Democracy not found

Βρισκόμαστε ήδη στην ένατη εβδομάδα κινητοποιήσεων των διοικητικών υπαλλήλων , οι οποίοι παρά τις πιέσεις που δέχονται από το υπουργείο, από τα ΜΜΕ καθώς και από αντιδραστικά κομμάτια του διδακτικού προσωπικού συνεχίζουν δυναμικά τον αγώνα τους ενάντια στις διαθεσιμότητες και στην ευρύτερη επίθεση που δέχεται το δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο. Πρόκειται για έναν αγώνα που ενώ ξεκίνησε χωρίς επί της ουσίας να έχει ως κλάδος αγωνιστικές παρακαταθήκες και την ανάλογη εμπειρία κατάφερε να πάρει εκείνη ακριβώς τη δυναμική και τελικά να αντισταθεί στις πιέσεις που ασκούνται συνεχώς από την κυβέρνηση Σαμαρά. Και ενώ η στάση τόσο του υπουργείου όσο και των καθεστωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης (βλ. ψευδή δημοσιεύματα που διατείνονταν ότι οι απεργοί πληρώνονται )είναι προφανής , η Σύγκλητος δεν έχει εκφράσει ακόμη με τρόπο σαφή την τοποθέτησή της.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα , η Σύγκλητος αφενός αποφεύγει συστηματικά να λάβει κάποια συγκεκριμένη απόφαση (και κατά συνέπεια να την υλοποιήσει) και αφετέρου εμμένει στο να συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών. Οι φοιτητές έτσι αποκλείονται από τη διαδικασία , μη μπορώντας να την παρακολουθήσουν και να παρέμβουν με τοποθετήσεις σε αυτή. Η εισβολή των ΜΑΤ τον περασμένο Ιούλιο στο χώρο του ασύλου  και η προσαγωγή των φοιτητών αποτέλεσε προφητικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίον θα αρχίσουν  να λειτουργούν τα μέλη της Συγκλήτου. Παρ' όλα αυτά, κάτι παρόμοιο μικρότερης ίσως  έντασης, συνέβη τη Δευτέρα που μας πέρασε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Συγκλήτου. Οι φοιτητές ζήτησαν να παρακολουθήσουν τη διαδικασία και να τοποθετηθούν , οι Συγκλητικοί, όμως, όπως φαίνεται είχαν διαφορετική άποψη. Όχι μόνο απαγόρευσαν την παραμονή των φοιτητών , αλλά ο κ. Φορτσάκης (μέλος της Συγκλήτου και πρόεδρος τμήματος Νομικής) με τη σιωπηρή ανοχή των υπολοίπων απείλησε τους φοιτητές ότι αν δεν φύγουν άμεσα από το χώρο της συνεδρίασης , θα καλέσει για δεύτερη φορά βοήθεια!!! Δεν δίστασαν μέλη της Συγκλήτου να απειλήσουν τους παρευρισκόμενους ότι θα ψάξουν τα ονόματά τους και ότι θα συντάξουν καταγγελία( την οποία και εξέδωσαν μέσω της εφημερίδας ''ΒΗΜΑ'' ) για τη ''βίαιη'' εισβολή τους στο χώρο.

Με βάση τα παραπάνω γεγονότα μπορούμε να εξάγουμε δύο ασφαλή συμπεράσματα. Αφενός, είναι σαφές ότι η Σύγκλητος το τελευταίο καιρό έχει σκληρύνει τη στάση της σε βαθμό κακουργήματος. Προφανώς αυτή η στάση αποτυπώνει ένα ευρύτερο κλίμα αυταρχικοποίησης του Πανεπιστημίου και προμηνύει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο θα λαμβάνονται οι αποφάσεις από εδώ και στο εξής. Και το σχέδιο του υπουργείου δεν είναι άλλο από το να εισάγει στα πανεπιστήμια αυταρχικότερα μοντέλα διοικήσεων. Τα Συμβούλια Ιδρύματος είναι η ευθεία αποκρυστάλλωση αυτής της πολιτικής. Οι αποφάσεις για τα ιδρύματα θα λαμβάνονται από επιτροπάτα, αφαιρώντας από τους φοιτητές κάθε δικαίωμα παρέμβασης. Οι φοιτητές με αυτόν τον τρόπο θα φιμωθούν, θα λαμβάνονται αποφάσεις για αυτούς χωρίς αυτούς. Αφετέρου, η εμμονή της Συγκλήτου να συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών , μόνο ερωτήματα μπορεί να γεννήσει. Τι είναι αυτό που λέγεται μέσα στις αίθουσες συνεδρίων που απαγορεύεται να ακούσουν οι φοιτητές και εν γένει ο ακαδημαϊκός κόσμος;

Η απάντηση απέναντι στην αυταρχικοποίηση των δομών λειτουργίας των ιδρυμάτων είναι συγκεκριμένη. Δεν μας τρομάζουν ούτε οι χυδαίες απειλές για εισβολή των ΜΑΤ στον χώρο του ασύλου , ούτε οι καταγγελίες και η λασπολογία μελών της Συγκλήτου. Το πανεπιστήμιο οφείλει να λειτουργεί με άξονα τις ανάγκες των φοιτητών και όχι του υπουργείου και μιας χούφτας αντιδραστικών ακαδημαϊκών ( η πλειονότητα των οποίων, μάλιστα, διατηρεί αγαστές σχέσεις με την κυβέρνηση). Αρκεί να υπενθυμίσουμε , ότι σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το οποίο , μεταξύ των άλλων , εξασφάλισε για τις επόμενες γενιές δύο βασικά πράγματα : την έννοια του ασύλου και τον αντιαυταρχικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Ας κινηθούμε, λοιπόν, με αυτό το πνεύμα και προς αυτή την κατεύθυνση το επόμενο διάστημα ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου κυβέρνηση και τρόικα προσπαθούν να διαγράψουν από τη συλλογική μνήμη της νεολαίας και όχι μόνο τις εμπειρίες και τις αγωνιστικές παρακαταθήκες των προηγούμενων δεκαετιών, να δώσουμε στην εξέγερση του Νοέμβρη το νόημα που της αρμόζει!

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση

 

σχήμα  της    Ε.Α.Α.Κ.