Και στραβός είν' ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε...

Μπήκε, λοιπόν, ο Ιούνιος, ο οποίος συν τοις άλλοις φέρνει ψηλά στην ημερήσια διάταξη την επικείμενη πληρωμή των δόσεων στο ΔΝΤ και την «έντιμη» συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους Ευρωπαίους εταίρους. Καθώς, λοιπόν, λήγει η τετράμηνη συμφωνία-γέφυρα της 20^ης Φλεβάρη φαίνεται στον ορίζοντα μια μάλλον απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Είναι, όμως, πράγματι τόσο απότομη;

                Η ανάδειξη της νέας κυβέρνησης στις 25 Γενάρη σηματοδότησε μια αλλαγή σελίδας για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, που, σύμφωνα και με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον έβγαζε από το μνημονιακό πλαίσιο της λιτότητας και το καθεστώς επιτροπείας. Με το βασικό δόγμα «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή» ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμευόταν να κρατήσει τη χώρα στον ευρωπαϊκό δρόμο, αλλά με σκληρή διαπραγμάτευση για την άρση της μνημονιακής πραγματικότητας. Άρση της μνημονιακής πραγματικότητας όπως λέμε: Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που στόχο είχε την καταπολέμηση της «ανθρωπιστικής κρίσης» και την προστασία των κατώτερων και πιο εκτεθειμένων λαϊκών στρωμάτων, επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τερματισμός των ιδιωτικοποιήσεων, επαναλειτουργία της ΕΡΤ (με βάση το μοντέλο των εργαζομένων), φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, μια άλλη πολιτική σε Υγεία, Παιδεία κ.τ.λ.

                Ωστόσο, ήδη η τετράμηνη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη, μπορεί να μην προέβλεπε νέα μέτρα λιτότητας, αλλά δεν αποτέλεσε τομή με τη μνημονιακή συνθήκη που διατηρήθηκε στο ακέραιο. Συνέχιση της επιτροπείας, μηδενική ελευθερία κινήσεων για χάραξη αυτόνομης πολιτικής, εφόσον η χρηματοδότηση γίνεται βάσει της αξιολογούμενης από τους θεσμούς δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας. Αυτές σηματοδότησαν και τις πρώτες υποχωρήσεις της κυβέρνησης. Λογικό επαγόμενο, ο εγκλωβισμός σε έναν αδιέξοδο διάλογο ελληνικής κυβέρνησης-θεσμών, όπου σταδιακά αλλά σταθερά οι μεν εγκαταλείπουν μία μία τις «κόκκινες γραμμές» που χαρακτηρίζονται από τους δε «μονομερείς ενέργειες».

                Τέσσερις μήνες μετά αυτό που διαφαινόταν από τη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη έρχεται να επιβεβαιωθεί. Το δόγμα «ούτε ρήξη-ούτε υποταγή» φαίνεται να έχει φτάσει στα όριά του, καθώς η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει τομές στις μέχρι τώρα πολιτικές λιτότητας, ενώ η διαπραγμάτευση οδηγεί σε ξεκάθαρη υποταγή στις άκαμπτες απαιτήσεις των «εταίρων». Βασικές προγραμματικές δηλώσεις που έχουν μείνει ανεφάρμοστες, πρόσωπα-κλειδιά του παλαιού κράτους που έχουν μείνει σε νευραλγικές θέσεις (βλ. Στουρνάρας, Παναρίτη), η «βασισμένη στους υγιείς επιχειρηματίες και τραπεζίτες» ανάπτυξη, όλα τα παραπάνω οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων με τη νεολαία και τον κόσμο της εργασίας να βρίσκονται, ηθελημένα ή μη, στο στόχαστρο. Η, δε, αδιαλλαξία της ευρωπαϊκής πλευράς εξηγείται μόνο υπό το πρίσμα της χρήσης του χρέους ως μηχανισμό για την προώθηση ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, προφανώς ευνοϊκού για τους δυνατούς παίκτες της οικονομίας.

                Χαρακτηριστικά, πάντως, για τις προθέσεις της κυβέρνησης ενόψει της συμφωνίας είναι και τα άρθρα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην εφημερίδα Le monde, αλλά και του υπουργού οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, στο Project Syndicate, όπου, εν ολίγοις, λένε ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να δεχτεί τα μέτρα των εταίρων (συνέχιση ιδιωτικοποιήσεων, αναβολή των ρυθμίσεων για τις ΣΣΕ κ.λ.π.) και ότι η συμφωνία «κολλάει» στις απαιτήσεις των ευρωπαϊκών επιτελείων για περισσότερη λιτότητα. Το θέμα, δηλαδή, είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό. Σημειωτέον ότι, μια μεγάλη μερίδα στο ίδιο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέρχεται πλέον στο 44%, διαφωνεί ριζικά με αυτές τις κατευθύνσεις, γεγονός που αποκρυσταλλώνει και τη δεξιά μετατόπιση της κυβέρνησης, ωστόσο οι διαφωνίες του δεν φαίνεται να λαμβάνονται υπόψη από την κομματική ηγεσία.

                Οδεύουμε, λοιπόν, προς μία συμφωνία που μάλλον δεν θα είναι και τόσο «έντιμη», καθώς αφήνει μετέωρα και ανικανοποίητα τα αιτήματα των λαϊκών κινημάτων των προηγούμενων ετών, που, μπορεί να μην προέτασσαν στο σύνολό τους εμφατικά τη ρήξη με τα ευρωπαϊκά πλαίσια, αλλά αν μη τι άλλο διεκδικούσαν τη ρήξη με τη μνημονιακή πραγματικότητα. Η υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην απογοήτευση του κόσμου και να δώσει πολιτικό χώρο στην (ακρο)δεξιά αντιπολίτευση. Κι ας διατείνεται η κυβέρνηση ότι η συμφωνία θα είναι «αμοιβαία επωφελής».

                Ας σκεφτούμε για μια στιγμή τι θα σημαίνει για τη νεολαία μια τέτοια συμφωνία: παγίωση της ανεργίας (60% στους νέους), παγίωση της επισφαλούς εργασίας (τύπου voucher), παγίωση της μετανάστευσης προς εύρεση εργασίας πάνω στο επιστημονικό μας αντικείμενο, παγίωση μιας συνθήκης όπου τυχεροί θα είναι εκείνοι που θα δουλεύουν 12 και πλέον ώρες με αμοιβή τον κατώτατο μισθό και αμφίβολα εργασιακά δικαιώματα. Και ας προσπαθήσουμε σε αυτή την εικόνα να προσθέσουμε και κάτι άλλο πέρα από «δουλειά»…

            Τώρα, λοιπόν, παίζεται κάτι άλλο πιο σημαντικό από την εξεταστική του Ιουνίου. Παίζεται το μέλλον μας.

Και το χρέος μας δεν είναι αυτό στο ΔΝΤ. Το χρέος μας είναι, ακριβώς, να διεκδικήσουμε τη διαγραφή του και την αποδέσμευση της χώρας από αυτό! Καμία συμφωνία με τους «εταίρους». Ρήξη τώρα με ευρώ και Ε.Ε. Αυτά, είναι τα απαραίτητα βήματα και τα μόνα ικανά να αναστρέψουν τη συνθήκη της ακραίας λιτότητας. Είναι η αρχή για να μπορέσουν τα πράγματα να πάνε αλλιώς. Και είναι εθελοτυφλία να μην το βλέπουμε αυτό.          
Όσο, όμως, αυτό είναι εθελοτυφλία, άλλο τόσο είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι αυτές οι μονομερείς ενέργειες θα γίνουν απλά και μόνο επειδή λέμε ότι πρέπει να γίνουν, ότι θα γίνουν εύκολα και ανώδυνα. Είναι, λοιπόν επίσης, χρέος μας η συσπείρωση αγωνιστών και δυνάμεων, τόσο σε κινηματικό, όσο και σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο, που θα περιγράψουν τον κατάλληλο βηματισμό, ώστε η ρήξη να γίνει με τους δικούς μας όρους. Και θα περιγράψουν, επίσης, και την επόμενη μέρα της ρήξης, απαντώντας στα καθημερινά ερωτήματα και σε πρωτεύοντα ζητήματα.                
Τίποτα, όμως, από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει αν λείπει αυτός που θα τα κάνει: το νεολαιίστικο, εργατικό, λαϊκό κίνημα. Την ιστορία τη γράφουν πάντοτε οι λαοί. Για αυτό το λόγο και στις 11 Ιουνίου οι δρόμοι πρέπει να αντηχήσουν το σύνθημα της ρήξης.
ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ.

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση

σχήμα της

Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης
raseaak.blogspot.gr