9 Δεκ 2009

ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ, ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ:
UNA FATSA,UNA RATSA…

Στις 6 και 7 Δεκεμβρίου με αφορμή τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους όλης της χώρας για να διαδηλώσουν και να απαιτήσουν ένα καλύτερο μέλλον σε εκπαίδευση και εργασία. Την στιγμή που στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση οι προτάσεις Μπαμπινιώτη για επέκταση των εξεταστικών φιλτρων και στα πανεπιστήμια η αξιολόγηση και τα ΚΕΣ χρωματίζουν το κυβερνητικό μενού των αναδιαρθρώσεων, μαθητές και φοιτητές ξεχύθηκαν με σχεδόν αυτόματο τρόπο στους δρόμους.

Από τα Χανιά μέχρι την Ξάνθη και από την Θεσσαλονίκη μέχρι τη Ρόδο η απάντηση της κυβέρνησης ήταν άμεση και ιδιαίτερα σκληρή, όπως άλλωστε αναμένονταν, σύμφωνα πάντα με τα δείγματα γραφής όλου του προηγούμενου διαστήματος (αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια, προληπτική και μη καταστολή τη 17η Νοέμβρη). Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρωτεύουσα το υπουργείο ‘‘Προστασίας’’ του Πολίτη απέναντι στο μαζικότατο ποτάμι των συλαλλητηρίων επέλεξε να απαντήσει με 10.000 αστυνομικούς. Οι δυνάμεις καταστολής ακολουθόντας πιστά το δια στόματος Χρυσοχοίδη διατυπωμένο δόγμα περί ‘‘μηδενικής ανοχής’’ προχώρησαν σε περισσότερες από 800 προσαγωγές σε όλη την Ελλάδα μέσα σε 48 ώρες, ενώ εκτόξευσαν για άλλη μια φορά σωρεία δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης κατά των διαδηλωτών. Ενδεικτική των προθέσεων της αστυνομίας ήταν και η δήλωση του Χρυσοχοίδη ότι αν καθίστατο αναγκαίο θα προχωρούσε ακόμα και σε 2000 ‘‘προληπτικές’’ προσαγωγές.Φαίνεται πως σήμερα σημαίνοντα ρόλο για την αστική στρατηγική κατέχει η κατασταλτική θωράκιση του κράτους (μέσω του εκφοβισμού και της φυσικής καταστολής) απέναντι σε κάθε είδους προσπάθεια δημιουργίας μαζικών αντιστάσεων. Η στάση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού απέναντι στις μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις, με αφορμή την δολοφονία του Αλέξη, είναι ενδεικτική του τι θα επακολουθήσει από την ‘‘δημοκρατική’’ κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ…

Η έντονα κατασταλτική πολιτική όμως που ακολουθείται απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται, καθώς και η καταπάτηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων φαίνεται να πλαισιώνονται και με ευθεία αμφισβήτηση λαικών κεκτημένων. Οι πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Αθηνών με επιστολή τους προς τον αρχηγό της ελληνικής αστυνομίας ζήτησαν τη ‘‘λήψη των αναγκαίων μέτρων για τη φύλαξη περιμετρικώς της Πρυτανείας’’ με την επισήμανση ότι ‘‘οι πέριξ του πανεπιστημίου δρόμοι, πεζόδρομοι και πεζοδρόμια δεν αποτελούν άσυλο αλλά κοινόχρηστοι χώροι’’. Έτσι κατά τη διάρκεια του πανεκπαιδευτικού συλαλλητηρίου οι αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν το χώρο μπροστά από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, παραβιάζοντας το άσυλο με τρόπο πρωτοφανή. Απροκάλυπτη όμως καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου συνέβη και στο ΑΠΘ, στο οποίο μάλιστα υπήρξαν και συλλήψεις εντός του ασύλου. Ταυτόχρονα, η Νέα Δημοκρατία σε ακριβώς ίδια κατεύθυνση με τις πρυτανικές αρχές σε ανακοίνωση της ζήτησε την κατάργηση του ακαδημαικού ασύλου και κάλεσε τη κυβέρνηση να προωθήσει στο κοινοβούλιο σχετικό νομοσχέδιο. Υπό το φόβο πιθανών μαχητικών κοινωνικών διεργασιών, και έχοντας νωπές ακόμα τις Δεκεμβριανές μνήμες, άλλα και τα φοιτητικά κινήματα των προηγούμενων χρόνων, η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου επιχειρείται να τεθεί υπό επανεξέταση. Είναι σαφές πως ο ρόλος του πανεπιστημιακού ασύλου είναι πολύ σημαντικός στο βαθμό που είναι ο μόνος χώρος, ο οποίος ιστορικά μπόρεσε να αποτελέσει το ορμητήριο έντονων κοινωνικών διεργασιών.

Είναι ξεκάθαρο πως η όποια συζήτηση διεξάγεται γύρω από την έννοια του ασύλου δεν γίνεται με στόχο τη ‘‘πάταξη εγκληματιών κοινού ποινικού δικαίου’’ όπως προφασίζονται, άλλα την κατά μέτωπο επίθεση στα λαικά κεκτημένα σε απτό, υλικό επίπεδο άλλα και συμβολικό. Αρκεί να αναρωτηθεί κανεις πως θα μπορούσε στο σήμερα να πυροδοτηθεί μια αντίστοιχη του Πολυτεχνείου εξέγερση, με το πανεπιστημιακό άσυλο να είναι στη φορμόλη ή και θαμμένο τελεσίδικα στα χρονοντούλαπα της ιστορικής μνήμης…

ΟΣΟ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

ΘΕΡΙΖΟΥΝ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!


1 Δεκ 2009

ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ & ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ: Aπειλή των καιρών…


Υπέρ της απαγόρευσης κατασκευής μουσουλμανικών μιναρέδων τάχθηκε η πλειοψηφία του ελβετικού λαού στο δημοψήφισμα που διεξήχθει χθές (29/11) με πρωτοβουλία τριών ακροδεξιών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και το Ελβετικό Λαικό Κόμμα. Με το 57,5% να ψηφίζει υπέρ της απαγόρευσης και μόνο 4 από τα 26 καντόνια (ελβετικές περιφέρειες) να ψηφίζουν κατά, η κυβέρνηση υποχρεώνεται πλέον να τροποποιήσει το Σύνταγμα της χώρας, έτσι ώστε να μην επιτρέπεται η κατασκευή μιναρέδων. Όλα αυτά σε μια χώρα, όπου ζούν περισσότεροι από 400.000 μουσουλμάνοι. H Ελβετία έτσι γίνεται η πρώτη ευρωπαική χώρα στην οποία θα απαγορεύεται με σχετική νομοθετική ρύθμιση η κατασκευή μιναρέδων. Στη πραγματικότητα η χώρα των Άλπεων θα γίνει η πρώτη ευρωπαική χώρα, η οποία θα αναιρέσει με συνταγματικό τρόπο το θεμελιώδες δικαίωμα της ανεξιθρησκείας. Η εξέλιξη αυτή αντικρούει και στο εγχώριο Σύνταγμα, το οποίο ‘‘κατοχυρώνει την ανεξιθρησκεία και εγγυάται τα δικαιώματα των μειονοτήτων’’, καθώς και στην Ευρωπαική Χάρτα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το θλιβερό αποτέλεσμα του ελβετικού δημοψηφίσματος όμως δεν έπεσε κεραυνός εν αιθρία. Εντάσσεται σαφώς στο γενικότερο κλίμα ξενοφοβίας που καλλιεργήθηκε συστηματικά στις ευρωεκλογές του 09’ από διάφορους ευρωπαικούς πολιτικούς φορείς. Χαρακτηριστική είναι η συγχαρητήρια δήλωση του νεοεκλεγόντος Ολλανδού ευρωβουλευτή Γκίρτ Βίλντερς προς τον ελβετικό λαό και η δέσμευση του ότι θα αναλάβει ανάλογη πρωτοβουλία και στη χώρα του. Ενδεικτικό είναι ότι στις πρόσφατες ευρωεκλογές καταγράφηκε σημαντική άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων (Αγγλία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Ελλάδα κ.α), γεγονός το οποίο αναδεικνύει και μια επικίνδυνα συντηρητική στροφή μερίδας ευρωπαίων πολιτών. Στην ίδια ακριβώς λογική που κάνει λόγο για ‘‘καθαρά έθνη’’ και ‘‘μετανάστες που παίρνουν τις δουλειές των γηγενών’’ και οι ελβετοί πολίτες υπερψήφισαν τη συγκεκριμένη πρόταση νόμου, ενσωματώνοντας την ξενοφοβική προπαγάνδα, που διεξήγαγε το Λαικό Κόμμα κατά της διάρκεια της καμπάνιας του πριν το δημοψήφισμα.

30 Νοε 2009


Στοίχιση  στο  κέντροΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΙΚΑΙΗ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ...

Στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από την μεγάλη κοινωνική έκρηξη, που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη περιοχή των Εξαρχείων από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Η δολοφονία αυτή, αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι και έβγαλε σχεδόν με αυτόματο τρόπο μαθητές, φοιτητές, μετανάστες και εργαζόμενους στους δρόμους. Η εξέγερση ξεκίνησε και η τότε κυβέρνηση της ΝΔ βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα αμφισβήτησης…

Παρά την τρομοϋστερία των ΜΜΕ, τις μαζικές συλλήψεις, τα δακρυγόνα που είχαν σκεπάσει τα κέντρα όλων των πόλεων και τους άγριους ξυλοδαρμούς, καθημερινά οι χιλιάδες κόσμου που βρισκότανε στο δρόμο συγκρουόταν με τις αστυνομικές δυνάμεις με κύριο αίτημα την πτώση της κυβέρνησης των δολοφόνων. Οι χιλιάδες διαδηλωτές υιοθέτησαν ριζοσπαστικές μορφές πάλης εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων που είχαν αναπτυχθεί σε όλη την χώρα, την ίδια στιγμή που η μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση και η πολιτική της λιτότητας είχαν οδηγήσει σε αδιέξοδο το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Οι χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, μετανάστες και νέοι εργαζόμενοι είναι αναμφισβήτητα αυτοί, που πλήττονται άμεσα και βάρβαρα από τις σημερινές πολιτικές και αναζητούν ένα νέο πρότυπο ζωής. Χαρακτηριστικό ήταν το σύνθημα των ημερών «Στις τράπεζες λεφτά, στην νεολαία σφαίρες, είναι της κυβέρνησης οι τελευταίες μέρες». Έτσι, ο Δεκέμβρης με βάση την μαζική συμμετοχή, τις ριζοσπαστικές μορφές πάλης που υιοθετήθηκαν από το σύνολο των διαδηλωτών και δεδομένης της οικονομικής κρίσης, δεν υπήρξε απλά ένα πυροτέχνημα της ιστορίας, ένα απλό ξέσπασμα από μέρους του λαού. Oι ασφυκτικές συνθήκες φοίτησης σε σχολεία και πανεπιστήμια, η επαγγελματική αβεβαιότητα, η υφιστάμενη ανεργία, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η λιτότητα και η καταστολή (άμεση ή μη) σε κάθε πλευρά της ζωής, καθώς και μια σειρά από άλλους παράγοντες, είναι τα στοιχεία τα οποία διόλου ξεκομμένα δεν ήταν απο τις αιτίες της κοινωνικής έκρηξης. Ο Δεκέμβρης υπήρξε μια βαθιά και αυθόρμητη αντίδραση απέναντι σε ένα σύστημα που καταπιέζει (και δολοφονεί στην ακραία του όψη) οικονομικά, ιδεολογικά και ψυχολογικά, μία ευρεία αμφισβήτηση θεσμών και ιδεολογημάτων, ένα αίτημα ριζικής αλλαγής. Ένας χρόνος είναι μικρό διάστημα για την αποτίμηση αυτών των γεγονότων παρόλο που ο Δεκέμβρης της εξέγερσης έχει αφήσει σημαντικές και ορατές παρακαταθήκες. Κατά την διάρκεια του αλλά και μετά από αυτόν οργανώθηκαν κινήματα πόλης σε κάθε γειτονιά των μεγάλων αστικών κέντρων που βαδίζουν ακόμα και σήμερα στον δρόμο του Δεκέμβρη με απτές νίκες (π.χ. Το πάρκο της οδού Ναυαρίνου στα Εξάρχεια, οπού οι κάτοικοι κόντρα στις επιθυμίες των εργολάβων και του δήμου να οικοδομήσουν σε ένα ελεύθερο οικόπεδο εμπορικό κέντρο και αντιμέτωποι με τις διμοιρίες των ΜΑΤ δημιούργησαν μια αυτοδιαχειριζόμενη κοιτίδα πρασίνου στο κέντρο της πόλης.) Σε μια σειρά από ευρωπαικές πόλεις (Μαδρίτη, Βερολίνο, Παρίσι, Πράγα κ.α) το ελληνικό παράδειγμα δημιούργησε ένα κύμα συμπαράστασης, μικρότερης εμβέλειας, αλλά σίγουρα ενδεικτικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί απέσυρε νομοσχέδιο που θα επέφερε αλλαγές στην εγχώρια δημόσια εκπαίδευση, φοβούμενος το ενδεχόμενο να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν Γαλλικό Δεκέμβρη.

Η κυβέρνηση Καραμανλή αποτελεί παρελθόν και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (με «σηκωμένα τα μανίκια» όπως αρέσκεται να δηλώνει ο Γιώργος Παπανδρέου) βαδίζει ακριβώς στα ίδια μονοπάτια. Οι αιτίες που γέννησαν τον Δεκέμβρη όμως συνεχίζουν να υπάρχουν και μάλιστα με οξύτερη ακόμα μορφή. Η οικονομική κρίση συνεχίζει να πλήττει τα χαμηλά στρώματα ενώ αυτοί που τη δημιούργησαν συνεχίζουν να πλουτίζουν. Τα δημοκρατικά δικαιώματα περιστέλλονται σε εντονότερο βαθμό καθώς η κυβέρνηση θεώρησε κινείται σε ακόμα εντονότερες μορφές καταστολής (αστυνομοκρατούμενο κέντρο, πογκρόμ κατά των μεταναστών, μαζικές συλλήψεις κτλ). Η «ποιοτική» διαφορά βέβαια σε σχέση με το απροκάλυπτο ξύλο της αστυνομίας επί Πολύδωρα-Μαρκογιαννάκη είναι ότι πλέον ο αστυνομικός περιβάλλεται με το μανδύα της «προστασίας του πολίτη» και το Υπουργείο κινείται περισσότερο σε μια κατεύθυνση «προληπτικής καταστολής», όπου δε χτυπάει ευθέως τα κινήματα, αλλά καλλιεργώντας κλίμα τρομοκρατίας και εμποδίζοντάς τα να υιοθετήσουν ριζοσπαστικές μορφές πάλης, οριοθετεί τη δυνατότητα τους να πετυχαίνουν νίκες. Επιπλέον το άσυλο βρίσκεται στο στόχαστρο της κυβέρνησης και των ΜΜΕ καθώς και τον περασμένο Δεκέμβρη αναδείχθηκε για άλλη μια φορά ως εκείνος ο χώρος όπου το λαϊκό και φοιτητικό κίνημα οργανώνει, προστατεύει και προωθεί τον αγώνα του. Αποτελώντας κέντρο ανάπτυξης και διάδοσης αντιλήψεων και πρακτικών που έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τις κατευθύνσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων για χειροτέρευση των όρων διαβίωσης των εργαζομένων (ο νέος προυπολογισμός θα κατατεθεί στα μέσα Δεκέμβρη, προμηνύοντας μια νέα φάση περεταίρω λιτότητας για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα) και της νεολαίας (μη ξεχνάμε τον καθοριστικό ρόλο του στην εξέγερση του ’73 και στα κινήματα της Μεταπολίτευσης), συκοφαντείται και γίνονται προσπάθειες για την περιστολή του με συστηματικό τρόπο. Χαρακτηριστικό είναι ότι ήδη ξεκίνησε διάλογος για το ασφαλιστικό(με πρώτα δείγματα γραφής την εξίσωση-προφανώς προς τα πάνω- των ορίων ηλικίας), οι προτάσεις της επιτροπής Μπαμπινιώτη έχουν κατατεθεί(μετατρέποντας τα λύκεια σε μόνιμα εξεταστικά κέντρα, με εξετάσεις τρεις φορές τον χρόνο) και είναι εκφρασμένη πρόθεση της Διαμαντοπούλου να καταθέσει νέο νόμο πλαίσιο και να επιτρέψει πλέον τη λειτουργία των ΚΕΣ(με διαφάνεια όμως…). Επιπλέον η αντιμετώπιση της κυβέρνησης απέναντι στις κινητοποιήσεις των λιμενεργατών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού που θα διαμορφώσει πολύ χειρότερες συνθήκες εργασίας, αναδεικνύει τη διάθεση που θα επιδείξει απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων...

Ένα χρόνο μετά την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη το μήνυμα της αντιπαράθεσης με τις πολιτικές που μας πλήττουν και διαμορφώνουν ένα ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον για εμάς χωρίς εμάς, παραμένει επίκαιρο. Ας κάνουμε το φετινό Δεκέμβρη το εφαλτήριο κινητοποιήσεων που θα πετύχουν νίκες και θα αντιστρέψουν την επίθεση που δέχονται εδώ και τόσα χρόνια η νεολαία και οι εργαζόμενοι !






Φάκελος: AΣΥΛΟ

Πως ιστορικά εμφανίστηκε ο θεσμός, πως εξελίχθηκε, τι συμβολίζει και ποια η σημασία του στο σήμερα…

Οι χρονικοιστορικές ρίζες της έννοιας του ασύλου, ως συνταγματικά κατοχυρωμένου θεσμού εντοπίζονται ήδη από το 19ο αιώνα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Μάλιστα, μαρτυρίες για βίαιες αντιδράσεις φοιτητών και πολιτών λόγω περιστατικών καταπάτησής του από τις δυνάμεις καταστολής υπάρχουν από το 1897. Στη πρώτη σχετική νομοθετική ρύθμιση αναφέρεται χαρακτηριστικά: ‘‘Για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και της προστασίας της έρευνας και της διδασκαλίας από αυθαίρετες επεμβάσεις της πολιτείας’’. Είναι προφανές οτι γίνεται αναφορά όχι μόνο στην εκπαιδευτική διαδικασία αυτή κάθε αυτή, αλλά και στην ελεύθερη ιδεολογικοπολιτική ζύμωση, στην ανεμπόδιστη ανάπτυξη πολιτικής και συνδικαλιστικής πρακτικής απ’ τους φοιτητές ,χώρις κανενός είδους έλεγχο και περιορισμό απ'το κράτος. Άλλωστε ο θεσμός του ασύλου αποτελεί μία απ' τις κατοχυρωμένες λαικές ελευθερίες, που εχει κερδίσει το λαικό μας κίνημα. Τυπικά,τουλάχιστον, ο θεσμός υφίστατο και στις πιο αυταρχικές περιόδους, όπως αυτή της χούντας.

Ώς και το 1995 οι προσπάθειες κατάλυσης του ασύλου προωθούνταν υπο τον μανδύα των απειλητικών εξωπανεπιστημιακών ‘‘ταραξιών’’. Όταν και το ψέμα αυτό σιγα σιγά κοινωνικά αποδομήθηκε, οι εκάστοτε κυβερνήσεις στόχευαν εξόφθαλμα και χωρίς προφάσεις πλέον στο πραγματικό γι’αυτές κίνδυνο: Τους ίδιους τους φοιτητές, τις κινηματικές τους διεργασίες και τις ριζοσπαστικές πρακτικές τους. Αρχικά, η ασυλοφάγα παραφιλολογία επικεντρωνόταν σε κρούσματα ‘‘ποινικής παραβατικότητας’’ σε πανεπιστημιακούς χώρους και σε μια επιχειρηματολογία βασισμένη σε μια εκτός πραγματικότητας ανάλυση, η οποία κάνει λόγο για αναχρονιστικό θεσμό. Στην πορεία, ωστόσο απέκτησε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά άναλογα του γενικότερου αντιαπεργιακού πολιτικού λόγου δίνοντας το στίγμα πως το άσυλο αποτελει πρόβλημα επειδή επιτρέπει στους φοιτητες να καταλαμβάνουν τις σχολές τους, ως μέσο διεκδίκισης ή αντίστασης σε κυβερνητικές επιλογές παρακωλύοντας τρόπο τινά την εκπαιδευτική διαδικασία. (Καλές οι διεκδικήσεις δηλαδή, αλλά όχι σε ‘‘βάρος’’ της εκπαιδευτικής διαδικασίας…). Τα τελευταία τριάντα χρόνια το άσυλο έχει καταλυθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις πολλές φορές με διάφορα προσχήματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το 1985 με τη δολοφονία του Μ.Καλτεζά απ'τον αστυνομικό Μελίστα, το 1991 με τον εμπρησμό της πρυτανείας από τα δακρυγόνα των ΜΑΤ ή με τα εξεγερτικά γεγονότα του Νοέμβρη 1995, όπου το πρόσχημα των εισβολέων ήταν η δήθεν διάπραξη κακουργημάτων από τους εξεγερμένους.

Έχουν επίσης, υπάρξει βαριά τραυματισμένοι από σφαίρες αστυνομικών, ενώ βρίσκονταν στο χώρο του Πολυτεχνειου (1980). Μετά τη δεκμβριανή κοινωνική έκρηξη του 08’ και τους τριγμούς, που αυτή προκάλεσε στο κράτος, με την ευθεία αμφισβήτηση και απαξίωση καίριων δομών του, όπως ο κατασταλτικός μηχανισμός(επιθέσεις από μαθητές σε αστυνομικά τμήματα κ.α), το άσυλο αποτελεί το πρώτο στόχο σε μια κατεύθυνση θωράκισης του κράτους και πρόληψης νέων αγώνων. Η καταπάτηση του ασύλου με ρίψη δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης τον Δεκέμβρη μέσα στη Νομική, εν ώρα συνέλευσης, οι δεκάδες αστυνομικοί ‘Δ’, ‘Ζ’ και ΜΑΤ που εισήλθαν στις 27/04/09 στη Πανεπιστημιούπολη, μετά το τέλος ποδοσφαιρικού αγώνα, καθώς και μια σειρά από ουκ ολίγα περιστατικά, μας φανερώνουν ξεκάθαρα τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ απέναντι στο άσυλο. Οι επιθέσεις πλέον δεν θα περιορίζονται ως επι το πλείστον στην ιδεολογική απονομιμοποίηση του θεσμού(μέσω ΜΜΕ κυρίως), αλλά θα επεκτείνονται με ακόμα πιο έντονο τρόπο σε υλικό, πραγματικό επίπεδο, με άμεσες παραβιάσεις του ασύλου από τις αστυνομικές δυνάμεις. Είναι ενδεικτική των επόμενων κινήσεων της κυβέρνησης σε σχέση με το άσυλο, η τοποθέτηση αστυνομικών δυνάμεων στις εισόδους μιας σειράς από σχολών (ΑΣΟΕΕ,Νομική κ.α) τις ημέρες των εκδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Αναπόφευκτα η στοχοποίηση του θεσμού επηρεάζει και την δικιά μας καθημερινότητα, αφού ας μη ξεχνάμε στο κτήριο της Γαμβέτα το άσυλο αμφισβητείται ανοιχτά από τον πρόεδρο του τμήματος, παρά το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο χώρο γίνονται όλα τα μαθήματα της Πολιτικής Ανάλυσης και αυτός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο πάγιος κίνδυνος για κοινωνικές εκρήξεις από στρώματα που ασφυκτιούν στη καθημερινότητα τους και νίωθουν πλήρως αβέβαια για το επαγγελματικό τους μέλλον -όπως αυτό των φοιτητών- είναι σαφές ότι θα αναγκάσει τη κυβέρνηση να στοχοποίησει αυτούς τους κοινωνικούς χώρους (πανεπιστημιακό άσυλο) που μπορεί να αποτελέσουν ορμητήριο κοικωνικών διεργασιών. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι το κράτος, και υπό το φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, έχει ανάγκη για κατασταλτική θωράκιση, ώστε να μπορέσει έτσι να προλάβει ή να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που θα δημιουργηθούν από τα νέα οικονομικά μέτρα, που επιβάλλονται για το ξεπέρασμα της κρίσης(ελαστικές σχέσεις εργασίας, περικοπές, ασφαλιστικό κ.α) προς όφελος φυσικά των όσων μέχρι σήμερα πλούτιζαν. Σε αυτή τη λογική κινούνται και οι νέες παραλαβές της χώρας μας πλαστικών σφαιρών, υδροβόλων, όπλων με αλάτι κ.α

Γίνεται σαφές λοιπόν ότι οι αγώνες για την διατήρηση του ασύλου ως ορμητήριο ριζοσπαστικών κοινωνικών διεργασιών με περίτρανα ιστορικά παραδείγματα αυτά του Πολυτεχνείου το 73’ και των Δεκέμβριανών το 08’ είναι επίκαιροι και αναγκαίοι όσο ποτέ. Υπο αυτό το πρίσμα γίνεται σαφές ότι το φοιτητικό κίνημα δεν μπαίνει σε καμία διαπραγμάτευση, σε καμία συζήτηση των όρων ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου.

Οποιαδηποτε προσπαθεια καταπατησης η΄ καταργησης του ασυλου θα μας βρει στην απεναντι οχθη, αυτη της προασπισης των φοιτητικων και λαιkων κεκτημενων!

20 Νοε 2009

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ
(ΚΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΚΟΥΠΙΖΕΙ…)


Η 36η επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε και φέτος έπειτα από μια πλούσια σε αγώνες χρονιά με αποκορύφωμα όλων τη Δεκεμβριανή εξέγερση, τους αγώνες αλληλεγγύης προς την Κ.Κούνεβα και των λιμενεργατών για την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών.
Οι φετινές πολύμορφες μαχητικές εκδηλώσεις χαρακτηρίστηκαν από μαζικότητα αλλά και σκληρή (προληπτική και μή) καταστολή από τη μεριά της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται ότι παρά τη μεγάλη σε όγκο και παλμό διαδήλωση, ο νέος υπουργός ‘‘Προστασίας του Πολίτη’’ Μ.Χρυσοχοίδης δεν πτοήθηκε, αλλά αντιθέτως τοποθέτησε σε κάθε γωνιά της Αθήνας δυνάμεις καταστολής (Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάθε κάθετο δρόμο της πορείας που ακολούθησε η διαδήλωση υπήρχαν ΜΑΤ). Εικόνα όμως πέρα απ’ αυτή της αστυνομοκρατίας, που μας παραπέμπει σε άλλες εποχές, ήταν και αυτή των αθρόων συλλήψεων. Οι δυνάμεις καταστολής εγκλώβισαν και προσήγαγαν 290 άτομα –κυρίως έφηβους και ανήλικους- συγκεντρώνοντας στοιχεία και εμπλουτίζοντας έτσι τα κρατικά αρχεία ‘‘υπόπτων και επικίνδυνων διαδηλωτών’’. Χαρακτηριστικό είναι ότι διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν και ακινητοποίησαν περισσότερους από 200 διαδηλωτές. Για περισσότερη από μία ώρα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας οι κλούβες των ΜΑΤ, τα βαν και τα λεωφορεία μετέφεραν τους προσαχθέντες στη Γεν.Αστ.Διευθ.Αττικής και επέστρεφαν για να παραλάβουν τους υπόλοιπους προσαχθέντες, συνοδεία δεκάδων μοτοσικλετιστών των ομάδων ‘Δ’ και ‘Ζ’. Είναι προφανές ότι -και εν αναμονή των μαχητικών εκδηλώσεων για το πέρας ενός χρόνου από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου- οι μαζικές προσαγωγές και η έντονη παρουσία των δυνάμεων καταστολής, στις οποίες προχώρησε η νέα ηγεσία της αστυνομίας είναι στην ίδια λογική που εισήχθησαν και παλαιότεροι νόμοι από τη κυβέρνηση της ΝΔ (κάμερες, πιστοποίηση με επεξεργασία DNA, νόμος περί κουκούλας κ.ά) με κύριο στόχο τον εκφοβισμό όσων πλήττονται από την πολιτική που εφαρμόζεται και προβάλλουν μαζικές αντιστάσεις σήμερα, ιδιαίτερα υπό το φόντο της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης.
Ως ΡΑΣ ΕΑΑΚ καταγγέλλουμε την προσπάθεια εκφοβισμού και τρομοκράτησης της νεολαίας και των εργαζόμενων που επιχειρείται από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέσα από σκληρά κατασταλτικά μέτρα, ιδίως σε κινηματικές στιγμές, όπως η επέτειος του Πολυτεχνείου, που αποτελεί διαχρονικό σύμβολο νικηφόρων λαϊκών αγώνων και δείχνει το δρόμο των σημερινών σύγχρονων μαχών που οφείλουμε να δώσουμε.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ,
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ!

15 Νοε 2009

ΕΑΜ- ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…

Η εξέγερση του Νοέμβρη είναι το σημαντικότερο γεγονός συλλογικής μνήμης στην Ελλάδα, μετά τη δεκαετία του 40 και τον εμφύλιο. Ήταν λοιπόν, το Πολυτεχνείο ένας κεραυνός εν’ αιθρία, ένα ιστορικό πυροτέχνημα, που μόνο σκοπό είχε να «αποκαταστήσει» τη δημοκρατία; Αν κάποιος εξετάσει την ιστορική συγκυρία θα διαπιστώσει ότι αυτή η άποψη είναι αναντίστοιχη της πραγματικότητας. Το πολυτεχνείο λοιπόν έχει παρελθόν όπως έχει και μέλλον. Τα γεγονότα του Νοέμβρη μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο αν εξετάσουμε την ιστορία του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα.

Οι ρίζες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μπορούν να ανιχνευτούν πολύ πίσω από την επταετία της Χούντας στην ιστορία των λαϊκών κινημάτων και το πώς αυτά επέδρασαν στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, ξεκινώντας από την κατοχή και τον Εμφύλιο, συνεχίζοντας στο κράτος «εκτάκτου ανάγκης», στο παρακράτος του ΙΔΕΑ, στην άνοδο της ΕΔΑ, στα Ιουλιανά και τελικά στον Απρίλη του ’67. Μετά τη δικτατορία του Ι.Μεταξά το 1936, η ίδρυση του ΕΑΜ το 1941 αποτέλεσε ένα σημείο – τομή για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, αφού ως μια ευρεία λαϊκή και κοινωνική συμμαχία κατάφερε να προσλάβει το χαρακτήρα δεσπόζουσας κοινωνικοπολιτικής δύναμης, που έρχεται να ανατρέψει όλους τους μέχρι τότε παγιωμένους κοινωνικούς και πολιτικούς σχηματισμούς και να συγκεκριμενοποιήσει το αίτημα για εκδημοκρατισμό της ελληνικής κοινωνίας. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, οι μάζες επενέβαιναν άμεσα στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα και καλούνταν να αναμειχθούν ενεργά στην οικοδόμηση θεσμών μέχρι την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Την ίδια ώρα, η αστική τάξη έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στην παρέμβαση των Βρετανών. Το συνέδριο του Λιβάνου (Μάϊος ’44) και η συμφωνία της Καζέρτας (Σεπτέμβριος ’44) ενδυναμώνουν την πολιτικοστρατιωτική βρετανική παρουσία στην Ελλάδα και συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση της εγχώριας αστικής τάξης. Ωστόσο, μόνο ο εμφύλιος πόλεμος θα μπορούσε να παγιώσει την κυριαρχία αυτή.

Θεμελιακό ρόλο θα παίξει η ίδρυση του ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) τον Οκτώβρη του ’44. Σκοπός του ΙΔΕΑ δεν ήταν άλλος από την πλήρη διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος και της επιρροής του και η εγκαθίδρυση και αναπαραγωγή του στρατιωτικού μηχανισμού ως κομβικού σημείου στην οργάνωση της αστικής εξουσίας. Ο στρατός πλέον ταυτίζεται με το «έθνος». Η αγγλική πολιτική και η αστική εξουσία έχουν πλέον μια ξεκάθαρη επιλογή: την ένοπλη αντιπαράθεση με στόχο τον αφανισμό του ΕΑΜ. Ακολουθούν μεγάλης εμβέλειας πολιτικά γεγονότα (τα Δεκεμβριανά, η συμφωνία της Βάρκιζας και ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, η σύσταση του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας), η αδυναμία του Βρετανικού ιμπεριαλισμού να ανταποκριθεί στις οικονομικές απαιτήσεις των εγχειρημάτων του και η αντικατάστασή του από τους Αμερικανούς.

Ο τρίτος γύρος του εμφυλίου με την ανάπτυξη αντάρτικου – απάντηση στη «λευκή τρομοκρατία» που ασκείται στο ΕΑΜ και τους υποστηριχτές του, η λήξη του εμφυλίου τον Αύγουστο του ’49 στο Γράμμο και το Βίτσι με την ήττα του ΔΣΕ). Οι συνέπειες του Εμφυλίου και οι δομές του μετεμφυλιακού κράτους θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι το ’67, ενώ επιβάλλεται πλέον ένα ιδιότυπο καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης» με κυρίαρχα γνωρίσματα: τον καθοριστικό ρόλο του στρατού με επικεφαλής τον ΙΔΕΑ, το σύνταγμα του ’52 που ενσωματώνει στην καθημερινή εφαρμογή του μια σειρά αντισυνταγματικών ψηφισμάτων του εμφυλίου, αλλά και κανόνες αντικομμουνισμού που εξουδετερώνουν ουσιαστικά τις όποιες ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα («παρασύνταγμα»), την ύπαρξη παράλληλου κράτους (ΙΔΕΑ, περιβάλλον ανακτόρων, μυστικές υπηρεσίες που ελέγχονται απευθείας από τις ΗΠΑ).

Υπό το φόντο αυτό, ο ΙΔΕΑ και οι ΗΠΑ προβάλλουν ως μοναδική επιλογή για τη σχετική σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού τον Παπάγο. Μετά το θάνατό του, τα ανάκτορα επιλέγουν τον Κ.Καραμανλή για πρωθυπουργό. Η ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) του Καραμανλή πιέζεται μόνο από τον αριστερό λόγο της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), που μπορεί να επιχειρηματολογεί στο επίπεδο της αστικής ιδεολογίας, αλλά εκφράζει σε κάθε περίπτωση την περιθωριοποίηση της Αριστεράς από το μετεμφυλιακό αστικό κράτος, στο οποίο κυριαρχεί ο «αντικομμουνισμός» υπό την πίεση και των «εθνικοφρόνων».
Πριν τη λήξη της καραμανλικής οκταετίας και ενώ έχει ιδρυθεί η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου – η εναλλακτική λύση για την αναπαραγωγή της αστικής εξουσίας -, η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη (Ιούνιος ’63) αποδεικνύει τη συνέχιση ύπαρξης «ορατών» και «αόρατων» κέντρων εξουσίας. Σκοπός της δολοφονίας δεν ήταν άλλος από την βραχυπρόθεσμη απομάκρυνση του Καραμανλή και την μακροπρόθεσμη αποσταθεροποίηση του κοινοβουλευτισμού. Ο Καραμανλής παραιτείται και ο Παπανδρέου ανεβαίνει στην εξουσία. Το κράτος «εκτάκτου ανάγκης» δεν είχε ακόμα τη δυνατότητα να αυτοδιαλυθεί αν ήθελε να συνεχίσει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Ακολουθεί διευρυμένη κοινωνική αναταραχή με κορύφωση τις διαδηλώσεις των «Ιουλιανών» το ’65, ο πρωθυπουργός παραιτείται και επικρατεί μια καθαρή μορφή κρίσης εκπροσώπησης. Κρίση που έρχεται να εκμεταλλευτεί το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι λίγο – πολύ γνωστά. Η δικτατορία των συνταγματαρχών, η Χούντα, ο Φλεβάρης της Νομικής, ο ανατρεπτικός Νοέμβρης του Πολυτεχνείου!!!

Η εξέγερση του πολυτεχνείου κατέχει κεντρικό ιδεολογικό ρόλο για τους φοιτητές και τους εργαζομένους, ως υπόμνημα δυνατότητας ανεξάρτητης παρέμβασης στο πολιτικό σκηνικό. Είναι μια μεγάλη πολιτική νίκη που τροφοδοτεί ακόμα και σήμερα τα αντικαπιταλιστικά κινήματα αντίστασης. Ο Νοέμβρης έσπασε το κλίμα ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού και έφερε τις μάζες στο προσκήνιο. Το πολυτεχνείο δεν τελείωσε ούτε με την είσοδο των τανκ, ούτε με την πτώση της χούντας αλλά συνεχίζει να εμπνέει κάθε αγώνα φοιτητών και εργαζομένων. Στην πρώτη επέτειο της 17ης Νοεμβρίου το νέο καθεστώς Καραμανλή προκηρύσσει εκλογές και απαγορεύει την πορεία. Τελικά γίνεται διαδήλωση με 50.000 συμμετέχοντες που καταλήγει στα σκοπευτήρια στην Καισαριανή δείχνοντας έτσι το νήμα που συνδέει το Πολυτεχνείο με τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου. Μια βδομάδα μετά η επίσημη πορεία συγκεντρώνει ένα εκατομμύριο διαδηλωτές. Η περίοδος που ακολουθεί χαρακτηρίζεται από πολυήμερες απεργίες, πορείες και καταλήψεις. Χαρακτηριστική η απεργία των μεταλλωρύχων Χαλκιδικής ( διάρκεια 2 χρόνια και 3 μήνες!) και οι απεργίες σε πολλές βιομηχανίες. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ το ’81 συνοδεύεται από τη δημιουργία μιας κρατικοδίαιτης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την υπονόμευση των συλλογικών διεκδικήσεων. Την περίοδο αυτή γίνεται συστηματική προσπάθεια κατακερματισμού της εργατικής τάξης, πράγμα που επιτυγχάνεται κυρίως με την περιθωριοποίηση των ριζοσπαστικών στοιχείων στους χώρους της μισθωτής εργασίας, ιδίως των δυναμικών συνδικάτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΔΕΗ,ΟΤΟΕΕ,ΟΤΕ κλπ.). Σειρά απεργιών κρίνονται επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο. Το τοπίο θολό. Κι όμως κάτι αρχίζει να σαλεύει στις αρχές του ’90. Το Πολυτεχνείο ξαναζεί στις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις του ’91. Αναβιώνει σε ένα μικρό σχολείο στην Πάτρα που τελεί υπό κατάληψη, εκεί όπου ΟΝΝΕΔίτες δολοφονούν τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Ο κόσμος της εκπαίδευσης δίνει δυναμικά το παρόν, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στέκονται κόντρα όχι μόνο στο νομοσχέδιο Κοντογιανόπουλου αλλά και στη ηττοπάθεια, την κοινωνική συναίνεση και τον αυταρχισμό. Ο δρόμος αρχίζει να ξαναγράφει ιστορία. Οι μάζες ζωντανές ξανά στο προσκήνιο διεκδικούν, νικάνε. Ο νόμος Αρσένη βρίσκει μπροστά του μηνιαίες καταλήψεις σε σχολεία και σχολές. Ο αντεργατικός νόμος για το ασφαλιστικό βρίσκει εμπόδιο τις απεργίες των εργαζομένων. Το 2001 το φοιτητικό κίνημα ξανά πρωταγωνιστής των εξελίξεων μπλοκάρει το νομοσχέδιο για την ανωταυτοποίηση. Οι πιέσεις του φοιτητικού κινήματος όχι απλά συνεχίζονται κόντρα στην εφαρμογή των νόμων Αξιολόγηση-ΙΔΒΕ-ΔΟΑΤΑΠ, αλλά πήραν το καλοκαίρι του 2006 τρομακτικές διαστάσεις ενάντια στον αντιδραστικό νέο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος, στο μεγαλύτερο φοιτητικό κίνημα από τη μεταπολίτευση και μετά. Το Πολυτεχνείο συνεχίζει να τροφοδοτεί και να εμπνέει τα κινήματα, που αποτελούν φυσική συνέχειά του.

Σήμερα, 36 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η μνήμη και οι συμβολισμοί εξακολουθούν να υπάρχουν και να εμπνέουν σε πείσμα των καιρών. Σήμερα το κεντρικό συνθήμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για ‘‘ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’ ζητάει δικαίωση. Το σύνθημα που δονούσε τότε την εξέγερση πρέπει να αποτελέσει το έναυσμα για να ξεφύγει η φετινή επέτειος απο μια γιορτή και απλή εκδήλωση μνήμης. Και έχουμε πολλούς λόγους για να το κάνουμε αυτό…

Αγώνας για ψωμί: Ιδιαίτερα σήμερα στο φόντο της οικονομικής κρίσης το αίτημα αυτό αποκτά βαρύνουσα σημασία. Η σκληρή πραγματικότητα που διαμορφώνεται με την καλπάζουσα ανεργία να υποθηκεύει το μέλλον της νεολαίας, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας να γίνονται καθεστώς και τη λιτότητα να αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Η μετακύλιση των ζημιών της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων επικυρώνεται με το πυροτέχνημα της κατάργησης των stage στο δημόσιο, πράγμα που προσφέρει άπλετο εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα όπου τα stage ζούν και βασιλεύουν, καθώς και το χτύπημα στο κεκτημένο της προυπηρεσίας, το οποίο πλέον
αμφισβητείται ευθέως, αφού δεν αναγνωρίζεται σε όσους δούλεψαν ακόμα και 3 χρόνια με stage. Oι νέες φοροεπιδρομές εις βάρος των λαικών στρωμάτων αναδεικνύουν τη κατεύθυνση του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με την οικονομία, που δεν είναι άλλη από τη σκληρή λιτότητα με κάποια επικοινωνιακά μέτρα. Ήδη οι αγώνες των λιμενεργατών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, που θα διαμορφώσει μια νέα σκληρή εργασιακή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, και η αντιμετώπιση που τους επιφυλάχθηκε με τη κύρηξη της απεργίας σε παράνομη και καταχρηστική αποδεικνύουν ότι η αλλαγή κυβερνητικής φρουράς θα σημάνει απλά μια άλλη πρόταση καλύτερης διαχείρησης για την ενσωμάτωση των αντιστάσεων που αναπτύσσονται.

Αγώνας για Παιδεία: Η εφαρμογή των νόμων που ψηφίστηκαν επι ΝΔ και αναδιαμορφώνουν πλήρως τη κατάσταση στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, συντρίβοντας κάθε επαγγελματική κατοχύρωση, διαμορφώνοντας έτσι ένα αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας και χτυπώντας το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης αποτελούν στοίχημα για τη νέα κυβέρνηση. Καμία διάθεση απόσυρσης των νόμων για την αξιολόγηση, τα ΚΕΣ και το Νόμο-Πλαίσιο δεν έχει διατυπωθεί απο το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, η νέα κυβέρνηση έχει εκφραστεί στο παρελθόν ανοιχτά υπέρ όλων των παραπάνω νομοθετημάτων. Επιπλέον η αναδιάρθρωση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, χρησιμοποιώντας το ‘‘καρότο’’ της αποδέσμευσης των πανελληνίων απο την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, προδιαγράφει ένα τοπίο όπου οι συνεχείς εξετάσεις (τρείς σ’ενα χρόνο από ύλη όλων των τάξεων του Λυκείου) και η εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών με καθημερινή καταγραφή των απουσιών σε ηλεκτρονική μορφή-ξεχάστε το άτυπο σβήσιμο απουσιών στο τέλος της χρονιάς-θα παράγει αποφοίτους που θα μπαίνουν στα Πανεπιστήμια πλήρως πειθαρχημένοι και θα βγαίνουν απο αυτό ευέλικτοι και πειθήνιοι. Η αντιπαράθεση με τους ψηφισμένους νόμους της προηγούμενης κυβέρνησης αποκτά κομβική σημασία καθώς η εφαρμογή πτυχών τους, όπως η λίστα συγγραμάτων προιδεάζουν για τη νέα κατάσταση που θα επικρατήσει, αναδιατάσσοντας πλήρως τη κατάσταση στα Πανεπιστήμια προς την κατύθυνση της εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών και συντριβής της επαγγελματικής προοπτικής.

Αγώνας για Ελευθερία:
H νέα κυβέρνηση συνεχίζοντας το έργο της προηγούμενης εντείνει τη καταστολή και την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η καθημερινή παρουσία αστυνομικώνστο κέντρο, η παρά τις εξαγγελίες διατήρηση των αντιδραστικών νόμων για τις κάμερες, τη πιστοποίηση μέσω DNA, τη περιύβριση αρχής και τη ποινικοποίηση της κουκούλας, αναδεικνύει ξεκάθαρα τη κατεύθυνση προληπτικής καταστολής των όποιων αντιστάσεων προκύψουν στο μέλλον από νεολαία και εργαζόμενους. Ο περιορισμός του λαικού κεκτημένου του Ασύλου αποτελεί εκφρασμένη πρόθεση της κυβέρνησης ντυμένη με το πέπλο της ‘‘μηδενικής ανοχής στην εγκληματικότητα’’. Στα πλαίσια νομιμοποίησης των σκληρών κατασταλτικών μέτρων καλλιεργείται και ένα κλίμα τρομουστερίας που διαμορφώνει την εντύπωση ύπαρξης εσωτερικού εχθρού, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπιστεί στη βάση της ‘‘εθνικής ενότητας’’, υποκρύπτοντας τα διαφορετικά συμφέροντα κοινωνικών στρωμάτων ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσης.

14 Νοε 2009

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Τι προβλέπει ο νόμος, τι πραγματικά ‘‘αξιολογείται’’ και τι σημαίνει για όλους εμάς η επιχειρούμενη εφαρμογή του στο τμήμα μας…

Καταρχάς επειδή η έννοια της αξιολόγησης προδιαθέτει θετικά ως προς το περιεχόμενό της και επειδή στο τμήμα μας διαχέεται από τη ΔΑΠ μια πολύ στρεβλή εικόνα για την πραγματική φύση και τους σκοπούς του νόμου είναι αναγκαίο να γίνουν κάποιες διευκρινήσεις. Ο νόμος που επιχειρείται να υλοποιηθεί σε κανένα σημείο του δεν μιλά για αξιολόγηση των κτηριακών υποδομών και των τεχνικών μέσων που διαθέτουν τα ιδρύματα, ούτε για τις παροχές φοιτητικής μέριμνας ( ποιότητα σίτισης-στέγασης ) και άλλων με πιο ευρεία έννοια φοιτητικών παροχών όπως είναι η κατάσταση των φοιτητικών λεσχών ( θεατρική, κινηματογραφική...), των διδασκαλείων ξένων γλωσσών κ.λ.π. Επίσης δεν λαμβάνεται πουθενά ως κριτήριο ή θέμα προς διερεύνηση το πιο κρίσιμο πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και που δεν είναι άλλο από την απουσία επαγγελματικών-εργασιακών δικαιωμάτων στα πτυχία μας και άρα την έστω και στοιχειώδη εξασφάλιση μιας κάποιας επαγγελματικής προοπτικής.

Υπό αυτές τις συνθήκες και αφού είναι ξεκάθαρο ότι η αξιολόγηση δεν έχει σαν κύριο αντικείμενό της την επίλυση των πιο βασικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, τίθεται το ερώτημα τι εν τέλει αξιολογείται και που αποσκοπούν οι επιδιωκόμενους αλλαγές. Σαν κυρίαρχος σκοπός της αξιολόγησης τίθεται το ζήτημα της πιστοποίησης της ποιότητας των ιδρυμάτων [στην κατεύθυνση συγκρότησης του ΚΕΧΑΕ (Κοινός Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης, κατά τις επιταγές των συνθηκών της Μπολόνιας και της Λυσαβώνας της Ε.Ε.)] με βασικά κριτήρια την αξιολόγηση του προγράμματος σπουδών του κάθε τμήματος σε σχέση με τις ανάγκες της αγοράς και ακολούθως την απορρόφηση των αποφοίτων στην αγορά εργασίας,. Είναι αυτονόητο τι σημαίνει αυτό για ένα τμήμα ανθρωπιστικών σπουδών με γενικό και σχετικά ασαφές επιστημονικό αντικείμενο σε σχέση πάντα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και είναι επίσης πασιφανές τι επιπτώσεις θα έχει για το τμήμα η εξάρτηση της χρηματοδότησης που θα λαμβάνει από τα παραπάνω κριτήρια όταν σχεδόν το 80% των αποφοίτων ετεροαπασχολούνται. Θα αναφερθούμε στο ζήτημα αυτό αναλυτικότερα στη συνέχεια. Είναι κομβικής σημασίας γεγονός ότι τα κριτήρια βάσει των οποίων γίνεται η αξιολόγηση καθορίζονται πανελλαδικά από μια 15 μελή επιτροπή την Α.ΔΙ.Π.( Αρχή για τη Διασφάλιση της Ποιότητας ) η οποία όπως είναι φυσικό δεν βρίσκεται σε καμία ανάδραση με τα επιμέρους ιδρύματα και πόσο μάλλον με τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές σε καθένα από αυτά. Οι επιτροπές εσωτερικής αξιολόγησης που συγκροτούνται σε κάθε τμήμα ξεχωριστά κατά κανένα τρόπο, με βάση το νόμο, δεν παρεμβαίνουν στην διαδικασία επιλογής των κριτηρίων ούτε στη λήψη των αποφάσεων καθώς ο ρόλος τους περιορίζεται στη σύνταξη μιας έκθεσης «σύμφωνα με τα κριτήρια, τους δείκτες αξιολόγησης...τις κατευθύνσεις και τα πρότυπα που εκδίδει η Α.ΔΙ.Π.» άρα θα έχουν καθαρά συμβουλευτικό και όχι αποφασιστικό ρόλο. Με λίγα λόγια μια 15μελής επιτροπή ‘τεχνοκρατών’ ελεγχόμενων από το υπουργείο και τις επιλογές της κυβέρνησης θα αποφασίζει ποία είναι τα προβλήματά μας και πως πρέπει αυτά να επιλυθούν χωρίς εμάς, μέσω των Γενικών μας Συνελεύσεων και των οργάνων που ανέδειξε όλα αυτά τα χρόνια το φοιτητικό κίνημα. Αυτά για όσους πιστεύουν ότι η αξιολόγηση έρχεται γενικά να λύσει τα προβλήματα που εμείς αξιολογούμε ως σημαντικά και ότι η απλή συμπλήρωση κάποιων ερωτηματολογίων σημαίνει ενεργό συμμετοχή στην όλη διαδικασία.

Η παραπάνω δομή καταδεικνύει και το ρόλο που έρχεται να παίξει η αξιολόγηση ως προθάλαμο για την εφαρμογή των επιλογών του υπουργείου στο πεδίο των αναδιαρθρώσεων καθώς η όλη διαδικασία θα κατευθύνεται επί της ουσίας από αυτό. Έτσι μπαίνουμε και στο πιο επί της ουσίας ζήτημα που καταδεικνύει και τον σκοπό και τις πραγματικές προθέσεις του νόμου. Δεν είναι τυχαίο ότι η προώθηση της εφαρμογής της αξιολόγησης γίνεται στο πλαίσιο της εφαρμογής του πρότυπου εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας των ιδρυμάτων ο οποίος εμπεριέχει εκτός αυτής τις πιο κομβικές αιχμές της αναδιάρθρωσης [ σχετικά με την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος και την προσπάθεια διαλυτοποίησης κάθε προσπάθειας για αγωνιστικές κινητοποιήσεις ( πειθαρχικά συμβούλια φοιτητών, οριοθέτηση υποχρεωτικά των εξαμήνων σε 13 εβδομάδες ), σχετικά με την εντατικοποίηση των όρων φοίτησης ( εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων, διαγραφές όσων ξεπεράσουν το όριο των 2ν ετών φοίτησης )]. Περιλαμβάνει επίσης και τα 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα που καταθέτει η κάθε σχολή στο υπουργείο προκειμένου να εγκριθεί η χρηματοδότηση της και εδώ αποδεικνύονται οι πραγματικές προθέσεις καθώς προαπαιτούμενο για να κατατεθούν τα 4ετή επιχειρησιακά πλάνα της κάθε σχολής είναι η εφαρμογή της αξιολόγησης καθώς η χρηματοδότηση γίνεται βάσει αυτής. Συνεπώς η σχολή μας που λόγω των κριτηρίων όπως αναπτύχθηκαν στην αρχή της παραγράφου θα επιτύχει χαμηλό σκόρ στην αξιολόγηση θα λαμβάνει και την αντιστοίχως χαμηλή χρηματοδότηση με ότι αυτό συνεπάγεται για ένα ήδη υποχρηματοδοτούμενο τμήμα. Άρα χρηματοδότηση με βάση την αξιολόγηση που περικλείει και τον βαθμό εμπέδωσης της αναδιάρθρωσης σημαίνει και ασφυκτική οικονομική πίεση στα τμήματα για να προωθήσουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις αν θέλουν να επιβιώσουν.

Η αξιολόγηση όμως δεν μένει μόνο εκεί. Βάσει των πλήρως ιδιωτικοοικονομικών κριτήριών με τα οποία θα γίνεται αυτή , εδώ ενδεικτική είναι η εισαγωγή manager, και αναλόγως με τα αποτελέσματα της, η Α.ΔΙ.Π. μπορεί να επιβάλει αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών για να γίνει αυτό πιο ‘ανταγωνιστικό’, κατάτμηση τμημάτων κ.α. Αυτό προφανώς θα έχει ως αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη εξειδίκευση και άρα την περαιτέρω συρρίκνωση των επαγγελματικών μας προοπτικών και της δυνατότητάς μας να αποκτήσουμε επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο. Η αξιολόγηση φέρνει επίσης τις πιστωτικές μονάδες (credits). Τι σημαίνει αυτό πρακτικά, ότι όλες οι δραστηριότητες εντός σχολής ( μαθήματα, παρακολουθήσεις, εργασίες) αλλά και εκτός ( σεμινάρια, ξένες γλώσσες, πρακτική άσκηση, κ.α )αντιστοιχούν σε κάποιες πιστωτικές μονάδες με βάση τις οποίες θα αξιολογείται το πτυχίο του καθενός ατομικά. Άρα οδηγούμαστε σε ένα ατελείωτο κυνήγι παρακολουθήσεων, σεμιναρίων κ.λ.π. προκειμένου ο καθένας μας με έναν εντελώς εξατομικευμένο τρόπο να κατορθώσει να πάρει ένα ‘καλό ‘ πτυχίο, προφανώς διασπασμένο και με minimum, αν υπάρχει επαγγελματική κατοχύρωση. Εκτός από την διαλυτοποίηση κάθε δυνατότητας συλλογικής δράσης πάνω σε ζητήματα όπως τα επαγγελματικά δικαιώματα και η εργασιακή προοπτική αλλά και γενικότερα επιβολής μιας κατάστασης ακραίου ανταγωνισμού και εντατικοποίησης στις συνθήκες φοίτησης, που είναι και κυρίαρχη στόχευση του νόμου, η εισαγωγή πιστωτικών μονάδων θα έχει επιπτώσεις και σε άλλα επίπεδα. Σκεφτείτε π.χ. με τι όρους θα συγκροτεί η ΔΑΠ πελατειακές σχέσεις όταν θα μπορεί να παρέχει μέσω διαφόρων ψευτοσεμιναρίων και εκδηλώσεων πιστωτικές μονάδες. Στην κατεύθυνση αυτή της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού έρχεται να προστεθεί και το παράρτημα διπλώματος, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ατομικός φάκελος αναλυτικής καταγραφής δεξιοτήτων του κάθε αποφοίτου ( με βάση τη λογική των πιστωτικών μονάδων ) που διαμορφώνει προφανώς και απόλυτα εξατομικευμένους και άρα διαλυτικούς όρους όσον αφορά τη δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας λειτουργίας των πανεπιστημίων με όρους επιχειρηματικότητας και ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων που εισάγει ο νόμος της Αξιολόγησης εντάσσεται και η ρύθμιση για τις ανταποδοτικές υποτροφίες και τα δάνεια. Σε μια εντελώς νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση η ρύθμιση αυτή έρχεται να μετακυλήσει το βάρος της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης στους φοιτητές παρέχοντας σε όσους δεν έχουν τους αναγκαίους πόρους να σπουδάσουν δάνεια που θα αποπληρώνονται με επαχθείς όρους μετά το τέλος των σπουδών και υποτροφίες ως αντάλλαγμα για τις οποίες οι υπότροφοι θα δουλεύουν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σαφές αν ρίξει κανείς μια ματιά στο τι γίνεται στις πρακτικές ασκήσεις ( ανασφάλιστη εργασία, μισθοί κάτω του μισού του βασικού μισθού κ.λ.π).

Έτσι, ως ΡΑΣ ΕΑΑΚ θεωρούμε ότι ο Φ.Σ Πολιτικού, πιάνοντας το νήμα της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης, όπου τοποθετήθηκε ρητά κατά της διαδικασίας αξιολόγησης στο τμήμα μας, πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή ετοιμότητα, ώστε να μπλοκάρει κάθε προσπάθεια εφαρμογής του αντιδραστικού νόμου περί αξιολόγησης. Γιατί όταν τα συμφέροντα μας στοχοποιούνται το δίλλημα που μπαίνει και πρέπει να απαντηθεί είναι ένα και μοναδικό:

‘Πάντα δύο κατηγορίες: Δρώντες ή θεατές…’’ (Μανώλης Αναγνωστάκης)

13 Νοε 2009

NEA ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Φ.Σ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΕΜΠΤΗ 12/11, αμφιθ.16

Μετά την υπερψήφιση του πλαισίου της ΡΑΣ ΕΑΑΚ, ο φοιτητικός σύλλογος Πολιτικού προχωράει σε νέα Γενική Συνέλευση τη Πέμπτη 12 Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο 16. Ο σύλλογος συζητάει κι αποφασίζει σχετικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου, αλλά και εκπαιδευτικά ζητήματα συγκυρίας (Αξιολόγηση,ΚΕΣ,άσυλο,δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα).

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ Φ.Σ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Η περίοδος που διανύουμε έρχεται να αναδείξει με πολύ έντονο τρόπο τόσο τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και τους τρόπους με τους οποίους επιχειρείται αυτή να ξεπεραστεί όσο και τις προκλήσεις αλλά και τις προοπτικές που δημιουργούνται σε αυτό το περιβάλλον. Η χρηματοπιστωτική κρίση που κλυδωνίζει εδώ και ένα και πλέον χρόνο τα ‘σκληρό’ πυρήνα των ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών της Β.Αμερικής και της Ευρώπης καταδεικνύει όχι μόνο την κενότητα των λόγων όσων προέβλεπαν ‘το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών’ με την απόλυτη κυριαρχία σε οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδο των ιδεολογημάτων του οικονομικού φιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αλλά και όλη εκείνη τη ζοφερή πραγματικότητα, που διαμορφώθηκε σταδιακά με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων ( ελαστικές σχέσεις εργασίας, συμπίεση μισθών, κατάργηση 8ώρου και συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συρρίκνωση και κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, κ.α.) την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους ( διάλυση της δημόσιας και δωρεάν υγείας και εκπαίδευσης, άρση θεμελιωδών κεκτημένων του λαϊκού κινήματος ) και την επιβολή των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων δογμάτων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής συγκρότησης, πάνω στην οποία δομήθηκε η παγκόσμια οικονομία τα τελευταία 20 σχεδόν χρόνια. Σε αυτό το πλαίσιο εμφανίστηκαν τα ελαστικά ωράρια, τα προγράμματα stage και τα νέα δόγματα περί flexicurity και ενοικίαση εργαζομένων για τα οποία γίνεται πολύς λόγος σήμερα αν και είναι πραγματικότητα για χιλιάδες εργαζομένους εδώ και πολλά χρόνια. . Ακόμα και αν καταργηθούν τα stage στον δημόσιο τομέα, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων, που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα θα συνεχίσει να δουλεύει με μπλοκάκια, stage, ανασφάλιστη εργασία, πάντα βρισκόμενη κάτω από τον κίνδυνο της απόλυσης και την ανεργία, που λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους κλάδους.
Παρά λοιπόν τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ περί κατάργησης των stage, παραμένει απολύτως βέβαιο ότι καμία σημαντική αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει στο πραγματικά μεσαιωνικό πλέγμα εργασιακών σχέσεων που προετοιμάστηκε από τις κυβερνήσεις Σημίτη και εντάθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. πάντα υπό τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και των ‘τεχνοκρατών’ των Βρυξελλών. Eκείνων που οραματίστηκαν την «άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς» που προέβλεπε η Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη και διαπνέει και την επερχόμενη εφαρμογή της Συνθήκης της Λισσαβόνας. . Ακόμα και αν καταργηθούν τα stage στον δημόσιο τομέα, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων, που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα θα συνεχίσει να δουλεύει με μπλοκάκια, stage, ανασφάλιστη εργασία, πάντα βρισκόμενη κάτω από τον κίνδυνο της απόλυσης και την ανεργία, που λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους κλάδους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο νέος πρωθυπουργός δεν μίλησε καθόλου για την μεθοδευμένη μετακύληση του κόστους της κρίσης στα λαϊκά στρώματα ούτε για αλλαγή στην ακολουθούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική στην οικονομία και υποστήριξε ότι η λύση βρίσκεται απλώς στην πράσινη ανάπτυξη, δηλαδή σε μια σκληρά νεοφιλελεύθερη οικονομική διαχείριση με ‘περιβαλλοντικές αγωνίες’.
Ήδη, η μαχητική απεργία διαρκείας των λιμενεργατών ενάντια στην ιδιωτικοποίησηΟ πρώτος έδωσε εντολή για πογκρόμ στα Εξάρχεια με αποτέλεσμα ένα κύμα συλλήψεων, προσαγωγών, ξυλοδαρμών, ελέγχων και μια κατάσταση αστυνομοκρατίας να επικρατεί εδώ και δυο βδομάδες στην περιοχή. Η δεύτερη όχι απλά δεν έχει πει κουβέντα για απόσυρση των μέτρων που πέρασε η ΝΔ στην παιδεία, αλλά ξεκίνησε τη θητεία της με το κόψιμο της πρόσθετης διδακτικής στήριξης στα σχολεία λόγω έλλειψης κονδυλίων (και που το πήρε άρον-άρον πίσω μετά τις αντιδράσεις).

Σε συνθήκες λοιπόν εργασιακής ανασφάλειας και αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων όπως τις ξέραμε μέχρι σήμερα η νέα κυβέρνηση ακολουθώντας τη λογική των έως τώρα εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, όπως αυτές προωθούνται εδώ και χρόνια από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και υπό τις κατευθύνσεις τις Ε.Ε και των συνθηκών της Μπολόνια και της Λισσαβόνα, έρχεται να επιβάλει την εφαρμογή του νόμου για την αξιολόγηση ως δούρειου ίππου για την εμπέδωση του συνόλου της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (νόμος – πλαίσιο, Κ.Ε.Σ., Ινστιτούτα Δια Βίου Μάθησης) η οποία στον πυρήνα της δεν αποσκοπεί παρά στην δημιουργία αποφοίτων-μελλοντικών εργαζομένων που θα χαρακτηρίζονται από το τρίπτυχο ευέλικτοι-πειθαρχημένοι-αναλώσιμοι.
του λιμανιού του Πειραιά έφερε σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, με την δήθεν “προοδευτική” υπουργό Λούκα Κατσέλη να σπεύδει πρωτίστως να καθησυχάσει τον πρέσβη της Κίνας για τη μη ακυρωση της συμφωνίας πώλησης στην κινέζικη εταιρεία και δευτερευόντως να συνομιλήσει με τους ίδιους τους λιμενεργάτες. Ανάλογα δείγματα γραφής αντιδραστικής και αυταρχικής πολιτικής έσπευσαν να δώσουν γρήγορα-γρήγορα και τα άλλα αστέρια του κυβερνητικού σχήματος του Γιωργάκη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης (υπ. Δημόσιας Τάξης) και Άννα Διαμαντοπούλου (υπ. Παιδείας).
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ – ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Τι προβλέπει όμως ακριβώς ο νόμος περί Αξιολόγησης γιατί είναι τόσο κομβικής σημασίας και τι σημαίνει για όλους εμάς η επιχειρούμενη εφαρμογή του στο τμήμα μας;
Καταρχάς επειδή η έννοια της αξιολόγησης προδιαθέτει θετικά ως προς το περιεχόμενό της και επειδή στο τμήμα μας διαχέεται από τη ΔΑΠ μια πολύ στρεβλή εικόνα για την πραγματική φύση και τους σκοπούς του νόμου είναι αναγκαίο να γίνουν κάποιες διευκρινήσεις. Ο νόμος που επιχειρείται να υλοποιηθεί σε κανένα σημείο του δεν μιλά για αξιολόγηση των κτηριακών υποδομών και των τεχνικών μέσων που διαθέτουν τα ιδρύματα, ούτε για τις παροχές φοιτητικής μέριμνας ( ποιότητα σίτισης-στέγασης ) και άλλων με πιο ευρεία έννοια φοιτητικών παροχών όπως είναι η κατάσταση των φοιτητικών λεσχών ( θεατρική, κινηματογραφική,...), των διδασκαλείων ξένων γλωσσών κ.λ.π. Επίσης δεν λαμβάνεται πουθενά ως κριτήριο ή θέμα προς διερεύνηση το πιο κρίσιμο πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και που δεν είναι άλλο από την απουσία επαγγελματικών-εργασιακών δικαιωμάτων στα πτυχία μας και άρα την έστω και στοιχειώδη εξασφάλιση μιας κάποιας επαγγελματικής προοπτικής.
Υπό αυτές τις συνθήκες και αφού είναι ξεκάθαρο ότι η αξιολόγηση δεν έχει σαν κύριο αντικείμενό της την επίλυση των πιο βασικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, τίθεται το ερώτημα τι εν τέλει αξιολογείται και που αποσκοπούν οι επιδιωκόμενους αλλαγές. Σαν κυρίαρχος σκοπός της αξιολόγησης τίθεται το ζήτημα της πιστοποίησης της ποιότητας των ιδρυμάτων [στην κατεύθυνση συγκρότησης του ΚΕΧΑΕ(Κοινός Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης, κατά τις επιταγές των συνθηκών της Μπολόνιας και της Λισαβόνας της Ε.Ε.)] με βασικά κριτήρια την αξιολόγηση του προγράμματος σπουδών του κάθε τμήματος σε σχέση με τις ανάγκες της αγοράς και ακολούθως την απορρόφηση των αποφοίτων στην αγορά εργασίας,. Είναι αυτονόητο τι σημαίνει αυτό για ένα τμήμα ανθρωπιστικών σπουδών με γενικό και σχετικά ασαφές επιστημονικό αντικείμενο σε σχέση πάντα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και είναι επίσης πασιφανές τι επιπτώσεις θα έχει για το τμήμα η εξάρτηση της χρηματοδότησης που θα λαμβάνει από τα παραπάνω κριτήρια όταν σχεδόν το 80% των αποφοίτων ετεροαπασχολούνται. Θα αναφερθούμε στο ζήτημα αυτό αναλυτικότερα στη συνέχεια.
Είναι κομβικής σημασίας γεγονός ότι τα κριτήρια βάσει των οποίων γίνεται η αξιολόγηση καθορίζονται πανελλαδικά από μια 15 μελή επιτροπή την Α.ΔΙ.Π.( Αρχή για τη Διασφάλιση της Ποιότητας ) η οποία όπως είναι φυσικό δεν βρίσκεται σε καμία ανάδραση με τα επιμέρους ιδρύματα και πόσο μάλλον με τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές σε καθένα από αυτά. Οι επιτροπές εσωτερικής αξιολόγησης που συγκροτούνται σε κάθε τμήμα ξεχωριστά κατά κανένα τρόπο, με βάση το νόμο, δεν παρεμβαίνουν στην διαδικασία επιλογής των κριτηρίων ούτε στη λήψη των αποφάσεων καθώς ο ρόλος τους περιορίζεται στη σύνταξη μιας έκθεσης «σύμφωνα με τα κριτήρια, τους δείκτες αξιολόγησης...τις κατευθύνσεις και τα πρότυπα που εκδίδει η Α.ΔΙ.Π.» άρα θα έχουν καθαρά συμβουλευτικό και όχι αποφασιστικό ρόλο. Η σύνδεση μεταξύ της Α.ΔΙ.Π και της επιτροπής εσωτερικής αξιολόγησης κάθε τμήματος γίνεται μέσω της επιτροπής εξωτερικής αξιολόγησης που δημιουργείται ανά τμήμα, σχολή ή ίδρυμα και η οποία λαμβάνοντας υπόψη τα πορίσματα της εσωτερικής, ελέγχει την πλήρη ή μη εφαρμογή των συστάσεων της προηγούμενης αξιολόγησης και συντάσσει μια έκθεση για τα «μέτρα που πρέπει να ληφθούν», η οποία τελικά και αποστέλλεται στην –πανταχού παρούσα- Α.ΔΙ.Π.
Είναι απόλυτα ευκρινές ότι με αυτή τη διαδικασία καθίσταται αδύνατη η οποιαδήποτε επίδραση πάνω στα κριτήρια αξιολόγησης και τις αποφάσεις που θα παίρνονται από την ΑΔΙΠ τόσο από τα επιμέρους τμήματα όσο και πολύ περισσότερο από τους φοιτητές η οποίοι σε αυτή τη διαδικασία η παρουσία τους θα είναι πραγματικά αμελητέα.
Με λίγα λόγια μια 15μελής επιτροπή ‘τεχνοκρατών’ ελεγχόμενων από το υπουργείο και τις επιλογές της κυβέρνησης θα αποφασίζει ποία είναι τα προβλήματά μας και πως πρέπει αυτά να επιλυθούν χωρίς εμείς ,μέσω των Γενικών μας Συνελεύσεων και των οργάνων που ανέδειξε όλα αυτά τα χρόνια το φοιτητικό κίνημα ως εκφραστή των συμφερόντων μας, ή ακόμα και το τμήμα να έχουμε ρόλο στη διαδικασία αυτή. Αυτά για όσους πιστεύουν ότι η αξιολόγηση έρχεται γενικά να λύσει τα προβλήματα που εμείς αξιολογούμε ως σημαντικά και ότι η απλή συμπλήρωση κάποιων ερωτηματολογίων σημαίνει ενεργό συμμετοχή στην όλη διαδικασία. Η παραπάνω δομή καταδεικνύει και το ρόλο που έρχεται να παίξει η αξιολόγηση ως προθάλαμο για την εφαρμογή των επιλογών του υπουργείου στο πεδίο των αναδιαρθρώσεων καθώς η όλη διαδικασία θα κατευθύνεται επί της ουσίας από αυτό. Έτσι μπαίνουμε και στο πιο επί της ουσίας ζήτημα που καταδεικνύει και τον σκοπό και τις πραγματικές προθέσεις του νόμου.
Δεν είναι τυχαίο ότι η προώθηση της εφαρμογής της αξιολόγησης γίνεται στο πλαίσιο της εφαρμογής του πρότυπου εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας των ιδρυμάτων ο οποίος εμπεριέχει εκτός αυτής τις πιο κομβικές αιχμές της αναδιάρθρωσης – σχετικά με την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος και την προσπάθεια διάλυσης κάθε προσπάθειας για αγωνιστικές κινητοποιήσεις μέσα από πειθαρχικά συμβούλια φοιτητών, οριοθέτηση υποχρεωτικά των εξαμήνων σε 13 εβδομάδες, σχετικά με την εντατικοποίηση των όρων φοίτησης με εισαγωγή αλυσίδων μαθημάτων, διαγραφές όσων ξεπεράσουν το όριο των 2ν ετών φοίτησης.
Περιλαμβάνει επίσης και τα 4ετή επιχειρησιακά προγράμματα που καταθέτει η κάθε σχολή στο υπουργείο προκειμένου να εγκριθεί η χρηματοδότηση της και εδώ αποδεικνύονται οι πραγματικές προθέσεις καθώς προαπαιτούμενο για να κατατεθούν τα 4ετή επιχειρησιακά πλάνα της κάθε σχολής είναι η εφαρμογή της αξιολόγησης καθώς η χρηματοδότηση γίνεται βάσει αυτής. Συνεπώς η σχολή μας που λόγω των κριτηρίων όπως αναπτύχθηκαν στην αρχή της παραγράφου θα επιτύχει χαμηλό σκορ στην αξιολόγηση θα λαμβάνει και την αντιστοίχως χαμηλή χρηματοδότηση με ότι αυτό συνεπάγεται για ένα ήδη υποχρηματοδοτούμενο τμήμα. Άρα χρηματοδότηση με βάση την αξιολόγηση που περικλείει και τον βαθμό εμπέδωσης της αναδιάρθρωσης σημαίνει και ασφυκτική οικονομική πίεση στα τμήματα για να προωθήσουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις αν θέλουν να επιβιώσουν.

Η αξιολόγηση όμως δεν μένει μόνο εκεί. Βάσει των πλήρως ιδιωτικοοικονομικών κριτήριών με τα οποία θα γίνεται αυτή , εδώ ενδεικτική είναι η εισαγωγή manager, και αναλόγως με τα αποτελέσματα της, η Α.ΔΙ.Π. μπορεί να επιβάλει αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών για να γίνει αυτό πιο ‘ανταγωνιστικό’, κατάτμηση τμημάτων κ.α. Αυτό προφανώς θα έχει ως αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη εξειδίκευση και άρα την περαιτέρω συρρίκνωση των επαγγελματικών μας προοπτικών και της δυνατότητάς μας να αποκτήσουμε επαγγελματικά δικαιώματα στο πτυχίο. Η αξιολόγηση φέρνει επίσης τις πιστωτικές μονάδες. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά, ότι όλες οι δραστηριότητες εντός σχολής ( μαθήματα, παρακολουθήσεις, εργασίες) αλλά και εκτός ( σεμινάρια, ξένες γλώσσες, πρακτική άσκηση, κ.α )αντιστοιχούν σε κάποιες πιστωτικές μονάδες με βάση τις οποίες θα αξιολογείται το πτυχίο του καθενός ατομικά. Άρα οδηγούμαστε σε ένα ατελείωτο κυνήγι παρακολουθήσεων, σεμιναρίων κ.λ.π. προκειμένου ο καθένας μας με έναν εντελώς εξατομικευμένο τρόπο να κατορθώσει να πάρει ένα ‘καλό ‘ πτυχίο, προφανώς διασπασμένο και με minimum, αν υπάρχει επαγγελματική κατοχύρωση. Εκτός από την διάλυση κάθε δυνατότητας συλλογικής δράσης πάνω σε ζητήματα όπως τα επαγγελματικά δικαιώματα και η εργασιακή προοπτική αλλά και γενικότερα επιβολής μιας κατάστασης ακραίου ανταγωνισμού και εντατικοποίησης στις συνθήκες φοίτησης, που είναι και κυρίαρχη στόχευση του νόμου, η εισαγωγή πιστωτικών μονάδων θα έχει επιπτώσεις και σε άλλα επίπεδα. Σκεφτείτε π.χ. με τι όρους θα συγκροτεί η ΔΑΠ πελατειακές σχέσεις όταν θα μπορεί να παρέχει μέσω διαφόρων ψευτοσεμιναρίων και εκδηλώσεων πιστωτικές μονάδες. Στην κατεύθυνση αυτή της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού έρχεται να προστεθεί και το παράρτημα διπλώματος, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ατομικός φάκελος αναλυτικής καταγραφής δεξιοτήτων του κάθε αποφοίτου ( με βάση τη λογική των πιστωτικών μονάδων ) που διαμορφώνει προφανώς και απόλυτα εξατομικευμένους και άρα διαλυτικούς όρους όσον αφορά τη δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων.

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας λειτουργίας των πανεπιστημίων με όρους επιχειρηματικότητας και ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων που εισάγει ο νόμος της Αξιολόγησης εντάσσεται και η ρύθμιση για τις ανταποδοτικές υποτροφίες και τα δάνεια. Σε μια εντελώς νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση η ρύθμιση αυτή έρχεται να μετακυλήσει το βάρος της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης στους φοιτητές παρέχοντας σε όσους δεν έχουν τους αναγκαίους πόρους να σπουδάσουν δάνεια που θα αποπληρώνονται με επαχθείς όρους μετά το τέλος των σπουδών και υποτροφίες ως αντάλλαγμα για τις οποίες οι υπότροφοι θα δουλεύουν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σαφές αν ρίξει κανείς μια ματιά στο τι γίνεται στις πρακτικές ασκήσεις ( ανασφάλιστη εργασία, μισθοί κάτω του μισού του βασικού μισθού κ.λ.π).
Συνοψίζοντας λοιπόν η εφαρμογή του νόμου περί αξιολόγησης δεν έρχεται να επιλύσει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αλλά συνδεόμενη με το συνολικότερο πνεύμα και την εφαρμογή της αναδιάρθρωσης έρχεται επιβάλλοντας εντατικούς ρυθμούς σπουδών, ασφυκτικό πλαίσιο πειθάρχησης του φοιτητικού σώματος και συμπίεσης- διάλυσης των εργασιακών προοπτικών των αποφοίτων μέσω της ειδίκευσης και της αποστοίχισης επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία να επιτύχει την παραγωγή μελλοντικών εργαζομένων που θα ορίζεται από το τρίπτυχο ευέλικτοι-πειθαρχημένοι-αναλώσιμοι. Να δημιουργήσει δηλαδή έναν τύπο εργαζομένου χωρίς δικαιώματα, μακριά από συνδικαλιστικές πρακτικές και άρα απόλυτα πειθήνιου στις επιδιώξεις και τις αυθαιρεσίες του εκάστοτε εργοδότη.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΟΛΕΓΙΩΝ-KEΣ
Μια άλλη σημαντική τομή στο χώρο της μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί η προώθηση της νομιμοποίησης και ισοτίμησης των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ) και της αδειοδότησης των Κολεγίων – παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα (New York College, Deree, BCA κλπ). Είναι χαρακτηριστικό οτι από την επιτροπή αδειοδότησης των κολεγίων είχαν αποχωρήσει οι εκπρόσωποι των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, λόγω των εξευτελιστικών όρων για την ίδρυση και λειτουργία αυτών. Παρ’ όλα αυτά, ο απερχόμενος υπ. Παιδείας Σπηλιωτόπουλος πρόλαβε να κάνει ένα “αποχαιρετιστήριο δωράκι” στους κολεγιάρχες και να δώσει άδειες σε 33 από αυτά το κολέγια, με μια κίνηση που αποτελεί πραγματικό πραξικόπημα. Η αναγνώριση των ΚΕΣ περνάει και μέσα από την ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 της ΕΕ, που προβλέπει την επαγγελματική ισοτίμηση των αποφοίτων των ΚΕΣ με αυτούς του δημοσίου πανεπιστημίου (π.χ. Τα 4ετή και 5ετή πτυχία του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου ισοτιμούνται με 3χρονα bachelor).
Συνολικά το ζήτημα των ΚΕΣ, δηλαδή της λειτουργίας επί της ουσίας ιδιωτικών πανεπιστημίων -παρακάμπτοντας το αρ. 16-, αποτελεί κορυφαίο μέτωπο για το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα, και ταυτόχρονα σημαντικό κόμβο για την πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ στην εκπαίδευση και τη διαδικασία της Μπολόνια. Αποτελεί επίσης καίριο ζήτημα και για τους χιλιάδες μαθητές που πετιούνται έξω από το πανεπιστήμιο με τη βάση του 10 και αποτελούν την καλύτερη πελατεία για τα ψευτο-κολέγια. Φαίνεται ότι για την κυβέρνηση, παλιά και νέα, αυτοί οι μαθητές είναι ανίκανοι να φοιτήσουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά ικανοί να πληρώσουν για να φοιτήσουν στις “ισότιμες” ιδιωτικές σχολές.. Η αναγνώριση των ΚΕΣ και πιστοποίηση των τίτλων σπουδών που εκδίδουν οδηγεί σε κατάργηση εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων, στην απαξίωση των πτυχίων και της εργασιακής προοπτικής του συνόλου των αποφοίτων. Τέλος, η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων συντελεί στη διάσπαση των γνωστικών αντικειμένων και των ενιαίων πτυχιών, ενώ αποτελεί μοχλό πίεσης για την υλοποίηση ολόκληρης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο.

Είναι επίσης σίγουρο ότι οι επιπτώσεις μιας πιθανής εφαρμογής του νόμου μας αφορούν όλους! Είναι λοιπόν ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός μαζικού και νικηφόρου φοιτητικού κινήματος που σε συνδυασμό με τους αγώνες των εργαζομένων θα οδηγήσει σε ανατροπή των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε εκπαίδευση και εργασία. Σε μια περίοδο που προωθείται όλο και πιο πολύ η ιδέα της άνευ όρων ανταγωνιστικότητας και του ατομικού δρόμου, είναι για όλους εμάς καθήκον αντλώντας δύναμη και εμπειρία από τους νικηφόρους αγώνες που προηγήθηκαν τόσο στο φοιτητικό όσο και στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα να δώσουμε συλλογικά τη μάχη, να παλέψουμε για ένα μέλλον αξιοπρέπειας, ένα μέλλον αντίστοιχο των ονείρων και των ελπίδων μας!


‘‘Δύο κατηγορίες πάντα: Δρώντες ή θεατές…’’
Μανώλης Αναγνωστάκης

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
- Ανατροπή του νόμου-πλαίσιο, καμία εφαρμογή διάταξής του, να αποσυρθεί ο εσωτερικός κανονισμός. Καμία σκέψη για αξιολόγηση σε κανένα τμήμα!
- Καμία άδεια σε κολέγιο-ΚΕΣ, να παρθούν πίσω όσες δόθηκαν. Να σταματήσει κάθε διαδικασία νομιμοποίησης και ισοτίμησής τους. Όχι στην ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05.
- Κατάργηση των ΚΕΣ και κάθε μορφής ιδιωτικής μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Καμία σκέψη για αναθεώρηση του αρ. 16 ή παράκαμψής του.
- Κάτω τα χέρια από το άσυλο, το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό. Διεύρυνση του σε σχολεία και εργασιακούς χώρους. Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.
- Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια και Δωρεάν για όλους.
- Ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό.
- Να αποσυρθούν οι ψηφισμένοι νόμοι για ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, Αξιολόγηση, έρευνα και μεταπτυχιακά.
- Aπεμπλοκή της Ελλάδας από τον Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ), μπλοκάρισμα της διαδικασίας της Μπολόνια, ανυπακοή στις κατευθύνσεις και οδηγίες της ΕΕ για την εκπαίδευση.
- Ενάντια στην εντατικοποίηση και την πειθάρχηση των σπουδών. Όχι στα μαζικά κοψίματα.
- Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες για όλους τους φοιτητές.
- Μόνιμη, σταθερή, λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Όχι στην ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
- Να καταργηθούν όλοι οι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (Πετραλιά-Ρέππα-Σιούφα). Πλήρη και διευρυμένη ασφαλιστική και υγιειονομική κάλυψη όλων των εργαζομένων, καθώς και των νέων πτυχιούχων και ανέργων.
- Άμεση νομιμοποίηση των μεταναστών, να αποκτήσουν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Άσυλο σε όποιον το ζητήσει. Όχι στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Όχι στο Σύμφωνο Μετανάστευσης της ΕΕ
- Να διαλυθούν τώρα ΜΑΤ και ειδικές δυνάμεις καταστολής, αφοπλισμός της αστυνομίας. - Κατάργηση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων. Να φύγουν οι χαφιεδοκάμερες από τους δρόμους.
- Κατάργηση των τρομονόμων της ΕΕ, καμία εφαρμογή τους. Κατάργηση της “ποινικοποίησης της κουκούλας” και των υπόλοιπων αυταρχικών διατάξεων που ψηφίστηκαν μετά το Δεκέμβρη.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
-Καμία εφαρμογή του νόμου περί αξιολόγησης στη σχολή
-Κινητοποίηση για το θέμα αυτό στην Γεν.Συνέλευση τμήματος και στη Γραμματεία
-Νέα Γενική Συνέλευση την επόμενη Τετάρτη 11/11

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ 4/11

Στη Γενική Συνέλευση φοιτητών Πολιτικού που πραγματοποιήθηκε τη Τετάρτη 4 Νοεμβρίου το πλαίσιο της ΡΑΣ ΕΑΑΚ υπερψήφισαν το ΔΙΚΤΥΟ και η ΠΑΣΠ, μπλοκάροντας την αξιολόγηση και αποσπώντας άγωνιστική τοποθέτηση του Συλλόγου μας σε μια σειρά απο άλλα ζητήματα της συγκυρίας(ΚΕΣ,φοιτητική καθημερινότητα κ.α)

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ:

ΕΑΑΚ-ΔΙΚΤΥΟ-ΠΑΣΠ 149
ΔΑΠ 142
ΠΚΣ 35

12 Νοε 2009

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΑΚΑΘΕΚΤΗ


Έχοντας ήδη περάσει 7 χρόνια από τη πρώτη απόπειρα εφαρμογής νομοθετημάτων στο χώρο της εκπαίδευσης σε σχέση με την εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, καθώς και της αξιολόγησης, βρισκόμαστε εκ νέου αντιμέτωποι με μια νέα ‘’αναδιαρθρωτική καταιγίδα’’. Το φοιτητικό κίνημα καθ’ όλη αυτή τη περίοδο απάντησε δυναμικά και νικηφόρα είτε με το μπλοκάρισμα της εφαρμογής των αναδιαρθρώσεων, είτε με τη οριστική απόσυρση των σχετικών νομοθετημάτων.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ φρόντισε πριν αποχωρήσει από την εξουσία,σε συνέχεια των επιλογών της προηγούμενης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, να περάσει νέα ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ εξισώνονται, ενώ επαναφέρει το ζήτημα της αξιολόγησης ακόμα πιο επιτακτικά. Η εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων όμως κάθε άλλο παρά τα συμφέροντα των φοιτητών εξυπηρετεί, καθ’ ότι αυτά στη πραγματικότητα συμπιέζουν τα επαγγελματικά δικαιώματα όλων των αποφοίτων προς τα κάτω. Το γεγονός ότι πλέον όλοι οι απόφοιτοι παρεμφερούς αντικειμένου σε ΑΕΙ και ΤΕΙ (πχ. ΤΕΙ Νοσηλευτικής-ΑΕΙ Νοσηλευτικής) θα ανταγωνίζονται για τις ίδιες και ήδη μηδαμινές θέσεις εργασίας, θα αποστερήσει από τους μελλοντικούς εργαζομένους τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης δικαιωμάτων, ενώ ταυτόχρονα θα τους καταστήσει ένα ευέλικτο εργατικό δυναμικό ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες των εργοδοτών.

Πέρα όμως απ’ το ζήτημα της εξίσωσης των πτυχίων στο σύνολο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το υπουργείο επιχειρεί με πιο επιθετικό και ενιαίο τρόπο την εισαγωγή της αξιολόγησης σε ΤΕΙ και ΑΕΙ. Η αξιολόγηση, η οποία χρόνια τώρα παρουσιάζεται ως αναγκαίο προαπαιτούμενο αξιοκρατικής λειτουργίας σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής, έρχεται τώρα με θεσμική μορφή στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Τι όμως ακριβώς είναι η ‘’αξιολόγηση’’ και ποιες οι επιπτώσεις της εφαρμογής της; Αξιολόγηση είναι μια διαδικασία επιτήρησης στην ουσία των εφαρμοζόμενων εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων στα πανεπιστήμια από μια ‘’ανεξάρτητη’’ επιτροπή εκπαιδευτικών με βάση κυρίως κριτήρια της αγοράς.

Η πιο άμεση και ίσως πιο σημαντική επίπτωση στη φοιτητική μας καθημερινότητα θα είναι η εισαγωγή πιστωτικών μονάδων (credits). Aυτές αυτόματα σηματοδοτήσουν για το φοιτητικό σώμα ένα ατελείωτο κυνήγι πιστοποίησης δεξιοτήτων και εξειδικευμένων γνώσεων όπως σεμινάρια, αναγνωσρισμένη ικανότητα χειρισμού Η/Υ, διπλώματα ξένων γλωσσών,εργασίες και βεβαίως ενα ατελείωτο κυνήγι υψηλής βαθμολογίας.Η αξιολόγηση λοιπόν εκτός από την εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και manager στα πανεπιστήμια αποτελεί και τον τρόπο, με τον οποίο το υπουργείο εκβιάζει για την εφαρμογή του συνόλου της μεταρρύθμισης. Σε αντίθετη περίπτωση η στρόφιγγα της χρηματοδότησης θα κλείνει…