ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΙΚΑΙΗ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ...

Στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από την μεγάλη κοινωνική έκρηξη, που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη περιοχή των Εξαρχείων από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Η δολοφονία αυτή, αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι και έβγαλε σχεδόν με αυτόματο τρόπο μαθητές, φοιτητές, μετανάστες και εργαζόμενους στους δρόμους. Η εξέγερση ξεκίνησε και η τότε κυβέρνηση της ΝΔ βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα αμφισβήτησης…

Παρά την τρομοϋστερία των ΜΜΕ, τις μαζικές συλλήψεις, τα δακρυγόνα που είχαν σκεπάσει τα κέντρα όλων των πόλεων και τους άγριους ξυλοδαρμούς, καθημερινά οι χιλιάδες κόσμου που βρισκότανε στο δρόμο συγκρουόταν με τις αστυνομικές δυνάμεις με κύριο αίτημα την πτώση της κυβέρνησης των δολοφόνων. Οι χιλιάδες διαδηλωτές υιοθέτησαν ριζοσπαστικές μορφές πάλης εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων που είχαν αναπτυχθεί σε όλη την χώρα, την ίδια στιγμή που η μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση και η πολιτική της λιτότητας είχαν οδηγήσει σε αδιέξοδο το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Οι χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, μετανάστες και νέοι εργαζόμενοι είναι αναμφισβήτητα αυτοί, που πλήττονται άμεσα και βάρβαρα από τις σημερινές πολιτικές και αναζητούν ένα νέο πρότυπο ζωής. Χαρακτηριστικό ήταν το σύνθημα των ημερών «Στις τράπεζες λεφτά, στην νεολαία σφαίρες, είναι της κυβέρνησης οι τελευταίες μέρες». Έτσι, ο Δεκέμβρης με βάση την μαζική συμμετοχή, τις ριζοσπαστικές μορφές πάλης που υιοθετήθηκαν από το σύνολο των διαδηλωτών και δεδομένης της οικονομικής κρίσης, δεν υπήρξε απλά ένα πυροτέχνημα της ιστορίας, ένα απλό ξέσπασμα από μέρους του λαού. Oι ασφυκτικές συνθήκες φοίτησης σε σχολεία και πανεπιστήμια, η επαγγελματική αβεβαιότητα, η υφιστάμενη ανεργία, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η λιτότητα και η καταστολή (άμεση ή μη) σε κάθε πλευρά της ζωής, καθώς και μια σειρά από άλλους παράγοντες, είναι τα στοιχεία τα οποία διόλου ξεκομμένα δεν ήταν απο τις αιτίες της κοινωνικής έκρηξης. Ο Δεκέμβρης υπήρξε μια βαθιά και αυθόρμητη αντίδραση απέναντι σε ένα σύστημα που καταπιέζει (και δολοφονεί στην ακραία του όψη) οικονομικά, ιδεολογικά και ψυχολογικά, μία ευρεία αμφισβήτηση θεσμών και ιδεολογημάτων, ένα αίτημα ριζικής αλλαγής. Ένας χρόνος είναι μικρό διάστημα για την αποτίμηση αυτών των γεγονότων παρόλο που ο Δεκέμβρης της εξέγερσης έχει αφήσει σημαντικές και ορατές παρακαταθήκες. Κατά την διάρκεια του αλλά και μετά από αυτόν οργανώθηκαν κινήματα πόλης σε κάθε γειτονιά των μεγάλων αστικών κέντρων που βαδίζουν ακόμα και σήμερα στον δρόμο του Δεκέμβρη με απτές νίκες (π.χ. Το πάρκο της οδού Ναυαρίνου στα Εξάρχεια, οπού οι κάτοικοι κόντρα στις επιθυμίες των εργολάβων και του δήμου να οικοδομήσουν σε ένα ελεύθερο οικόπεδο εμπορικό κέντρο και αντιμέτωποι με τις διμοιρίες των ΜΑΤ δημιούργησαν μια αυτοδιαχειριζόμενη κοιτίδα πρασίνου στο κέντρο της πόλης.) Σε μια σειρά από ευρωπαικές πόλεις (Μαδρίτη, Βερολίνο, Παρίσι, Πράγα κ.α) το ελληνικό παράδειγμα δημιούργησε ένα κύμα συμπαράστασης, μικρότερης εμβέλειας, αλλά σίγουρα ενδεικτικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί απέσυρε νομοσχέδιο που θα επέφερε αλλαγές στην εγχώρια δημόσια εκπαίδευση, φοβούμενος το ενδεχόμενο να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν Γαλλικό Δεκέμβρη.

Η κυβέρνηση Καραμανλή αποτελεί παρελθόν και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (με «σηκωμένα τα μανίκια» όπως αρέσκεται να δηλώνει ο Γιώργος Παπανδρέου) βαδίζει ακριβώς στα ίδια μονοπάτια. Οι αιτίες που γέννησαν τον Δεκέμβρη όμως συνεχίζουν να υπάρχουν και μάλιστα με οξύτερη ακόμα μορφή. Η οικονομική κρίση συνεχίζει να πλήττει τα χαμηλά στρώματα ενώ αυτοί που τη δημιούργησαν συνεχίζουν να πλουτίζουν. Τα δημοκρατικά δικαιώματα περιστέλλονται σε εντονότερο βαθμό καθώς η κυβέρνηση θεώρησε κινείται σε ακόμα εντονότερες μορφές καταστολής (αστυνομοκρατούμενο κέντρο, πογκρόμ κατά των μεταναστών, μαζικές συλλήψεις κτλ). Η «ποιοτική» διαφορά βέβαια σε σχέση με το απροκάλυπτο ξύλο της αστυνομίας επί Πολύδωρα-Μαρκογιαννάκη είναι ότι πλέον ο αστυνομικός περιβάλλεται με το μανδύα της «προστασίας του πολίτη» και το Υπουργείο κινείται περισσότερο σε μια κατεύθυνση «προληπτικής καταστολής», όπου δε χτυπάει ευθέως τα κινήματα, αλλά καλλιεργώντας κλίμα τρομοκρατίας και εμποδίζοντάς τα να υιοθετήσουν ριζοσπαστικές μορφές πάλης, οριοθετεί τη δυνατότητα τους να πετυχαίνουν νίκες. Επιπλέον το άσυλο βρίσκεται στο στόχαστρο της κυβέρνησης και των ΜΜΕ καθώς και τον περασμένο Δεκέμβρη αναδείχθηκε για άλλη μια φορά ως εκείνος ο χώρος όπου το λαϊκό και φοιτητικό κίνημα οργανώνει, προστατεύει και προωθεί τον αγώνα του. Αποτελώντας κέντρο ανάπτυξης και διάδοσης αντιλήψεων και πρακτικών που έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τις κατευθύνσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων για χειροτέρευση των όρων διαβίωσης των εργαζομένων (ο νέος προυπολογισμός θα κατατεθεί στα μέσα Δεκέμβρη, προμηνύοντας μια νέα φάση περεταίρω λιτότητας για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα) και της νεολαίας (μη ξεχνάμε τον καθοριστικό ρόλο του στην εξέγερση του ’73 και στα κινήματα της Μεταπολίτευσης), συκοφαντείται και γίνονται προσπάθειες για την περιστολή του με συστηματικό τρόπο. Χαρακτηριστικό είναι ότι ήδη ξεκίνησε διάλογος για το ασφαλιστικό(με πρώτα δείγματα γραφής την εξίσωση-προφανώς προς τα πάνω- των ορίων ηλικίας), οι προτάσεις της επιτροπής Μπαμπινιώτη έχουν κατατεθεί(μετατρέποντας τα λύκεια σε μόνιμα εξεταστικά κέντρα, με εξετάσεις τρεις φορές τον χρόνο) και είναι εκφρασμένη πρόθεση της Διαμαντοπούλου να καταθέσει νέο νόμο πλαίσιο και να επιτρέψει πλέον τη λειτουργία των ΚΕΣ(με διαφάνεια όμως…). Επιπλέον η αντιμετώπιση της κυβέρνησης απέναντι στις κινητοποιήσεις των λιμενεργατών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού που θα διαμορφώσει πολύ χειρότερες συνθήκες εργασίας, αναδεικνύει τη διάθεση που θα επιδείξει απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων...

Ένα χρόνο μετά την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη το μήνυμα της αντιπαράθεσης με τις πολιτικές που μας πλήττουν και διαμορφώνουν ένα ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον για εμάς χωρίς εμάς, παραμένει επίκαιρο. Ας κάνουμε το φετινό Δεκέμβρη το εφαλτήριο κινητοποιήσεων που θα πετύχουν νίκες και θα αντιστρέψουν την επίθεση που δέχονται εδώ και τόσα χρόνια η νεολαία και οι εργαζόμενοι !