“Όταν λέμε όχι, εννοούμε ΟΧΙ”

Και ενώ ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της αυτή-τη-φορά-θα-είμαι-σοβαρός εξεταστικής, που μαζεύεις όλες τις σημειώσεις σου από τη χρονιά (συν αυτές από φίλους, γνωστούς και ελπίζουμε όχι από δαπίτες) και τελικά καταλήγεις να κάνεις like σε φωτογραφίες από καλοκαιρινές διακοπές… για μία ακόμα φορά η πολιτική επικαιρότητα έρχεται να σου θυμίσει, ότι υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω πολύ πιο πραγματικός από αυτόν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πολύ μεγαλύτερος από το μικρόκοσμο της σχολής, ένας κόσμος που θα καθορίσει αν θα είσαι άνεργος, εργαζόμενος ή μετανάστης, αν θα αμείβεσαι αξιοπρεπώς ή όχι, αν η ζωή που θα ζήσεις θα είναι όπως την ονειρεύτηκες ή αν θα είναι κάτεργο κατ’ εντολή κάποιου άλλου…

5 Ιουλίου 2015. Ένα μεγαλειώδες «ΟΧΙ» ακούγεται απ’ ολόκληρη την επικράτεια. Το 61,3% του κόσμου. Ένα «ΟΧΙ» με πολλές αποχρώσεις. Που για άλλους σημαίνει φρένο στην επιτροπεία, για άλλους σημαίνει τέρμα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, για άλλους επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, για άλλους διαγραφή του χρέους-έξοδο από ευρώ-ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Για όλους, όμως, σημαίνει και κάτι κοινό. Σημαίνει «ΟΧΙ» άλλα Μνημόνια, «ΟΧΙ» άλλη εξαθλίωση, σημαίνει «ναι» σε έναν άλλο δρόμο που θα τον χαράσσει ο λαός για τον εαυτό του. Σε συνθήκες ακραίας τρομοκρατίας από πολιτικά κέντρα εντός και εκτός συνόρων, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, από εργοδότες και σε συνδυασμό με τα επιβεβλημένα capital controls και τις κλειστές τράπεζες, ο λαός «μίλησε» και αυτό που είπε ήταν ξεκάθαρο.

Το 61,3% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ωστόσο, δεν ήταν απλά πολιτική επιλογή, αλλά ταξική θέση. Οι σχετικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων έδειξαν ότι το «ΟΧΙ» προήλθε από εργατικά και λαϊκά στρώματα και φυσικά από τη βαθιά πληττόμενη νεολαία. Σε μία πρωτοφανή κοινωνική συμμαχία εργάτες και εργάτριες, άνεργοι που τίποτα πια δεν έχουνε να χάσουν, χαμηλόμισθοι, εργαζόμενοι σε χείριστες συνθήκες και με υποτυπώδη δικαιώματα, εργαζόμενοι υπό το φόβο της απόλυσης, με ελαστικές συμβάσεις, αγροτικά στρώματα αφήνοντας την παραδοσιακά συντηρητική πολιτική τους συμπεριφορά και εκπροσώπηση, συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν υποστεί ήδη τεράστιες μειώσεις σε συντάξεις και μισθούς, μικρομεσαίοι φορολογούμενοι που ιδρώνουν να καταθέσουν και το τελευταίο ευρώ – τη στιγμή που τα μεγάλα κεφάλαια συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν προκλητικά ανενόχλητα, βλ. και λίστα Λαγκάρντ – και φυσικά η σπουδάζουσα νεολαία που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και εργαζόμενη νεολαία για να μπορέσει να βγάλει το μήνα, να πληρώσει το νοίκι που οι γονείς δεν μπορούν, η νεολαία που της στέρησαν το μέλλον και τα όνειρα.

Το 61,3% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ήταν η υπενθύμιση των πλατειών, της 28^ης-29^ης Ιουνίου, της 48ωρης απεργίας στις 19-20 Οκτώβρη, της 12^ης Φλεβάρη, των απεργών του μετρό, των καθαριστριών, της ΕΡΤ, των διοικητικών, του αντιφασιστικού αγώνα εναντίον των νεοναζί εγκληματιών της Χρυσής Αυγής – που σκότωσαν τον αγωνιστή Παύλο Φύσσα, που απείλησαν και σκότωσαν μετανάστες, που απείλησαν συνδικαλιστές του ΚΚΕ – του αγώνα στις Σκουριές, στην Κερατέα, του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος που σήκωσε κεφάλι σε συνθήκες ακραίας καταστολής, του αγώνα μιας ολόκληρης κοινωνίας στο πλευρό του Νίκου Ρωμανού για μερικές ανάσες ελευθερίας. Ήταν απάντηση για τα θύματα των πολιτικών λιτότητας, των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν, εκείνων που έφυγαν στο εξωτερικό. Ήταν απάντηση στην Ευρώπη του κεφαλαίου και των τραπεζών, την Ευρώπη-φρούριο που πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορά της, την Ευρώπη των γονατισμένων, εξαθλιωμένων λαών. Ήταν η απειλή ενός ρήγματος που είναι ανοιχτό.

Η κοινωνική συμμαχία των δυνάμεων του «ΟΧΙ», που πιάνει το νήμα των αγώνων της τελευταίας 5ετίας, πρέπει να βαθύνει και να γίνει αφετηρία για νέους αγώνες που αναμφίβολα είναι μπροστά μας και θα είναι σκληροί. Το 3^ο Μνημόνιο, μην ξεχνάτε, δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί.
 

Το παλαιό πολιτικό προσωπικό (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Ποτάμι και πλέον και ΣΥΡΙΖΑ) διαγωνίζεται για το ποιος θα εκπροσωπήσει το 39% του «ναι» στο δημοψήφισμα. Το πρόγραμμά τους είναι κοινό: 3^ο Μνημόνιο. Για την ακρίβεια οι μικρότεροι σχηματισμοί, Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι, παλεύουν να εξασφαλίσουν μερικές ακόμα έδρες στη Βουλή, ενώ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε ένα μπραντεφέρ για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη μετεκλογική συγκυβέρνηση. Η δε Χρυσή Αυγή περιορίζεται σε έναν ευκαιριακά αντισυστημικό και λαϊκίστικο λόγο, που όμως είναι ακραία ρατσιστικός και που, φυσικά, είναι εντελώς έωλος και ψευδής, καθώς κάθε άλλο παρά αντισυστημικό είναι το φασιστικό αυτό μόρφωμα, που η άνοδός του και μόνο ήταν επιλογή του συστήματος.

Από την άλλη η Αριστερά έχει χρέος σε αυτές τις εκλογές να εκπροσωπήσει αυτήν την κοινωνική δυναμική του «ΟΧΙ», να μετουσιώσει την κοινωνική συμμαχία σε πολιτική, έτσι ώστε τα ίδια τα λαϊκά συμφέροντα να βγουν μπροστά και να βρεθούμε σε καλύτερες θέσεις μάχης ήδη από τις 21 του Σεπτέμβρη και όχι σε έναν αόριστο χρόνο όπου με κάποιον, επίσης, αόριστο τρόπο θα εγκαθιδρυθεί η «λαϊκή εξουσία».

Σε αυτές τις εκλογές εν πολλοίς το παιχνίδι είναι στημένο και μάλιστα σε πλήρη αναντιστοιχία με τις κοινωνικές διεργασίες. Η Βουλή που θα προκύψει θα είναι η πιο μνημονιακή των τελευταίων ετών.

Γι’ αυτό σε αυτές τις εκλογές είναι αναγκαίο όλες και όλοι να πάρουμε θέση. Η αποχή δεν είναι λύση. Η λεγόμενη τρολοψήφος (βλ. μνηνομιακοί σχηματισμοί τύπου “Ένωση Κεντρώων”) δεν είναι λύση. Να στηρίξουμε, λοιπόν, εκείνη την Αριστερά που θαρρετά λέει ότι υπάρχει άλλος δρόμος εφικτός, την Αριστερά εκείνη που επιδιώκει την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης προς όφελος των υποτελών στρωμάτων, προς όφελος όλων μας. Να στηρίξουμε την Αριστερά του «ΟΧΙ» μέχρι τη νίκη του λαού.