22 Νοε 2016

Περί Πολυτεχνείου

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί να μπούμε ξανά σε μια διαδικασία εορτασμού του Πολυτεχνείου και μάλιστα 3ήμερου. Ακόμα ακόμα πιστεύουν ότι μπορεί να είναι κάτι παρωχημένο και πως «ό,τι έγινε, έγινε. Πρέπει να πάμε παρακάτω». Κι όμως φέτος είδαμε ότι ο συμβολισμός αυτής της επετείου ήταν πιο σημαντικός από ποτέ. Στον απόηχο του εορτασμού της επετείου βλέπουμε πως αυτά για τα οποία κάποιοι πάλεψαν και κάποιοι άλλοι μέχρι πρότινος υπερασπίζονταν βρέθηκαν να γκρεμίζονται μέσα από πολύ συγκεκριμένες πρακτικές της κυβέρνησης. Αλλά για να μιλάμε πιο συγκεκριμένα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ξεκινώντας από την 15η Νοεμβρίου, την ημέρα της επίσκεψης του Barack Obama είχαν προγραμματιστεί κινητοποιήσεις με κύριο γνώμονα την εναντίωση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που καθρεφτίζεται στο πρόσωπο κάθε Αμερικανού προέδρου.  Μερικές μέρες πριν, είχαν ανακοινωθεί τα μέτρα ασφαλείας για την επικείμενη επίσκεψη κατά τα οποία απαγορευόταν η κυκλοφορία στο μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου της Αθήνας ενώ η πεζή διέλευση από την περιοχή του Συντάγματος αποτελούσε ανέκδοτο. Μπορούμε, λοιπόν, όλοι να καταλάβουμε την ειρωνεία του πράγματος έχοντας κατά νου την αμερικανοκίνητη χούντα του ’73.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο σε αγαστή συνεργασία με ασφάλεια και ΜΑΤ είχε φροντίσει να περιφρουρήσει και εν τέλει να καταστείλει την προγραμματισμένη πορεία από το Πολυτεχνείο μέχρι την Αμερικάνικη Πρεσβεία, τοποθετώντας κλούβες λίγο μετά την πλατεία Κλαυθμώνος. Φτάνοντας στο σημείο αυτό τα μπλοκ της πορείας αρχίζουν να περικυκλώνονται από τις δυνάμεις καταστολής ενώ δακρυγόνα και κρότου λάμψης δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους ενώ κατάφεραν να τραυματίσουν και φοιτητές από το μπλοκ. 

Φυσικά, το ρεπερτόριο καταστολής της κυβέρνησης της καρδιάς μας δε μιμήθηκε αυτό των προκατόχων της μόνο ως προς τα χημικά, το ξύλο και τις απαγορεύσεις συναθροίσεων. Περιλαμβάνει δε –όσον αφορά την περίπτωση της πορείας της 17ης Νοέμβρη για το Πολυτεχνείο στην Αθήνα - και πιο light μορφές όπως μία πόλη περικυκλωμένη από 7.000 αστυνομικούς, δυνάμεις ΜΑΤ και κλούβες κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας ειδικά γύρω από την περιοχή του Πολυτεχνείου αλλά και στη συνέχεια κατά μήκος της διαδρομής που ακολούθησε η πορεία. Σε αυτό το κλίμα να προστεθεί ότι η συνύπαρξη αστυνομικών και διαδηλωτών δεν ήταν και τόσο αρμονική εκ μέρους των πρώτων όταν σε περιπτώσεις όπως αυτή της Πάτρας, μετά το πέρας των διαδηλώσεων αστυνομικοί εισέβαλαν σε μαγαζιά και καφετέριες συλλαμβάνοντας αναίτια κόσμο που συμμετείχε στην πορεία. Τέτοιες πρακτικές αμαυρώνουν τη μνήμη του Πολυτεχνείου, και καταδεικνύουν το θράσος αυτών που τολμούν ακόμα και σήμερα να λοιδορούν το όνομα της Αριστεράς. Για να δούμε και τη θετική πλευρά βέβαια, να τονιστεί ότι η  συμβολική αυτή πορεία στην Αθήνα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας ήταν γεμάτη κόσμο αφού φοιτητικοί σύλλογοι , σωματεία καθώς και γονείς με τα παιδιά τους κατέβηκαν στο δρόμο για να τιμήσουν όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία .
Να σημειωθεί ότι αυτή η ιστορική επέτειος, από τις μέρες που ο ελληνικός λαός, και δη οι φοιτητές έριξαν τη χούντα στην Ελλάδα, φέτος είχε να αντιμετωπίσει κάτι ακόμα. Τα ξημερώματα της 17ης συλλογικότητα έκανε κατάληψη στο κτίριο του Πολυτεχνείου δηλώνοντας ότι είναι αναρχικοί  και αναρχικές που απαιτούν την απελευθέρωση των συλληφθέντων συντρόφων του στην πορεία της 15ης Νοέμβρη ενάντια στον Ομπάμα καθώς και το να γίνει ο χώρος του Πολυτεχνείου πιο κοινωνικός, πιο ανοιχτός για όλους και όχι για συγκεκριμένα κομμάτια της κοινωνίας. Προφανώς ο χώρος του ασύλου έτσι όπως κατακτήθηκε κυρίαρχα από την κομβική εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι ένας χώρος που πάντα στέγαζε και θέλουμε να στεγάζει κοινωνικούς αγώνες. Με τη φυσιογνωμία όμως που αντιστοιχεί στο συγκεκριμένο χώρο. Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε ότι το να ΄΄ταμπουρώνεσαι’’ στο Γκίνη και να καταστρέφεις ένα χώρο που με τις μνήμες του και τις εκδηλώσεις του προσπαθεί ακριβώς να συνδέει την κοινωνία ολόκληρη με τη γενιά του Πολυτεχνείου, τους αγώνες της, την έννοια της ελευθερίας μάλλον το απονεκρώνει παρά το καθιστά ένα ζωντανό κόμβο για όλους και όλες.

Μέτα από αυτή την εξιστόρηση των όσων συνέβησαν φέτος στο Πολυτεχνείο, μένει να δοθεί μια υπόσχεση. Υπόσχεση ότι η λαϊκή πάλη που δόθηκε τότε για «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» θα αποτελεί όχι μονάχα μνήμη αλλά και έμπνευση για τους δικούς μας αγώνες, για τη δική μας αντίσταση απέναντι σε όποιον σκεφτεί να υποβαθμίσει τα συμφέροντά μας, την παιδείας μας και πάνω απ όλα την ελευθερίας μας. Όπως ακούγεται κάθε φορά αυτές τις μέρες του Πολυτεχνείου : Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΄73,  ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ...