίσουμε μια απάντηση που θα είναι πραγματικά συλλογική, πραγματικά ενιαία και πραγματικά μαχητική. Το φοιτητικό κίνημα είναι άλλωστε το μόνο που ιστορικά έχει αποδείξει ότι μπορεί να μπλοκάρει μια κατεύθυνση επιβαλλόμενων διαγραφών! Όπως τόσα χρόνια που οι διαγραφές παραμένουν ανεφάρμοστες, έτσι και τώρα καλούμαστε να παλέψουμε ώστε κανένα τμήμα, καμία σύγκλητος και κανένα υπουργείο να μη διαγράψει ούτε ένα συνάδελφό μας!
Ο Δημήτρης Γληνός, ο οποίος γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα (22/8) το 1882 και προς τιμήν του ονομάστηκε ο Φοιτητικός Σύλλογος Πολιτικού έχει πει το εξής μιλώντας σε νέους: «Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε το θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι, είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη ιδεαλιστικών σοφισμάτων, οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο: ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Tetrium non datur (= τρίτος δεν υπάρχει ) ». Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι και καλούμαστε να επιλέξουμε. Ας ενωθούμε για να διαγράψουμε μια και καλή όσους νομίζουν ότι θα παίζουν ανενόχλητοι με τη ζωή μας!
Ας δούμε, όμως, πρώτα ένα μικρό ιστορικό των επανειλημμένων προσπαθειών για θέσπιση των διαγραφών. Οι διαγραφές φοιτητών δεν εμφανίζονται για πρώτη φορά το 2014 σαν πρόταση, ούτε εισάγονται ως δια μαγείας στους εσωτερικούς κανονισμούς και στους οργανισμούς. Σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην εκπαίδευση από τη μεταπολίτευση και μετά περιλαμβάνει το ζήτημα των διαγραφών σε μία γενικότερη προσπάθεια περιορισμού του χρόνου φοίτησης. Τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλουν σήμερα για τους «αιώνιους» Υπουργείο, Κυβέρνηση, ΜΜΕ και καθεστωτικές παρατάξεις ( «οι κηφήνες που τρώνε τα λεφτά του δημοσίου», «να μπει μια τάξη στα Ιδρύματα επιτέλους» κλπ.) έλεγαν και το 1978 με το νόμο 815, προσπαθώντας για πρώτη φορά να εισάγουν το “ν+2”. Στη συνέχεια ήρθε ο “νόμος Γιαννάκου” το 2006, ο νόμος Διαμαντοπούλου το 2011 και η αναθεώρηση του τελευταίου (νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου) το 2012. Φυσικά αξίζει να θυμόμαστε ότι ο λόγος που και αυτή η πλευρά της αναδιάρθρωσης έχει μείνει στα χαρτιά επί τόσες δεκαετίες δεν είναι άλλος από τα μεγαλειώδη ξεσπάσματα του φοιτητικού κινήματος απέναντι σε κάθε μία από τις παραπάνω προσπάθειες.
Γιατί, όμως τέτοια επιμονή για τις διαγραφές;
....θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Ας σταθούμε πρώτα στα λεγόμενα των Υπουργών που θέλησαν τόσα χρόνια να τις προωθήσουν.
Σημείο πρώτο: «γιατί οι «αιώνιοι φοιτητές» επιβαρύνουν το κράτος». Ψέμα πρώτο! Οι φοιτητές με τη συμπλήρωση ν+2 ετών από την έναρξη των σπουδών τους δεν απολαμβάνουν κανένα απολύτως δικαίωμα. Δεν δικαιούνται συγγράμματα, σίτιση ούτε προφανώς και στέγαση ενώ η μόνη «επιβάρυνση» είναι η κόλλα που τους δίνεται (εάν δίνεται...) στις εξεταστικές και μερικά mb στις βάσεις δεδομένων των Ιδρυμάτων.
