9 Δεκ 2016

Με τον καιρο να 'ναι κοντρα

Φέτος, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, σε μία προσπάθεια να απαντήσουν στην επίθεση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, εξειδικεύουν με βάση τις ιδιαιτερότητες και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αυτή υλοποιείται σε κάθε σχολή. Βασική στόχευση της επίθεσης αποτελεί η αποστοίχιση (ή άρνηση κατοχύρωσης) των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο. Μιλάμε για μία κατεύθυνση δηλαδή, που επιτίθεται ευθέως στην εργασιακή προοπτική της φοιτώσας νεολαίας. Αυτό στο Πολιτικό αποκρυσταλλώνεται στη μάχη που έχουμε δώσει φέτος για την κατοχύρωση του επαγγελματικού δικαιώματος της παιδαγωγικής επάρκειας. Έχουμε πάει σε Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος, Συγκλήτους, Προέδρους, έχουμε μιλήσει με καθηγητές/-τριες ξεχωριστά, και κρίναμε εν τέλει σημαντικό ότι αυτή η μάχη πρέπει να κλιμακωθεί και να δοθεί σε πιο κεντρικό επίπεδο μαζί με τις καθηγητικές σχολές που απασχολούνται από το ίδιο ζήτημα αλλά και μαζί με τις πολυτεχνικές σχολές στις οποίες η αποστοίχιση του επαγγελματικού του δικαιώματος πραγματοποιείται μέσω μητρώων. Γι’ αυτό το λόγο πραγματοποιήθηκε κινητοποίηση των Φ.Σ. που είχαν συντονιστεί σχετικά με αυτά, στο Υπουργείο Παιδείας.

  Και ενώ οι φοιτητές/-τριες περίμεναν 2 ολόκληρες ώρες στην έξοδο προκειμένου να μιλήσουν με κάποιον/-α αρμόδιο/-α ή έστω να τους ανοίξουν για να μπουν μέσα, καταφέρνουν να μπουν τελικά στην αυλή του κτηρίου, και όταν πλησιάζουν την κεντρική είσοδο τους μπλοκάρει διμοιρία ΜΑΤ και ξεκινάει να τους χτυπάει ανελέητα με γκλομπ. Αυτή ήταν η απάντηση στα αιτήματα των φοιτητών και για ακόμη μία φορά φαίνονται ποιες είναι οι προθέσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως προς το ζήτημα της Παιδείας. Καταστολή σε διεκδικητικούς αγώνες, απαξίωση των κοινωνικών εκείνων υποκειμένων που πλήττονται άμεσα και υλικά από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τέτοιες αναπαραστάσεις έχουμε να ζήσουμε από την εποχή Σαμαρά, τότε που οι Σύγκλητοι, οι Γ.Σ.Τ. και οι Σύνοδοι Πρυτάνεων γινόταν μακριά από τα κοινωνικά υποκείμενα τα οποία πλήττονταν άμεσα από τις διαδικασίες των παραπάνω. Διαδικασίες οι οποίες κρινόταν αναγκαίο να γίνονται τόσο μακριά από τους/τις φοιτητές/-τριες, ούτως ώστε να "προστατεύονται" με ΜΑΤ από την παρουσία τους. Η αγωνιζόμενη νεολαία παρόλα αυτά, όπως τότε έτσι και τώρα, έδειξε ότι δεν τρομοκρατείται από την καταστολή του κράτους, της οποιασδήποτε κυβέρνησης, του οποιουδήποτε Υπουργείου.

 Παρόλα αυτά, οι φοιτητές/-τριες μπήκαν στο κτήριο, αναζήτησαν κάποιον αρμόδιο προκειμένου να μεταφέρουν τα αιτήματά τους, αλλά αρμόδιος δεν βρέθηκε ποτέ. Και όταν ήρθε μία επιτροπή συμβούλων του Υπουργού, μας είπαν ότι ήταν υπεύθυνοι να συζητήσουν μαζί μας και να κλείσουν «ραντεβού με αντιπροσώπους των συλλόγων», αλλά δεν ήταν υπεύθυνοι κατά τ’ άλλα ούτε να μας πούνε ποιος/ποια έδωσε την εντολή στα ΜΑΤ να επιτεθούν, ούτε να κάνει το Υπουργείο ανάληψη ευθύνης και να καταγγείλει το περιστατικό. Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, το Υπουργείο              -κανονικά- θα έπρεπε να είναι ανοιχτό για τους Φοιτητικούς Συλλόγους που μέσα από τις κινητοποιήσεις τους προσπαθούν να μεταφέρουν τις αποφάσεις τους που έχουν παρθεί από τα συλλογικά τους όργανα, οπότε ραντεβού δια αντιπροσώπων διολισθαίνουν σε λογικές συνομιλίας με όργανα και αρμόδιους το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φιμώνουν τους/τις φοιτητές/-τριες και να τους/τις καταστέλλουν.

  
  Η δική μας απάντηση λοιπόν, θα πρέπει να είναι μόνο μία. Η νεολαία, η κοινωνική εκείνη κατηγορία που πλήττεται περισσότερο από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές όπως αυτές εξειδικεύονται στο χώρο του Πανεπιστημίου, για να συνδεθούν με τις επιταγές της αγοράς εργασίας, δε θα σκύψει το κεφάλι. Έχει λόγο για το μέλλον της, έχει λόγο για τα επαγγελματικά της δικαιώματα, και θα τα διεκδικήσει με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μας καταστείλει, κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει από το να διεκδικούμε τα αυτονόητα, κανείς δεν θα μπορέσει να συγκρουστεί με την οργή μια ολόκληρης γενιάς που παλεύει για ένα μέλλον με αξιοπρέπεια.



24 Νοε 2016

Σημερα φοιτητης/-τρια, αυριο εργαζομενος/-η

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στο φόντο της δεύτερης αξιολόγησης, καλείται να ολοκληρώσει ενόψει της σύγκλησης του Eurogroup στις 5 Δεκέμβρη, μία σειρά από μέτρα κατά τις επιταγές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Επιταγές που αναφέρονται στην ολοκλήρωση ιδιωτικοποιήσεων κρατικών υπηρεσιών, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και η ενεργοποίηση των κόκκινων δανείων και αναρίθμητες άλλες επαχθείς μεταρρυθμίσεις. Και με κόμβο αυτό το καθορισμένο χρονικό περιθώριο, το ευρύτερο λαϊκό κίνημα πλάι στο φοιτητικό και στους νέους/-ες εργαζομένους/-ες, πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του και να αντεπιτεθεί. Η απεργία στις 24 Νοέμβρη θα μπορούσε να είναι η αρχή της αντεπίθεσης αυτής.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μέσα σε πολύ συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση έχει καταφέρει να καταρρίψει με τον πιο αντιδραστικό τρόπο κάθε ελπίδα ανατροπής της τωρινής συγκυρίας και όσον αφορά το εργασιακό περιβάλλον, να καταβαραθρώσει θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα. Το κεντρικο-πολιτικό σκηνικό όπως σκιαγραφείται από αυτές τις πολιτικές, βάζει στο στόχαστρο για ακόμα μία φορά το κομμάτι που ήδη πλήττεται από αυτές και τη νεολαία. Μία νεολαία της οποίας το μέλλον συμβιβάζεται με την ετεροαπασχόληση, την ανασφάλιστη εργασία, το συνεχές κυνήγι προσόντων προκειμένου να αξίζει κάτι για την αγορά εργασίας. Δυστυχώς λοιπόν, αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποία αναμετρόμαστε όλοι και όλες, πριν καλά-καλά αποφοιτήσουμε από μία σχολή. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επειδή σήμερα μπορεί να είμαστε φοιτητές/-τριες, σε έναν επόμενο (ή και τωρινό) χρόνο όμως θα κληθούμε να στοχαστούμε την εργασιακή μας προοπτική.

Μετά το ασφαλιστικό νομοσχέδιο το οποίο, θεσμοθέτησε επί της ουσίας την ελαστική εργασία στους νέους και την ζήτηση προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας, τη ρευστοποίηση των επαγγελμάτων των μηχανικών και δικηγόρων, αλλά και την ραγδαία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης -το οποίο σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα για τη δική μας γενιά-, έρχεται το νέο εργασιακό νομοσχέδιο να το συμπληρώσει. Σύμφωνα με όλα αυτά που συναπαρτίζουν το τελευταίο, αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι το γεγονός ότι το εργασιακό περιβάλλον γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικό για τους/ τις νέους/-ες εργαζόμενους/-ες, με τρόπο που δεν έχει γίνει εδώ και χρόνια. Συγκεκριμένα, αυτό περιλαμβάνει, την απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, τη θεσμοθέτηση της ατομικής διαπραγμάτευσης των εργαζομένων με την εργοδοσία –κάτι το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, καταργεί κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης-, την κατάργηση των επιδομάτων ή των προσαυξήσεων, τον ορισμό υποκατώτατου μισθού για νέους/νέες κάτω των 25, μιλάμε με λίγα λόγια για μισθούς χαρτζιλίκι, ενώ η ρύθμιση για την «πρώτη πρόσληψη» αναγκάζει τους/τις νέους/νέες εργαζόμενους/-ες, να δουλεύουν με ακόμη χαμηλότερο μισθό τα 2 πρώτα έτη εργασίας τους στο όνομα κάποιας εργασιακής εμπειρίας. Σε αυτό το σκηνικό, έρχεται και η ρύθμιση περί συνδικαλιστικών ελευθεριών, που ευθαρσώς, απαιτεί από τους/τις εργαζομένους/-ες να μην  έχουν καν το δικαίωμα της συλλογικής αντίστασης σε όλους αυτούς που αυθαιρετούν στις πλάτες τους. Η προστασία από απολύσεις ή μεταθέσεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης και οι άδειες που μπορεί να παίρνει κάποιος/-α μαζί με την παράλληλη συγκρότηση ενός αυταρχικότατου θεσμικού πλαισίου για τις απεργίες, ολοκληρώνουν μία τεράστια οπισθοχώρηση στα εργασιακά κεκτημένα.

Απέναντι λοιπόν, σε όλα τα παραπάνω, λαός και νεολαία, με τα μάτια στραμμένα σε ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, οφείλουν να οργανώσουν την πάλη τους, και να συγκροτήσουν τις δυνάμεις εκείνες που δε θα επιτρέψουν σε κανέναν να συνεχίσει να υποβαθμίζει τις ζωές μας. Είναι στοίχημα για τη νέα γενιά, να είναι οργανικό κομμάτι όλων αυτών των κινητοποιήσεων που θα πραγματοποιηθούν κόντρα στο μαύρο τοπίο που της περιγράφουν. Είναι στοίχημα για τη νέα γενιά, να μην αποκόψει τον εαυτό της από τους/ τις εργαζόμενους/-ες, αντιθέτως να σταθεί στο πλάι τους, και όντας πρωτοπόρο κομμάτι αυτής της κινηματικής διεργασίας, να μπορέσει να ανατρέψει όλες αυτές τις πολικές που την καταδικάζουν στο «Δεν υπάρχει εναλλακτική». Εναλλακτική υπάρχει, και την ορίζουμε εμείς!


ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 24, ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, ΣΤΙΣ 11:00 Π.Μ.

ΡΑΣ ΕΑΑΚ

23 Νοε 2016

22 Νοε 2016

ΤΟ ΛΟΚ ΑΟΥΤ ΑΛΛΙΩΣ...


«Λόγω των εκτενών κυκλοφοριακών ρυθμίσεων που θα ισχύσουν την Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016 και την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016 δυσχεραίνεται η πρόσβαση των φοιτητών στο Κέντρο της Αθήνας και δεν θα πραγματοποιηθούν τα  μαθήματα των Τμημάτων της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών».

Οι πρυτανικές αρχές αποφάσισαν να διευκολύνουν τους φοιτητές γι’αυτό και ανέστειλαν ν τη διεξαγωγή των μαθημάτων. Ή μάλλον όχι. Να σημειωθεί, ότι από την ημέρα της 15ης Νοεμβρίου ξεκινά ο τριήμερος εορτασμός του Πολυτεχνείου για τον οποίο υπήρξε σχετική απόφαση του Φοιτητικού Συλλόγου.

Η απόφαση των πρυτανικών αρχών δεν ήταν μια πράξη αλληλεγγύης προς τους φοιτητές/-τριες. Αποτέλεσε καλύτερα μια πρόφαση για το επικείμενο λοκ-άουτ που επιτελείται συνήθως στις πανεπιστημιακές σχολές κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου. Φέτος θα λέγαμε μάλιστα ότι τους ήρθε «κουτί». Η επίσκεψη Ομπάμα μαζί με τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που έφερε μαζί της έδωσαν την κατάλληλη δικαιολογία να επιτελεσθεί το λοκ-άουτ μια ώρα αρχύτερα. Στόχος της απόφασης αυτής δεν είναι άλλος παρά η φίμωση των Φοιτητικών Συλλόγων, η υπονόμευση των συλλογικών αποφάσεων, ο εξοβελισμός των φοιτητών από τον κοινωνικό χώρο που δραστηριοποιούνται αλλά και η ανάδειξη του πρυτανικού λόγου ως ισχυρότερου από τον φοιτητικό. Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες του λοκ-άουτ που ενορχήστρωσε προ διετίας ο πάλαι ποτέ πρύτανης του ΕΚΠΑ Φορτσάκης (νυν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας), με διμοιρίες ΜΑΤ παρατεταγμένες γύρω από το άσυλο, οι οποίες μάλιστα δεν δίστασαν να επιτεθούν στους συγκεντρωμένους φοιτητές, τραυματίζοντας σοβαρά δύο από αυτούς.

Αυτό που, ακόμα, δεν αντιλαμβάνονται, ωστόσο, είναι ότι η φοιτώσα νεολαία δεν σκοπεύει να καταθέσει τα όπλα και να υποκύψει στην «κανονικότητα» που της ετοιμάζουν. Τρανό πειστήριο της θέσης αυτής αποτελούν οι  αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων για τριήμερη κατάληψη εν όψει Πολυτεχνείου, καθώς και οι κινητοποιήσεις που διεξήχθησαν στις 3/11 αλλά και στις 15-17/11 με τη παρουσία πολλών φοιτητικών συλλόγων. Οι φοιτητές κατέβηκαν για άλλη μια φορά στους δρόμους, και μέσα από το δυναμικό παλμό των κινητοποιήσεων, έδωσαν ένα ηχηρό αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα, ένα ισχυρό κοινωνικό στίγμα σπάζοντας τη σιωπή που κυριαρχεί. 

Το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί το τέλος μια ιστορίας, ούτε σηματοδοτεί το θάνατο του φοιτητικού κινήματος. Τίποτα δεν τελείωσε εκείνη τη νύχτα. Το Πολυτεχνείο ήταν μόνο η αρχή. Την τάξη και την κανονικότητα που οικοδομείται, το αβέβαιο μέλλον που μας ετοιμάζουν θα τα γκρεμίζουμε μέρα τη μέρα. Ας μας βάζουν όσα εμπόδια θέλουν! Εμείς θα είμαστε εδώ και θα τα προσπερνάμε ένα-ένα.
                                                                                         

ΡΑΣ ΕΑΑΚ

Περί Πολυτεχνείου

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί να μπούμε ξανά σε μια διαδικασία εορτασμού του Πολυτεχνείου και μάλιστα 3ήμερου. Ακόμα ακόμα πιστεύουν ότι μπορεί να είναι κάτι παρωχημένο και πως «ό,τι έγινε, έγινε. Πρέπει να πάμε παρακάτω». Κι όμως φέτος είδαμε ότι ο συμβολισμός αυτής της επετείου ήταν πιο σημαντικός από ποτέ. Στον απόηχο του εορτασμού της επετείου βλέπουμε πως αυτά για τα οποία κάποιοι πάλεψαν και κάποιοι άλλοι μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν βρέθηκαν να γκρεμίζονται μέσα από πολύ συγκεκριμένες πρακτικές της κυβέρνησης. Αλλά για να μιλάμε πιο συγκεκριμένα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ξεκινώντας από την 15η Νοεμβρίου, την ημέρα της επίσκεψης του Barack Obama είχαν προγραμματιστεί κινητοποιήσεις με κύριο γνώμονα την εναντίωση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που καθρεφτίζεται στο πρόσωπο κάθε Αμερικανού προέδρου.  Μερικές μέρες πριν, είχαν ανακοινωθεί τα μέτρα ασφαλείας για την επικείμενη επίσκεψη κατά τα οποία απαγορευόταν η κυκλοφορία στο μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου της Αθήνας ενώ η πεζή διέλευση από την περιοχή του Συντάγματος αποτελούσε ανέκδοτο. Μπορούμε, λοιπόν, όλοι να καταλάβουμε την ειρωνεία του πράγματος έχοντας κατά νου την αμερικανοκίνητη χούντα του ’73.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο σε αγαστή συνεργασία με ασφάλεια και ΜΑΤ είχε φροντίσει να περιφρουρήσει και εν τέλει να καταστείλει την προγραμματισμένη πορεία από το Πολυτεχνείο μέχρι την Αμερικάνικη Πρεσβεία, τοποθετώντας κλούβες λίγο μετά την πλατεία Κλαυθμώνος. Φτάνοντας στο σημείο αυτό τα μπλοκ της πορείας αρχίζουν να περικυκλώνονται από τις δυνάμεις καταστολής ενώ δακρυγόνα και κρότου λάμψης δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους ενώ κατάφεραν να τραυματίσουν και φοιτητές από το μπλοκ. 

Φυσικά, το ρεπερτόριο καταστολής της κυβέρνησης της καρδιάς μας δε μιμήθηκε αυτό των προκατόχων της μόνο ως προς τα χημικά, το ξύλο και τις απαγορεύσεις συναθροίσεων. Περιλαμβάνει δε –όσον αφορά την περίπτωση της πορείας της 17ης Νοέμβρη για το Πολυτεχνείο στην Αθήνα - και πιο light μορφές όπως μία πόλη περικυκλωμένη από 7.000 αστυνομικούς, δυνάμεις ΜΑΤ και κλούβες κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας ειδικά γύρω από την περιοχή του Πολυτεχνείου αλλά και στη συνέχεια κατά μήκος της διαδρομής που ακολούθησε η πορεία. Σε αυτό το κλίμα να προστεθεί ότι η συνύπαρξη αστυνομικών και διαδηλωτών δεν ήταν και τόσο αρμονική εκ μέρους των πρώτων όταν σε περιπτώσεις όπως αυτή της Πάτρας, μετά το πέρας των διαδηλώσεων αστυνομικοί εισέβαλαν σε μαγαζιά και καφετέριες συλλαμβάνοντας αναίτια κόσμο που συμμετείχε στην πορεία. Τέτοιες πρακτικές αμαυρώνουν τη μνήμη του Πολυτεχνείου, και καταδεικνύουν το θράσος αυτών που τολμούν ακόμα και σήμερα να λοιδορούν το όνομα της Αριστεράς. Για να δούμε και τη θετική πλευρά βέβαια, να τονιστεί ότι η  συμβολική αυτή πορεία στην Αθήνα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας ήταν γεμάτη κόσμο αφού φοιτητικοί σύλλογοι , σωματεία καθώς και γονείς με τα παιδιά τους κατέβηκαν στο δρόμο για να τιμήσουν όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία .
Να σημειωθεί ότι αυτή η ιστορική επέτειος, από τις μέρες που ο ελληνικός λαός, και δη οι φοιτητές έριξαν τη χούντα στην Ελλάδα, φέτος είχε να αντιμετωπίσει κάτι ακόμα. Τα ξημερώματα της 17ης συλλογικότητα έκανε κατάληψη στο κτίριο του Πολυτεχνείου δηλώνοντας ότι είναι αναρχικοί  και αναρχικές που απαιτούν την απελευθέρωση των συλληφθέντων συντρόφων του στην πορεία της 15ης Νοέμβρη ενάντια στον Ομπάμα καθώς και το να γίνει ο χώρος του Πολυτεχνείου πιο κοινωνικός, πιο ανοιχτός για όλους και όχι για συγκεκριμένα κομμάτια της κοινωνίας. Προφανώς ο χώρος του ασύλου έτσι όπως κατακτήθηκε κυρίαρχα από την κομβική εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι ένας χώρος που πάντα στέγαζε και θέλουμε να στεγάζει κοινωνικούς αγώνες. Με τη φυσιογνωμία όμως που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο χώρο. Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε ότι το να ΄΄ταμπουρώνεσαι’’ στο Γκίνη και να καταστρέφεις ένα χώρο που με τις μνήμες του και τις εκδηλώσεις του προσπαθεί ακριβώς να συνδέει την κοινωνία ολόκληρη με τη γενιά του Πολυτεχνείου, τους αγώνες της, την έννοια της ελευθερίας μάλλον το απονεκρώνει παρά το καθιστά ένα ζωντανό κόμβο για όλους και όλες.

Μέτα από αυτή την εξιστόρηση των όσων συνέβησαν φέτος στο Πολυτεχνείο, μένει να δοθεί μια υπόσχεση. Υπόσχεση ότι η λαϊκή πάλη που δόθηκε τότε για «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» θα αποτελεί όχι μονάχα μνήμη αλλά και έμπνευση για τους δικούς μας αγώνες, για τη δική μας αντίσταση απέναντι σε όποιον σκεφτεί να υποβαθμίσει τα συμφέροντά μας, την παιδείας μας και πάνω απ όλα την ελευθερίας μας. Όπως ακούγεται κάθε φορά αυτές τις μέρες του Πολυτεχνείου : Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΄73,  ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ...

19 Νοε 2016

ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ


Πότε ξεκίνησε η πάλη κατά της δικτατορίας και από ποιον; Στη πραγματικότητα όλα ξεκινούν το Φλεβάρη του 1972. Φοιτητές/-τριες από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Πάτρα, τα Γιάννενα βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα. Οι φοιτητές/-τριες ζητούν ελεύθερες εκλογές και κατάργηση του νόμου “περί στρατολογίας”. Σύμφωνα με αυτόν οι εξουσιαστικές αρχές της δικτατορίας διακόπτουν την αναβολή για στράτευση και καλούν στα «όπλα» όσους φοιτητές είχαν αντιδικτατορική δράση. Οι συλλήψεις ήταν μαζικές, το εξεγερσιακό πνεύμα αμείωτο.

2 Νοεμβρίου 1973, ο Υπουργός Παιδείας δηλώνει τη διεξαγωγή “ελεύθερων” εκλογών στα Πανεπιστήμια μετά τις βουλευτικές. Οι φοιτητές απ' την άλλη ζητούν την άμεση διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών καταγγέλοντας την δικτατορική σπέκουλα. Μετά τα γεγονότα παίρνουν τον δρόμο της Ιστορίας. Η ταράτσα της Νομικής γεμίζει. Το ημερολόγιο δείχνει 8 Νοεμβρίου 1973. Τα φοιτητικά αιτήματα ξεπερνούν τις πόρτες των Πανεπιστημίου και αποκτούν παλλαϊκό χαρακτήρα. Οι δικτατορικές αρχές πανικοβάλλονται και εξαπολύουν επίθεση εναντίον των φοιτητών με σκοπό την εκκένωση του χώρου, του Πανεπιστημιακού ασύλου. Οι φοιτητές δεν πτοούνται. Στο Πολυτεχνείο συγκαλούν γενικές συνελεύσεις και αποφασίζουν κατάληψη. Το πολυτεχνείο κατακλύζεται από φοιτητές που καταφθάνουν και απ'τις υπόλοιπες σχολές. Αυτοοργανώνονται με συγκρότηση ομάδων τροφοδοσίας, τυπογραφείο, φαρμακείο, ραδιοφωνικό σταθμό. Καλούν όλο το λαό σε κινητοποίηση και η εξέγερση γίνεται απτή πραγματικότητα.
Υψώνεται η σημαία της εξέγερσης. Μια σημαία βγαλμένη μέσα από την  πολυφωνία και τις αντιθέσεις τους. Μια σημαία όμως όπου όλοι μαζί χάραξαν πάνω της το όραμα μιας κοινωνίας, ελεύθερης, ανεξάρτητης, κοινωνικά δίκαιης, τελικά απελευθερωτικής. Οι φοιτητές γίνονται υποκείμενα της ιστορίας και όχι αντικείμενό της, όπως την υπόλοιπη ζωή τους. Είναι από τις σπάνιες στιγμές που οι ανώνυμοι φτιάχνουν την ιστορία. Το πλήθος ξεχύνεται στους δρόμους, τα τραγούδια αντηχούν. Αντηχούν την εξέγερση, τη θέληση για ελευθερία
Μεσάνυχτα 17ης Νοέμβρη. Έξω από το Πολυτεχνείο βρίσκονται παραταγμένα τανκς και μονάδες καταδρομών. Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις αρχές και την συντονιστική επιτροπή του Πολυτεχνείου ξεκινούν. Η συντονιστική επιτροπή Πολυτεχνείου αποδέχεται να εκκενωθεί ο πανεπιστημιακός χώρος με εγγυητές ασφάλειας τη δικαιοσύνη, το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και τον τύπο. Οι όροι δε γίνονται δεκτοί η χούντα αποφασισμένη να καταστείλει την εξέγερση, να σώσει το καθεστώς και να τρομοκρατήσει το λαό ρίχνει πυρ. Τέσσερις πυροβολισμοί και 3 τανκς ορμούν στην πύλη, ακολουθούν λεπτά θανάτου. Ο κόσμος ήταν άοπλος, εκτός κι αν θεωρηθούν σαν όπλα οι λέξεις τους. Λέξεις με μπογιά κόκκινη. Λέξεις στους τοίχους και στον αέρα. Το Πολυτεχνείο εκκενώθηκε, με πολλούς νεκρούς, πολλούς να αγνοούνται. Ομαδικός τάφος ανοίχτηκε πρόχειρα στο Γουδί για τους πρώτους νεκρούς. Τους πρώτους 75.
Απ’ αυτό το σημείο ξεκινά η παραχάραξη της ιστορίας. Τα θύματα παρουσιάζονται ως απαγωγές, εξαφανίσεις, αυτοκτονίες και δήθεν αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Κι αυτό γιατί  το Πολυτεχνείο δεν έπρεπε να μείνει στη μνήμη του λαού ως ήταν το τέλος της ντόπιας και ξενόφερτης χούντας. Από τότε το κράτος και οι μηχανισμοί του, με την τεράστια καταστολή στις πορείες για τη μνήμη του Πολυτεχνείου και με την προπαγάνδα των ΜΜΕ προσπαθούν να υπονομεύσουν την ιστορική τομή και την τομή στις ίδιες τις συνειδήσεις των ανθρώπων που τροφοδότησε εκείνη η εξέγερση.

Μέχρι και σήμερα, τα media συνδέουν το Πολυτεχνείο με φιγούρες όπως η Δαμανάκη, ο Θεοδωράκης κτλ. Το Πολυτεχνείο, όμως, δεν είναι μόνο φιγούρες. Το Πολυτεχνείο και οι νεκροί του, τα ανώνυμα θύματα τις δικτατορίας εγχάραξαν στον κόσμο αξίες. Το σύνθημα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία αξίζει να ακούγεται και σήμερα αλλά και πάντα, όχι απλά σαν τιμής ένεκεν στους νεκρούς, ούτε γιατί «το Πολυτεχνείο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ». Αλλά για να μας θυμίζει τον αναγκαίο αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία. Τον αγώνα για ζωή στον τόπο μας και δουλειά με δικαιώματα. Τον αγώνα της νεολαίας για δωρεάν παιδεία και εργασιακή προοπτική, τον αγώνα των εργαζόμενων για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, ενάντια στην επισφάλεια και την ανεργία. Έναν αγώνα που ενώνει τις λαϊκές διεκδικήσεις και τις εξυψώνει σε πάγια αιτήματα.

Απέναντι στην προσπάθεια υποτίμησης της εξέγερσης, με φρασεολογία τύπου «για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου», εμείς απαντάμε ακολουθώντας το παράδειγμα μιας ολόκληρης γενιάς που έχυσε το αίμα της για τη δημοκρατία και την ελευθερία, τη δική μας ελευθερία. Για να μπορούμε εμείς σήμερα να αγωνιζόμαστε όταν μας κόβουν συγγράμματα και μας αποστερούν επαγγελματικά δικαιώματα, όταν μας κόβουν μισθούς και συντάξεις, όταν αναίτια μας απολύουν, όταν ευθαρσώς δεν αφήνουν τις φωνές μας να ακουστούν. Να απαντήσουμε και σήμερα με την ίδια μας την πρακτική. Να αποδείξουμε ότι, πάνω απ’ όλα, το Πολυτεχνείο ήταν μόνο η αρχή.
Ψωμί
Έπειτα από 8 χρόνια οικονομικής κρίσης και μνημονιακών πολιτικών, το σύνθημα του Πολυτεχνείου αν μη τι άλλο είναι και σύγχρονο αίτημα. Οι συνεχής μειώσεις μισθών και συντάξεων με παράλληλη  αύξηση της φορολογίας επικυρώθηκαν και εμβάθυναν με τη υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Με την ανεργία, την ετεροαπασχόληση, την επιστημονική μετανάστευση και τις επισφαλείς και ελαστικές σχέσεις εργασίας να συγκροτούν μια σκληρή εργασιακή πραγματικότητα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλέγουν να δυσχεραίνουν ολοένα το τοπίο, με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται να εξωθήσει τους αυτοαπασχολούμενους (αγρότες κτλ) και τους νέους επαγγελματίες εκτός επαγγέλματος με την επιβολή υψηλών εισφορών. Το παζλ συμπληρώνει το νέο εργασιακό, το οποίο έρχεται να επικυρώσει και να νομιμοποιήσει την ατομική διαπραγμάτευση κάθε εργαζόμενου με την εργοδοσία, δηλ. την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, την απελευθέρωση των απολύσεων και τη νομιμοποίηση της εργοδοτικής τρομοκρατίας με την απονομιμοποίηση των συλλογικών αγώνων των εργαζομένων με την κατακρεούργηση του δικαιώματος στην απεργία.  Επίσης, οι φορολογικές επιβαρύνσεις γίνονται ακόμη πιο έντονες, με συνεχή μείωση του αφορολόγητου και διατήρηση του ΕΝΦΙΑ.

Όσον αφορά το χρέος, η αποπληρωμή του φαίνεται να επιχειρείται από την κυβέρνηση με μια σειρά νεοφιλελεύθερων μέτρων, με βασικότερο την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας (ξεπούλημα αεροδρομίων, ΕΥΔΑΠ κλπ). Η διάσωση των τραπεζών επιχειρείται εις βάρος των πολιτών, οι οποίοι, με την ενεργοποίηση «κόκκινων δανείων» και τους  πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πετιούνται στο δρόμο.
Όσο αναλογιζόμαστε το «μαύρο» τοπίο που έχει δημιουργηθεί, συνειδητοποιούμε ότι είναι χρέος της αριστεράς στο σήμερα να τιμήσει το σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με την ανάδειξη της υπάρχουσας εναλλακτικής σε εκείνο το πολιτικό σχέδιο που θα τολμήσει να έρθει σε ρήξη με όλους εκείνους που επιβάλλουν τις πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης, ενάντια και σε στην κυβέρνηση και στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ.

Ένα σχέδιο αξονισμένο γύρω από την έξοδο από το μηχανισμό της Ε.Ε., τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την αλλαγή παραγωγικού υποδείγματος, την αλλαγή παραγωγικού υποδείγματος ώστε οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν την αξία όσων παράγουν και την εκ νέου κατοχύρωση λαϊκών δικαιωμάτων. Θα πρέπει όσες αριστερές δυνάμεις βλέπουν τον εαυτό τους σ’ αυτή την προσπάθεια να παλέψουν αυτό το σχέδιο μετωπικά, με σκοπό να συσπειρώσουν το λαϊκό παράγοντα, να τον βγάλουν δυναμικά στο προσκήνιο και να τον κινητοποιήσουν στη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος, εμπνέοντάς του την εμπιστοσύνη ότι αυτό το μέλλον είναι όντως εφικτό. Να προβάλουμε απέναντι στην πραγματικότητα της ήττας τις εικόνες των δικών μας Πολυτεχνείων, τις εικόνες ενός λαού που δεν συνθηκολογεί, δεν τρομοκρατείται, αλλά αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις του για να ζήσει με ψωμί και αξιοπρέπεια.

Παιδεία
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και στις εποχές των τεράτων που ζούμε, η αναδρομή σε αυτή, μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ. Απέναντι στους καιρούς αυτούς, όπου η ζωή μας μπαίνει στο στόχαστρο νεοφιλελεύθερων πολιτικών, είναι στοίχημα για τη νεολαία να βάλει αναχώματα και να διεκδικήσει ένα μέλλον στο μπόι των ονείρων της. Σε μία επίθεση που πλήττει την καθημερινότητά μας σε κάθε επίπεδο, η παιδεία δεν δύναται να μένει ακλόνιστη, αντιθέτως αποτελεί βασικό κόμβο των μνημονιακών πολιτικών.

Ο τρόπος με τον οποίο δομείται αυτή τη στιγμή η εκπαιδευτική διαδικασία, χαρακτηρίζεται άμεσα με το βάθεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης τα τελευταία χρόνια. Αυτό αποκρυσταλλώνεται και στον κοινωνικό μας χώρο, το Πανεπιστήμιο, όπου δημιουργείται ένα συγκεκριμένο μοντέλο φοιτητή/-τριας που αντιλαμβάνεται το χώρο αυτό μόνο ως εξεταστικό κέντρο, και όχι ως χώρο πολιτικής και κοινωνικής ανάδρασης. Η φοιτώσα νεολαία, αποστρέφεται ολοένα και περισσότερο από την πολιτική και τις συλλογικές διαδικασίες, πράγμα στο οποίο έχει συμβάλλει η ίδια η διαδικασία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Το κυρίαρχο ρεύμα στο εσωτερικό των αμφιθεάτρων, είναι αυτό του ατομισμού, του επιβιωτισμού και άρα της ανταγωνιστικότητας μεταξύ του φοιτητικού σώματος. Έχει χαθεί με λίγα λόγια, κάθε έννοια αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των φοιτητών/-τριων, καθώς και η κινητήριος δύναμη που τους ωθούσε σε συλλογικές διεκδικήσεις και πρακτικές. Αυτό μπορεί να συμβαίνει μέσω μίας σειράς ρευμάτων, όπως αυτό της εντατικοποίησης, η οποία δημιουργεί, μέσα από την κράτηση παρουσιολογίων ή συνεχείς προόδους, εργαστήρια, αλυσίδες μαθημάτων, μία αποστειρωμένη φοιτητική καθημερινότητα. Όλη αυτή η διαδικασία συγκροτεί ένα ευέλικτο και πειθήνιο φοιτητικό υποκείμενο εναρμονισμένο στα πρότυπα της αγοράς εργασίας. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πράγμα που μοιάζει ιδιαιτέρως αντιφατικό με την εισχώρηση ιδιωτικών πρωτοβουλιών και την παροχή υπέρογκων ποσών σε αυτές , το οποίο πλήττει άμεσα το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο.

Είναι προφανές ότι στην Ελλάδα της κρίσης με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας η αγορά εργασίας αδυνατεί να απορροφήσει τις μεγάλες εκροές αποφοίτων, άρα αναζητά ένα μοντέλο εργαζομένου με ελάχιστα επαγγελματικά δικαιώματα και προοπτική. Βασικός τρόπος υλοποίησης του παραπάνω, είναι η αποστοίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο και η αναγκαιότητα λόγω αυτού, συνεχούς εξειδίκευσης. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί τη πλειοψηφία των αποφοίτων στη συνέχιση των σπουδών τους μέσα από μεταπτυχιακά. Μεταπτυχιακά με δίδακτρα, τα οποία ορισμένοι/-ες δεν έχουν καν τη δυνατότητα να διαθέσουν αυτή την περίοδο, παρόλα αυτά είναι αναγκασμένοι/-ες αν θέλουν στελεχώσουν μία θέση στην παραγωγή. Εκτός από τα μεταπτυχιακά, προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα επί πληρωμής σεμινάρια, προκειμένου να συγκροτηθεί ένας ατομικός φάκελος προσόντων με ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Με ένα τέτοιο τρόπο επιδιώκονταν να θεσπιστεί και ο τρόπος με τον οποίο θα διδασκόταν τα μαθήματα της διδακτικής επάρκειας, ακριβώς σε μία προσπάθεια αποστοίχισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο.

Στα του οίκου μας, εδώ κι ενάμιση χρόνο έχει ανοίξει επίσης η κουβέντα της διδακτικής επάρκειας αλλά πιο πολύ με όρους άρνησης κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων. Μέχρι τώρα, στο πρόγραμμα σπουδών μας, αυτά μπορούσε κανείς να τα παρακολουθήσει, να εξεταστεί σε αυτά, χωρίς όμως να υπολογίζεται ο βαθμός στο μέσο όρο του πτυχίου, και χωρίς να έχει τη δυνατότητα, όταν με το καλό προκηρυχθεί ΑΣΕΠ, αυτά τα μαθήματα να του διασφαλίσουν την επαγγελματική ευκαιρία για μια θέση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει νόημα λοιπόν, απέναντι σε μια σκληρή  πραγματικότητα να μπορείς να εξασφαλίσεις έστω κι ένα επαγγελματικό δικαίωμα.

Σε μία συγκυρία, όπου το μέλλον της γενιάς μας, σκιαγραφείται με το χειρότερο τρόπο, έχει νόημα να ανατρέχουμε στις τομές εκείνες που χαρακτήρισαν την ιστορία με μπροστάρη το φοιτητικό κίνημα, να αντλούμε δύναμη από τις μάχες αυτές, και να έχουμε τα μάτια στραμμένα στο πως η νεολαία μπορεί να διεκδικεί πράγματα στο σήμερα και να κατακτά υλικές νίκες. Ας είναι εν τέλει η νεολαία εκείνη που θα χαράξει το δρόμο προς την ανατροπή όλων αυτών που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, ας είμαστε εμείς η σπίθα, που μαζί με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, θα ανάψει τη φωτιά εκείνη που θα αποτελέσει μήνυμα απειθαρχίας, και θα δημιουργήσει άγχος στα κυβερνητικά επιτελεία. 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Φέτος το τριήμερο του Πολυτεχνείου μας βρίσκει σε μία πολύ συγκεκριμένη κοινωνικο-πολιτική αστάθεια, με τα μέτρα του 3ου μνημονίου να προελαύνουν σε κάθε πτυχή της ζωής μας, και την άρθρωση αντιστάσεων να απομειώνεται συνεχώς. Δεχόμαστε καθημερινά μία βίαιη επίθεση στα δικαιώματα και τις ελευθερίες που η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνέβαλε για να κατακτηθούν. Μία βία που μπορεί να ξεκινά από τις ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές, έως και τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει το κράτος για να μπορεί να συνθλίβει λαϊκές αντιστάσεις. Και όταν η κυβερνητική εξουσία επιλέγει να χρησιμοποιήσει τις κατασταλτικές δυνάμεις, πάει να πει ότι δεν διαθέτει τη νομιμοποίηση που χρειάζεται από τις μάζες για να ασκήσει εξουσία.

Σε μία τέτοια κίνηση προέβη και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στις 14/11, όταν με ανακοίνωση της αστυνομίας απαγόρευσε κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία με αφορμή την έλευση του τέως Προέδρου των Η.Π.Α. Barack Obama. Αν σε αυτή την περίπτωση, είναι μία φορά προκλητική η επίσκεψη ενός ανθρώπου που μέχρι πρότινος αποτελούσε το πρόσωπο της Αμερικής και του ιμπεριαλισμού, σίγουρα τότε είναι απόλυτα προκλητικό να έρχεται μια τέτοια περσόνα, στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Γιατί να μην ξεχνάμε, ότι οι εξεγερθέντες/ εξεγερθείσες δεν ήταν μόνο πολέμιοι/-ες της Χούντας αλλά και των αγαστών συνεργατών της, των ιμπεριαλιστών Αμερικανών που υπέθαλπταν πολέμους σε ολόκληρη την υφήλιο. Τρανταχτή απόδειξη αυτού, το σύνθημα στην πύλη «Έξω το ΝΑΤΟ, έξω οι Αμερικανοί!».

Πάντα σχέση εξουσίας ήταν η σχέση των δύο μεγάλων υπερδυνάμεων, Ευρώπης και Αμερικής, πάντα όμως σχέση στενή και αλληλένδετη. Μια σχέση που ανοίγει τον δρόμο στο σήμερα, στην κατάρριψη κάθε έννοιας ελευθερίας, κάθε έννοιας δημοκρατίας. Κι αυτό μπορεί να αποκρυσταλλώνεται από την επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και σε θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα που ξεκινούν από τη Γαλλία και φτάνουν μέχρι την Ελλάδα, μέχρι τους φράχτες στον Έβρο, τη FRONTEX στα σύνορα της Τουρκίας και τα hot spots. Η «Ευρώπη των λαών» έχει γίνει η Ευρώπη αυταρχικής θωράκισης των κρατών, η Ευρώπη των φρουρίων.
Κι ενώ κάποτε λαοί ολάκεροι τσάκιζαν το φασισμό σε κάθε σπιθαμή της γης, σήμερα, 43 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ακροδεξιά αποκτά πάλι χώρο και λόγο, από τον Τραμπ στις Η.Π.Α. μέχρι τη Λεπέν στη Γαλλία, οι φασίστες σηκώνουν κεφάλι, και κομμάτια της κοινωνίας μοιάζουν να ξεχνάνε τους αγώνες που δόθηκαν ενάντια στα καθεστώτα εκείνα. Και στον τόπο, όπου με αίμα κερδήθηκε η δημοκρατία, οι νεοναζί δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής παραμένουν αλώβητοι από τη δικαιοσύνη που μόνο κοινωνικούς αγωνιστές ξέρει να ποινικοποιεί.  Καμιά απάντηση δεν έχει δοθεί από το κράτος -για ευνόητους λόγους- για τη συμμορία αυτή που όχι μόνο δεν την καταδικάζουν για τις φασίζουσες ρητορείες και πρακτικές, αλλά στελεχώνει και το μνημονιακό τόξο της Βουλής. Στο στόχαστρο αυτών βρίσκονται προφανώς, τα πιο βαθιά πληττόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Η μόνη απάντηση μπορεί να δοθεί μάλλον, εν τέλει –και ήδη δίνεται καθημερινά- από το ίδιο το αντιφασιστικό κίνημα. Από τον ίδιο το λαό και τη νεολαία, που αγωνιζόταν και αγωνίζονται πάντα για την ελευθερία.

Έχει σημασία λοιπόν, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου, να μην είναι ένα μνημόσυνο στους χαμένους αγωνιστές μας, αλλά η οργή μας να γίνει μήνυμα ανυπακοής στο θράσος κάποιων, μήνυμα προσήλωσης στο αγώνα των δικών μας νεκρών.

Και να γιατί είμαι στο πνεύμα της ανταρσίας, γιατί στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται, φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται. Είμαι κάθε φορά το μέλλον.

ΡΑΣ ΕΑΑΚ