21 Δεκ 2015

Μετά τη βροχή βγαίνουν τα σαλιγκάρια

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε ένα σερί καταγγελιολογίας από πλευράς ΔΑΠ και ΠΑΣΠ μετά από μία κίνηση του Αναρχικού-Αντιεξουσιαστικού χώρου με το σκίσιμο αφισών όλων των πολιτικών δυνάμεων στον 7ο όροφο του κτιρίου. Χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας, οι καθεστωτικές δυνάμεις βιάστηκαν να αποδώσουν ευθύνες για αυτή την κίνηση στο σχήμα της ΡΑΣ-ΕΑΑΚ τραβώντας φωτογραφίες από χώρους όπου οι αφίσες μας δεν είχαν σκιστεί, προκειμένου να στοχοποιήσουν το σχήμα για τραμπούκικες και περιθωριακές συμπεριφορές. Μπαίνουμε στη διαδικασία να απαντήσουμε, όχι για να αναπαράγουμε μία κουλτούρα και λογική μικροπολιτικής, αλλά γιατί νιώθουμε την ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε τη στάση μας και την τοποθέτησή μας στο εσωτερικό του συλλόγου, γιατί εμείς – σε αντίθεση με τις δύο καθεστωτικές παρατάξεις- θεωρούμε ότι ο μόνος στον οποίο οφείλουμε να λογοδοτούμε είναι ο φοιτητικός σύλλογος.

Για αρχή, πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν θα αναλάβουμε την ευθύνη για μια κίνηση στην οποία δεν συμμετείχαμε. Δεν θα αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη για μια επιλογή ορισμένων φοιτητών που δεν τοποθετούνται στο σχήμα και δεν διατηρούν πολιτικές σχέσεις με αυτό. Εξάλλου, το γεγονός ότι καταστράφηκε υλικό όλων των δυνάμεων αποτυπώνει ακριβώς την αποστροφή αυτού του χώρου απέναντι σε όλα τα σχήματα και τις παρατάξεις, απέναντι στον φοιτητικό συνδικαλισμό εν γένει. Η αποστροφή αυτή έτσι κι αλλιώς απέναντι στις δομές των φοιτητικών συλλόγων και στις δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο εσωτερικό του (ή δεν παρεμβαίνουν: βλέπε απουσία ΔΑΠ-ΠΑΣΠ από τις γενικές συνελεύσεις, ακόμα και από τα διοικητικά συμβούλια) αποτελεί δυστυχώς κοινό τόπο για τη μεγαλύτερη μερίδα των φοιτητών, που πηγάζει για εμάς ακριβώς από τη διαλυτική και αποδιαρθρωτική στάση των καθεστωτικών δυνάμεων τις τελευταίες δεκαετίες. 

Σε κάθε περίπτωση, επειδή η μνήμη του συλλόγου –δυστυχώς για τις καθεστωτικές δυνάμεις- δεν είναι κοντή οφείλουμε να τους υπενθυμίσουμε μια σειρά γεγονότων στα οποία πρωταγωνίστησαν τα τελευταία χρόνια. Δεν ξεχνάμε τους μπράβους της ΔΑΠ που τόλμησαν να ανέβουν πριν από τρία χρόνια στον έβδομο όροφο κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης, χτυπώντας μέλη του φοιτητικού συλλόγου, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα πιο ευνοϊκό –για εκείνους- εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν ξεχνάμε, τα ανώνυμα και εκβιαστικά τηλεφωνήματα λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα σε σχηματίες, με απειλές τους τύπου «θα σας σαπίσουμε στο ξύλο», «θα σας σπάσουμε τη μούρη» κτλ. Δεν ξεχνάμε την άρνηση της ΔΑΠ να υπογράψει το ψήφισμα που κατήγγειλε τη στάση του τέως Πρύτανη Φορτσάκη όταν ξυλοκοπούσε φοιτητές έξω από την Πρυτανεία. Δεν ξεχνάμε, την παρουσία του Φορτσάκη φέτος σε εκδήλωση της ΔΑΠ επιβραβεύοντάς τον για τις ακροδεξιές πρακτικές που υιοθετούσε την περίοδο της θητείας του στη θέση του Πρύτανη. Αλλά πολύ περισσότερο, δεν ξεχνάμε και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ιστορική ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και των φορέων τους (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για την ψήφιση και στήριξη των μνημονίων, για την υιοθέτηση ενός ακροδεξιού λόγου που έδωσε βήμα σε εγκληματικές οργανώσεις (βλ. ΧΑ), για την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού, για την υποθήκευση της προοπτικής της γενιάς μας, για το ότι οδήγησε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας στον ατομισμό, την απογοήτευση και την κατάθλιψη.

Ελπίζουμε την επόμενη φορά που οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αποφασίσουν να ασχοληθούν με την πολιτική (και όχι με πάρτυ, εκδρομές και σημειώσεις) να πουν κάτι παραπάνω από τις σκισμένες τους αφίσες και την «τραμπούκικη» αριστερά. Μέχρι τότε, εμείς καλούμε το σύνολο του φοιτητικού συλλόγου να συμμετάσχει στην παράσταση διαμαρτυρίας στη Γενική Συνέλευση Τμήματος την Τρίτη 22/12 και ώρα 10.00 στην Πρυτανεία, για να διεκδικήσουμε συλλογικά το δικαίωμα όλων των φοιτητών να συμμετέχουν στη διπλή εξεταστική του Φεβρουαρίου. Οι καθεστωτικές δυνάμεις στο μεταξύ,  μπορούν να συνεχίσουν να απασχολούν τον σύλλογο με τις σκισμένες τους αφίσες.

28 Νοε 2015

Ενιαίο Αγωνιστικό Πλάισιο ΡΑΣ-ΕΑΑΚ & ΑΡΕΝ για τη Γ.Σ. του Φ.Σ.Πολιτικού 26/11

Από την προηγούμενη Γενική Συνέλευση έχουν συμβεί αρκετά σημαντικά και ποικίλα γεγονότα αναφορικά με το κεντρικοπολιτικό, όχι μόνο ωστόσο στα καθ’ ημάς που χαρακτηρίζονται από τις Μνημονιακές πολιτικές που σχετίζονται αυτή την περίοδο με την περιβόητη ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, η οποία δεν αφορά στην ουσία τους υποτελείς αλλά μιλάμε για μία ακόμη αναδιανομή προς τους από πάνω, και συνάμα τους πλειστηριασμούς της 1ης κατοικίας. Η μαζικότητα και ο παλμός της πανεργατικής απεργίας στις 12/11 , για εμάς, ανοίγει το δρόμο για την επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα και υπό αυτό το πρίσμα καλείται νέα στις 3/12. Συνάματα.αυτές τις μέρες τέθηκαν πιο εμφατικά τα ζητήματα της τάξης πραγμάτων στη διεθνή πολιτική σκηνή, καθώς γίνεται αναδιανομή της ισχύος στο διεθνές σύστημα.

Όλα αυτά μπορούμε να τα αντιληφθούμε και υπό το πρίσμα μιας συνολικότερης κατεύθυνσης για ένταση της επιτήρησης και της πειθάρχησης της κοινωνίας μέσα από την περιστολή κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ενίσχυσης της αυταρχικοποίησης τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς∙ από το πιο μεγάλο που είναι το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης στο Παρίσι και την έκδοση των πέντε συλληφθέντων μέχρι το πιο καθημερινό, για μας, όπως είναι η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών (βλ. fast-track εξεταστικές, κατάργησης διπλής εξεταστικής κτλ).

Για τα γεγονότα στο Παρίσι

Στις 13/11 οι βομβιστικές επιθέσεις και επιθέσεις αυτοκτονίας θα πρέπει να αναλυθούν στη βάση πολλαπλών διαιρετικών τομών όχι μόνο του 20ου αιώνα, αλλά και των προηγούμενων αποικιοκρατικών εποχών. Έτσι, το ζήτημα περιπλέκεται καθώς πρόκειται για ιμπεριαλιστικούς πολέμους των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, και όχι μόνο, πρόκειται για ζητήματα εσωτερικών διαιρετικών τομών εντός του αραβικού κόσμου, για το ερώτημα του αν πέτυχε το κίνημα του των Αδεσμεύτων και συνάμα οι αποκλεισμένοι, από το κοινωνικό κάδρο των ευρωπαϊκών μητροπόλεων, οι μετανάστες 2ης και 3ης γενιάς. Κι όλο αυτό διαπλέκεται σήμερα με τα πρωτοφανή μεγέθη προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη, και τα αντιδραστικά αντανακλαστικά που δημιουργούνται, στη βάση της ρητορείας περί εσωτερικού εχθρού και ανάπτυξης φοβικότητας προς το άλλο.

Το ερώτημα στο γιατί μία νέα γενιά, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε ως Γάλλοι πολίτες, στρέφεται στον ισλαμικό φονταμεταλισμό και στην χρήση του ίδιου του σώματος ως όπλου, μπορεί σε αδρές γραμμές να αναλυθεί στο ότι όταν οι αποκλεισμένοι δεν έχουν διέξοδο και όταν το κυρίαρχο πρότυπο της απόπολιτικής επικαθορίζει πλέον μεγάλα κομμάτια των κοινωνιών, στρέφονται προς το μεταφυσικό ως στοιχείο έμπνευσης και δημιουργίας σκοπού. Η απουσία πεδίου πολιτικής σύγκρουσης, η αίσθηση αδυναμίας μετασχηματισμού της κοινωνίας ανάγουν τη θρησκεία και τον φονταμενταλισμό σε κύριες πηγές επανανοηματοδότησης του κόσμου. Η γαλλική κοινωνία είναι μετααποικιακή. Οι μετανάστες βιώνουν σήμερα τον αποκλεισμό, την περιθωριοποίηση, αντιμετωπίζονται ως ξένοι και όχι ως Γάλλοι πολίτες. Το γαλλικό κοσμικό κράτος έχει δημιουργήσει μια ταυτότητα, την ταυτότητα του Γάλλου πολίτη, ο οποίος πιστεύει στο τρίπτυχο ''ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα'', έχει απογυμνωθεί από οποιοδήποτε θρησκευτικό χαρακτηριστικό, η γαλλική είναι η μητρική του γλώσσα και γνωρίζει τη γαλλική ιστορία. Οι μετανάστες, όμως, δεν εντάσσουν τους εαυτούς τους σε αυτό το ταυτοτικό πλαίσιο. Βιώνουν, δηλαδή, ένα ταυτοτικό έλλειμμα που συμπληρώνεται από μια στροφή στον φονταμενταλισμό, από μια υπερεθνική θρησκευτική ταύτιση.

NOEXPO

Η χρήση ωστόσο της πειθάρχησης δε γίνεται μόνο υπό το φόβο του ISIS αλλά κυρίως, όπως πάντα γινότανε, υπό το φόβο του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού. Αυτό μας δείχνει και η περίπτωση της δίωξης των πέντε Ελλήνων φοιτητών από το ιταλικό σύστημα δικαιοσύνης αποκτά άλλο νόημα. Πιο συγκεκριμένα, την 1η Μαΐου 2015, πέντε φοιτητές συμμετείχαν στη διαδήλωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στο Μιλάνο. Στις 2 Μαΐου, μια μέρα μετά τη διαδήλωση, οι φοιτητές προσήχθησαν από την ιταλική αστυνομία, όμως αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να τους απαγγελθεί καμία κατηγορία. Έξι μήνες αργότερα, οι αρχές του Μιλάνου προχωρούν σε δίωξη δέκα διαδηλωτών της Πρωτομαγιάς σε Ιταλία και Ελλάδα, με αποτέλεσμα πέντε Έλληνες φοιτητές με λευκά ποινικά μητρώα να αντιμετωπίζουν Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης, διαδικασία που χρησιμοποιείται μόνο για υποθέσεις βαριάς εγκληματικότητας, όπως η σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών. Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια πρωτοφανή προσπάθεια ποινικοποίησης της ελεύθερης έκφρασης και της πολιτικής δραστηριότητας. Σε συνολικό, ευρωπαϊκό επίπεδο, μοιάζει να αναδύεται μια νέα κανονικότητα, όπου το δόγμα της ασφάλειας επικαθορίζει με ακραία περιοριστικό τρόπο τη σημερινή τάξη πραγμάτων, η περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών παρουσιάζεται ως προϋπόθεση για την επιβίωση της δημοκρατίας, και η λογική της ευρείας αυταρχικοποίησης της συλλογικής ζωής επιβάλλεται από τα ευρωπαϊκά κράτη σαν μονόδρομος.

Για το δικό μας Δεκέμβρη

Πίσω στους δικούς μας αγώνες, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι θα πρέπει και φέτος να δώσουν μαζικά το παρόν στην κινητοποίηση της 6ης Δεκέμβρη, στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η κρατική δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν πρέπει να ξεχαστεί. Η αυθαιρεσία και η κατάχρηση εξουσίας από πλευράς του ειδικού φρουρού Κορκονέα, το όπλο που το ίδιο το κράτος του έβαλε στο χέρι, θα πρέπει να καταγγέλλονται κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Αναφερόμαστε, γιατί ήταν η πρώτη δολοφονία που ως γενιά βιώσαμε τόσο κοντά σε όλα τα επίπεδα, και μάλιστα σε μία εποχή που η επίπλαστη ευημερία της ελληνικής κοινωνίας άρχισε πλέον να ξεθωριάζει γρήγορα, και προφανώς οι πρώτοι που θα την πληρώναμε ήμασταν εμείς, όπως και έγινε. Πολλώ δε μάλλον όταν επρόκειτο για μία γενιά όπου εκπαιδευόταν στη σχολική της ζωή για το μη ελεύθερο χρόνο, τη συνεχή ένταση του ανταγωνισμού και την συσσώρευση πτυχίων και βεβαιώσεων ποικίλων καταρτίσεων. Μία γενιά που η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν η θρυαλλίδα για μία εξέγερση ενάντια όχι μόνο στην καταστολή και στην δολοφονία, αλλά ενάντια σε ένα μέλλον που το βιώνουμε να έρχεται και να μη μας χωράει. Έτσι, λοιπόν, αυτές οι μέρες είναι δικές μας γιατί είναι του Αλέξη.

Οι εξεταστικές σε ένα Πανεπιστήμιο που μεταλλάσσεται

Η πειθάρχηση έρχεται εδώ και 5 χρόνια και στις Σχολές μας, μέσω των Νόμων Διαμαντοπούλου/ Αρβανιτόπουλου και την επικείμενη χάρτα εκπαίδευσης. Υιοθετώντας τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. για την τριτοβάθμια, όπως αυτές αποκρυσταλλώνονται στη συνθήκη της Μπολόνια, το Υπουργείο Παιδείας στοχεύει μέσω του εκπαιδευτικού μηχανισμού να δημιουργήσει το νέο μοντέλο εργαζομένου, που θα είναι πειθήνιος και θα δουλεύει με εντατικούς ρυθμούς. Η δε ευρύτερη κατάσταση της υψηλής ανεργίας, της ελαστικής και ανασφαλούς εργασίας, καθώς και της επιστημονικής μετανάστευσης δημιουργεί μια συνθήκη μειωμένης προσδοκίας στους νυν φοιτητές και δυνάμει εργαζόμενους σε σχέση με την εργασιακή τους προοπτική, διευκολύνοντας, έτσι, την υιοθέτηση αυτού του μοντέλου.

Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρούμε ότι πρέπει να εξετάσουμε τόσο τον τρόπο διεξαγωγής των εξεταστικών και την εισαγωγή διδάκτρων στο μεταπτυχιακό μας, όσο και τον τρόπο λήψης αποφάσεων στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου. Φέτος, με ανακοίνωση του τμήματος, επανερχόμαστε στο μοντέλο των εξεταστικών, όπως προκύπτουν από το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Εξεταστικές 3 εβδομάδων, με όριο εξέτασης τα 9 μαθήματα, με του χειμερινού εξαμήνου να εξετάζονται στην εξεταστική του Ιανουαρίου και του εαρινού σε αυτήν του Ιούνη. Άρα ξανά η μόνη διπλή εξεταστική: αυτή του Σεπτέμβρη. Όλο αυτό δημιουργεί μια ασφυκτική καθημερινότητα για τους φοιτητές, ιδιαίτερα για τους επί πτυχίω, η οποία καθημερινότητα παραγνωρίζει και τις αυξημένες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι φοιτητές, οι οποίοι μπορεί, για παράδειγμα, να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους.

Σε ό,τι αφορά δε την υλοποίηση αντιδραστικών ρυθμίσεων, αναφορικά με τον τρόπο λήψης αποφάσεων στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου, αυτό αποκρυσταλλώνεται με την εκλογή ενός εκπροσώπου των φοιτητών ως μέλος της Γενικής Συνέλευσής του (ΓΣΤ). Μία ρύθμιση που παραγνωρίζει την ύπαρξη των αποφάσεων των Φοιτητικών Συλλόγων, μέσω των οργάνων τους, του Διοικητικού Συμβουλίου και πολύ περισσότερο της Γενικής τους Συνέλευσης. Αντίκειται δε, με τρόπο ουσιαστικό, στη δημοκρατία εντός του Πανεπιστημίου, καθότι αποκλείει και περιθωριοποιεί τους ίδιους τους Φοιτητικούς Συλλόγους από αποφασιστικές διαδικασίες των Ιδρυμάτων, που αφορούν και/κατά βάση αυτούς. Η φωνή των Φοιτητικών Συλλόγων δεν μπορεί να μεταβιβάζεται στα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου δια αντιπροσώπων, αλλά μόνο δια της παρουσίας των ίδιων των Συλλόγων στις διαδικασίες και δια του δικαιώματός τους να παρεμβαίνουν και να ασκούν πιέσεις στη βάση των συλλογικών τους αποφάσεων.

Αν αυτό συνέβαινε, κατά τρόπο που οι αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων γίνονταν σεβαστές θα είχε ίσως αποφευχθεί και η πρόσφατη επιβολή διδάκτρων στα Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματός μας. Μια ρύθμιση που, δεδομένης της τεράστιας υποχρηματοδότησης των Ιδρυμάτων και των αντίστοιχων περικοπών στις φοιτητικές παροχές, μετακυλύει το κόστος σπουδών στους ίδιους τους φοιτητές και τις οικογένειές τους. Φυσικά, αν θέλουμε να κάνουμε λόγο για Δημόσια-Δωρεάν Παιδεία, τότε θα πρέπει να υπάρχει και η αντίστοιχη κεντρική πρόβλεψη για τέτοια ζητήματα, ώστε να μην καλούνται οι φοιτητές να δώσουν λύση στο οικονομικό αδιέξοδο των Ιδρυμάτων και φυσικά ούτε να εκχωρούνται πτυχές της δημόσιας λειτουργίας στην ιδιωτική πρωτοβουλία, που μόνο επιτείνει την οικονομική δυσπραγία τους.


ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
> Ανθρώπινους ρυθμούς εξεταστικής, διπλή για τους επί πτυχίω, κανένα όριο δήλωσης μαθημάτων. 
>Παρουσία των φοιτητών/τριών του Τμήματος στη ΓΣΤ και σεβασμό των συλλογικών αποφάσεων του Συλλόγου. Κανένας εκπρόσωπος των φοιτητών.
>Καμιά σκέψη για δίδακτρα στα ΠΜΣ.
>Τη μη έκδοση των 5 συναδέλφων μας στις ιταλικές αρχές.


ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
>Παρέμβαση και μεταφορά των αποφάσεων του ΦΣ στην επόμενη Γενική Συνέλευση Τμήματος για το ζήτημα της εξεταστικής και των διδάκτρων.
>Συμμετοχή του Συλλόγου στην πορεία ενάντια στην έκδοση των 5 συλληφθέντων, το Σάββατο, 12 η ώρα, στο Μοναστηράκι.
>Κλειστή σχολή και συμμετοχή του Συλλόγου στην πανεργατική απεργία στις 3/12,με προσυγκέντρωση στις 10:30 στο Μουσείο
>Συμμετοχή του Συλλόγου στην πρωινή κινητοποίηση της 6ης Δεκέμβρη, στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, με προσυγκέντρωση στις 12:00 στα Προπύλαια
>Συμμετοχή του συλλόγου στη διαδικασία της Κοσμητεία, την Τρίτη 1/12 , 14:30





Να σας συστήσουμε τα δίδακτρα

Και αλλάζει η κυβέρνηση, αλλάζει και η εκπαίδευση. Χορτάσαμε υπουργούς, ο καθείς και με ένα διαφορετικό όραμα για την Παιδεία. Με όλα αυτά τα οράματα, βέβαια, να έχουν για κοινό παρονομαστή την ίδια την καταστροφή της Παιδείας και αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση των Ιδρυμάτων. Οι ελλείψεις, που γνώρισαν και γνωρίζουν τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας μας είναι, εν πολλοίς, γνωστές (λόγου χάρη σε εγκαταστάσεις, σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και παροχές όπως η σίτιση και η στέγαση έχουν γνωρίσει πολλά σκαμπανεβάσματα). Το προβληματικό σημείο, όμως, για τις ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας των τελευταίων ετών, δεν είναι ότι η κρατική χρηματοδότηση ολοένα και μειώνεται και έχει φέρει τα Ιδρύματα σε λειτουργικό αδιέξοδο, αλλά το γεγονός ότι τα ελληνικά Πανεπιστήμια δεν είχαν (και δεν έχουν) ακόμα εναρμονιστεί (πλήρως) με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις για την εκπαίδευση (βλ. συνθήκη Μπολόνια).

Το Υπουργείο Παιδείας, λοιπόν, και οι αγαστοί συνεργάτες του, δηλαδή Συμβούλια Ιδρύματος, Σύγκλητοι, Πρυτάνεις και φυσικά καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) θεωρούν ότι όλες οι πληγές θα γιάνουν αν μοιάσουμε (από τη μία μέρα στην άλλη μάλλον) στο Κέιμπριτζ ή τη Σορβόννη. Και πώς θα γίνει αυτό; Μα, φυσικά, μέσω μιας εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που θα προβλέπει εκχώρηση στην ιδιωτική πρωτοβουλία πολλών λειτουργιών του πανεπιστημίου, εντατικοποίηση των σπουδών και πλήρη εξατομίκευση (βλ. διάσπαση πτυχίων-εισαγωγή πιστωτικών μονάδων και ατομικού φακέλου προσόντων), που φυσικά θα συνεπάγεται και εξατομίκευση στην αγορά εργασίας (bye bye συλλογικές συμβάσεις εργασίας).

Σε αυτό, το σημείο να σας συστήσουμε και τα δίδακτρα! Μπορεί να τα έχετε απλώς ακουστά και να θεωρείτε ότι, εφόσον φοιτάτε σε ένα δημόσιο πανεπιστημιακό ίδρυμα, δε θα χρειαστεί και να τα γνωρίσετε. Κι όμως, κάνετε μεγάλο λάθος! Η συζήτηση γύρω από αυτά έχει ξεκινήσει ήδη από το 2011, αλλά εδώ και κάποιους μήνες έχουν αρχίσει να επιβάλλονται στο επίπεδο των μεταπτυχιακών, σαν αντιστάθμισμα στη μεγάλη υποχρηματοδότηση. Στο Τμήμα μας το ΠΜΣ Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών έχει δίδακτρα ύψους 1700 ευρώ, το ΠΜΣ Δημοσίου Δικαίου και Δημόσιας Πολιτικής 700 ευρώ και το ΠΜΣ Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας 440 ευρώ ετησίως (με την ελάχιστη διάρκεια φοίτησης να είναι 2 έτη). Ίδια τύχη είχαν και πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα άλλων σχολών, όπως για παράδειγμα της Νομικής και του Οικονομικού.

Και τελικά πού είναι το δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο; Με την επιβολή διδάκτρων να γίνεται εν μέσω καλοκαιριού και εν κρυπτώ από τους φοιτητές; Με το κράτος και τους φορείς του να αποποιούνται των ευθυνών τους και να μετακυλύουν το βάρος του λειτουργικού κόστους των Ιδρυμάτων στους φοιτητές και στις οικογένειές τους; Κανένας φοιτητής δε θα καλύψει από τη τσέπη του τη μείωση που υπέστη η χρηματοδότηση για την παιδεία (από 40 εκατομμύρια το 2009 έπεσε μόλις στα 9 εκατ. το 2015). Την ίδια στιγμή που οι οικογένειές μας έχουν υποστεί τεράστιες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και καταβάλλουν υψηλότατη φορολογία. Οι ίδιες πολιτικές που σχεδόν αχρήστευσαν τα πτυχία μας και έκαναν απαραίτητα τα μεταπτυχιακά, οι ίδιες πολιτικές τώρα επιβάλλουν δίδακτρα σε αυτά, με στόχο να καλυφθούν τα κενά της χρηματοδότησης.
Για να μην επιτρέψουμε να καταπατηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, για να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να καθορίσει το μέλλον μας χωρίς εμάς, για να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω υποβάθμιση των Ιδρυμάτων , όλες και όλοι στη διεκδίκηση όσων μας αξίζουν συλλογικά και δυναμικά…

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

Σκάσε και διάβαζε



Καλούνται οι επί πτυχίω (9ου εξαμήνου και άνω) φοιτητές που χρωστούν έως 3 μαθήματα (χειμερινά - εαρινά) για τη λήψη του πτυχίου, να δηλώσουν σε αυτήν την φόρμα ΜΟΝΟ τα εαρινά μαθήματα ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΝ. Τα χειμερινά μαθήματα θα δηλωθούν κανονικά στην πλατφόρμα my-studies.

Η παρούσα δήλωση πρέπει να κατατεθεί στη θυρίδα της γραμματείας από 16/11/2015 - 13/12/2015 κάθε Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή και ώρες 10:00 – 13:00.”

Με αυτή την ανακοίνωση, το τμήμα ουσιαστικά ενημερώνει τους φοιτητές ότι η επικείμενη εξεταστική θα είναι διπλή μόνο για όλους όσοι χρωστούν εώς και τρία μαθήματα. Για να το πούμε απλά, αν κάποιος χρωστάει τέσσερα, πέντε ή και παραπάνω μαθήματα οφείλει να περιμένει μέχρι την εαρινή εξεταστική τον Ιούλιο, για να καταφέρει να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Η πραγματικότητα είναι , ότι τέτοιου τύπου κινήσεις του τμήματος δεν πέφτουν ως κεραυνοί εν αιθρία. Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια είναι σαφές ότι τόσο από πλευράς τμήματος όσο και από πλευράς υπουργείου μπαίνει μία κατεύθυνση συμπύκνωσης της διάρκειας των εξεταστικών περιόδων -σε πολλούς από εμάς είναι ακόμα νωπές οι μνήμες των εξεταστικών 2,5 εβδομάδων- καθώς και μία κατεύθυνση επιβολής προαπαιτουμένων για να μπορούν οι φοιτητές να εξετάζονται και να περνούν μαθήματα (βλέπε συνεχώς διογκούμενες ύλες, υποχρεωτικές εργασίες για να εξεταστείς σε κάποιο μάθημα, υποχρεωτική παρουσία σε μαθήματα κτλ).

Οι κατευθύνσεις αυτές αποτυπώνονται σε όλα τα νομοσχέδια που έχουν κατατεθεί και ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια, όπως αυτά των Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και έπεται να αποτυπωθούν με ακόμα πιο οξύ τρόπο την άνοιξη όπου αναμένεται να κατατεθεί το νέο νομοσχέδιο για την εκπαίδευση από το νέο υπουργό Παιδείας Φίλη. Πιο συγκεκριμένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε όλα τα προαναφερθέντα νομοσχέδια προβλεπόταν η επιβολή αλυσίδων μαθημάτων, οι διαγραφές φοιτητών στα ν+2 χρόνια κοκ. Όλα τα παραπάνω, για εμάς αποδεικνύουν ότι η κίνηση του κράτους αυτή τη στιγμή στοχεύει -μεταξύ άλλων- στο να εντατικοποιήσει τον ρυθμό σπουδών των φοιτητών, στο να δημιουργήσει, με λίγα λόγια, μία πολύ “σφιχτή” φοιτητική καθημερινότητα. Μια φοιτητική καθημερινότητα που θα αρχίζει και θα τελειώνει σε πολύωρες παρακολουθήσεις μαθημάτων, σε non-stop εκπονήσεις εργασιών, στην κάλυψη υπέρογκων υλών. Προφανώς αυτή η κίνηση δεν είναι κάποιο “βίτσιο” ή κάποια παραξενιά του υπουργείου και της κυβέρνησης, αλλά έχει μία πολύ σαφή στόχευση και αυτή είναι η διαμόρφωση μίας συγκεκριμένης κουλτούρας για τους φοιτητές που θα απαντά στις σημερινές συνθήκες εργασίας. Πιο απλά, οι φοιτητές θα συνηθίζουν ήδη από τώρα στο να προσαρμόζονται σε ένα πλήρως εντατικοποιημένο πρόγραμμα είτε αυτό εμφανίζεται με τη μορφή συμπυκνωμένων και βραχείων εξεταστικών είτε –μελλοντικά- υπό τη μορφή 12ωρης συνεχόμενης εργασίας, χωρίς να σηκώνουν κεφάλι.

Για μας είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι οι εξεταστικές περίοδοι πρέπει να είναι “πλατιές” σε διάρκεια και , άρα , διπλές με το σύνολο των φοιτητών να μπορεί να εξετάζεται σε όσα μαθήματα επιθυμεί , ανεξαρτήτως εξαμήνου. Ειδικά σε μία περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής ύφεσης και φτωχοποίησης του συνόλου της κοινωνίας, δεν θα επιτρέψουμε οι συμφοιτητές μας -και ειδικά εκείνοι από την επαρχία- να συντηρούν σπίτια και να πληρώνουν ενοίκια μέχρι το καλοκαίρι μόνο και μόνο γιατί δεν τους δίνεται η δυνατότητα να δώσουν όσα μαθήματα επιθυμούν έτσι ώστε να ολοκληρώσουν εγκαίρως τις σπουδές τους. Διεκδικούμε έναν ανθρώπινο ρυθμό σπουδών όπου κανένας φοιτητής δεν θα εξοντώνεται φυσικά και ψυχολογικά προκειμένου να αποσπάσει ένα πτυχίο, πόσο μάλλον, σε μία συγκυρία όπου η ένταξη στην αγορά εργασίας με αξιοπρεπείς συνθήκες αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Απέναντι στη συλλογική κατάθλιψη στην οποία μας υποβάλλουν οι μνημονιακές πολιτικές κυβέρνησης και τρόικα, να προτάξουμε τους συλλογικούς αγώνες και , σε τελική ανάλυση, τις συλλογικές μας νίκες. 



Ρ.Α.Σ.- Ε.Α.Α.Κ.

22 Οκτ 2015

(Κ)ΝΕ ΤΙ, δεν υπογράψαμε για συνέλευση

Με αφορμή και την έγκληση του Μ.Α.Σ. στο σχήμα μας, για την επιλογή που πήραμε να μην υπογράψουμε το ψήφισμα για διεξαγωγή γενικής συνέλευσης στις 27/10, θεωρούμε σημαντικό να αιτιολογήσουμε αυτή μας την απόφαση στο φοιτητικό σύλλογο. Δεν σκοπεύουμε να μπούμε σε καμία διαδικασία στείρας αντιπαράθεσης με το Μ.Α.Σ., αλλά ως πολιτική δύναμη του φοιτητικού συλλόγου οφείλουμε να λογοδοτήσουμε σε αυτόν και μόνο σ’ αυτόν, όπως οφείλει να κάνει και κάθε άλλη δύναμη του συλλόγου. Η τοποθέτησή μας επί του θέματος είναι καταγεγραμμένη στα πρακτικά του ΔΣ, τα οποία αναρτώνται στο τραπεζάκι που βρίσκεται στο κλιμακοστάσιο, ώστε να μπορεί να τα δει κάθε φοιτητής. Αλλά για να μπορέσει αυτή να γίνει κατανοητή, ώστε να μη χωρά οποιαδήποτε διαστρέβλωση, μπαίνουμε στη διαδικασία να το αναλύσουμε πιο διεξοδικά.

Την Τρίτη 20/10 έγινε, λοιπόν, μία πρώτη προσπάθεια διεξαγωγής γενικής συνέλευσης, η οποία απέβη άκαρπη, στο βαθμό που δεν υφίστατο εν τέλει η ορισμένη βάσει καταστατικού απαρτία, ούτως ώστε ο φοιτητικός σύλλογος να μπορεί να πάρει απόφαση για τα θέματα τα οποία είχαν τεθεί ως θεματολογία - από το προσφυγικό μέχρι και την παράσταση του Φ.Σ. στη Σύγκλητο της 27ης. Παρ’ όλα αυτά έγινε μια κάποια συζήτηση επί αυτών των θεμάτων.

Στο δια ταύτα τώρα. Δεδομένης της αδυναμίας της συνέλευσης της 20ης Οκτωβρίου να πάρει απόφαση, θεωρούμε ότι το κάλεσμα του Μ.Α.Σ. για συνέλευση στις 27/10, θα είχε την ίδια κατάληξη. Θεωρούμε απολύτως σημαντικό ο σύλλογος να συζητήσει και να πάρει αποφάσεις πάνω σε κομβικά ζητήματα για τον ίδιο, για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία ολόκληρη και αυτό αποτελεί πάγια θέση μας. Ωστόσο, μετά και την απόπειρα συνέλευσης εκτιμάμε ότι η κουβέντα για αυτά τα ζητήματα δεν έχει ανοίξει ακόμα πλέρια στο σύλλογο, ώστε αυτός να βρεθεί και να συζητήσει σε μια μαζική γενική συνέλευση που θα μπορεί να πάρει αποφάσεις και να τις υλοποιήσει. Ας μην ξεχνάμε ότι λόγω και της επερχόμενης αργίας της 28ης θα είναι πρακτικά αδύνατον για κάποιους συμφοιτητές μας να παραστούν σε μία γενική συνέλευση. Στη βάση αυτή, δεσμευτήκαμε -μέσω της γραπτής μας τοποθέτησης στο ψήφισμα της ΠΚΣ- ότι θα καλέσουμε Δ.Σ. προκειμένου να οριστεί ημερομηνία για νέα συνέλευση, για την οποία θα έχει υπάρξει νωρίτερα η κατάλληλη πολιτική προετοιμασία.

Εν πάσει περιπτώση, για εμάς άκαρπες προσπάθειες για συνελεύσεις ή συνελεύσεις με οριακή απαρτία δεν αποτελούν στόχο μας. Πάγια τοποθέτηση και στόχος μας είναι συνελεύσεις μαζικές, όπου θα γίνεται ουσιαστικός διάλογος, όπου ο κάθε φοιτητής/τρια θα μπορεί να τοποθετηθεί, όπου οι πολιτικές δυνάμεις θα ελέγχονται και θα λογοδοτούν στον φοιτητικό σύλλογο για όσα (δεν) κάνουν. Στο παρελθόν (όχι πολύ μακριά, αλλά μόλις την προηγούμενη χρονιά) έχουμε δει τι σημαίνουν μαζικές γενικές συνελεύσεις επί σειρά εβδομάδων: μαζικές κινητοποιήσεις, αναχώματα σε ό,τι διαλυτικό για το δημόσιο-δωρεάν-δημοκρατικό πανεπιστήμιο, μπελάς στα σχέδια υπουργών και πρυτάνεων. Αλλά έχουμε δει και τι σημαίνουν άκαρπες απόπειρες επί σειρά εβδομάδων: εκφυλισμός του ανώτατου οργάνου του φοιτητικού συλλόγου. 

Επειδή, λοιπόν, για μας αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι οι συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου με τον/την κάθε φοιτητή/τρια να νιώθει αναπόσπαστο κομμάτι του, θα είμαστε πάντα με τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες και όχι με τον εκφυλισμό τους. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τη γενική συνέλευση, το ανώτατο όργανο ενός φοιτητικού συλλόγου. Το όργανο στο οποίο οι φοιτητές συζητούν – συναποφασίζουν – συνυλοποιούν, οργανώνοντας τις διεκδικήσεις και τους αγώνες τους. Τα ΕΑΑΚ ήταν, είναι και θα είναι πάντα με τις συλλογικές διαδικασίες και πάντα στην πρώτη γραμμή του κινήματος. Και αν δεν πιστεύετε αυτά που σας λέμε, ρίξτε μια ματιά σε αυτά που κάνουμε!


Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

14 Σεπ 2015

“Όταν λέμε όχι, εννοούμε ΟΧΙ”


Και ενώ ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της αυτή-τη-φορά-θα-είμαι-σοβαρός εξεταστικής, που μαζεύεις όλες τις σημειώσεις σου από τη χρονιά (συν αυτές από φίλους, γνωστούς και ελπίζουμε όχι από δαπίτες) και τελικά καταλήγεις να κάνεις like σε φωτογραφίες από καλοκαιρινές διακοπές… για μία ακόμα φορά η πολιτική επικαιρότητα έρχεται να σου θυμίσει, ότι υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω πολύ πιο πραγματικός από αυτόν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πολύ μεγαλύτερος από το μικρόκοσμο της σχολής, ένας κόσμος που θα καθορίσει αν θα είσαι άνεργος, εργαζόμενος ή μετανάστης, αν θα αμείβεσαι αξιοπρεπώς ή όχι, αν η ζωή που θα ζήσεις θα είναι όπως την ονειρεύτηκες ή αν θα είναι κάτεργο κατ’ εντολή κάποιου άλλου…

5 Ιουλίου 2015. Ένα μεγαλειώδες «ΟΧΙ» ακούγεται απ’ ολόκληρη την επικράτεια. Το 61,3% του κόσμου. Ένα «ΟΧΙ» με πολλές αποχρώσεις. Που για άλλους σημαίνει φρένο στην επιτροπεία, για άλλους σημαίνει τέρμα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, για άλλους επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, για άλλους διαγραφή του χρέους-έξοδο από ευρώ-ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ. Για όλους, όμως, σημαίνει και κάτι κοινό. Σημαίνει «ΟΧΙ» άλλα Μνημόνια, «ΟΧΙ» άλλη εξαθλίωση, σημαίνει «ναι» σε έναν άλλο δρόμο που θα τον χαράσσει ο λαός για τον εαυτό του. Σε συνθήκες ακραίας τρομοκρατίας από πολιτικά κέντρα εντός και εκτός συνόρων, από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, από εργοδότες και σε συνδυασμό με τα επιβεβλημένα capital controls και τις κλειστές τράπεζες, ο λαός «μίλησε» και αυτό που είπε ήταν ξεκάθαρο.

Το 61,3% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ωστόσο, δεν ήταν απλά πολιτική επιλογή, αλλά ταξική θέση. Οι σχετικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων έδειξαν ότι το «ΟΧΙ» προήλθε από εργατικά και λαϊκά στρώματα και φυσικά από τη βαθιά πληττόμενη νεολαία. Σε μία πρωτοφανή κοινωνική συμμαχία εργάτες και εργάτριες, άνεργοι που τίποτα πια δεν έχουνε να χάσουν, χαμηλόμισθοι, εργαζόμενοι σε χείριστες συνθήκες και με υποτυπώδη δικαιώματα, εργαζόμενοι υπό το φόβο της απόλυσης, με ελαστικές συμβάσεις, αγροτικά στρώματα αφήνοντας την παραδοσιακά συντηρητική πολιτική τους συμπεριφορά και εκπροσώπηση, συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν υποστεί ήδη τεράστιες μειώσεις σε συντάξεις και μισθούς, μικρομεσαίοι φορολογούμενοι που ιδρώνουν να καταθέσουν και το τελευταίο ευρώ – τη στιγμή που τα μεγάλα κεφάλαια συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν προκλητικά ανενόχλητα, βλ. και λίστα Λαγκάρντ – και φυσικά η σπουδάζουσα νεολαία που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και εργαζόμενη νεολαία για να μπορέσει να βγάλει το μήνα, να πληρώσει το νοίκι που οι γονείς δεν μπορούν, η νεολαία που της στέρησαν το μέλλον και τα όνειρα.

Το 61,3% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ήταν η υπενθύμιση των πλατειών, της 28ης-29ης Ιουνίου, της 48ωρης απεργίας στις 19-20 Οκτώβρη, της 12ης Φλεβάρη, των απεργών του μετρό, των καθαριστριών, της ΕΡΤ, των διοικητικών, του αντιφασιστικού αγώνα εναντίον των νεοναζί εγκληματιών της Χρυσής Αυγής – που σκότωσαν τον αγωνιστή Παύλο Φύσσα, που απείλησαν και σκότωσαν μετανάστες, που απείλησαν συνδικαλιστές του ΚΚΕ – του αγώνα στις Σκουριές, στην Κερατέα, του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος που σήκωσε κεφάλι σε συνθήκες ακραίας καταστολής, του αγώνα μιας ολόκληρης κοινωνίας στο πλευρό του Νίκου Ρωμανού για μερικές ανάσες ελευθερίας. Ήταν απάντηση για τα θύματα των πολιτικών λιτότητας, των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν, εκείνων που έφυγαν στο εξωτερικό. Ήταν απάντηση στην Ευρώπη του κεφαλαίου και των τραπεζών, την Ευρώπη-φρούριο που πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορά της, την Ευρώπη των γονατισμένων, εξαθλιωμένων λαών. Ήταν η απειλή ενός ρήγματος που είναι ανοιχτό.
Η κοινωνική συμμαχία των δυνάμεων του «ΟΧΙ», που πιάνει το νήμα των αγώνων της τελευταίας 5ετίας, πρέπει να βαθύνει και να γίνει αφετηρία για νέους αγώνες που αναμφίβολα είναι μπροστά μας και θα είναι σκληροί. Το 3ο Μνημόνιο, μην ξεχνάτε, δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί.
 
Το παλαιό πολιτικό προσωπικό (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Ποτάμι και πλέον και ΣΥΡΙΖΑ) διαγωνίζεται για το ποιος θα εκπροσωπήσει το 39% του «ναι» στο δημοψήφισμα. Το πρόγραμμά τους είναι κοινό: 3ο Μνημόνιο. Για την ακρίβεια οι μικρότεροι σχηματισμοί, Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι, παλεύουν να εξασφαλίσουν μερικές ακόμα έδρες στη Βουλή, ενώ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε ένα μπραντεφέρ για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη μετεκλογική συγκυβέρνηση. Η δε Χρυσή Αυγή περιορίζεται σε έναν ευκαιριακά αντισυστημικό και λαϊκίστικο λόγο, που όμως είναι ακραία ρατσιστικός και που, φυσικά, είναι εντελώς έωλος και ψευδής, καθώς κάθε άλλο παρά αντισυστημικό είναι το φασιστικό αυτό μόρφωμα, που η άνοδός του και μόνο ήταν επιλογή του συστήματος.

Από την άλλη η Αριστερά έχει χρέος σε αυτές τις εκλογές να εκπροσωπήσει αυτήν την κοινωνική δυναμική του «ΟΧΙ», να μετουσιώσει την κοινωνική συμμαχία σε πολιτική, έτσι ώστε τα ίδια τα λαϊκά συμφέροντα να βγουν μπροστά και να βρεθούμε σε καλύτερες θέσεις μάχης ήδη από τις 21 του Σεπτέμβρη και όχι σε έναν αόριστο χρόνο όπου με κάποιον, επίσης, αόριστο τρόπο θα εγκαθιδρυθεί η «λαϊκή εξουσία».

Σε αυτές τις εκλογές εν πολλοίς το παιχνίδι είναι στημένο και μάλιστα σε πλήρη αναντιστοιχία με τις κοινωνικές διεργασίες. Η Βουλή που θα προκύψει θα είναι η πιο μνημονιακή των τελευταίων ετών.


Γι’ αυτό σε αυτές τις εκλογές είναι αναγκαίο όλες και όλοι να πάρουμε θέση. Η αποχή δεν είναι λύση. Η λεγόμενη τρολοψήφος (βλ. μνηνομιακοί σχηματισμοί τύπου “Ένωση Κεντρώων”) δεν είναι λύση. Να στηρίξουμε, λοιπόν, εκείνη την Αριστερά που θαρρετά λέει ότι υπάρχει άλλος δρόμος εφικτός, την Αριστερά εκείνη που επιδιώκει την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης προς όφελος των υποτελών στρωμάτων, προς όφελος όλων μας. Να στηρίξουμε την Αριστερά του «ΟΧΙ» μέχρι τη νίκη του λαού.

10 Ιουν 2015

Και στραβός είν' ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε...

Μπήκε, λοιπόν, ο Ιούνιος, ο οποίος συν τοις άλλοις φέρνει ψηλά στην ημερήσια διάταξη την επικείμενη πληρωμή των δόσεων στο ΔΝΤ και την «έντιμη» συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους Ευρωπαίους εταίρους. Καθώς, λοιπόν, λήγει η τετράμηνη συμφωνία-γέφυρα της 20ης Φλεβάρη φαίνεται στον ορίζοντα μια μάλλον απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Είναι, όμως, πράγματι τόσο απότομη;
                Η ανάδειξη της νέας κυβέρνησης στις 25 Γενάρη σηματοδότησε μια αλλαγή σελίδας για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, που, σύμφωνα και με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον έβγαζε από το μνημονιακό πλαίσιο της λιτότητας και το καθεστώς επιτροπείας. Με το βασικό δόγμα «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή» ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμευόταν να κρατήσει τη χώρα στον ευρωπαϊκό δρόμο, αλλά με σκληρή διαπραγμάτευση για την άρση της μνημονιακής πραγματικότητας. Άρση της μνημονιακής πραγματικότητας όπως λέμε: Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που στόχο είχε την καταπολέμηση της «ανθρωπιστικής κρίσης» και την προστασία των κατώτερων και πιο εκτεθειμένων λαϊκών στρωμάτων, επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τερματισμός των ιδιωτικοποιήσεων, επαναλειτουργία της ΕΡΤ (με βάση το μοντέλο των εργαζομένων), φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, μια άλλη πολιτική σε Υγεία, Παιδεία κ.τ.λ.
                Ωστόσο, ήδη η τετράμηνη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, μπορεί να μην προέβλεπε νέα μέτρα λιτότητας, αλλά δεν αποτέλεσε τομή με τη μνημονιακή συνθήκη που διατηρήθηκε στο ακέραιο. Συνέχιση της επιτροπείας, μηδενική ελευθερία κινήσεων για χάραξη αυτόνομης πολιτικής, εφόσον η χρηματοδότηση γίνεται βάσει της αξιολογούμενης από τους θεσμούς δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας. Αυτές σηματοδότησαν και τις πρώτες υποχωρήσεις της κυβέρνησης. Λογικό επαγόμενο, ο εγκλωβισμός σε έναν αδιέξοδο διάλογο ελληνικής κυβέρνησης-θεσμών, όπου σταδιακά αλλά σταθερά οι μεν εγκαταλείπουν μία μία τις «κόκκινες γραμμές» που χαρακτηρίζονται από τους δε «μονομερείς ενέργειες».
                Τέσσερις μήνες μετά αυτό που διαφαινόταν από τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη έρχεται να επιβεβαιωθεί. Το δόγμα «ούτε ρήξη-ούτε υποταγή» φαίνεται να έχει φτάσει στα όριά του, καθώς η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει τομές στις μέχρι τώρα πολιτικές λιτότητας, ενώ η διαπραγμάτευση οδηγεί σε ξεκάθαρη υποταγή στις άκαμπτες απαιτήσεις των «εταίρων». Βασικές προγραμματικές δηλώσεις που έχουν μείνει ανεφάρμοστες, πρόσωπα-κλειδιά του παλαιού κράτους που έχουν μείνει σε νευραλγικές θέσεις (βλ. Στουρνάρας, Παναρίτη), η «βασισμένη στους υγιείς επιχειρηματίες και τραπεζίτες» ανάπτυξη, όλα τα παραπάνω οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων με τη νεολαία και τον κόσμο της εργασίας να βρίσκονται, ηθελημένα ή μη, στο στόχαστρο. Η, δε, αδιαλλαξία της ευρωπαϊκής πλευράς εξηγείται μόνο υπό το πρίσμα της χρήσης του χρέους ως μηχανισμό για την προώθηση ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, προφανώς ευνοϊκού για τους δυνατούς παίκτες της οικονομίας.
                Χαρακτηριστικά, πάντως, για τις προθέσεις της κυβέρνησης ενόψει της συμφωνίας είναι και τα άρθρα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην εφημερίδα Le monde, αλλά και του υπουργού οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, στο Project Syndicate, όπου, εν ολίγοις, λένε ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να δεχτεί τα μέτρα των εταίρων (συνέχιση ιδιωτικοποιήσεων, αναβολή των ρυθμίσεων για τις ΣΣΕ κ.λ.π.) και ότι η συμφωνία «κολλάει» στις απαιτήσεις των ευρωπαϊκών επιτελείων για περισσότερη λιτότητα. Το θέμα, δηλαδή, είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό. Σημειωτέον ότι, μια μεγάλη μερίδα στο ίδιο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέρχεται πλέον στο 44%, διαφωνεί ριζικά με αυτές τις κατευθύνσεις, γεγονός που αποκρυσταλλώνει και τη δεξιά μετατόπιση της κυβέρνησης, ωστόσο οι διαφωνίες του δεν φαίνεται να λαμβάνονται υπόψη από την κομματική ηγεσία.
                Οδεύουμε, λοιπόν, προς μία συμφωνία που μάλλον δεν θα είναι και τόσο «έντιμη», καθώς αφήνει μετέωρα και ανικανοποίητα τα αιτήματα των λαϊκών κινημάτων των προηγούμενων ετών, που, μπορεί να μην προέτασσαν στο σύνολό τους εμφατικά τη ρήξη με τα ευρωπαϊκά πλαίσια, αλλά αν μη τι άλλο διεκδικούσαν τη ρήξη με τη μνημονιακή πραγματικότητα. Η υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην απογοήτευση του κόσμου και να δώσει πολιτικό χώρο στην (ακρο)δεξιά αντιπολίτευση. Κι ας διατείνεται η κυβέρνηση ότι η συμφωνία θα είναι «αμοιβαία επωφελής».
                Ας σκεφτούμε για μια στιγμή τι θα σημαίνει για τη νεολαία μια τέτοια συμφωνία: παγίωση της ανεργίας (60% στους νέους), παγίωση της επισφαλούς εργασίας (τύπου voucher), παγίωση της μετανάστευσης προς εύρεση εργασίας πάνω στο επιστημονικό μας αντικείμενο, παγίωση μιας συνθήκης όπου τυχεροί θα είναι εκείνοι που θα δουλεύουν 12 και πλέον ώρες με αμοιβή τον κατώτατο μισθό και αμφίβολα εργασιακά δικαιώματα. Και ας προσπαθήσουμε σε αυτή την εικόνα να προσθέσουμε και κάτι άλλο πέρα από «δουλειά»…
            Τώρα, λοιπόν, παίζεται κάτι άλλο πιο σημαντικό από την εξεταστική του Ιουνίου. Παίζεται το μέλλον μας.
Και το χρέος μας δεν είναι αυτό στο ΔΝΤ. Το χρέος μας είναι, ακριβώς, να διεκδικήσουμε τη διαγραφή του και την αποδέσμευση της χώρας από αυτό! Καμία συμφωνία με τους «εταίρους». Ρήξη τώρα με ευρώ και Ε.Ε. Αυτά, είναι τα απαραίτητα βήματα και τα μόνα ικανά να αναστρέψουν τη συνθήκη της ακραίας λιτότητας. Είναι η αρχή για να μπορέσουν τα πράγματα να πάνε αλλιώς. Και είναι εθελοτυφλία να μην το βλέπουμε αυτό.          
Όσο, όμως, αυτό είναι εθελοτυφλία, άλλο τόσο είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι αυτές οι μονομερείς ενέργειες θα γίνουν απλά και μόνο επειδή λέμε ότι πρέπει να γίνουν, ότι θα γίνουν εύκολα και ανώδυνα. Είναι, λοιπόν επίσης, χρέος μας η συσπείρωση αγωνιστών και δυνάμεων, τόσο σε κινηματικό, όσο και σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο, που θα περιγράψουν τον κατάλληλο βηματισμό, ώστε η ρήξη να γίνει με τους δικούς μας όρους. Και θα περιγράψουν, επίσης, και την επόμενη μέρα της ρήξης, απαντώντας στα καθημερινά ερωτήματα και σε πρωτεύοντα ζητήματα.                
Τίποτα, όμως, από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει αν λείπει αυτός που θα τα κάνει: το νεολαιίστικο, εργατικό, λαϊκό κίνημα. Την ιστορία τη γράφουν πάντοτε οι λαοί. Για αυτό το λόγο και στις 11 Ιουνίου οι δρόμοι πρέπει να αντηχήσουν το σύνθημα της ρήξης.
ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΤΑΓΗ.


Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της

Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης
raseaak.blogspot.gr

Beyond the red mirror


                Το πολυνομοσχέδιο για την παιδεία Α. Μπαλτά, το οποίο κατατέθηκε και επίσημα πλέον στη Βουλή, οδεύει πλέον προς εφαρμογή. Μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται πολύ κοντά στο προσχέδιο που είχε δημοσιευθεί, με κάποια από τα αιτήματα των φοιτητικών αγώνων των προηγούμενων ετών να ικανοποιούνται, αλλά με τον πυρήνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που προωθήθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο της κρίσης με το νόμο Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, να μένει άθικτος. Ενάντια στο νομοσχέδιο αυτό υπερασπιστές του προηγούμενου νόμου φαίνεται να στήνουν ήδη ένα αντίπαλο στρατόπεδο που έχει ξεκινήσει, μάλιστα, να μαζεύει υπογραφές για την επαναφορά αυτού. Ένα στρατόπεδο με ξεκάθαρα αντιδραστικό χαρακτήρα, παρά το γεγονός ότι διακηρυκτικά προτάσσει την πρόοδο. Στο μπλοκ αυτό, που φέρει το όνομα «Όχι Μπαλτά στην Παιδεία», βρίσκονται ενταγμένοι καθηγητές και άλλα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Όπως, φυσικά, με το μπλοκ αυτό συντάσσεται και η καθεστωτική ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (που βέβαια το πάει κι ένα βήμα παραπέρα με το «Παιδεία 2020»).
Το ζήτημα είναι: Ικανοποιεί το νέο πολυνομοσχέδιο σύνολη τη χάρτα διεκδικήσεων του φοιτητικού κινήματος; Πετυχαίνει να οικοδομήσει το δημόσιο-δωρεάν-δημοκρατικό πανεπιστήμιο που  τόσον καιρό διεκδικούσαμε; Και εν τέλει ανατρέπει εκείνη τη συνθήκη που μετά από εξαντλητικές σπουδές παίρνουμε ένα πτυχίο για να το κρεμάσουμε στον τοίχο ή για να το βάλουμε σε μια βαλίτσα και να ταξιδέψουμε στην άλλη άκρη της υφηλίου ή για να εξασφαλίσουμε μια δουλειά με εξευτελιστικό μισθό και μηδενικά εργασιακά δικαιώματα, για την οποία, όμως, θα λέμε και «ευχαριστώ»; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, μάλλον θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι όχι, δεν το κάνει.
                 Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο συγκεκριμένα. Αρχικά, κατάκτηση των φοιτητών πρέπει να θεωρούμε την απόσυρση του ορίου φοίτησης και των διαγραφών, που ως άλλος μπαλτάς κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας, με στόχο φυσικά να συνηθίσουμε σε μια λογική που λέει ότι δεν μπορούμε να έχουμε άλλες ασχολίες, πέρα από τα μαθήματα και το διάβασμά μας (όπως και αργότερα δεν θα μπορούμε να έχουμε άλλες ασχολίες πέρα από τη δουλειά μας). Αυτό, φυσικά, είχε κι ένα σωρό άλλα απότοκα – βλέπε, για παράδειγμα, την αποσυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και τη μερική κάμψη των συλλογικών διεκδικήσεων. Θεωρούμε, λοιπόν, πολύ θετική την ικανοποίηση του αιτήματος για κατάργηση των ορίων φοίτησης και των διαγραφών.
Με παρόμοιο τρόπο βλέπουμε και το κομμάτι της απόσυρσης των Συμβουλίων Ιδρύματος. Συμβούλια που, αφενός μεν κατείχαν υπερεξουσίες, αφετέρου δε, αποτελούσαν την επιτομή της αντίδρασης και της αυταρχικοποίησης των πανεπιστημίων (εξαιρουμένου, του Φορτσάκη βεβαίως βεβαίως). Με κεκλεισμένων των θυρών συνεδριάσεις απέκλειαν την οποιαδήποτε παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων ως εάν τα θέματα της ημερήσιας διάταξης «να μην τους αφορούσαν» και αδιαφορούσαν πλήρως για τις συλλογικές αποφάσεις του μαζικότερου κομματιού της ακαδημαϊκής κοινότητας.
                Ωστόσο, στο νέο νομοσχέδιο τίθεται εκ νέου το ζήτημα της συνδιοίκησης και της εκλογής Πρυτάνεων και με φοιτητική ψήφο. Και οι φοιτητές, δηλαδή, να ψηφίζουν για Πρύτανη με άμεση, μυστική, καθολική ψηφοφορία. Βγαίνουμε λοιπόν από μία περίοδο πλήρους απαξίωσης των φοιτητικών συλλόγων και μπαίνουμε σε μία άλλη όπου οι φοιτητές έχουν λόγο στο πανεπιστήμιο. Ή μήπως όχι; Από πλευράς μας λέμε ξεκάθαρα ότι, αν το να έχουν λόγο οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο μεταφράζεται στην ψήφο για Πρύτανη, τότε καλύτερα να μην έχουν λόγο. Θεωρούμε ότι η συμμετοχή των φοιτητών στην ανάδειξη Πρύτανη αναπαράγει στρεβλές λογικές δοσοληψίας, που κάθε άλλο παρά συντελούν σε περισσότερη δημοκρατία στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου. Επιπλέον, τασσόμαστε πάγια κατά των μονοπρόσωπων οργάνων διοίκησης, καθότι το όριο μεταξύ «ικανής διοίκησης» και «κατάχρησης της θέσης» είναι λεπτό και έχουμε δει επανειλημμένα Πρυτάνεις να το ξεπερνούν, με προεξάρχοντα, φυσικά, τον Φορτσάκη που το είχε υπερβεί τόσο πολύ (υπέρ της κατάχρησης) που πια δεν έβλεπε το όριο στον ορίζοντα!
Για εμάς αυτό που έχει σημασία είναι οι φοιτητές να μπορούν να παρεμβαίνουν ουσιαστικά με τις αποφάσεις τους και να αποτελούν βασικό παράγοντα μετατόπισης και λήψης αποφάσεων από τα όργανα διοίκησης. Να μπορούν να αποτελούν πράγματι στο τέλος, τον παράγοντα αυτό που θα έχει τον κύριο λόγο για θέματα που ουσιαστικά τους αφορούν (αποκλειστικά). Αυτό που έχει νόημα για τους φοιτητικούς συλλόγους εν τέλει, είναι η φωνή τους να ακούγεται πραγματικά μέσω της συμμετοχής τους στις διαδικασίες της Συγκλήτου, που είναι και το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων για το Πανεπιστήμιο, καθώς και των Γενικών Συνελεύσεων Τμήματος στις οποίες η παρουσία τους θα έπρεπε να είναι νόμιμη.
                Κανείς λόγος δε γίνεται ταυτόχρονα στο νομοσχέδιο για το μείζον θέμα του Σχεδίου Αθηνά, της αξιολόγησης που αυτό επιφέρει και των διοικητικής κατά βάση φύσεως αλλαγές στο χάρτη σχολών (βλ. συγχωνεύσεις, καταργήσεις τμημάτων κτλ). Ένα θέμα που έχει πλήξει και τη δική μας σχολή, καθώς από Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών (Ν.Ο.Π.Ε.), πλέον η Νομική σχολή έχει αποσπαστεί και τη θέση της παίρνουν τα ΕΜΜΕ και το τμήμα των Τούρκικων και Ασιατικών σπουδών. Έτσι έμεινε η Ο.Π.Ε (Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών). Το ζήτημα είναι ότι οι αλλαγές αυτές αν και σε πολλές περιπτώσεις φαίνονται μόνο στο επίπεδο της διοίκησης των ιδρυμάτων, συνεπάγονται και αντίστοιχες αλλαγές στα προγράμματα σπουδών.
                Το δε άκρως προβληματικό σημείο του πολυνομοσχεδίου, το οποίο μας δημιουργεί και μεγάλη έκπληξη (δεδομένου ότι μιλάμε για νομοσχέδιο μιας κυβέρνησης που θέλει να έχει αναφορά στην Αριστερά και τα κινήματα), είναι, φυσικά, το κομμάτι του πανεπιστημιακού ασύλου. Σύμφωνα με το νέο πολυνομοσχέδιο «Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει», ενώ στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του Πρύτανη συγκαταλέγεται και η «ευθύνη για τη λήψη μέτρων για την προστασία και ασφάλεια του προσωπικού και της περιουσίας του Ιδρύματος». Από τη μία, λοιπόν, δεν ορίζεται ρητά το άσυλο ως «άσυλο κοινωνικών αγώνων», ενώ από την άλλη αφήνει τεράστια περιθώρια στον εκάστοτε Πρύτανη να λειτουργήσει κατά ιδία βούληση και κρίση. Για να το πούμε απλά, δεν κατοχυρώνεται πουθενά πια η δυνατότητα του φοιτητικού κινήματος να καταλαμβάνει το χώρο στον οποίο καθημερινά συζητά και δραστηριοποιείται, το χώρο που αποτελεί το σπίτι του, ώστε να προωθεί τα αιτήματά του. Ο χώρος του ασύλου, όμως, διαχρονικά έχει στεγάσει όλους τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος με αποτέλεσμα να ασκηθούν πράγματι σφοδρές πιέσεις σε πείσμα και των πιο αυταρχικών κυβερνήσεων ή διοικήσεων του πανεπιστημίου. Ο χώρος του ασύλου ανήκει σε ολόκληρη την κοινωνία και τον πρώτο λόγο σε αυτόν (πρέπει να) τον έχουν οι ίδιοι οι φοιτητές και είναι οι ίδιοι που επίσης (πρέπει να) τον προστατεύουν πρώτοι από καταπατήσεις και βεβηλώσεις. Το ζήτημα του ασύλου εν προκειμένω, μένει για ακόμα μία φορά μετέωρο με μία «δημιουργική ασάφεια» να το χαρακτηρίζει.

             Και τελικά, εμείς τι θα πούμε; Θα σταματήσουμε μπροστά στην ικανοποίηση μερικών αιτημάτων μας ή θα παλέψουμε μέχρι τέλους; Η κυβέρνηση, παρά την ενσωμάτωση κάποιων διεκδικήσεων, δεν φαίνεται πρόθυμη να κάνει τις απαραίτητες τομές. Μία κίνηση μου προσήκει εν ολίγοις στο γενικότερο σύνθημα που εκφράζεται σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο, αυτό του «Ούτε ρήξη, ούτε υποταγή». Σε μία τέτοια κατεύθυνση το φοιτητικό κίνημα οφείλει να απαιτήσει το πλήρες των διεκδικήσεών του, που στην τελική αποτελούσαν και προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Απαιτούμε το ξήλωμα λοιπόν, εν συνόλω του νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, καθώς και των συναφών και παρακείμενων διατάξεων. Δεν πρόκειται να δεχτούμε καμία έκπτωση σε αυτά που οι ίδιοι οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν εκφράσει και θα συνεχίζουν να εκφράζουν μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες και τους δυναμικούς τους αγώνες. Στο γενικότερο σύνθημα, απαντάμε πλήρη και άμεση ρήξη με την προηγούμενη συνθήκη στην εκπαίδευση, πλήρη και άμεση ρήξη με το μνημονιακό πλαίσιο και τη λιτότητα, όπως εφαρμόστηκε τόσο σε αυτόν τον τομέα, όσο και ευρύτερα σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής, πλήρη και άμεση ρήξη με τις επιταγές των ευρωπαϊκών επιτελείων και το μηχανισμό του χρέους. Κι αν κάτι μας έμαθαν οι αγώνες μας είναι το γεγονός ότι τίποτα δε χαρίζεται, όλα κερδίζονται. Γι’ αυτό κι εμάς, θα μας βρείτε στο δρόμο.


Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης
raseaak@blogspot.com

25 Μαΐ 2015

Της εξεταστικής τα σίδερα...

Επειδή η ανακοίνωση του τμήματος για εξεταστική 21/5 εβδομάδων -με την έκδοση του αντίστοιχου προγράμματος- έχει ανοίξει την τελευταία εβδομάδα μία μεγάλη κουβέντα στο εσωτερικό του συλλόγου για το αν και κατά πόσο οι φοιτητές είναι εφικτό να ανταποκριθούν σε μία τέτοιου τύπου εξεταστική, θέλουμε κι εμείς με τη σειρά μας να βάλουμε κάποια στοιχεία. Για αρχή, πρέπει να σημειωθεί ότι το φαινόμενο των fast-track εξεταστικών δεν αποτελεί πρωτοτυπία για το τμήμα Πολιτικού. Πιο συγκεκριμένα, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι φοιτητές του τμήματος κλήθηκαν να ανταποκριθούν σε εξεταστικές δύο εβδομάδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η περσινή εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου όπου το τμήμα χρησιμοποίησε μία σειρά άτοπων επιχειρημάτων για να δικαιολογήσει το σύντομο της εξεταστικής.

Στην πραγματικότητα, η λογική που διέπει τέτοιου τύπου εξεταστικές συνδέεται με μία ευρύτερη κατεύθυνση για εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών, κατεύθυνση που αποτυπώνεται άλλωστε και στο νόμο πλάισιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών μεταφράζεται σε βραχείες εξεταστικές περιόδους, σε μείωση του χρόνου εξέτασης, σε υπερφόρτωση των φοιτητών με υποχρεωτικές εργασίες -συχνά μη πριμοδοτικές-, σε διόγκωση της εξεταστέας ύλης, στην -έστω και άτυπη- εισαγωγή “παρουσιολογίου” κατά τη διάρκεια των μαθημάτων , όπου ο διδάσκων ζητά από τους φοιτητές να σημειώσουν το όνομά τους κοκ. Όλη η παραπάνω κίνηση, που μεθοδεύτηκε με συστηματικότητα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και συντηρείται με έναν τρόπο από την παρούσα , δημιουργεί αντικειμενικά έναν ασφυκτικό κλοιό για το σύνολο της φοιτητικής κοινότητας, πολύ περισσότερο δε για εκείνους τους φοιτητές που εργάζονται ή βιάζονται να πάρουν πτυχίο για να ξενοικιάσουν τα σπίτια τους αν κατάγονται από κάποια άλλη πόλη. Για να ξεφύγουμε πάντως από την περιπτωσιολογία, το αίτημα για ανθρώπινο ρυθμό σπουδών και άρα για εξεταστικές που θα διαρκούν 4 εβδομάδες, για βατά θέματα και για φυσιολογικό όγκο εξεταστέας ύλης αφορά το σύνολο των φοιτητών.

Υπό κανονικές συνθήκες, πρώτο μέλημα του σχήματος θα ήταν να καταθέσει ψήφισμα στο Διοικητικό Συμβούλιο προκειμένου ο φοιτητικός σύλλογος να λάβει απόφαση για κινητοποίηση/παράσταση διαμαρτυρίας στην επόμενη Γενική Συνέλευση Τμήματος (δηλαδή στη συνέλευση των καθηγητών) , αύριο στις 10, στο κτίριο της Πρυτανείας. Για να καταθέσουμε ψήφισμα όμως, πρέπει -προφανώς- να υπάρχει συγκροτημένο Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.). Υπενθυμίζουμε ότι το Δ.Σ. διαλύεται πριν τις φοιτητικές εκλογές για να συσταθεί εκ νέου, σύμφωνα με τα νέα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Η συγκρότηση του νέου Δ.Σ. γίνεται -τυπικά- κάποιες μέρες μετά τις φοιτητικές εκλογές σε διακριτή πολιτική διαδικασία. Κάθε χρόνο όμως, βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές, όπου η ΔΑΠ αναβάλλει τεχνηέντως και για μεγάλο διάστημα τη συγκρότηση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου -επειδή όπως μας είπαν και οι ίδιοι ασχολούνται με τα “εσωκομματικά” τους αυτή την περίοδο-παραβιάζοντας ουσιαστικά τόσο το καταστατικό όσο και την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου όπως αυτή προέκυψε από τις τελευταίες φοιτητικές εκλογές. Σημειωτέον πέρυσι καθυστέρησε τη διαδικασία συγκρότησης του νέου Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι τον Σεπτέμβρη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς!

Σε κάθε περίπτωση, επειδή για εμάς η υπεράσπιση των φοιτητικών συμφερόντων δεν σταματά την ημέρα των φοιτητικών εκλογών κι επειδή αναγνωρίζουμε ότι η εξεταστική 21/5 εβδομάδων -και εν συνόλω η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών- αποτελεί αγκάθι για την πλειονότητα των φοιτητών, καλούμε σε παράσταση διαμαρτυρίας την Τρίτη 26/5 και ώρα 10 πμ στο κτίριο της Πρυτανείας, προκειμένου να διεκδικήσουμε από την Γενική Συνέλευση Τμήματος την παράταση της εξεταστικής-κίνηση που έχει επιφέρει και στο παρελθόν αποτελέσματα. Η ΔΑΠ μπορεί να συνεχίσει τις εσωκομματικές της διαδικασίες, εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα άλλο Πανεπιστήμιο.
ΌΛΟΙ και ΌΛΕΣ την Τρίτη 26/5, ώρα 10 π.μ. , στο κτίριο της Πρυτανείας.



Ρ.Α.Σ. - Ε.Α.Α.Κ.

28 Μαρ 2015

Wheel in the sky keeps on turning

Με βάση τα νέα δεδομένα που έχουν πλέον διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία, μετά την πτώση μίας αυταρχικής δεξιάς κυβέρνησης, παρατηρούμε μία κυβέρνηση η οποία διακηρυκτικά ανέφερε την υλοποίηση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων για τις οποίες όλο το προηγούμενο διάστημα ο λαός βγήκε στους δρόμους και αγωνίστηκε. Το φοιτητικό κίνημα έδειξε δυναμικά την παρουσία του, αντιτασσόμενο στο φερέφωνο της συγκυβέρνησης, τον κ. Φορτσάκη και στις δυνάμεις καταστολής που αυτός χρησιμοποίησε ουκ ολίγες φορές θέτοντας μάλιστα σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των ίδιων των φοιτητών. Ειδικότερα ο «πρύτανης της καρδιάς μας», στην προσπάθειά του να καταβαραθρώσει τις διεκδικήσεις των φοιτητών έθεσε ήδη σε εφαρμογή ένα κομμάτι του σχεδίου αποδιάρθρωσης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (π.χ: ιδιωτικές εταιρείες security, καθαρισμού, υποστελέχωση). Μετά λοιπόν από όλο αυτό το διάστημα αντι-δημοκρατικότητας και αφού οι εξελίξεις προχωράνε, οι εξαγγελίες της νέας πλέον κυβέρνησης φαίνεται πως μένουν ακόμα μετέωρες εφόσον δεν έχουν τεθεί ακόμα σε εφαρμογή. Ποια πρέπει όμως να είναι η στάση του φοιτητικού κινήματος κατά τη μεταβατική αυτή περίοδο;
Αναλυτικότερα, όπως ανακοινώθηκε από την ίδια τη Σύνοδο Πρυτάνεων το Δεκέμβρη του 2014, η λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με το νέο έτος θα καθίστατο αδύνατη λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης αυτών. Αυτή η ανακοίνωση φαίνεται πως επαληθεύθηκε και στην Σύγκλητο του ΕΚΠΑ στις 5/3/2015 στην οποία παρευρέθηκαν μάλιστα και φοιτητές μαζί με τις αποφάσεις των φοιτητικών τους συλλόγων. Τα μέλη της Συγκλήτου συγκεκριμένα έβγαλαν μία διακήρυξη σύμφωνα με την οποία δήλωναν ότι οι δεινές περικοπές ύψους άνω του 50% έπληξαν ζωτικές λειτουργίες των πανεπιστημίων. Ειδικότερα:

Απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων και φυλάκων στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Η κίνηση αυτή από πλευράς του Υπουργείου Παιδείας οδήγησε στην υποστελέχωση πληθώρας ακαδημαϊκών τμημάτων με αποτέλεσμα την υπολειτουργία ή και την αναστολή εξ ολοκλήρου της λειτουργίας αυτών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η διακοπή διένεξης του εργαστηρίου Ανατομίας στην Ιατρική σχολή Αθηνών, του τομέα ποινικών επιστημών στη Νομική σχολή Αθηνών, το κλείσιμο τους ιατρείου στην Ιπποκράτους καθώς με τον κίνδυνο λουκέτου στη Βιβλιοθήκη και του δικού μας τμήματος. Εξαιρετικά πρόσφατο παράδειγμα για το τμήμα μας αποτελεί και η μείωση των ωρών λειτουργίας των θυρίδων για την εξυπηρέτηση των φοιτητών καθώς καλούνται μόλις 2 υπάλληλοι να εξυπηρετήσουν γύρω στους 3.000 φοιτητές. Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκε και το ζήτημα των φυλάκων τους οποίους καλούνται να αντικαταστήσουν ιδιωτικές εταιρείες security αρχής γενομένης το 2015. Βέβαια, αυτό το σημείο μοιάζει οξύμωρο καθώς ο λόγος της απομάκρυνσης των φυλάκων από τις θέσεις τους και η μη ανανέωση των συμβάσεών τους ήταν η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων κι όμως το υπέρογκο ποσό για τη μίσθωση των ιδιωτικών εταιριών security βρέθηκε όλως τυχαίως.

Εργολαβίες στον τομέα του καθαρισμού και της σίτισης. Το ζήτημα του καθαρισμού μας έχει απασχολήσει ξεχωριστά όλους τους φοιτητές και δυστυχώς οι συνθήκες υγιεινής που επικρατούν είναι απόλυτα δυσχερείς. Οι σχολές αποτελούν πλέον σοβαρές εστίες μόλυνσης απειλώντας την υγεία της φοιτητικής κοινότητας. Προσωρινές λύσεις έχουν δοθεί μέσω του καθαρισμού των κτηρίων με την μίσθωση ιδιωτικών εταιρειών καθαρισμού και του Δήμου Αθηναίων, χωρίς ωστόσο να δίνεται μία ουσιαστική και μόνιμη λύση. Εξίσου παράδοξο σε αυτό το σημείο είναι το γεγονός ότι τα χρήματα για τις προσωρινές αυτές λύσεις βρίσκονται εν μία νυκτί ενώ κατά τ’ άλλα δεν μπορούν να βρεθούν για την πρόσληψη καθαριστών/-ιών που θα πληρώνονται από το δημόσιο. Απαιτούμε λοιπόν ακριβώς αυτό, μία μακροπρόθεσμη και ουσιαστική επίλυση του ζητήματος αυτού με την πρόσληψη καθαριστών/-ιών με δαπάνες του δημοσίου και πλήρη εργασιακά δικαιώματα για αυτές, χωρίς να γίνεται το πανεπιστήμιο χώρος δράσης εργολαβιών. Σε ιδιωτικές εταιρείες έχει ανατεθεί χρόνια τώρα και το μείζον θέμα της σίτισης που στερεί από τεράστιο μέρος των φοιτητών το δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση. 
 
Συγγράμματα. Από την εισαγωγή του νόμου Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου η παροχή δύο συγγραμμάτων έχει πάψει να υφίσταται γεγονός το οποίο στερεί από τους φοιτητές τη δυνατότητα να έχουν ολοκληρωμένη εποπτεία της απαιτούμενης διδακτικής ύλης και κατάρτιση πάνω σ’ αυτή. Αυτή η αδυναμία έχει δώσει το δικαίωμα στις καθεστωτικές παρατάξεις να οξύνουν το φαινόμενο των πελατειακών σχέσεων με την ανταλλαγή σημειώσεων ζητώντας εννοείται ως αντάλλαγμα την ψήφο των φοιτητών. Απαιτούμε λοιπόν σε αυτό το σημείο τη δωρεάν παροχή διδακτικών συγγραμμάτων που θα καλύπτουν το σύνολο της ύλης και δε θα παρέχουν τη δυνατότητα διεξαγωγής πελατειακών σχέσεων. Όλα αυτά φυσικά στα πλαίσιο ενός ανθρώπινου ρυθμού σπουδών κόντρα στην εντατικοποίηση και τη μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα ψυχρό κέντρο εξέτασης και διαμόρφωσης ενός μελλοντικά πειθήνιου εργαζομένου-ρομπότ.

 Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν στην ανάγκη να αντιταθούμε σε όλες εκείνες τις πτυχές που πλήττουν την ουσία του δημόσιου, δωρεάν και δημοκρατικού πανεπιστημίου. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
  •     Αύξηση την κρατικής χρηματοδότησης για τα πανεπιστήμια

  •     Άμεση επαναπρόσληψη διοικητικών υπαλλήλων και φυλάκων

  •     Καμία εργολαβία και ιδιωτική επιχείρηση στο εσωτερικό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (απομάκρυνση security και πρόσληψη καθαριστριών από το πανεπιστήμιο)

  •     Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα

  •     Κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου στο σύνολό του

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ!


Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης