Με τον καιρο να 'ναι κοντρα

Φέτος, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, σε μία προσπάθεια να απαντήσουν στην επίθεση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, εξειδικεύουν με βάση τις ιδιαιτερότητες και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αυτή υλοποιείται σε κάθε σχολή. Βασική στόχευση της επίθεσης αποτελεί η αποστοίχιση (ή άρνηση κατοχύρωσης) των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο. Μιλάμε για μία κατεύθυνση δηλαδή, που επιτίθεται ευθέως στην εργασιακή προοπτική της φοιτώσας νεολαίας. Αυτό στο Πολιτικό αποκρυσταλλώνεται στη μάχη που έχουμε δώσει φέτος για την κατοχύρωση του επαγγελματικού δικαιώματος της παιδαγωγικής επάρκειας. Έχουμε πάει σε Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος, Συγκλήτους, Προέδρους, έχουμε μιλήσει με καθηγητές/-τριες ξεχωριστά, και κρίναμε εν τέλει σημαντικό ότι αυτή η μάχη πρέπει να κλιμακωθεί και να δοθεί σε πιο κεντρικό επίπεδο μαζί με τις καθηγητικές σχολές που απασχολούνται από το ίδιο ζήτημα αλλά και μαζί με τις πολυτεχνικές σχολές στις οποίες η αποστοίχιση του επαγγελματικού του δικαιώματος πραγματοποιείται μέσω μητρώων. Γι’ αυτό το λόγο πραγματοποιήθηκε κινητοποίηση των Φ.Σ. που είχαν συντονιστεί σχετικά με αυτά, στο Υπουργείο Παιδείας.

  Και ενώ οι φοιτητές/-τριες περίμεναν 2 ολόκληρες ώρες στην έξοδο προκειμένου να μιλήσουν με κάποιον/-α αρμόδιο/-α ή έστω να τους ανοίξουν για να μπουν μέσα, καταφέρνουν να μπουν τελικά στην αυλή του κτηρίου, και όταν πλησιάζουν την κεντρική είσοδο τους μπλοκάρει διμοιρία ΜΑΤ και ξεκινάει να τους χτυπάει ανελέητα με γκλομπ. Αυτή ήταν η απάντηση στα αιτήματα των φοιτητών και για ακόμη μία φορά φαίνονται ποιες είναι οι προθέσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως προς το ζήτημα της Παιδείας. Καταστολή σε διεκδικητικούς αγώνες, απαξίωση των κοινωνικών εκείνων υποκειμένων που πλήττονται άμεσα και υλικά από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τέτοιες αναπαραστάσεις έχουμε να ζήσουμε από την εποχή Σαμαρά, τότε που οι Σύγκλητοι, οι Γ.Σ.Τ. και οι Σύνοδοι Πρυτάνεων γινόταν μακριά από τα κοινωνικά υποκείμενα τα οποία πλήττονταν άμεσα από τις διαδικασίες των παραπάνω. Διαδικασίες οι οποίες κρινόταν αναγκαίο να γίνονται τόσο μακριά από τους/τις φοιτητές/-τριες, ούτως ώστε να "προστατεύονται" με ΜΑΤ από την παρουσία τους. Η αγωνιζόμενη νεολαία παρόλα αυτά, όπως τότε έτσι και τώρα, έδειξε ότι δεν τρομοκρατείται από την καταστολή του κράτους, της οποιασδήποτε κυβέρνησης, του οποιουδήποτε Υπουργείου.

 Παρόλα αυτά, οι φοιτητές/-τριες μπήκαν στο κτήριο, αναζήτησαν κάποιον αρμόδιο προκειμένου να μεταφέρουν τα αιτήματά τους, αλλά αρμόδιος δεν βρέθηκε ποτέ. Και όταν ήρθε μία επιτροπή συμβούλων του Υπουργού, μας είπαν ότι ήταν υπεύθυνοι να συζητήσουν μαζί μας και να κλείσουν «ραντεβού με αντιπροσώπους των συλλόγων», αλλά δεν ήταν υπεύθυνοι κατά τ’ άλλα ούτε να μας πούνε ποιος/ποια έδωσε την εντολή στα ΜΑΤ να επιτεθούν, ούτε να κάνει το Υπουργείο ανάληψη ευθύνης και να καταγγείλει το περιστατικό. Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, το Υπουργείο              -κανονικά- θα έπρεπε να είναι ανοιχτό για τους Φοιτητικούς Συλλόγους που μέσα από τις κινητοποιήσεις τους προσπαθούν να μεταφέρουν τις αποφάσεις τους που έχουν παρθεί από τα συλλογικά τους όργανα, οπότε ραντεβού δια αντιπροσώπων διολισθαίνουν σε λογικές συνομιλίας με όργανα και αρμόδιους το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φιμώνουν τους/τις φοιτητές/-τριες και να τους/τις καταστέλλουν.

  

  Η δική μας απάντηση λοιπόν, θα πρέπει να είναι μόνο μία. Η νεολαία, η κοινωνική εκείνη κατηγορία που πλήττεται περισσότερο από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές όπως αυτές εξειδικεύονται στο χώρο του Πανεπιστημίου, για να συνδεθούν με τις επιταγές της αγοράς εργασίας, δε θα σκύψει το κεφάλι. Έχει λόγο για το μέλλον της, έχει λόγο για τα επαγγελματικά της δικαιώματα, και θα τα διεκδικήσει με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μας καταστείλει, κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει από το να διεκδικούμε τα αυτονόητα, κανείς δεν θα μπορέσει να συγκρουστεί με την οργή μια ολόκληρης γενιάς που παλεύει για ένα μέλλον με αξιοπρέπεια.