Οδηγίες προς περιπολούντες…

«Στο πλαίσιο του υλοποιούμενου προγράμματος αντεγκληματικής πολιτικής της ΕΛΑΣ, προβλέπεται η επιτήρηση των χώρων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Αθήνας καθ΄ όλο το 24ωρο, με τις διατιθέμενες πεζές και εποχούμενες περιπολίες. Οι αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΛΑΣ, οσάκις ενημερώνονται από τις αρμόδιες πρυτανικές αρχές για συμπεριφορές ατόμων ή ομάδων που συγκροτούν την αντικειμενική υπόσταση αξιόποινης πράξης, εκδηλώνουν, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, κάθε επιβαλλόμενη αστυνομική και δικονομική ενέργεια, ενημερώνοντας ταυτόχρονα τον αρμόδιο λειτουργό της οικείας εισαγγελικής αρχής. Σε περίπτωση δε, που υπάρχει άμεσος κίνδυνος από την καθυστέρηση ή πρόκειται για αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας οφείλουν να επεμβαίνουν, έστω και χωρίς παραγγελία του εισαγγελέα, για τη βεβαίωση του εγκλήματος, τη συλλογή των αποδείξεων και πειστηρίων και τη σύλληψη των δραστών».

Μην είναι τούτη δήλωση που ξεθάψαμε από την περίοδο της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Μην είναι η διάταξη του νόμου-πλαίσιου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου για την κατάργηση του ασύλου; Μην είναι η πρόταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας; Μην είναι εν τέλει λόγια του πρύτανη των ΜΑΤ και νυν βουλευτού επικρατείας, Θεόδωρου Φορτσάκη; 

 

Και όμως, είναι οδηγία του αναπληρωτή υπουργού Δημοσίας Τάξης, Γιάννη Πανούση, που συμπεριλαμβάνεται σε έγγραφο που ο ίδιος κατέθεσε στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα.

Ο κύριος Πανούσης, όπως φαίνεται, ακολουθεί της φαεινές Βαρουφάκη για «δημιουργική ασάφεια». Όσο κι αν προσπαθεί να δώσει μια κάποια αίσθηση αντικειμενικότητας, η οδηγία είναι προβληματική στο βαθμό που δεν ορίζονται οι «αξιόποινες πράξεις» ή ο «άμεσος κίνδυνος» κατά τρόπο σαφή, αλλά αφήνονται στην κρίση και τη διακριτική ευχέρεια των αρμοδίων πρυτανικών αρχών.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της οδηγίας αυτής. Το πρόβλημα είναι το ίδιο το πνεύμα της και η πρόθεση για καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

 

Ας πάμε λίγο πίσω στο πώς κατακτήθηκε και κυρίως στο τι ορίζεται ως πανεπιστημιακό άσυλο, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το γιατί αυτό είναι όντως το πρόβλημα. Το άσυλο ήταν αποτέλεσμα των διεκδικήσεων του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, που πάντοτε αποτελούσε το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας και ήταν πυξίδα για τις δημοκρατικές διεκδικήσεις, ακόμα και στους πιο ζοφερούς καιρούς. Το άσυλο ιδεών, που δεν νοείται άνθρωπος με δημοκρατικά αντανακλαστικά να μην το στηρίζει, πέρα από τη θεωρητική πλευρά της ελευθερίας λόγου και έκφρασης, πρέπει να αποτυπώνεται και πρακτικά. Καμία επέμβαση, δηλαδή, από δυνάμεις καταστολής στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Και εδώ πρέπει να κάνουμε μια σαφή, σαφέστατη, οριοθέτηση με αφορμή και την κατάληψη της προηγούμενης εβδομάδας στο κτήριο της Νομικής. Όταν λέμε άσυλο, δεν εννοούμε να συμβαίνουν στους πανεπιστημιακούς χώρους φθορές, καταστροφές και κλοπές, υπό την άνεση ότι δεν μπορεί να επέμβει η αστυνομία. Τέτοιες πρακτικές, ευτυχώς μεμονωμένες, δίνουν λαβές μόνο στους πολέμιους του ασύλου και ενισχύουν τη ρητορεία τους για την ύπαρξη ενός ασύλου «ανομίας» (βλ. ΔΑΠ, πάσης φύσεως Φορτσάκηδες κλπ). Εννοούμε, όμως, ότι το πανεπιστήμιο είναι και οφείλει να είναι ανοιχτό για ολόκληρη την κοινωνία και να λειτουργεί, εκτός από ακαδημαϊκά και ως χώρος διακίνησης ιδεών και χώρος δράσεων. Εννοούμε ότι σε αυτόν τον χώρο αυτοί που κατά βάση ζουν, ενεργούν και αναπαράγονται είναι οι ίδιοι οι φοιτητές, εξ’ ου και είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την προάσπιση και την προστασία του. 

 

Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε απαραίτητη την ύπαρξη ζωντανών συλλόγων, πραγματικών κυττάρων του πανεπιστημίου, κυρίαρχων στο χώρο τους. Η ζωή των φοιτητών στο πανεπιστήμιο δεν (πρέπει) να περιορίζεται και να εξαντλείται στην ακαδημαϊκή δραστηριότητα, αλλά να συνοδεύεται από κοινωνικό προβληματισμό και αντίστοιχες διεκδικήσεις που θα κινούνται προς μια κατεύθυνση οικοδόμησης του πανεπιστημίου και της κοινωνίας που θέλουμε. Μέσα από τις ίδιες τις Γενικές τους Συνελεύσεις, αλλά και συνολικά με τη δράση τους, οι φοιτητές πρέπει να δίνουν καθημερινά το στίγμα τους, ότι είναι εκείνοι που ορίζουν τα πράγματα μέσα στο πανεπιστήμιο. Και στην περίπτωση του ασύλου είναι οι ίδιοι οι σύλλογοι που θα πρέπει να λειτουργούν ως εγγυητές του. Γιατί, εν τέλει, αν αφήσουμε σε οποιονδήποτε άλλο το λόγο για το άσυλο, μπορεί κάποια άλλη στιγμή, με κάποιους άλλους αρμόδιους να βρεθούμε οι ίδιοι και τα αιτήματά μας στο στόχαστρο (πήραμε μία πρόγευση επί Φορτσάκη). 

 

Το τελευταίο πράγμα, λοιπόν, που περιμέναμε να ακούσουμε από έναν εκπρόσωπο μίας κυβέρνησης που θέλει να έχει σχέση με την Αριστερά, τα κοινωνικά κινήματα και τους λαϊκούς αγώνες ήταν η οδηγία Πανούση, η οποία αγνοεί επιδεικτικά την έννοια και την ιστορικότητα του ασύλου. Τη στιγμή, μάλιστα, που ένας άλλος εκπρόσωπος της ίδιας κυβέρνησης, ο Υπουργός Παιδείας, κύριος Μπαλτάς, έχει μιλήσει για ικανοποίηση αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος και συνεπώς και για επαναφορά του ασύλου. 

 

Εμείς εμμένουμε στις πάγιες θέσεις μας. Άμεση και αμετάκλητη επαναφορά του ασύλου.
Καμία επιτήρηση/επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων.
Το άσυλο στα χέρια των φοιτητών.

Και ας μην αφήνουμε κανέναν να μας αποπροσανατολίζει από τις θέσεις  αυτές…

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωσησχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

raseaak.blogspot.gr