21 Απρ 2010


Το Διεθνές Νομισματικό ‘‘Σφαγείο’’
-λέτε με και ΔΝΤ- είναι εδώ!

(Για το καλό της χώρας πάντα…)

‘‘[Όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να σας κάνουν με το Δ.Ν.Τ.]… [Αρχικά στην Αργεντινή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει.]…[ Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν τα Μ.Μ.Ε όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Έβγαιναν και συγκρούονταν με τις αστυνομικές δυνάμεις με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες, μάρμαρα. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν όμως. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που δεν είχαν πλέον να χάσουν κάτι.]’’.
Τα παραπάνω λόγια είναι αποσπάσματα συνέντευξης ενός έλληνα τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή της Αργεντινής, κατά τη περίοδο της εισόδου της λατινοαμερικάνικης χώρας στο ΔΝΤ. Όπως τόνισε ο ίδιος ‘‘μιλάμε για την καταστροφή ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση, που προετοίμασε καλά το κλίμα μέσω των ΜΜΕ, για να εκχωρήσει στην ουσία την εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη οικονομική μάστιγα του πλανήτη, το ΔΝΤ.’’ Η… βοήθεια όμως του ΔΝΤ στις οικονομίες των χωρών παγκοσμίως δεν περιορίστηκε στη μακρινή Αργεντινή: Το ΔΝΤ ‘‘στήριξε’’ και την Λετονία δανείζοντας της 7,5 δισ. Ευρώ, ζητώντας όμως μείωση 20% - 40% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά την εμπλοκή του Ταμείου η ανεργία της χώρας άγγιξε το 26%. Το ΔΝΤ βοήθησε και την Ρουμανία με δάνειο 20 δισ. ευρώ. Έναντι αυτού ζήτησε 100.000 απολύσεις στον δημόσιο τομέα, εκτινάσσοντας την ανεργία σε πρωτοφανή για την ιστορία της χώρας επίπεδα. Το ΔΝΤ ‘‘βοήθησε’’ οικονομικά και την Ουγγαρία απαιτώντας πάγωμα των μισθών του δημοσίου, κατάργηση του 13ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων προς τον αγροτικό τομέα, αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65 έτη, αναπροσαρμογή των συντάξεων και περικοπή όλων των δώρων, μείωση κατά 15% των επιδομάτων ασθενείας και αναπηρίας και αύξήση του ΦΠΑ από 20% στο 25%, όπως και της φορολογίας στην βενζίνη, τσιγάρα και ποτά κατά 6%. Η χώρα βυθίστηκε σε χρόνο μηδέν στη φτώχεια, ενώ το ΔΝΤ έκανε τη μεγαλύτερη οικονομική μπάζα της ιστορίας...

ΣΤΑ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ...

Εν μέσω οικονομικής κρίσης, δηλαδή μιας περιόδου, που ενδείκνυται για αντιλαικές αναδιαρθρώσεις, ακριβώς στη λογική του ‘‘εθνικού κινδύνου’’, που απειλεί τους πάντες, (δηλαδη όσο τον οικοδόμο και τον δημόσιο υπάλληλο, άλλο τόσο και τον εφοπλιστή…), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί αφενός, μια ολομέτωπη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και αφετέρου, να δημιουργήσει μια νέα φόρμουλα εργασιακών σχέσεων, τέτοια που να αποδίδει με σταθερό τρόπο ακόμα μεγαλύτερα κέρδη για επιχειρηματίες και τραπεζίτες τα επόμενα χρόνια. Σε αυτή τη προσπάθεια της κυβέρνησης, σπουδαίο ρόλο σε σχέση με τη διαχείριση της κοινωνικής οργής, διαδραματίζουν και τα Μ.Μ.Ε. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως τα Μέσα, είτε προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση γύρω από τις επιπτώσεις που θα έχει η είσοδος του ΔΝΤ στη ζωή μας, ανοίγοντας ζητήματα τρομοκρατίας(!), είτε απομονώνουν και απορρίπτουν λογικές αντίστασης (στο όνομα της περαιτέρω επιβάρυνσης της ελληνικής οικονομίας), που ξεδιπλώνονται το τελευταίο διάστημα από τους εργαζόμενους. Έτσι λοιπόν, τα δεινά των εργαζομένων, αλλά και της νεολαίας που αύριο-μεθαύριο θα βγεί στους χώρους δουλειάς για να ζήσει, δεν έχουν τελειωμό: Το ΔΝΤ μπαίνει (το αντικείμενο του ρήματος το εναποθέτουμε στη φαντασίας σας…) πλέον στη καθημερινότητα μας, ως σύμμαχος της κυβέρνησης στη προσπάθεια αφαίμαξης των λαικών στρωμάτων. Πώς όμως εξιδικεύονται οι απαιτήσεις του ΔΝΤ για τη διαχείριση της κρίσης στη χώρα μας;

• μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο τομέα (έως και 200.000).
• περαιτέρω περικοπές σε κοινωνικές παροχές του κράτους.
• άμεση αντιλαική αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος.
• σημαντική μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα.
• απελευθέρωση του καθεστώτος των απολύσεων.
• κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Στην ουσία οι εργαζόμενοι και η ελληνική κοινωνία συνολικά, αποτελούν ένα πειραματόζωο για το σύστημα διεθνώς, προκειμένου να βρει τρόπους υπέρβασης της κρίσης ρίχνοντας τα βάρη για άλλη μια φορά στα λαικά στρώματα, διατηρώντας πάντα την κερδοφορία του κεφαλαίου। Και δεν είναι τυχαία η επιλογή: στην Ελλάδα έχουν σημειωθεί ισχυρές εργατικές αντιστάσεις, μαχητικά φοιτητικά κινήματα, ενώ είναι πρόσφατη και η ανάμνηση του Δεκέμβρη του 2008, της πρώτης κοινωνικής έκρηξης στο έδαφος της κρίσης. Γι'αυτό το λόγο πολλά μάτια είναι στραμμένα προς τα εδώ και πολλά θα κριθούν και πανευρωπαϊκά από την έκβαση της μάχης στην Ελλάδα. Απαιτείται τώρα απαντήση από εργαζομένους και νεολαία προκειμένου να πάρουν πίσω τα μέτρα και το Σύμφωνο Σταθερότητας, να φύγει το ΔΝΤ και να κηρυχτεί άρνηση πληρωμής του χρέους. Αν αναλογιστούμε φυσικά τις συνέπειες που είχε η εμπλοκή του ΔΝΤ στα οικονομικά πχ. της Αργεντινής, και δεδομένου ότι το δικό μας χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι της λατινοαμερικάνικης χώρας τότε οι οιωνοί δεν είναι καθόλου θετικοί. Υπό αυτό το προίσμα, είναι αναγκαίο να σταθούμε απέναντι και σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που αποτελεί πρωτοβουλιακό διαχειριστή και όχι εκτελεστή εντολών, με τη συναίνεση ΝΔ και ΛΑΟΣ, με την ιδεολογική τρομοκρατία καιπαραπληροφόρηση των ΜΜΕ και σε ρήξη με ΔΝΤ-ΕΕ.



ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΩΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ!
ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΤΗ ΠΙΟ ΜΑΥΡΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…
ΓΙΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ!


12 Απρ 2010

Και το όνομα αυτού…

‘‘Ethniko Plaisio Prosontwn’’


Διανύουμε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, η οποία αναμφισβήτητα πλήττει με πρωτοφανή τρόπο συνολικά τα συμφέροντα και τις συνθήκες διαβίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Μέσα σε αυτή την οικονομικη συγκυρία, η κύβερνηση του ΠΑΣΟΚ, σε σύμπνοια με τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ, εξαπολύει μια συνολική επίθεση στα συμφέροντα εργαζομένων και φοιτητών, προσπαθώντας να αναιρέσει εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα, τα οποία έχουν κερδηθεί στο παρελθόν με ανυποχώρητους αγώνες. Το πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης και το νέο φορολογικό σύστημα αποτελούν κάποιες από τις επιλογές της κυβέρνησης αυτή τη περίοδο, ακριβώς στη κατεύθυνση, που περιγράφεται παραπάνω. Η προσπάθεια για συνολική αναδιάρθρωση δεν θα μπορούσε φυσικά να αφήσει ανεπηρέαστο το χώρο της εκπαίδευσης.

Το κοινωνικό στρώμα της νεολαίας είναι ακριβώς εκείνο, το οποίο έχοντας εγγεγραμένα τα χαρακτηριστικά της αμφισβήτησης (όπως φάνηκε και στο περασμένο δεκέμβρη), αποτελεί κοινωνική κατηγορία δύσκολα τιθασεύσιμη και πειθαρχήσιμη και άρα πιθανό παράγοντα αποσταθεροποίησης και αντίδρασης απέναντι στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Υπο αυτό το προίσμα, η αναδιάρθρωση δεν θα μπορούσε να μην προχωρήσει αφενός σε μία κατεύθυνση πειθάρχησης του ‘‘ατίθασου’’ φοιτητικού στρώματος, και αφετέρου σε μια κατέυθυνση δημιουργίας μελλοντικών αποφοίτων, οι οποίοι θα είναι εργασιακά ευέλικτοι, εύκολα αναλώσιμοι στις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς, φθηνοί για τους εργοδότες και χωρίς καμία δυνατότητα συλλογικής υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους, βαδίζοντας ατομικά στο δρόμο της εργασιακής διαπραγμάτευσης. Η αναθεώρηση του άρθρου 16, ο νόμος-πλαίσιο, η ίδρυση και λειτουργία των ΚΕΣ, η αξιολόγηση και ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός αποτελούν πρωτοβουλίες, οι οποίες είτε σκόνταψαν, είτε μπλοκαρίστηκαν και ανατράπηκαν συνολικά από τους φοιτητικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Το νέο νομοσχέδιο του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων αποτελεί τομή σε σχέση με όλες τις προηγούμενες επιμέρους επιθετικές κινήσεις γιατί ακριβώς συμπυκνώνει το σύνολο των προαναφερθέντων χρόνιων κυβερνητικών στοχεύσευων. Μια συνολική τομή, ο οποία πλέον έχει και την ανοιχτή στήριξη της πλειοψηφίας του καθηγητικού στρώματος μετά και την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών μέσα στη ΠΟΣΔΕΠ. Τα αποτελέσματα των εκλογών στη πανελλήνια ομοσπονδία καθηγητών πανεπιστημίου διέκοψαν τις συμμαχίες, που ένα προηγούμενο διάστημα είχε συνάψει το φοιτητικό κίνημα με το καθηγητικό μπλόκ (βλ.αναθεώρηση αρθ.16),μιας και το τελευταίο, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις (θέση πρυτάννεων για το άσυλο, εσωτερικές επιτροπές αξιολόγησης κ.α) συγκροτείται σκληρά πλέον σε έναν αντιδραστικό μηχανισμό νομιμοποίησης των αναδιαρθρώσεων.


Τι είναι, που στοχεύει και τι συνέπειες θα έχει για τους φοιτητές το Ε.Π.Π;


Το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων αποτελεί την εφαρμογή του κοινοτικού προγράμματος της Λισαβόνας και της Μπολόνια σχετικά με τη θέσπιση του ευρωπαϊκού πλαισίου προσόντων για τη διά βίου μάθηση (European Qualification Framework - Ε.Q.F). Το πλαίσιο προσόντων κατατάσει τους αποφοίτους λυκείων σε 8 κατηγορίες ανάλογα με τα ‘‘μαθησιακά αποτελέσματα’’, τα οποία διαπνέονται από 3 κριτήρια: γνώσεις, ικανότητες, δεξιότητες. Η πρώτη και δεύτερη κατηγορία αντιστοιχούν στη στοιχειώδη υποχρεωτική εκπαίδευση. Η τρίτη και τέταρτη κατηγορία-βαθμίδα αντιστοιχούν στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που για τα ελληνικά δεδομένα ταυτίζεται με το απολυτήριο λυκείου. Η πέμπτη βαθμίδα του Ε.Π.Π βασίζεται στην εμπειρία του εκπαιδευόμενου σε δεδομένο κλάδο που είναι συχνά εξειδικευμένος, και η οποία για τα ελληνικά δεδομένα αντιστοιχεί στα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Οι υπόλοιπες τέσσερις κατηγορίες αντιστοιχούν κλιμακωτά με τα ΙΕΚ-ΚΕΣ, τα ΑΕΙ-ΤΕΙ, τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά.

To εθνικό πλαίσιο προσόντων αποσυνδέει πλήρως το πτυχίο με την αγορά εργασίας, ρευστοποιώντας ακόμα περισσότερο την επαγγελαμτική μας προοπτική. Η διαβάθμιση των αποφοίτων σε 8 επίπεδα ανάλογα με τις ‘‘ποσότητες γνώσης και δεξιοτήτων’’, που έχουν αφομιώσει κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής τους περιπλάνησης, στη πραγματικότητα δημιουργεί ένα εξαιρετικά επισφαλές και θολό τοπίο σε σχέση με την επαγγελματική κατοχύρωση και προοπτική των απφοίτων. Μέχρι πρότινος τα πτυχία συμπύκνωναν συγκεκριμένες δυνατότητες επαγγελματικής προοπτικής. Πλέον, κριτήριο της διαβάθμισης των αποφοίτων δεν θα αποτελούν τα πτυχία (με τη κατοχυρωμένη δυνατότητα εργασίας σε συγκεκριμένο κλάδο), αλλά τίτλοι σπουδών, στους οποίους θα πιστοποιούνται οι γνώσεις και οι δεξιότητες των αποφοίτων (γνώσεις και δεξιότητες που μάλλον θα πάρουμε στο τάφο μας, μιας και δεν μας κατοχυρώσουν κάποια θέση εργασίας). Επιπροσθέτως, η μετατροπή των πτυχίων σε τίτλους πιστοποίησης γνώσεων οδηγεί τη νεολαία σε ένα ατελείωτο κυνήγι συλλογής δεξιοτήτων και γνώσεων(σεμινάρια, γλώσσες, γνώση προγραμμάτων Η/Υ κ.α), ενώ ταυτόχρονα την ωθεί στον άκρατο ατομισμό και ανταγωνισμό, που θυμίζει λίγο-πολύ τη ζούγκλα που επικρατεί έξω από τα πανεπιστήμια.

Επίσης, μέσω του εθνικού πλαισίου προσόντων που προωθείται στα πλαίσια της διαφάνειας, της αξιοκρατίας της σπουδαιότητας της γνώσης (τώρα μη ρωτήσετε τι νόημα έχουν οι γνώσεις, χωρίς δουλεια…), το υπουργείο επαναφέρει από τη πίσω πόρτα όλα τα νομοσχέδια που μπλόκαρε και ανέτρεψε το Φοιτητικό Κίνημα τα προηγούμενα χρόνια. Ενδεικτικά τα ΚΕΣ, τα οποία φοιτητές και κοινωνία απέρριψαν, εισάγονται στην 5η βαθμίδα του Πλαισίου Προσόντων. Ταυτόχρονα η είσοδος ΙΕΚ και ΚΕΣ στις βαθμίδες του Πλαισίου προωθούν την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, κατά της οποίας είχε ταχθεί το φοιτητικό κίνημα με τις μεγαλειώδεις καταλήψεις και διαδηλώσεις κατά τη περίοδο της αναθεώρησης του άρθρου 16. Το Ε.Π.Π επιπλέον θέτει επιτακτικά και το ζήτημα εφαρμογής της αξιολόγησης. Τα ιδρύματα για να κατηγοριοποιθούν στα πλαίσια του Εθνικού Πλαισίου θα πρέπει πρώτα να περάσουν από τη διαδικασία αξιολόγησης, κατά της οποίας έχει ταχθεί και ο Φοιτητικός μας Σύλλογος.

Στο δρόμο των νικηφόρων κινητοποιήσεων των τελευταίων χρόνων απέναντι στις κινήσεις του Υπουργείου, το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων πρέπει να αποτελέσει casus belli για το φοιτητικό κίνημα. Η διάλυση της φοιτητικής μας καθημερινότητας, των επαγγελματικών δικαιωμάτων και της εργασιακής μας προοπτικής περνάει μέσα από την εφαρμογή του Ε.Π.Π. Όπως ακριβώς η επίθεση της κυβέρνησης είναι σφοδρή όχι μόνο σε επίπεδο εργαζομένων, αλλά και νεολαίας, έτσι και η απάντηση μας πρέπει να είναι μαχητική, ανυπότακτη και νικηφόρα!

11 Απρ 2010

ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΡΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΗΜΕΡΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΑΑΚ

Αναμφισβήτητα διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία, ο χώρος της εργασίας και της εκπαίδευσης δέχονται πρωτοφανή επίθεση με κύριο πρόσχημα την κρίση. Η κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας την εντεινόμενη κοινωνική δυσφορία λόγω του χαρακτήρα των μέτρων, προσπαθεί να συγκρατήσει τα χαλινάρια της κοινωνικής συνοχής, προτάσσοντας κυρίως το ιδεολόγημα της ‘‘εθνικής ενότητας’’ και το ‘‘κοινό καλό’’. Σε αντίρροπη κατεύθυνση από αυτή του κεφαλαίου και των πολιτικών εκφραστών του, οι αντιστάσεις απ’ την πλευρά των εργαζομένων δυστυχώς είναι λίγες και αναντίστοιχες. Η καθεστωτική αριστερά έχοντας δώσει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στο πολιτικό σύστημα είτε προτείνει αδιέξοδες, μισές λύσεις, βαδίζοντας ταυτόχρονα στο δρόμο της περιχαράκωσης, δηλώνοντας πως ο μόνος τρόπος είναι να «διορθώσεις την ψήφο σου» (ΚΚΕ), είτε πνίγεται στις αντιφάσεις της μεταξύ κινηματισμού και κυβερνητισμού (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), και δεν θέλει να αντιληφθεί ότι ο δρόμος της ανατροπής περνάει μέσα από τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αντικειμενικό λοιπόν πολιτικό κενό που δημιουργείται καλείται να καλύψει ο χώρος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Έτσι, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί και χωρίς μικρομεγαλισμούς, οι ευθύνες φοιτητών και εργαζομένων αυξάνονται. Τα ΕΑΑΚ και o xώρος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μπορούν και πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να δώσουν ηχηρή πολιτική απάντηση στην επιχειρούμενη ολομέτωπη επίθεση. Κάπως έτσι, η ανάγκη για αναβαθμισμένη πολιτική απάντηση εκ μέρους μας, συσπειρώνοντας το κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας σκιαγραφείται κάτι περισσότερο από επιτακτική.

Στα καθ’ ημάς, είναι σαφές και αναγνωρισμένο από όλους ότι οι διαδικασίες ΕΑΑΚ αλλά και πιο συγκεκριμένα το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων είναι διαδικασίες ελλειμματικές, δυσλειτουργικές και εν τέλει σ’ ένα βαθμό αναποτελεσματικές και αναντίστοιχες των πολιτικών δυνατοτήτων μας και των ευθυνών μας. Η ανάγκη έτσι για ποιοτική αναβάθμιση των διαδικασιών μας πρέπει όχι μόνο να κρίνεται αυτονόητη, αλλά και να μας οδηγεί σε πρωτοβουλίες προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Σίγουρα η πολιτική αυτονομία και ανεξαρτησία των σχημάτων αποτελεί όχι μόνο κεκτημένο των σχημάτων, αλλά και αναγκαιότητα σε σχέση με την αποτελεσματικότερη προάσπιση των πληττόμενων φοιτητικών συμφερόντων. Σε αυτά τα πλαίσια ως ΡΑΣ-ΕΑΑΚ προτείνουμε αλλαγές στη διήμερη πανελλαδική διαδικασία, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι διαδικασίες πρέπει:
α) να αποτελούν πρόσφορο πεδίο πολιτικών ζυμώσεων, μετατοπίσεων, πραγματικών συγκλίσεων και εν τέλει πολιτικά γόνιμων συζητήσεων. Η αντιμετώπιση του διημέρου σα συνεύρεση των αντιπροσώπων των σχημάτων με προεξοφλημένες τοποθετήσεις δεν προωθεί την πολιτική σύγκλιση, δεν αναβαθμίζει την κουβέντα και το ρόλο των σχημάτων.
β) να δίνουν τη δυνατότητα πολιτικής έκφρασης και ανταλλαγής εμπειριών μεταξύ των σχημάτων, με στόχο τη χάραξη συνολικών κατευθυντήριων μέσα απ’ τις οποίες τα σχήματα ενοποιημένα θα βαδίσουν μαχητικά το επόμενο διάστημα.
γ) να αναζητούν την εμπλοκή όλου του δυναμικού με καθοριστικό τρόπο στις διαδικασίες, τη συζήτηση και την κατάληξη του διημέρου. Πρωτεύοντα ρόλο πρέπει να αποκτήσουν τα σχήματα τόσο κατά τη διάρκεια όσο και πριν και μετά το διήμερο. Η συμβολή ενός σχήματος δεν μπορεί να εξαντλείται στο 10λεπτο της τοποθέτησης και μετά να παραμένει παθητικός θεατής της διαδικασίας, αλλά να έχει ενεργό ρόλο συμβάλλοντας στην προετοιμασία, την διαδικασία και την κατάληξη του διημέρου. Σε αυτά τα πλαίσια, η πολιτική και κινηματική απόφαση του διημέρου πριν και κατά τη διάρκεια του πρέπει να είναι υπόθεση του κάθε σχηματία, του κάθε ανεξάρτητου και οργανωμένου αγωνιστή.

Υπό αυτό το πρίσμα και σε αυτή τη κατεύθυνση προτείνουμε κάποιες αλλαγές για τη ποιοτική αναβάθμιση των διαδικασιών ΕΑΑΚ:

• Προδιημερικός διάλογος: Δεν είναι δυνατόν να διεξάγεται η πανελλαδική διαδικασία χωρίς να γνωρίζει το δυναμικό των σχημάτων τι θα συζητηθεί, ενώ ταυτόχρονα τα τετρασέλιδα να μοιράζονται τη τελευταία κυριολεκτικά στιγμή και επί των οποίων τα σχήματα θα πρέπει να τοποθετηθούν. Θα μπορούσε επιπροσθέτως να πραγματοποιείται (αν αυτό είναι εφικτό) μια συζήτηση πριν το διήμερο μεταξύ σχημάτων ανά τόπους ή σχολές.

• Ανάρτηση προτεινόμενων τετρασέλιδων στο διαδίκτυο: Τα σχήματα που καταθέτουν τετρασέλιδα ή οποιοδήποτε άλλο κείμενο για επεξεργασία στο διήμερο να αναλαμβάνουν την ευθύνη ανάρτησης τους (ένα εύλογο διάστημα πριν το διήμερο) στο διαδικτυακό blog τους, ώστε να μπορούν τα σχήματα να ξέρουν τα θέματα που έχουν ανοίξει. Τα τετρασέλιδα πρέπει να αποτελούν πραγματικό πεδίο πολιτικών ζυμώσεων μέσα στα σχήματα και άρα σημαντικό κομμάτι της κουβέντας του διημέρου. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, είναι απόλυτα θεμιτό όσο το δυνατόν περισσότερα σχήματα να γράφουν κείμενα για διάφορα ζητήματα (π.χ. για το ασφαλιστικό, την αριστερά, το περιβάλλον, το πανεπιστήμιο, τις μορφές οργάνωσης του φ.κ. κλπ) συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στο διάλογο και τη συζήτηση του διημέρου. Τα κείμενα θα μπορούσαν επίσης να διακινούνται με οργανωμένο τρόπο με εσωτερικό δελτίο ή μέσω των μέιλ των σχημάτων.

• Ανθρώπινες διαδικασίες: Οι διαδικασίες να ξεκινούν νωρίς το μεσημέρι, ώστε στις 1-2 το βράδυ να έχουν καταλήξει. Η εικόνα που αντικρίζει κανείς τα χαράματα με άδεια έδρανα, συντρόφους να κοιμούνται και άλλους να τοποθετούνται απελπισμένοι είναι πλέον μόνιμη εικόνα, που σίγουρα δεν παραπέμπει σε ζωντανή διαδικασία μάχιμου φοιτητικού πολιτικού χώρου.

• Πραγματική αμεσοδημοκρατία: Είναι απαράδεκτο να μην παίρνουν το λόγο σχήματα εξαιτίας δευτερολογιών και τριτολογιών άλλων σχημάτων, ενώ την ίδια στιγμή να βγαίνουν από τη λίστα των ομιλητών σχήματα που δεν έχουν τοποθετηθεί ποτέ. Να υπάρχει αφενός, συγκεκριμένος αριθμός σχημάτων που τοποθετούνται κάθε μέρα (πχ.30) και αφετέρου, λίστα η οποία θα δίνει προτεραιότητα σε σχήματα, τα οποία δεν κατόρθωσαν ή γενικότερα δεν συνηθίζουν να τοποθετούνται για διάφορους λόγους σε προηγούμενα διήμερα.

Τα παραπάνω αποτελούν βήματα για μία διαδικασία που θα υπηρετεί την βαθύτερη ενοποίηση των σχημάτων και τη δημοκρατικότερη λειτουργία του διημέρου με την εμπλοκή όλου του δυναμικού, που εν τέλει θα συμβάλλει στην όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένη και αποτελεσματική απάντηση από μεριάς μας απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τα ερωτήματα που μπαίνουν αυτή την περίοδο είναι ιστορικά και τα σχήματα πρέπει να είναι σε θέση να απαντήσουν από τη σκοπιά μιας ριζοσπαστικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια, να δεχτούν την πρόκληση να γίνουν η εμπροσθοφυλακή του νεολαιίστικου κινήματος στρέφοντας τα μάτια στην κοινωνία (όπως το ’06-’07, το Δεκέμβρη του ’08 κτλ). Έτσι καταλήγοντας, το κείμενο αυτό σκοπό έχει πέρα από το να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις για τις προβληματικές των διαδικασιών μας, να ανοίξει έναν ειλικρινή και επί της ουσίας διάλογο μέσα στο αμφιθέατρο των σχημάτων της ΕΑΑΚ για το πώς τα σχήματα πρέπει να συζητάνε και τελικά να βγαίνουν μπροστά ακόμα πιο μάχιμα, ακόμα πιο ελπιδοφόρα.