Σημείο δεύτερο: «γιατί πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτός ο εξευτελισμός στα ελληνικά Ιδρύματα και να μπει μια τάξη». Ας το μεταφράσουμε... Γιατί θέλουμε οι φοιτητές να εναρμονιστούν με το πρότυπο που περιγράφουμε για τον αυριανό εργαζόμενο. Να έχουν μια φοιτητική καθημερινότητα τελείως εντατικοποιημένη, όπου θα τρέχουν από μάθημα σε μάθημα και από σεμινάριο σε σεμινάριο (προφανώς εδώ θα νιώθουν και την πίεση του ν+2) ώστε να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερα τυπικά «προσόντα» που στην αγορά εργασίας με 65% ανεργίας στους νέους δεν θα έχουν καμιά σημασία. Γιατί θέλουμε να είναι ήδη από τώρα πειθαρχημένοι, ευέλικτοι και πειθήνιοι ώστε να ικανοποιούν τους αυριανούς εργοδότες τους χωρίς παράπονα και διεκδικήσεις. Και τέλος, γιατί θέλουμε η καθημερινότητά τους ως φοιτητές να είναι τελείως εξατομικευμένη και αποστειρωμένη μακριά από συλλογικές διαδικασίες κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησής τους. Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος σε αυτή την «ιδιομορφία» του ελληνικού πανεπιστημίου που γεννά αναπαραστάσεις συλλογικού αγώνα, εσωτερικής δημοκρατίας και τελικά νίκης σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και μπαίνει εμπόδιο στη διαμόρφωση εργαζομένων που θα είναι φθηνοί, ευέλικτοι και φυσικά πειθαρχημένοι. Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος στους συλλογικούς αγώνες των φοιτητών, αφού αυτοί έχουν πολλάκις μπλοκάρει διάφορες απόπειρες διάλυσης του δημόσιου, δωρεάν, δημοκρατικού Πανεπιστημίου, πηγαίνοντας πίσω τα σχέδια της εκάστοτε Κυβέρνησης και στέλνοντας Υπουργούς στο σπίτι τους μια και καλή.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ! -ή αλλιώς, η απάντησή μας:
Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία το σύνολο των φοιτητών πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και μαζικά να αντιπαλέψουμε τις διαγραφές και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με όπλα μας τα συλλογικά μας όργανα. Το φοιτητικό κίνημα να προτάξει τους συλλογικούς του αγώνες και να πει ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ (και τους εσωτερικούς κανονισμούς στους οποίους εντάσσονται αυτές) χωρίς παραθυράκια και αστερίσκους. Ο διαχωρισμός ενεργών-μη ενεργών φοιτητών δεν μπορεί να υπάρξει, διαγραφές φέτος -ακόμα και αν αυτές δεν είναι οριζόντιες- θα σημάνει καθολικές και οριζόντιες διαγραφές του χρόνου! Όχημα οποιασδήποτε αντίστασης στο μέτρο των διαγραφών πρέπει να είναι οι συλλογικές μας διαδικασίες, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων. Μόνο μέσα από εκεί μπορούμε να εξασφαλίσουμε μια απάντηση που θα είναι πραγματικά συλλογική, πραγματικά ενιαία και πραγματικά μαχητική. Το φοιτητικό κίνημα είναι άλλωστε το μόνο που ιστορικά έχει αποδείξει ότι μπορεί να μπλοκάρει μια κατεύθυνση επιβαλλόμενων διαγραφών! Όπως τόσα χρόνια που οι διαγραφές παραμένουν ανεφάρμοστες, έτσι και τώρα καλούμαστε να παλέψουμε ώστε κανένα τμήμα, καμία σύγκλητος και κανένα υπουργείο να μη διαγράψει ούτε ένα συνάδελφό μας!
Ο Δημήτρης Γληνός, ο οποίος γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα (22/8) το 1882 και προς τιμήν του ονομάστηκε ο Φοιτητικός Σύλλογος Πολιτικού έχει πει το εξής μιλώντας σε νέους: «Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε το θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι, είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη ιδεαλιστικών σοφισμάτων, οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο: ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Tetrium non datur (= τρίτος δεν υπάρχει ) ». Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι και καλούμαστε να επιλέξουμε. Ας ενωθούμε για να διαγράψουμε μια και καλή όσους νομίζουν ότι θα παίζουν ανενόχλητοι με τη ζωή μας!
Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου