6 Δεκ 2014

Θεατρο σκιών η σύγκλητος με το φορτσάκη στο ρόλο του καραγκιόζη


Το τελευταίο διάστημα οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκονται σε μια διαρκή αντιπαράθεση με την πρυτανική αρχή του ΕΚΠΑ και πιο συγκεκριμένα στοχοποιούν και ζητούν να παραιτηθεί ο πρύτανης του πανεπιστημίου, ο Φορτσάκης. Η αντιπαράθεση αυτή πήρε σάρκα και οστά από την πρώτη κιόλας βδομάδα που άνοιξαν τα ιδρύματα όταν οι φοιτητές μέσα από τις συλλογικές τους αποφάσεις διεκδικούσαν να γίνει σύγκλητος προκειμένου να παρθεί μια οριστική απόφαση καταδίκης του μέτρου των διαγραφών και των νέων οργανισμών την ίδια στιγμή που φλέγοντα ζητήματα όπως ο καθαρισμός του κτηρίου αλλά και το καθεστώς φύλαξης παρέμεναν άλυτα.
Ήδη από την πρώτη σύγκλητο που τελικά έγινε στα μέσα του Οκτώβρη (!) ο Φορτσάκης έδειξε τις διαθέσεις του απέναντι στους φοιτητές. Ήταν μία σύγκλητος κατά την διάρκεια της οποίας οι κάμερες βρίσκονταν στην αίθουσα της συγκλήτου να δείχνουν τον πρύτανη να ωρύεται με αφορμή την παρουσία φοιτητών μέσα στο χώρο αλλά δεν έκανε κανένα σχόλιο για τις κάμερες, ενώ μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει αναρωτηθεί πως βρέθηκαν στο χώρο. Η επόμενη σύγκλητος είχε οριστεί λίγες βδομάδες μετά χωρίς καμία ενημέρωση προς τους φοιτητές για την ώρα και το μέρος διεξαγωγής της. Παρόλα αυτά οι φοιτητικοί σύλλογοι και πάλι βρέθηκαν στο σημείο που γινόταν η σύγκλητος αλλά αυτή τη φορά τα ΜΑΤ είχαν αναλάβει να εξασφαλίσουν την ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας. Μάλιστα σε εκείνη τη σύγκλητο, η εκπρόσωπος των εργαζομένων ενώ στην αρχή βρισκόταν στην αίθουσα όταν βγήκε για λίγο έξω ο Φορτσάκης της απαγόρευσε να επιστρέψει μέσα!
Το τελευταίο και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σύγκλητος που έγινε την προηγούμενη βδομάδα η οποία τελικά βρήκε στέγη στο civitel Hotel στο Μαρούσι σαν παράνομο ζευγαράκι (!) εκτός πανεπιστημιακού χώρου δηλαδή με τα ΜΑΤ και αυτή τη φορά να κλείνουν το δρόμο στους φοιτητές. Το γεγονός ότι η σύγκλητος του ΕΚΠΑ έγινε για πρώτη φορά εκτός πανεπιστημιακού ασύλου είναι κάτι το οποίο σίγουρα δεν πρέπει να περάσει στα ψηλά γράμματα.
Τα επιχειρήματα που οδήγησαν την πρυτανική αρχή του ΕΚΠΑ στο να αποκλείει τους φοιτητές και τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων από αυτές τις διαδικασίες είναι συγκεκριμένα. Το πρώτο επιχείρημα έχει να κάνει με τη νόμιμη σύνθεση της συγκλήτου. Η παρουσία των φοιτητών οι οποίοι δεν είναι εκλεγμένα μέλη καθιστά τη σύνθεση επομένως και την απόφαση της συγκλήτου παράνομη. Αν ισχύει το παραπάνω επιχείρημα πρέπει άμεσα να κριθούν παράνομες όλες οι αποφάσεις συγκλήτων από όλα τα ιδρύματα μέχρι και σήμερα καθώς η παρουσία των φοιτητικών συλλόγων σε οποιαδήποτε συνεδρίαση οργάνου του πανεπιστημίου αποτελεί κατάκτηση των φοιτητών και λέγεται συνδιοίκηση. Επομένως αυτό που θέλουν και επιχειρούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο είναι η απομάκρυνση των φοιτητικών συλλόγων από τα όργανα λήψης αποφάσεων μέσα στο πανεπιστήμιο, αφαιρώντας μας ακόμα μία δυνατότητα να παρεμβαίνουμε μέσα από τις αποφάσεις των γενικών μας συνελεύσεων και να ορίζουμε την κατάσταση μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Το δεύτερο επιχείρημα που άρθρωσε ο πρύτανης του πανεπιστημίου μετά τις κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων που ζητούν με τις αποφάσεις τους να παραιτηθεί είχε να κάνει με τον ορισμό αντιπροσώπων από τους φοιτητικούς συλλόγους για να καταθέσουν τα αιτήματα τους. Τέλεια, θα έλεγε κανείς, επιτέλους θα μας δεχτεί! Και πάλι κάνουμε λάθος… Εφόσον, λοιπόν, μετά το δεύτερο επιχείρημα Φορτσάκη καταρρίπτεται το πρώτο περί νομιμότητας της συγκλήτου, μπορούμε να δούμε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα για εκείνους, που προκύπτει ως κοινός παρονομαστής μεταξύ των δύο επιχειρημάτων. Η μαζική παρουσία και διεκδίκηση από πλευράς φοιτητικών συλλόγων είναι αυτό που ενοχλεί σε κάθε περίπτωση την πρυτανική αρχή.
Τι ζητάμε εμείς;
Θέλουμε διαδικασίες οι οποίες να γίνονται εντός πανεπιστημιακού ασύλου και καμία άλλη φορά να μην μας φράξει το δρόμο ο σεκιουριτάς με το αλεξίσφαιρο ή τα ΜΑΤ. Θέλουμε διαδικασίες συγκλήτου που θα λαμβάνουν υπόψη τις αποφάσεις του πιο μαζικού κομματιού του πανεπιστημίου που είναι οι φοιτητές. Θέλουμε συγκλήτους και διαδικασίες που θα είναι ανοιχτές για τους φοιτητές και όχι για τα κανάλια του Φορτσάκη στο βαθμό που τα θέματα που συζητώνται και οι αποφάσεις που παίρνονται είναι καθοριστικές για το παρόν και το μέλλον μας και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κάνει “one man show” με αυτές.
ΤΕΛΟΣ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Ο ΦΟΡΤΣΑΚΗΣ
Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

Ησυχία-Τάξη-Ασφάλεια

Και αν κάποιοι από εμάς πέρυσι γκρινιάζαμε που η σχολή ήταν κλειστή λόγω της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων, φέτος ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε γνώμη. Η γραμματεία υπολειτουργεί, η βιβλιοθήκη του τμήματος κλείνει , στα ιατρεία του ΕΚΠΑ στην Ιπποκράτους μπαίνει λουκέτο, ο φύλακες του κτιρίου απολύονται. Ακόμα και η Σύνοδος Πρυτάνεων αναγνώρισε ότι τα Ιδρύματα θα αδυνατούν να λειτουργήσουν από το 2015, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να οδηγηθούν στο κλείσιμο(!). Οι προϋπολογισμοί των Πανεπιστημίων έχουν μειωθεί στο 50% από το 2009, με αποτέλεσμα να πιστοποιούνται ελλείψεις τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε υλικοτεχνικές υποδομές.

Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό που θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα το επόμενο διάστημα θα είναι το ζήτημα της φύλαξης. Η κοσμητεία ανήγγειλε ήδη την απόλυση των 4 φυλάκων μέσα στο επόμενο δίμηνο. Μέχρι το τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς θα απολύθούν άλλοι 3 φύλακες, για να μείνει τελικά 1 φύλακας για δύο κτιρια! Βεβαίως, ο κύριος Φορτσάκης δεν είναι τόσο αδιάφορος για να αφήσει απροστάτευτους τους αγαπημένους του φοιτητές!! Να μην μας κάνει καμία εντύπωση εάν με την απόλυση των 4 φυλάκων συμπέσει η εμφάνιση των σεκιούριτι στην είσοδο του κτιρίου. Και όλα αυτά γιατί το Πανεπιστήμιο θεώρησε ορθολογικό να συρρικνώσει τον προϋπολογισμό του με το να απολύσει 8 συμβασιούχους φύλακες και να προσλάβει- αντί αυτών- εταιρία σεκιούριτι της οποίας το κόστος ανέρχεται στα 2.7 εκατομμύρια!!

Το ζήτημα, όμως, είναι ουσίας και σε καμιά περίπτωση οικονομικό. Με την τοποθέτηση σεκιούριτι στα κτίρια του Ιδρύματος και με τη θεσμοποίηση του face control ουσιαστικά υλοποιείται μία τεράστια τομή στο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Οι φοιτητές δεν θα μπορούν να εισέρχονται στις εγκαταστάσεις των Ιδρυμάτων παρά μόνο επιδεικνύοντας την ακαδημαϊκή τους ταυτότητα. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου , όπως αυτή οριζόταν στο ν. Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, έρχεται να πάρει κυριολεκτικά σάρκα και οστά. Ο ρόλος των σεκιούριτι όμως δεν θα περιορίζεται στο “φακέλωμα” των φοιτητών, αλλά πολύ περισσότερο, στην πάταξη των “αποκλίνουσων” συμπεριφορών και πρακτικών. Τέτοιες μπορεί να θεωρούνται η συνδικαλιστική δράση, η διεξαγωγή πολιτικών-πολιτιστικών εκδηλώσεων και κυρίαρχα η υλοποίηση των αποφάσεων των γενικών συνελέυσεων (άλλωστε και η πρόταση του Φορτσάκη για κατάργηση των συλλογικών διαδικασιών την ίδια στόχευση δεν εξυπηρετεί;). Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί η πρόταση του γραμματέα της Ν.Δ. , Ανδρέα Παπαμιμίκου, για την εγκατάσταση ενός “αστυνομικού επιτρόπου” μέσα σε κάθε σχολή, μέτρο που είχε υιοθετηθεί επί χούντας. Η πρόταση αυτή για “αστυνομικό επίτροπο” εντάσσεται στη λογική της πανεπιστημιακής αστυνομίας, κάτι για το οποίο χρόνια τώρα παλεύει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μέσα στις σχολές με εξαιρετική επιτυχία.

Έχει, όμως, μία αξία να δούμε γιατί το ζήτημα του ασύλου απασχόλησε τόσο πολύ τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που προσπάθησε να προωθήσει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας. Όλη αυτή η εμμονή να καταργηθεί το άσυλο είχε και έχει έναν και μόνο σκοπό : την μετατροπή του Πανεπιστημίου σε αποστειρωμένο χώρο αποστήθισης και εξέτασης , όπου οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία και διεκδίκηση θα απαγορεύεται δια ροπάλου. Για να μάθει μία ολόκληρη γενιά να επιλέγει τον ατομικό -έναντι του συλλογικού- δρόμο, να κλείνει τα μάτια μποστά στην κοινωνική καταστροφή και την οικονομική εξαθλίωση, να δουλεύει περισσότερο για να αμοίβεται λιγότερο και , σε τελική ανάλυση, να τρομοκρατείται, να πειθαρχείται, να φιμώνεται.

Εμείς διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό εντός τους οποίου οι φοιτητές θα μαθαίνουν κυρίαρχα τι σημαίνει συλλογικός δρόμος, αντίσταση και αλληλεγγύη. Ένα πανεπιστήμιο μέσα στο οποίο θα μπορούν να εκφράζονται και να δρουν ελεύθερα χωρίς να φοβούνται και να τρομοκρατούνται. Διεκδικούμε την παραμονή των φυλάκων και την απόσυρση των security από κάθε χώρο ασύλου. Για να μπορέσει ξανά η νεολαία να ζήσει ελεύθερα.

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

19 Οκτ 2014

Προσοχή στο μεγάλο αδερφό!


Το προηγούμενο διάστημα γίναμε μάρτυρες της βίαιης καταστρατήγησης του ασύλου με την επιβολή σώματος security στους χώρους του Πανεπιστημίου. Η είδηση δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, στο βαθμό που νομικά το άσυλο είχε καταργηθεί με το νόμο Διαμαντοπούλου (και μετέπειτα με το νόμο Αρβανιτόπουλου) σύμφωνα με τον οποίο το πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται και ο πρύτανης είναι «υπεύθυνος για τη λήψη μέτρων για την προστασία και ασφάλεια του προσωπικού και της περιουσίας του ιδρύματος». Επομένως, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου στην υπουργική ατζέντα υπάρχει σαν κατεύθυνση περίπου 4 χρόνια. Γιατί όμως, καθυστερεί ακόμη και σήμερα η κατάργησή του, και ποιοί εν τέλει είναι οι υλοποιητές αυτής της κατεύθυνσης;
 
Σίγουρα, οι περισσότεροι θα πρόσεξαν την περιβόητη αφίσσα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, της κυβερνητικής παράταξης - με τον τίτλο «Μεταρρυθμίσεις τώρα ή ποτέ». Πρόκειται για ένα κείμενο 5 προτάσεων για την προσαρμογή του ελληνικού Πανεπιστημίου στις συνθήκες της Ελλάδας του Μνημονίου. Μεταξύ αυτών των 5, πολύ χαρακτηριστική είναι η πρόταση για «τη δημιουργία ομάδων φύλαξης μέσα στα Ιδρύματα υπό την εποπτεία της Ελληνικής Αστυνομίας». Είναι σαφές, ότι σε συνθήκες ανεργίας στο 65% στους νέους, σε ένα τοπίο κοινωνικής καταστροφής, με χιλιάδες άστεγους και αυτόχειρες, με τη νεολαία να βρίσκει διέξοδο στην επιστημονική μετανάστευση, χώροι όπως το πανεπιστήμιο το οποίο ιστορικά αποτελούσε πεδίο κινηματικών διεργασιών, ζύμωσης και πολιτικοποίησης του πιο μάχιμου και ριζοσπαστικού κομματιού, αυτού της νεολαίας, δεν ορίζονται σε αυτό το πλαίσιο μνημονιακής επίθεσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, η εκλογή του νέου πρύτανη Θ. Φορτσάκη ως βασικού υλοποιητή των κυβερνητικών επιταγών, αποτελεί κίνηση ματ από πλευράς του υπουργείου, όσον αφορά στην κατάργηση του ασύλου. Και αυτό γιατί, πέρα από το γεγονός ότι η εκλογή Φορτσάκη αποτελεί συγκεκριμένη στόχευση από το ίδιο το Υπουργείο ως τον εφαρμοστή των πιο αντιδραστικών τομών που υφίσταται το ελληνικό πανεπιστήμιο, ο ίδιος αποδεικνύοντας με τον πιο εμφανή τρόπο τον ρόλο που έχει λάβει να επιτελέσει - ανακοίνωσε με το που ολοκληρώθηκε η ορκωμοσία του, την επιβολή σωμάτων security και την εφαρμογή face control στο ίδιο το το φοιτητικό σώμα κατά την είσοδό του στον χώρο του Πανεπιστημίου. Είναι προφανές, ότι κύρια στόχευση του Υπουργείου, δεν είναι ούτε η περιφρούρηση του ακαδημαϊκού χώρου, ούτε η κάλυψη των ελλείψεων που υπάρχουν στο επίπεδο της φύλαξης από πλευράς προσωπικού. Άλλωστε, το ίδιο προώθησε με τον πιο χυδαίο τρόπο τις μαζικές απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων μέρος των οποίων είχαν την ευθύνη της φύλαξης. Αντίθετα, στο στόχαστρο βρίσκεται ο φοιτητικός συνδικαλισμός και εν τέλει η ίδια η φοιτητική καθημερινοτητα. Το ιδεολογικό φορτίο που φέρει η επιβολή των security της ISS και της τακτικής του face control, είναι εκείνο της δημιουργίας κλίματος συνεχούς εποπτείας, της έγκλησης από της αστυνομικές αρχές, και της ίδιας της πειθάρχησης στα κατασταλτικά μέτρα που έχουν επιβληθεί.

Όμως, τον κύριο παράγοντα στο ζήτημα του ασύλου θα τον διαδραματίσει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Είναι ξεκάθαρο, ότι, το άσυλο πέρα από το κομμάτι της νομικής του επικύρωσης, χρειάζεται την αναγκαία νομιμοποίηση από το ίδιο το φοιτητικό σώμα, την αποδοχή δηλαδή του ασύλου ως το πλαίσιο εκείνο στο οποίο οι φοιτητές θα είναι ελεύθεροι να πολιτικοποιούνται, να κοινωνικοποιούνται και να δραστηριοποιούνται. Επομένως, είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτή η σημασία της φωνής του αμφιθεάτρου, ως εκείνης που θα έχει τον πρώτο λόγο στο ζήτημα του ασύλου. Γιατί ο φοιτητικός σύλλογος, δεν αποτελεί θεατή των εξελίξεων που έρχονται εκ των άνω, αλλά θεσμό με διαδικασίες που αποφασίζουν συλλογικά, δημοκρατικά και ανεξάρτητα.


Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

raseaak.blogspot.gr

15 Οκτ 2014

17 Σεπ 2014

Το φασισμό βαθειά καταλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον!

Πάει ένας χρόνος από τη δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής, στη γειτονιά όπου έχει γνωρίσει το πιο σκληρό πρόσωπό του φασισμού, το Κερατσίνι. Η 18η Σεπτέμβρη αποτελεί ορόσημο όλων των αντιφασιστών που αγωνίζονται ενάντια στον εκφασισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας, όλων των νέων που αρνούνται να συμβιβαστούν με το τέρας του νεοναζισμού.

 Και κάτω από την πίεση του αντιφασιστικού κινήματος που ξέσπασε με τη μεγαλιώδη πορεία προς τα γραφεία της νεοναζιστικής οργάνωσης, οι δολοφόνοι Χρυσαυγίτες πήγαν  εκεί που πραγματικά ανήκουν, δηλαδή πίσω από τα κάγκελα. Και σα να μην έφτανε αυτό, η Κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να μας πείσει ότι δήθεν ενδιαφέρεται να διασφαλίσει τη δημοκρατία της ελληνικής κοινωνίας, όμως σκόπιμα ξεχνάει ότι η ίδια ευθύνεται για την εκτροφή του φασισμού, εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζει, με τα μνημόνια, την καταστολή, την εκμετάλλευση και την ξενοφοβία. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου από το φασίστα Ρουπακιά υπό την καθοδήγηση του βουλευτή της Χ.Α. Γιάννη Λαγού, η δικαιοσύνη αθώωσε τους δουλεμπόρους της Μανωλάδας και τους μπράβους τους. Ένα χρόνο μετά την επίθεση στους συνδικαλιστές της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, το εργοδοτικό σωματείο της Χρυσής Αυγής παίρνει σάρκα και οστά, δείχνοντας την στενή σχέση της με το εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Στα του οίκου μας, είναι σημαντική η αναφορά στην προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να εισβάλλει στους χώρους της σχολής μας, με την παρουσία του υποψήφιου με την Ελληνική Αυγή Γ.Τ. , πάντα υπό την αγαστή συνεργασία με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Ο Φοιτητικός Σύλλογος Πολιτικού σήκωσε το γάντι του αντιφασιστικού τόνου, με το να κάνει το αυτονόητο: να διαγράψει τον εν λόγω φασίστα από το σύλλογο. Το ίδιο το καταστατικό της ΕΦΕΕ το οποίο συγκροτήθηκε μετά την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών κάτω από το πρίσμα του γενικότερου ριζοσπαστισμού του Φοιτητικού Κινήματος, προβλέπει ρητά τη διαγραφή φοιτητών που εκφέρουν φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές.

Ένα χρόνο μετά, όπου η δημοκρατία πληγώνεται συνεχώς – το Φοιτητικό Κίνημα, συνεπής πολέμιος του φασισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, παίρνοντας το νήμα από της φοιτητικές κινητοποιήσεις του 73’-74’ και φτάνοντας στην μαχητική παρουσία του στην αντιφασιστική κινητοποίηση για τη δολοφονία του Παύλου πέρυσι στο Κερατσίνι, είναι επιτακτικό να πάρει θέση και να αγωνιστεί ενάντια στον εκφασισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας, ενάντια στην ξενοφοβία και στο ρατσισμό.

ΌΛΟΙ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ, ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ.


Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση  σχήμα της
 Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης
            
         

15 Σεπ 2014

Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται.

    
      Στα τέλη Αυγούστου του '14, ο Μάικλ Μπράουν, ο 18χρονος νέγρος από το Φέργκιουσον στις ΗΠΑ,   δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου από χέρια αστυνομικού επειδή "εμπόδιζε" την κυκλοφορία. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Νταβίντε Μπιφόλκο, 17χρονος έφηβος από τη Νάπολη της Ιταλίας, δολοφονείται επίσης από αστυνομικό στην προσπάθεια του να ξεφύγει από ένα μπλόκο της τροχαίας. Θύματα της ίδιας βίας, οι 15χρονοι  Αλέξης Γρηγορόπουλος και Μπερκίν Ελβάν. Οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τις τέσσερις δολοφονίες ήρθαν να επιβεβαιώσουν την αγανάκτηση και την οργή των καταπιεζόμενων στρωμάτων ενάντια στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία.

    Μπορούμε, λοιπόν, να θεωρήσουμε τις τέσσερις αυτές δολοφονίες τυχαίες ή συμπτωματικές; Η απάντηση είναι πως όχι. Διανύουμε μία περίοδο όπου οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εφαρμόζονται με τον πιο άγριο και πρόστυχο τρόπο, με αποτέλεσμα την περαιτέρω όξυνση των ανισοτήτων και την κοινωνική εξαθλίωση. Παρακολουθούμε, τόσο πανευρωπαϊκά όσο και παγκοσμίως, την ολοκληρωτική κατάργηση των κοινωνικών παροχών , όπως θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέχρι πρότινος η δωρεάν πρόσβαση στο σύστημα υγείας και παιδείας. Το κράτος προκειμένου να θωρακιστεί και να αναχαιτίσει αυτό το δυνάμει "εκρηκτικό υλικό", όλους εκείνους δηλαδή τους καταπιεσμένους εργαζόμενους και άνεργους, φοιτητές και μαθητές, οι οποίοι μέρα με τη μέρα βλέπουν τους εαυτούς τους να εκτοπίζονται στο κοινωνικό περιθώριο και είναι διατεθειμένοι να αντιδράσουν γι' αυτό , αποφασίζει να τους καταστείλει με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Από χημικά και δακρυγόνα στις διαδηλώσεις μέχρι σφαίρες στα κορμιά απείθαρχων εφήβων. Ενδιαφέρουσα είναι και η στάση των ΜΜΕ μπροστά σε τέτοιου είδους περιστατικά : αν δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε το γεγονός (το οποίο έγινε τουλάχιστον στην περίπτωση του ιταλού Νταβίντε Μπιφόλκο), τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε τη σημασία του.

    Κάπως έτσι ,λοιπόν, γινόμαστε μάρτυρες της ποινικοποίησης της αντίδρασης και της διαμαρτυρίας και ,εν τέλει, του εκφασισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ξεκινάει από την αστυνομοκρατία και το αίσθημα της συνεχούς επίβλεψης (βλ. σεκιούριτι στις σχολές), την ρίψη δακρυγόνων και ασφυξιογόνων στις κινητοποιήσεις, τις αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις (βλ. Σκουριές) και καταλήγει σε άγρια ξυλοκοπήματα (βλ. τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ) και εν ψυχρώ δολοφονίες ανηλίκων. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά μία απελπισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης και του κράτους να αναχαιτιστεί οποιαδήποτε αντίδραση των πληττόμενων στρωμάτων απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα, στην ανεργία και στην εξαθλίωση. H απάντηση μας, η απάντηση δηλαδή  του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, απέναντι στον αυταρχισμό, στον εκφασισμό και εν τέλει σε ένα σύστημα που δε σταματά να γεννά αδικίες και ανισότητες πρέπει να είναι ενιαία και δυναμική αν -τουλάχιστον- δεν θέλουμε να έχουμε κι άλλους δολοφονημένους εφήβους από χέρια αστυνομικών.

« Αν πας σε μια διαδήλωση και μετά πας στο σπίτι σου, αυτό είναι κάτι, αλλά αυτοί που έχουν την εξουσία μπορούν να επιβιώσουν. Αυτό που δεν μπορούν να ξεπεράσουν είναι η επίμονη πίεση που διαρκώς εντείνεται, οργανώσεις που κάνουν διαρκώς πράγματα, ανθρώπους που παίρνουν συνεχώς μαθήματα από κάτι που έκαναν άσχημα την πρώτη φορά και το κάνουν καλά την επόμενη...»
Νόαμ Τσόμσκυ

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

raseaak.blogspot.gr

23 Αυγ 2014

Ctrl – Alt – DELETE?

Είναι ακόμα Αύγουστος και ενώ κάποιοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στην Αθήνα και κάποιοι άλλοι κάνουν ακόμα διακοπές, το Υπουργείο Παιδείας αποφασίζει να προβεί σε μια ακόμη προβλέψιμη κίνηση. Έχει γίνει πλέον «παράδοση» Υπουργείο και Κυβέρνηση να προχωρούν σε ριζικές αναδιαρθρωτικές τομές στο χώρο της εκπαίδευσης εν μέσω καλοκαιριού –κατά προτίμηση Αυγούστου- ώστε οι σχολές να είναι κλειστές και οι φοιτητές να αδυνατούν να συζητήσουν και να λάβουν αποφάσεις μέσα από τις δημοκρατικές τους διαδικασίες. Τη φετινή σεζόν σειρά έχουν οι διαγραφές των λεγόμενων «αιωνίων» φοιτητών. Όπως είναι γνωστό, κυρίαρχα σε όσους φοιτητές βρίσκονται υπό απειλή άμεσης διαγραφής, όσοι συμφοιτητές μας ενεγράφησαν σε 4ετείς σχολές έως το ακαδημαϊκό έτος 2003 – 2004 πρέπει να διαγραφούν φέτος ενώ για τις 5ετείς σχολές εφαρμόζεται για όσους ενεγράφησαν από το 2001 – 2002. Πρόκειται για μια ιδιότυπη εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου (διαγραφές στα ν+2 έτη), η οποία εγκαινιάζει τις διαγραφές φοιτητών μέσω της οριζόντιας διαγραφής του –διά στόματος Λοβέρδου-  «λιμνάζοντος δυναμικού». Μέσω αυτής της διαδικασίας 180.000 συμφοιτητές μας πρόκειται να διαγραφούν στα τέλη του Αυγούστου ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη παράμετρο.

Ας δούμε, όμως, πρώτα ένα μικρό ιστορικό των επανειλημμένων προσπαθειών για θέσπιση των διαγραφών. Οι διαγραφές φοιτητών δεν εμφανίζονται για πρώτη φορά το 2014 σαν πρόταση, ούτε εισάγονται ως δια μαγείας στους εσωτερικούς κανονισμούς και στους οργανισμούς. Σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην εκπαίδευση από τη μεταπολίτευση και μετά περιλαμβάνει το ζήτημα των διαγραφών σε μία γενικότερη προσπάθεια περιορισμού του χρόνου φοίτησης. Τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλουν σήμερα για τους «αιώνιους» Υπουργείο, Κυβέρνηση, ΜΜΕ και καθεστωτικές παρατάξεις ( «οι κηφήνες που τρώνε τα λεφτά του δημοσίου», «να μπει μια τάξη στα Ιδρύματα επιτέλους» κλπ.) έλεγαν και το 1978 με το νόμο 815, προσπαθώντας για πρώτη φορά να εισάγουν το “ν+2”. Στη συνέχεια ήρθε ο “νόμος Γιαννάκου” το 2006, ο νόμος Διαμαντοπούλου το 2011 και η αναθεώρηση του τελευταίου (νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου) το 2012. Φυσικά αξίζει να θυμόμαστε ότι ο λόγος που και αυτή η πλευρά της αναδιάρθρωσης έχει μείνει στα χαρτιά επί τόσες δεκαετίες δεν είναι άλλος από τα μεγαλειώδη ξεσπάσματα του φοιτητικού κινήματος απέναντι σε κάθε μία από τις παραπάνω προσπάθειες. 

Γιατί, όμως τέτοια επιμονή για τις διαγραφές;
....θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Ας σταθούμε πρώτα στα λεγόμενα των Υπουργών που θέλησαν τόσα χρόνια να τις προωθήσουν.
Σημείο πρώτο: «γιατί οι «αιώνιοι φοιτητές» επιβαρύνουν το κράτος». Ψέμα πρώτο! Οι φοιτητές με τη συμπλήρωση ν+2 ετών από την έναρξη των σπουδών τους δεν απολαμβάνουν κανένα απολύτως δικαίωμα. Δεν δικαιούνται συγγράμματα, σίτιση ούτε προφανώς και στέγαση ενώ η μόνη «επιβάρυνση» είναι η κόλλα που τους δίνεται (εάν δίνεται...) στις εξεταστικές και μερικά mb στις βάσεις δεδομένων των Ιδρυμάτων. 
Σημείο δεύτερο: «γιατί πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτός ο εξευτελισμός στα ελληνικά Ιδρύματα και να μπει μια τάξη». Ας το μεταφράσουμε... Γιατί θέλουμε οι φοιτητές να εναρμονιστούν με το πρότυπο που περιγράφουμε για τον αυριανό εργαζόμενο. Να έχουν μια φοιτητική καθημερινότητα τελείως εντατικοποιημένη, όπου θα τρέχουν από μάθημα σε μάθημα και από σεμινάριο σε σεμινάριο (προφανώς εδώ θα νιώθουν και την πίεση του ν+2) ώστε να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερα τυπικά «προσόντα» που στην αγορά εργασίας με 65% ανεργίας στους νέους δεν θα έχουν καμιά σημασία. Γιατί θέλουμε να είναι ήδη από τώρα πειθαρχημένοι, ευέλικτοι και πειθήνιοι ώστε να ικανοποιούν τους αυριανούς εργοδότες τους χωρίς παράπονα και διεκδικήσεις. Και τέλος, γιατί θέλουμε η καθημερινότητά τους ως φοιτητές να είναι τελείως εξατομικευμένη και αποστειρωμένη μακριά από συλλογικές διαδικασίες κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησής τους. Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος σε αυτή την «ιδιομορφία» του ελληνικού πανεπιστημίου που γεννά αναπαραστάσεις συλλογικού αγώνα, εσωτερικής δημοκρατίας και τελικά νίκης σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και μπαίνει εμπόδιο στη διαμόρφωση εργαζομένων που θα είναι φθηνοί, ευέλικτοι και φυσικά πειθαρχημένοι. Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος στους συλλογικούς αγώνες των φοιτητών, αφού αυτοί έχουν πολλάκις μπλοκάρει διάφορες απόπειρες διάλυσης του δημόσιου, δωρεάν, δημοκρατικού Πανεπιστημίου, πηγαίνοντας πίσω τα σχέδια της εκάστοτε Κυβέρνησης και στέλνοντας Υπουργούς στο σπίτι τους μια και καλή.

                             
ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ! -ή αλλιώς, η απάντησή μας:

Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία το σύνολο των φοιτητών πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και μαζικά να αντιπαλέψουμε τις διαγραφές και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με όπλα μας τα συλλογικά μας όργανα. Το φοιτητικό κίνημα να προτάξει τους συλλογικούς του αγώνες και να πει ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ (και τους εσωτερικούς κανονισμούς στους οποίους εντάσσονται αυτές) χωρίς παραθυράκια και αστερίσκους. Ο διαχωρισμός ενεργών-μη ενεργών φοιτητών δεν μπορεί να υπάρξει, διαγραφές φέτος -ακόμα και αν αυτές δεν είναι οριζόντιες- θα σημάνει καθολικές και οριζόντιες διαγραφές του χρόνου! Όχημα οποιασδήποτε αντίστασης στο μέτρο των διαγραφών πρέπει να είναι οι συλλογικές μας διαδικασίες, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων. Μόνο μέσα από εκεί μπορούμε να εξασφαλίσουμε μια απάντηση που θα είναι πραγματικά συλλογική, πραγματικά ενιαία και πραγματικά μαχητική. Το φοιτητικό κίνημα είναι άλλωστε το μόνο που ιστορικά έχει αποδείξει ότι μπορεί να μπλοκάρει μια κατεύθυνση επιβαλλόμενων διαγραφών! Όπως τόσα χρόνια που οι διαγραφές παραμένουν ανεφάρμοστες, έτσι και τώρα καλούμαστε να παλέψουμε ώστε κανένα τμήμα, καμία σύγκλητος και κανένα υπουργείο να μη διαγράψει ούτε ένα συνάδελφό μας!


Ο Δημήτρης Γληνός, ο οποίος γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα (22/8) το 1882 και προς τιμήν του ονομάστηκε ο Φοιτητικός Σύλλογος Πολιτικού έχει πει το εξής μιλώντας σε νέους: «Οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε το θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι, είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη ιδεαλιστικών σοφισμάτων, οι δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και μένουνε δυο: ή θα πάτε με το μέρος της συντήρησης και της αντίδρασης, ή θα πάτε με το μέρος της επανάστασης. Tetrium non datur (= τρίτος δεν υπάρχει ) ». Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι και καλούμαστε να επιλέξουμε. Ας ενωθούμε για να διαγράψουμε μια και καλή όσους νομίζουν ότι θα παίζουν ανενόχλητοι με τη ζωή μας!

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης


9 Ιουλ 2014

Της εξεταστικής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες

Φωτιά έχουν πάρει εδώ και μερικές μέρες οι συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το γνωστό θέμα που μας προβληματίζει όλους την τελευταία βδομάδα, την εξεταστική. Πέρα από τις συζητήσεις αναφορικά με την ύλη του μαθήματος, τα σος, τι θέματα βάζει συνήθως ο καθηγητής, τις εργασίες που χρειάζεται το κάθε μάθημα είναι υποχρεωτικές, πριμοδοτικές, απαλλακτικές ή μήπως τίποτα από όλα αυτά έχει προστεθεί άλλο ένα θέμα και έχει να κάνει με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν καθηγητές και επιτηρητές την ώρα της εξέτασης.
Βέβαια, πριν γίνει αναφορά σε συγκεκριμένα περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας που παρατηρήσαμε την προηγούμενη βδομάδα, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο ότι για ακόμη μία φορά η εξεταστική γίνεται μέσα σε 20 μέρες γεγονός που μας δυσκολεύει ακόμα περισσότερο στο να δίνουμε μαθήματα και να τα περνάμε αφού έτσι όπως έχει φτιαχτεί το πρόγραμμα δίνουμε καθημερινά και πολλές φορές δύο ή τρία μαθήματα την ίδια μέρα. Δίνουμε σε ορόφους και αμφιθέατρα που επιτέλους μοιάζουν με τα ευρωπαϊκά, με τα σκουπίδια να μας κάνουν παρέα σε κάθε περίπτωση και τις καθαρίστριες απολυμένες. Ο κλιματισμός που κάποτε υπήρχε και μερικοί από μας προλάβαμε αποτελεί παρελθόν γιατί στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια οι άνθρωποι που τα συντηρούν απολύονται και αυτοί. Αποτέλεσμα; Εξεταστική μέσα Ιουλίου, για 20 μέρες (το παλιό καιρό κάναμε και ένα μήνα), χωρίς κλιματισμό, με τα σκουπίδια να είναι αν μη τι άλλο παντού και επειδή δεν φτάνουν όλα αυτά έχουμε και προβλήματα την ώρα της εξέτασης.
Η κάθε εξεταστική είναι μια ευκαιρία για να βγάλει κανείς το πραγματικό του εαυτό. Μαθαίνεις τις διορατικές ικανότητες του κάθε επιτηρητή που σε αλλάζει θέση πριν ακόμα κάτσεις γιατί ΘΑ αντιγράψεις (σε κόβει από τη φάτσα!), μαθαίνεις, άκουσον άκουσον, σε ένα τμήμα σαν το δικό μας βιολογία, αφού όπως είπε ο κ Δοξιάδης στην εξέταση του μαθήματος «Λόγος και Ιδεολογία» μπορούμε να προβλέψουμε τις βιολογικές μας ανάγκες στην προσπάθεια του να μας πείσει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να πάει κανείς τουαλέτα την ώρα της εξέτασης. Μαθαίνουμε επίσης ότι το πρόγραμμα εξέτασης λέει ψέματα όταν λέει ότι το μάθημα εξετάζεται 2 ώρες γιατί ο καθηγητής είναι πεπεισμένος ότι χρειάζεσαι λιγότερο, όπως ο κ Λυριτζής στο μάθημα «Συγκριτική πολιτική» που μάζεψε τα γραπτά μισή ώρα πριν τη λήξη της εξέτασης παρά τις αντιδράσεις συναδέλφων. Στη τελική μαθαίνεις ότι πρέπει να ανταγωνίζεσαι το διπλανό σου στην εξέταση γιατί αν ρίξει κάνα βλέφαρο στο γραπτό σου θα σου πάρει τη θέση ούτε καν στην αγορά εργασίας αλλά στην ουρά του ΟΑΕΔ και άλλα πολλά.
Στην εξέταση έχουμε και εμείς δικαιώματα! Καταρχήν διαρκεί 2 ώρες ακατέβατα. Δεν δεχόμαστε να αποκλειστούμε από εξέταση γιατί δεν έχουμε κάνει εργασία σε κάποιο μάθημα. Δεν μπορεί κάποιος που ξύπνησε στραβά το πρωί να μας αλλάζει θέση για να βελτιώσει το φενγκ σούι. Αν κάποιος μας απαγορεύσει να πάμε τουαλέτα (!) απλά σηκωνόμαστε και πάμε και προτρέπουμε και τους συναδέλφους μας να κάνουν το ίδιο. Δεν μπορεί κανείς να μας κρατήσει εκτός εξέτασης επειδή αργήσαμε 5 λεπτά να μπούμε στο αμφιθέατρο ειδικά αν δεν έχουν δοθεί θέματα.
      Την περίοδο της εξεταστικής πέρα από τις γνώσεις μας σε κάθε μάθημα εξεταζόμαστε σε      σημαντικότερα μαθήματα όπως είναι αυτό της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης ενάντια σε κάθε μορφή καθηγητικής αυθαιρεσίας που δημιουργούν μια πιο αυταρχικοποιημένη            εκδοχή του κατά τα άλλα ευρωπαϊκού πανεπιστημίου. Κανένας μόνος του στην εξεταστική...


8 Μαΐ 2014

Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών 2014

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ               ΨΗΦΟΙ                              ΠΟΣΟΣΤΟ

ΔΑΠ                                                            356                                                   49,38%
 
ΠΑΣΠ                                                          97                                                    13,45%
 
ΕΑΑΚ                                                           88                                                    12,48%
 
ΑΡΕΝ                                                           83                                                    11,51%
 
ΠΚΣ                                                             80                                                    11,10%
 
 


ΑΚΥΡΑ: 19
ΛΕΥΚΑ: 15
                                                         

4 Μαΐ 2014

Ποιος αξιολογεί ποιον, τέλος πάντων!


Πολλοί νόμιζαν ότι είχαμε ξεμπερδέψει με τη διαδικασία της αξιολόγησης. Άλλοι πάλι νόμιζαν ότι είναι για το καλό μας. Άλλοι πάλι την υπερασπίζονταν (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) συμμεριζόμενοι την αγωνία του Υπουργείου  για “αλλαγές” στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ήταν, όμως, εξίσου εμφανής η σύνδεση της κατα τα άλλα αξιολόγησης των πανεπιστημίων με τα υπόλοιπα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Το πώς, δηλαδή, συνδέεται με τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, τη διάσπαση των πτυχίων μέσα απο την εφαρμογή των εσωτερικών κανονισμών, τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολών και τμημάτων (σχέδιο Αθηνά ΙΙ). Η προσπάθεια, δηλαδή, να εφαρμοστεί στο σύνολο του ο νόμος 4076 (Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου) πού έχει ψηφιστεί από το 2011, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ στο σύνολό του, λόγω των μαχών του φοιτητικού κινήματος.

            Αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί με την πιστοποιήση που θα εκδοθεί για κάθε τμήμα. Αυτές οι πιστοποιήσεις θα συνδέονται με τις χρηματοδοτήσεις των τμημάτων, βάζοντας επί της ουσίας τα ιδρύματα σε ένα καθεστώς οικονομικής επιτήρησης. Η χρηματοδότησή τους θα εξαρτάται απο το πόσο πειθαρχημένο θα είναι το κάθε τμήμα στις αλλαγές που επιβάλλει το Υπουργείο Παιδείας. Αν δεν πειθαρχεί, θα κόβεται, αναγκάζοντας έτσι το ίδρυμα να αναζητήσει άλλους πόρους ή να οδηγηθεί στην επιβολή διδάκτρων.

            Η πιστοποίηση του κάθε τμήματος θα ορίζει αλλαγές και στα προγράμματα σπουδών υλοποιώντας στην ουσία την κατεύθυνση διάσπασης του ενιαίου πτυχίου και την αντικατάστασή του από τον ατομικό φάκελο προσώντων. Γεγονός που θα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τους απόφοιτους να βρούν μία θέση στην αγορά εργασίας, όταν η ανεργία στους νέους φτάνει το 60%. Οι πιστοποιήσεις θα ανοίξουν το δρόμο για την εφαρμογή των νέων εσωτερικών κανονισμών που ορίζουν αλλαγές για τα ιδρύματα από τον αριθμό των εισακτέων και τις περικοπές της φοιτητικής μέριμνας μέχρι τις διαγραφές φοιτητών στα ν+2 έτη, τη διάσπαση πτυχίων και την επιβολή διδάκτρων.

            Σε ότι αφορά στις σχολές και τα τμήματα που έβαλε στο στόχαστρο το σχέδιο “Αθηνά Ι” οι πιστοποιήσεις θα φέρουν το νέο χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή αλλιώς σχέδιο “Αθηνά ΙΙ”, όπως εξήγγειλε ο Υπουργός, που “θα εφαρμοστεί όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο για να διορθώσει τα προβλήματα που συνεχίζουν να υπάρχουν”. Η συγκεκριμένη αλλαγή θα σημάνει την περαιτέρω ρευστοποίηση των γνωστικών αντικειμένων που θα απαιτούν συνεχή επανειδίκευση από τους αποφοίτους προκειμένου να είναι χρήσιμοι στην αγορά εργασίας. Τα τμήματα που δεν θα λάβουν πιστοποιήσεις θα είναι εκείνα που θα καταργηθούν.

            Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να σηκώσει αντιστάσεις απέναντι στην προσπάθεια του υπουργείου να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο το παρόν και το μέλλον μας. Στις φοιτητικές εκλογές στις 7 Μάη οι φοιτητές με τη συμμετοχή τους να στείλουν μήνυμα ανυπακοής στα κυβερνητικά επιτελεία.

Στις 7 Μάη στηρίζουμε - ψηφίζουμε
 

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση

σχήμα της

Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης

28 Απρ 2014

Υπάρχει λόγος;!


Η αλήθεια είναι ότι κάθε χρόνο υπάρχει λόγος να πάει κανείς να ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές! Έτσι και φέτος οι φοιτητές είναι πιο αναγκαίο παρά ποτέ να δουν τις φοιτητικές εκλογές αφενός ως μία ακόμη διαδικασία του φοιτητικού συλλόγου στην οποία δεν υποχρεούται κανείς να συμμετάσχει αλλά η συμμετοχή είναι δικαίωμα και αναγκαιότητα. Οι φοιτητικές εκλογές, που σίγουρα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι πασαρέλα παρατάξεων, είναι μία στιγμή μέσα στη χρονιά κατά την οποία οι φοιτητές είτε το γνωρίζουν είτε όχι παίρνουν αποφάσεις και επιλογές που καθορίζουν την καθημερινότητά μας αλλά και το μέλλον μας.

Για να είμαστε σαφείς, ιδιαίτερα στις φετινές φοιτητικές εκλογές η νεολαία καλείται να πάρει επιλογές και αποφάσεις για ζητήματα που από τη μία άπτονται του πανεπιστημίου και από την άλλη επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και την ίδια την εργασιακή μας προοπτική. Στις 7 του Μάη θα πρέπει μαζικά η σπουδάζουσα νεολαία να καταδικάσει τις 180.000 διαγραφές που ανακοίνωσε το υπουργείο, να καταδικάσει τα αποτελέσματα της αξιολόγησης και τις νέες πιστοποιήσεις που ουσιαστικά θα έρθουν να εφαρμόσουν τον εδώ και τρία χρόνια ψηφισμένο (αλλά μη εφαρμοσμένο) νόμο Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου μέσα από την εφαρμογή των εσωτερικών κανονισμών. Σ’ αυτές τις εκλογές οι φοιτητές του πολιτικού θα πρέπει να συνεχίσουν να λένε όχι σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγχώνευσης της σχολής μας με τα τμήματα του οικονομικού, ΕΜΜΕ και τουρκικών σπουδών.

Η αντίληψη ότι στις φοιτητικές εκλογές δεν διακυβεύονται και πολλά πράγματα και ότι δεν κοστίζει τίποτα να ψηφίσουμε απλά τον φίλο μας πρέπει να αποτελέσει παρελθόν. Άρα, όπως λέει και η καινούρια αφίσα της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, «ΣΤΙΣ 7 ΜΑΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ» να έρθει κανείς να ψηφίσει. Υπάρχει, όμως, λόγος να ψηφίσει κανείς ΔΑΠ στη σχολή; Η απάντηση κρύβεται για μας στο τι λέει και τι υποστηρίζει η ΔΑΠ αναφορικά με τα παραπάνω. Δεν αρκεί να λέει κάποιος ότι απλά διαφωνεί με τις διαγραφές ή ότι δεν μας αγγίζει το σχέδιο «Αθηνά» ( δηλαδή οι συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολών ). Πρέπει να μπορούμε να δούμε τι κάνει καθημερινά στη σχολή ώστε να μην περάσουν τα παραπάνω. Τελικά υπάρχει λόγος να ψηφίσει κανείς ΔΑΠ τη σήμερον ημέρα; Υπάρχει λόγος να ψηφίσει κανείς μία δύναμη η οποία στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια τις επιλογές της κυβέρνησης και του υπουργείου με τελευταίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα το Σχέδιο Αθηνά, ενάντια στο οποίο και ο δικός μας φοιτητικός σύλλογος έδωσε μάχη για να μην συγχωνευτεί με άλλα τμήματα. Μία δύναμη που το μόνο που κάνει είναι να «βοηθάει» τους πρωτοετείς να γράψουν τα στοιχεία τους (!) την ημέρα της εγγραφής τους, να τους δείχνει τα ωραία μέρη της πόλης και μετά να τους καλεί στον Κιάμο και στο Μαζωνάκη. Εντάξει, πάντως, αν κάτι δεν μπορεί να προσάψει κανείς στη ΔΑΠ είναι η σχέση της με τη Δημοκρατία. Αλήθεια πόσο δημοκρατική είναι μία παράταξη η οποία κάθε χρόνο προσπαθεί να κάνει νοθεία στα αποτελέσματα για να χαίρεται η ΟΝΝΕΔ; Πόσο δημοκρατική είναι μια παράταξη που έκλεψε πέρυσι τα εκλογικά τετράδια για να φακελώσει τους φοιτητές και να ξέρει ποιος ψήφισε και ποιος όχι ενώ ο εκλογικός κανονισμός αναφέρει ρητά ότι τα στοιχεία των φοιτητών καταστρέφονται μετά το πέρας των εκλογών; Και το τελευταίο και καλύτερο! Πόσο Δημοκρατική είναι μία παράταξη που έφερε μπράβους την ώρα της καταμέτρησης, οι οποίοι ξυλοκόπησαν μέλη του φοιτητικού συλλόγου που διασφάλιζαν τη διαφάνεια της διαδικασίας;
Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, να ψηφίσει κανείς στις 7 Μάη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ γιατί προωθεί τον ατομικό δρόμο, την ατομική λύση σε συλλογικά προβλήματα. Γιατί είναι ο σύμμαχος της κυβέρνησης στις αλλαγές που προωθεί μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Είναι συνυπεύθυνη για την ανεργία του 60% στους νέους, για τις διασπάσεις πτυχίων και για το μαύρο μέλλον που στέλνει τη νεολαία στη μετανάστευση.

Θα αναρωτιέται κανείς τι γίνεται με την ΠΑΣΠ στη σχολή. Είναι τελικά ή δεν είναι στο ΠΑΣΟΚ τα παιδιά. Είναι ή δεν είναι αριστεροί όπως ευαγγελίζονται; Η απάντηση είναι και πάλι απλή μακριά και πέρα από τη συνηθισμένη «παραταξιακή» αντιπαράθεση. Ας πάρουμε τα πράγμα από την αρχή. Δεν είναι αριστεροί όχι γιατί τους προδίδει το πράσινο της αφίσας. Απλά η αριστερά ήταν ανέκαθεν με το συλλογικό δρόμο διεκδίκησης και αντίστασης. Ο συλλογικός δρόμος κρύβεται στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας, στις γενικές συνελεύσεις. Εκεί που η ΠΑΣΠ δεν βρίσκει λόγο να συμμετάσχει δίνοντας άλλοθι στη ΔΑΠ με αποτέλεσμα από κοινού να εκφυλίζουν τις διαδικασίες του συλλόγου. Ακόμα και αν δεν είναι, λοιπόν, στο ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι αποτελούν τροχοπέδη για τις διαδικασίες του συλλόγου που βάζουν αναχώματα στην κυβερνητική πολιτική για μας είναι ένα και το αυτό. Τη στιγμή που το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται μπροστά στη μάχη των διαγραφών, των αξιολογήσεων και των εσωτερικών κανονισμών τα ταξίδια σε σεμινάρια πολιτικών επιστημών δείχνουν τη διάθεση και την άποψη τους πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές σήμερα.

Οι φετινές εκλογές θα πρέπει να σημάνουν αλλαγή μιας κατάστασης που θέλει τους φοιτητικούς συλλόγους νεκρούς και τους φοιτητές να μην συζητούν τα προβλήματα που  τους αφορούν. Να μην σκεφτόμαστε πως μέσα από τις συλλογικές πολιτικές διαδικασίες μας, τις γενικές συνελεύσεις, τα διοικητικά συμβούλια και τις φοιτητικές εκλογές μπορούμε να παίρνουμε θέση.

Στις 7 Μάη υπάρχει  λόγος να συμμετάσχουμε στις φοιτητικές εκλογές για :

Να καταδικάσουμε τις καθεστωτικές παρατάξεις της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ και της ΠΑΣΠ

Να διαγράψουμε τον υπουργό, τους εσωτερικούς κανονισμούς, την αξιολόγηση και το σχέδιο «Αθηνά»

Να μαυρίσουμε τις πολιτικές που μας οδηγούν στην ανεργία και την μετανάστευση
 
 
Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
σχήμα της
Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση
 

12 Μαρ 2014

Αλήθειες και ψέματα για τη φετινή εξεταστική!



            Πραγματικά αν θέλαμε να πιάσουμε όλο το εύρος των συζητήσεων μεταξύ φοιτητών για τη φετινή εξεταστική, δεν μπορούμε παρά να ξεκινήσουμε από το χρόνο διεξαγωγής αυτής. Όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από το πρώτο έτος, έχουμε δει εξεταστικές να κρατάνε ένα μήνα. Εύλογα θα πει κανείς, ότι εδώ κάναμε εξάμηνο σε δυόμιση μήνες, η εξεταστική μας μάρανε; Η απεργία των διοικητικών στην αρχή του έτους προβλήθηκε από πολλούς (κυβέρνηση, υπουργείο, Πρετεντέρη, ΔΑΠ, ΟΝΝΕΔ) ως η αιτία για όλα τα δεινά που πέρασαν και περνάνε οι φοιτητές φέτος. Η αλήθεια είναι ότι η απεργία των διοικητικών ήταν η αφορμή και όχι η αιτία για να μπει σε εφαρμογή μια ακόμη πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, η εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών. Αλλιώς πώς εξηγείται ότι όλη η συζήτηση για το χαμένο εξάμηνο ξεκίνησε (κάπου εκεί τον Οκτώβρη) πριν ακόμα το ημερολόγιο μιλήσει βάζοντας κάτω τις μέρες μία μία; Κι αν πάλι ήταν πραγματικό πρόβλημα το χαμένο εξάμηνο γιατί από όλο το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ το έχασε μόνο η Νομική που (εντελώς τυχαία αναφέρουμε εμείς) ήταν από τις σχολές που εκείνο το διάστημα έκανε κινητοποιήσεις ως φοιτητικός σύλλογος και στήριζε την απεργία των διοικητικών. Ή γιατί η φετινή χρονιά που όντως ξεκίνησε καθυστερημένα, ήταν και η μοναδική χρονιά που το δικό μας τμήμα κατάφερε (!) να συμπληρώσει τις 13 προβλεπόμενες εβδομάδες (πληροφορία που «ξέφυγε» από καθηγητή μας) ενώ αποτελεί ψηφισμένος νόμος από το 2011; Και γιατί ο νέος εσωτερικός κανονισμός των ιδρυμάτων που είναι στα σκαριά θα αυξήσει το όριο στις δεκατέσσερις βδομάδες, λες και δεν μας έφταναν οι δεκατρείς; Η απάντηση είναι απλή. Το υπουργείο θέλει να έχει στη φαρέτρα του ένα ακόμα βέλος κάθε φορά που το φοιτητικό κίνημα θα σηκώνει αντιστάσεις, και αυτό το βέλος λέγεται «χαμένο εξάμηνο» έχοντας πλέον, δυστυχώς, και το απτό παράδειγμα της Νομικής. Το όριο των 13 εβδομάδων είναι ο λόγος, λοιπόν, που θα κάνουμε την εξεταστική σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα! Ποιος φταίει σε αυτή την περίπτωση; Οι διοικητικ… ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ!

            Το άλλο θέμα συζήτησης που συνδέεται με το άγχος που λίγο πολύ έχουμε για την εξεταστική έχει να κάνει με τα μαθήματα, την ύλη, τις σημειώσεις και τις εργασίες! Πάνω στη λογική που περιγράψαμε παραπάνω, δηλαδή μιας πιο εντατικοποιημένης καθημερινότητας, μπορούμε να παρατηρήσουμε μια σταδιακή, ύπουλη θα μπορούσε να πει κανείς, αλλαγή. Αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ύλη σε κάποια μαθήματα εντελώς τυχαία αυξάνεται. Αυτό από μόνο του ίσως σε μερικούς δε λέει κάτι. Αλλά αν δούμε και το κομμάτι των εργασιών παράλληλα; Η φετινή χρονιά έδωσε ρέστα και σε αυτόν τον τομέα. Ποια μαθήματα έχουν, είναι υποχρεωτικές, τις διαβάζει ή τσάμπα θα την κάνω, είναι τουλάχιστον πριμοδοτικές; Τι γίνεται τελικά με τις εργασίες και γιατί κάποιοι αντιδρούν; Αντιδράμε γιατί οι εργασίες ως υποχρεωτικές για να δώσει κανείς ένα μάθημα, ανοίγουν το δρόμο για μια ακόμη αλλαγή που προβλέπει ο Εσωτερικός Κανονισμός που εισάγει τα προαπαιτούμενα και τις αλυσίδες μαθημάτων (π.χ. για να δώσει κανείς πολιτική επιστήμη ΙΙ θα πρέπει να έχει περάσει πολιτική επιστήμη Ι). Ο υπερβολικός φόρτος εργασιών αποτελεί ένα ακόμα κομμάτι του παζλ που συνθέτει την εικόνα ενός πιο εντατικοποιημένου πανεπιστημίου, όπου κανείς δεν θα έχει χρόνο αλλά και όρεξη για τίποτα άλλο εκτός από την εκπαιδευτική διαδικασία. «Καλά ρε παιδιά», θα έλεγε κάποιος «αλλά με τις σημειώσεις πάλι, τι πρόβλημα έχετε»; Εξηγούμαστε. Κανένα απολύτως. Το πρόβλημα το έχουμε με το πελατειακό δίκτυο που στήνει η ΔΑΠ. Που αν είσαι φίλος της, και κυρίως δυνάμει ψηφοφόρος της, θα τσιμπήσεις τις σημειωσούλες ή το κονέ με τον καθηγητή (ναι, μην απορείς, συμβαίνουν κι αυτά). «Εντάξει», λέει κάποιος άλλος, «και γιατί εσένα κι εμένα να μας ενοχλεί αυτό»; Εξηγούμαστε και πάλι. Ναι, μας πειράζει το γεγονός ότι η ΔΑΠ σε συλλογικά προβλήματα δίνει ατομικές λύσεις. Γιατί έτσι προάγει τον ατομικό δρόμο και καλλιεργεί τη λογική που λέει ότι πατάμε επί πτωμάτων προκειμένου να τα καταφέρουμε. Υπεύθυνοι για την παραπάνω κατάσταση; ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ, ΔΑΠ, ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ – ΠΕΡΣΟΝΕΣ.

            ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: η εξεταστική αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό για να ξεδιπλωθεί όλο το φάσμα της καθηγητικής αυθαιρεσίας. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η δοκιμασία των πανελληνίων τελείωσε ανεπιστρεπτί! Τι σημαίνει αυτό; Ότι είτε μιλάμε για την εξεταστική είτε για τα μαθήματα, ο καθηγητής ΔΕΝ μπορεί να μας αρνηθεί την είσοδο στο αμφιθέατρο ακόμα κι αν έχουμε αργήσει. Ο καθηγητής ΔΕΝ μπορεί να μας βγάλει έξω. Ο καθηγητής ΔΕΝ μπορεί να μας μηδενίσει επειδή νόμισε (άκου εκεί!) ότι αντιγράψαμε. Ο καθηγητής ΔΕΝ μπορεί να μας αλλάξει θέση επειδή το φενγκ σούι το επιβάλλει!

 

·        ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΓΙΑ ΧΑΜΕΝΑ ΕΞΑΜΗΝΑ ΚΑΙ FAST TRACK ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣΕΜΕΙΣ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΗΣ

·        ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ. ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ (για ποιον χτυπάει η καμπάνα κ. Ιωακειμίδη;)

·         ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ

Σε όλα τα παραπάνω να σηκώσουμε συλλογικό τείχος αντίστασης και αμφισβήτησης



 

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση

 σχήμα της

 Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης